Do ras amatorskich należy również biały polski karzełek, najmniejszy wśród udomowionych królików. Jego waga wynosi zaledwie 1,25 - 1,5 kg. Pierwsze zmianki o naszym króliku są z XIII w. w kronikach napisano o polskim króliku biała rasa z czerwonymi oczami. Jeśli anglicy krzyżowali go z końcem XIX wieku to znaczy że z tym okresie zaczynał się jego rozwój. Polskie karzełki mają delikatne kości lecz krępą sylwetkę z dobrze rozwiniętą klatką piersiową. Głowa ich jest lekko wydłużona, szyja krótka i gruba, za to nos wyraźnie zaokrąglony. Jest to królik typowy albinos, sierść biała , oczy czerwone. Płodność karzełków jest mała, choć w zachowaniu uwidacznia się żywy temperament. Pod koniec XIX wieku rasa udoskonalona przez angielskich hodowców. Obecnie w Polsce rzadko spotykana.

Można powiedzieć że nasi hodowcy są pionierami w tworzeniu miniaturowych ras. Po drugiej wojnie światowej krzyżowano karzełki polskie z innymi rasami. Uzyskano odmianę białą z czarnymi oczami, rasę nazwano karzełkiem mazurskim. Są dwie wersje odnośnie komu zawdzięczamy ojcostwo miniaturowych królików, pierwsza to niejaki pan Hoefman z Holandii któremu podobno udało się wyhodować pierwszego osobnika karłowatego w 1938 roku, powstał on ze skojarzenia królika gronostajowego (rasy powstałej w Anglii w 1904 r.) z królikiem dzikim. Druga wersja iż, po 1953 roku hodowcy holenderscy krzyżowali polskie karzełki z rasami średniej wielkości. Wyhodowano miniaturowego królika holenderskiego, o pokroju takim jak polski karzełek, lecz o różnorodnym umaszczeniu sierści. Jak by nie patrzeć wszystko zaczęło się od nas.

Niewielkie rozmiary miniaturek nie są rezultatem mutacji jednego genu. Jest to wynik działania poligenicznego, w którym są obecnie zmodyfikowane geny ilościowe, odpowiadające za niewielkie rozmiary zwierzęcia. Jeżeli rasa miniaturowa lub karzełek jest skojarzona z królikiem większej rasy, to potomstwo będzie miało rozmiary w zakresie rozmiarów rodziców. Jeśli jeden z potomków zostanie połączony w parę z królikiem miniaturowym, pojawi się podobny zakres rozmiarów. Badania genetyczne królików pozostawiono badaczom - hodowcom, którzy często całe lata poświęcają eksperymentom mającym na celu wytworzenie nowych ras.

Hermelin po 1900 roku został sprowadzony z Anglii do Niemiec, gdzie się rozpowszechnił od czasów I wojny światowej. Królik ten miał walcowaty tułów, ważył od 1,1 do 1,35 kg, a jego uszy miały nie więcej niż 5,5 cm długości. W minionych dziesiątkach lat chowano karzełki o różnym umaszczeniu tzw. karzełki kolorowe. Oprócz wielkiej liczby ras królików o uszach stojących, są rasy o uszach wiszących. Wszystkie króliki zwisłouche nazywa się baranami. Miniaturyzm królików idzie w parze z małym miotem. Miniaturowy królik waży około 900 g. W wieku 3 - 5 miesięcy osiąga maksymalny wzrost i wagę ciała. W tym też czasie usamodzielnia się. Do rozpłodu jest gotów mając 8 miesięcy. Do królików miniaturowych naeżał pierwotnie tylko hermelin, z niepigmentowanymi włosami, skóra oraz pazurami, dlatego mówi się o nim potocznie "biały". Hermelin może być czerwono lub niebieskooki. Tęczówki hermelinów czerwonookich są bezbarwne i dość cienkie; prześwieca przez nie krew obecna w podstawie tylnej części oka i z tego powodu wydają się czerwone.Oczy hermelinów niebieskookich są wyraźnie niebieskie, tak jak wszystkch królików niealbinotycznych zaliczanych do ras średnich.

Miniatura samiczka rodzi przeciętnie dwa małe w każdym miocie. I od tej pory królik miniatura robi zawrotna karierę, został uznany za zwierzątko które można hodować w mieszkaniu, mieszka wśród nas na prawach ukochanego psa lub kota.

Jest to królik bardzo popularny za granicami naszego kraju. powinien ważyć nie więcej niż kilogram i mieć krótkie, poniżej 5 cm długości, stojące uszy. Pochodzenie tej rasy jest mało znane. Przypuszcza się, ze powstała z rasy białej polskiej, która w połowie XIX wieku była przewożona do różnych krajów Europy i tam została nazwana rasą europejską polską. Niemiecka odmiana rasy polskiej była krzyżowana z holenderską i w ten sposób powstał hermelin.

Rasa europejska polska rozwinęła się w Europie pod wieloma nazwami. Około 1948 roku została wyeksportowana z Holandii do Wielkiej Brytanii, gdzie nazwano ją karzełkiem niderlandzkim, ponieważ Wielka Brytania miała oryginalną rasę białą polską. Karzełek niderlandzki został w Wielkiej Brytanii skrzyżowany z wieloma innymi rasami, dając nowe umaszczenia barwne. W latach pięćdziesiątych rasa dotarła do Ameryki, ale aż do 1969 roku nie uznano jej tam oficjalnie za rasę.

Karzełek niderlandzki we wczesnym okresie rozwoju miał złą reputację, króliki były agresywne, bardzo nerwowe, podatne na wady uzębienia i trudne do wyżywienia. W ciągu wielu lat zredukowano te problemy i karłowata rasa niderlandzka stała się podstawową w tworzeniu i rozwoju innych karzełków oraz ras miniaturowych. Króliki tej rasy są bardzo ładne. Występują prawie w każdym umaszczeniu i kombinacjach barwnych.

Jest oryginalna rasa miniaturowa. Przypuszcza się, że króliki tej rasy pojawiły się w Anglii w miocie bliżej nie określonej rasy jako albinosy, tzn. bez pigmentu w skórze. z białymi włosami i różowymi oczami. Pierwotnie rasa ta była tam nazywana rasą białą polska, nie wiadomo dlaczego. Z biegiem czasu rasa dostała się na kontynent europejski, gdzie stała się bardzo popularna. Rasa dotarła również do USA pod nazwą polskiej, co spowodowało kłopoty w nazewnictwie. Rasa znana jako polska w Wielkiej Brytanii zastała nazwana w USA małą brytyjską. Rasa polska w Wielkiej Brytanii występuje w wielu typach barwnych, podczas gdy mały brytyjski z USA ma tylko dwie odmiany barwne ; białą (czerwonooką) i czarną. Rasa mała brytyjska nie jest uznana w Wielkiej Brytanii. Maksymalna masa ciała i długość uszu jest taka sama jak karzełka niderlandzkiego. Uszy powinny się stykać na całej wysokości, tak jak u rasy polskiej.

Ten piękny i atrakcyjny karzełek jest cały biały, tylko okół oczu ma czarne owłosienie, co nadaje mu bardzo miły i dystyngowany wygląd. Maksymalna waga ciał wynosi 1,5 kg, a długość uszu nie przekracza 7 cm. Rasy które brały udział w wytworzeniu karzełka hotota, to ; hotot (Blanc de Hotot w Wielkiej Brytanii), królik francuski, biały królik czerwonooki i czarny karzełek niderlandzki.Rasa była utrzymywana równolegle w latach siedemdziesiątych we wschodnich i zachodnich Niemczech, a około 1983 roku została przewieziona do USA i tam zdobyła sobie wielkie uznanie. Na początku XIX wieku istniała w Niemczech rasa zwana husumer. Była podobna do hotota, ale oprócz czarnej obwódki wokół oczu miała jeszcze czarny ogon. Obecnie jest coraz większe zapotrzebowanie na małe króliki, być może karzełek hotot będzie używany do wprowadzania nowych ras karłowatych.

Rasa różni się nieco od odpowiednika brytyjskiego, w który w USA został nazwanym małym brytyjskim. Zwierzęta tej rasy mają mniej kolorów w umaszczeniu, choć ich zakres jest duży ; od czarnego, poprzez niebieski i brązowy do białego. Ważą do 1,5 kg, a długość ich uszu wynosi 7,5 cm. Można je porównać do karzełka niderlandzkiego. W ostatnich latach rasa ta stała się bardzo popularna i jest godna polecenie tym, którzy w przyszłości chcą się nią zajmować, choć królik ten jest mniej chętnie utrzymywany niż karzełek niderlandzki.

Są to króliki długowłose o masie ciała 1,7 kg i maksymalnej długości uszu 7,5 cm. Gęsta okrywa z włosami o wysokości 5 - 7,5 cm sprawia wrażenie, ze królik jest dużo większy niż w rzeczywistości. Rasa ta rozwinęła się w latach siedemdziesiątych dzięki hodowczyni Bonnie Seeley z New Jersey, która do jej wytworzenia użyła wielu innych ras. Oficjalnie rasa ta została uznana dopiero w 1988 roku i w krótkim czasie zdobyła zadziwiająca popularność. Obecnie należą do niej króliki wystawowe wielu odmian barwnych. Jedną z zalet królików tej rasy jest to, że mają one bardzo spokojny temperament. Mogą mieć kępki włosów na uszach, ale nie powinny to być ciężkie frędzle, jak to się obserwuje u zwierząt większych ras, np. angorskiej.

Baran holenderski obecnie jest najlżejszym wśród baranów miniaturowych (króliki miniaturowe posiadające obwisłe uszy) nie powinien ważyć więcej niż 2 kg. Jego uszy, kiedy trzyma je w pozycji naturalnej, zwisają około 2,5 cm poniżej żuchwy, ale może je unieść je nawet do połowy głowy. Początki tej rasy wiążą się z hodowcą Adrienem de Cookiem z Holandii który w 1949 roku rozpoczął prace nad karłowatym baranem francuskim. Jego działania objęły liczne krzyżowania baranów francuskich i angielskich oraz rozpowszechnionego karzełka niderlandzkiego. Rezultatem wielu lat ciężkiej pracy był miniaturowy baran niderlandzki. Rasa ta, po sprowadzeniu do USA w 1976 roku i oficjalnym uznaniu jej w 1986 roku, uzyskała nazwę barana holenderskiego. Obecnie jest to najbardziej popularna rasa wśród miniaturek. Zwierzęta do niej należące maja krępą budowę ciała i wyrazisty pysk oraz żywy temperament. To spowodowało, że w ostatnich 20 latach uzyskały dużą popularność i opinie króliczej przytulanki. Okrywa włosowa królików tej rasy występuje w wielu kolorach i wzorach. Chociaż ich obwisłe uszy winny być przez opiekuna często sprawdzane, to jednak króliki te są bardzo łatwe w hodowli.

Królik ten należy do miniaturek długowłosych. Masa jego ciała nie powinna przekraczać dwa kilogramy. Uszy mogą zwisać do tej samej wysokości co u barana holenderskiego, ale powinny być osadzone nieco wyżej na głowie. Rasa ta powstała ze skrzyżowania barana holenderskiego i królika angorskiego, oficjalnie uznano ją za rasę w 1988 roku. Baran kędzierzawy, dostępny w wielu kolorach i wzorach barwnych, ma puszystą i miłą w dotyku okrywę. Jest to bardzo popularna rasa wystawowa zwierząt o miłym usposobieniu. Należy jednak dokładnie rozważyć wybór królika tej rasy do chowu, ponieważ w ich pielęgnacji dużą wagę należy przykładać do czesania futerka.

Obecnie również można zakupić króliczki miniaturowe rasy reks, ich okrywa włosowa jest krótsza niż u miniaturek normalnowłosych, ale kształt i masa ciała są podobne. Reks miniaturowy jest rasą niezwykłą w grupie niewielkich królików , nie ma on typowych kształtów ciała jak królik karłowaty - inny jest zwłaszcza kształt jego głowy. Jest to zwierzę bardzo małe w stosunku do swej macierzystej rasy - reksa. Jego maksymalna masa ciała wynosi 2,1 kg w USA i 2 kg w Wielkiej Brytanii. Uszy ma uniesione, dłuższe niż u karzełków z podniesionymi uszami, ale dość małe w stosunku do rozmiarów głowy i ciała. Rasa ta została oficjalnie uznana w USA w 1988 roku po rozpropagowaniu jej przez wielu zwolenników, zwłaszcza przez Mona Berryhilla z Teksasu. Rasa ta była planowana w celu wprowadzenia nowości do stad króliczych, lecz rozwinęła się po przypadkowym znalezieniu małego osobnika w miocie samicy rasy reks normalnej wielkości. Ten osobnik został następnie skojarzony z karzełkiem niderladzkim i wtedy narodził się pomysł wytworzenia miniaturowej rasy reks. Główną jej cechą, tak jak większego krewniaka jest piękne aksamitne futro.

Powinien ważyć nie więcej niż 2,5 kg i mieć uszy wystające z tzw. "korony" w stylu przypominającym większego barana francuskiego. Rasa ta została wyhodowana w 1964 roku w Holandii, a jej autorstwo przypisuje się Adrienowi de Cookowi. Nie jest to jednak zbyt dobrze udokumentowane, które rasy zostały wykorzystane do jej wytworzenia. Mówi się, że jedną z nich był baran holenderski. Baran karzełek w latach sześćdziesiątych dotarł do Wielkiej Brytanii. kilka zwierząt tej rasy wyeksportowano do USA i tam często mylono je z baranami miniaturowymi, zresztą po obu stronach Atlantyku obie te rasy były traktowane przez długi czas jako jedna. Dzisiaj uważa się, że są one odległe od siebie ze względu na pochodzenie, nawet jeśli w rasach użytych do ich wyhodowania miały wspólnych przodków. Zwierzęta tej rasy są różnokolorowe, co sprawia, że znajdują uznanie w oczach hodowców.

Są to najcięższe króliki wśród miniaturowych ras, mogą ważyć do 3 kg. Ich uszy są stosunkowo duże, podobne do uszu barana francuskiego. Rasa pochodzi z Niemiec, gdzie występowała pod nazwą mały baran. Po raz pierwszy zostały pokazane na wystawie w USA w 1974 roku, lecz nie zwróciła wtedy niczyjej uwagi. W końcu nazwę zmieniono na baran miniaturowy. Obecnie jest to rasa bardzo popularna. Oryginalne osobniki amerykańskie występują jako aguti i białe. Paleta kolorów tej rasy rozszerzyła się dzięki krzyżowaniu z rasami; baran francuski i szynszylowaty. Tak jak wszysstkie barany, również ten ma łagodny temperament, lecz jest bardziej aktywny niż jego cięższy kuzyn.

Obecnie do opisanych powyżej ras naszych miniaturowych ulubienców pomalutku ale coraz częściej będziemy spotykać króliki miniaturowe angorskie. Już wśród hodowców zajmujących się krzyżowaniem królików coraz częściej mówi się o miniaturowych królikach satynowych.

Królik domowy różni się o swego dzikiego przodka rozmiarami, barwą i charakterem okrywy, a także niektórymi cechami morfologicznymi. Mimo że udomowienie królika dokonało się stosunkowo niedawno, bo około 1500 lat temu, można zaobserwować dużą różnorodność ras zwierząt tego gatunku. Przy zaliczaniu królików do ras sugerowano się najczęściej cechami umaszczenia, ich wielkością i budową, kształtem, ustawieniem i rozmiarami uszu. Spośród pokaźnej liczby ras królików utrzymywanych od dawna tylko niektóre okazały się zadawalające pod względem użytkowności i odporności. Wiele królików małych ras utrzymują tylko amatorzy - hobbyści.

Rasy królików można klasyfikować według wielu kryteriów, np. według masy ciała lub jakości futerka (okrywy). Biorąc pod uwagę wielkość można króliki podzielić na rasy ; duże, średnie, małe i miniaturowe.

Popularne rasy królików ;

Nowozelandzkie białe - zaliczane do ras średnich. Zostały one wyhodowane w Kaliforni, w USA, przez American Rabbit Breeders Association. Wytworzono je drogą krzyżowania miejscowych ras królików białych z olbrzymem belgijskim i zajęczakiem. Jako rasa zostały uznane w 1910 roku. Z Ameryki zostały przewiezione do Europy zachodniej, gdzie stanowią podstawową rasę. Umaszczenie ich jest czystobiałe (albinotyczne), okrywa włosowa jest gęsta i wyrównana. Tułów mają walcowaty, dobrze umięśniony, nogi zaś krótkie. Znane są dwa typy tych królików; pierwszy cięższy o masie 5 - 6 kg drugi lżejszy 4 - 5 kg. Do Polski króliki te zostały sprowadzone po raz pierwszy 1964 roku z Anglii, dobrze przystosowały się do naszych warunków klimatycznych i zyskały uznanie hodowców.

Czerwony nowozelandzki - króliki te mają umaszczenie rdzawobrunatne (płowe), są nieco lżejsze od białych i mają mniej zwartą sylwetkę. Rasa ta jest dotychczas mało rozpowszechniona w naszym kraju.

Kalifornijski - królik ten został wychodowany w Stanach Zjednoczonych w okolicy Kalifornii. Według źródeł amerykańskich króliki tej rasy otrzymano drogą krzyżowania międzyrasowego. Do krzyżowania użyto rasy nowozelandzkiej białej, szynszyl oraz rosyjskiej gronostajowej ( zwanej niekiedy himalajską ) Jako rasa króliki kalifornijskie zostały uznane w 1915 roku. Do Polski trafiły w 1964 roku z Anglii. Mają umaszczenie białe z ciemnym owłosieniem na końcu pyszczka, uszach i ogonie, oczy ich są czerwone. Są znane dwa ty[y tych królików: 1) cięższy, o masie 4 - 4,5 kg, 2) lżejszy, o masie 3,5 - 4 kg.

Duńska biała - wychodowane zostały w Danii, w kopenhaskim ogrodzie zoologicznym w 1902 roku, w wyniku skrzyżowania rasy miejscowej z olbrzymem belgijskim oraz selekcji prowadzonej w kierunku uzyskania odpowiedniego typu. Charakteryzuje się krępą budową, dobrze umięśnionym tułowiem, głową lekko garbonosą, uszami krótkimi i cienkimi, oczami albinotycznie czerwonymi. Należą do ras średnich masa ciał wynosi około 4 kg. Do Polski króliki tej rasy trafiły w 1963 roku.

Termondzkie białe - jest powszechnie rasa hodowana w Belgii. Tam też została wyprowadzona w wyniku wielu lat pracy selekcyjnej olbrzymów belgijskich białych. Ich budowa stanowi pośredni typ pomiędzy olbrzymem belgijskim a białym nowozeladzkim. Barwa okrywy włosowej śnieżnobiała. Do Polski zostały sprowadzone w 1978 roku.

Francuskie srebrzyste - zwane jako króliki szampańskie, zaliczają się do ras normalno włosowych, średnich. Rasę wychodowano we Francji, w okręgu Szampania około 1730 roku. W Polsce króliki tej rasy były mało znane i dopiero ich import 1974 roku przyczynił się do znacznego zainteresowania tą rasą. Osobniki dorosłe osiągają wagę ciała około 4,5 kg. Uszy maja stojące, mięsiste, średnio długie. o wyraźnie zaokrąglonych końcach, oczy i pazurki brązowe. Efekt srebrzystości wywołują białe wierzchołki włosów pokrywowych na tle popielato-niebieskiego podszycia. Cecha ta może występoważ z każdym umaszczeniem zasadniczym; rozróżnia się np. króliki czarnosrebrzyste, niebieskosrebrzyste i żółtosrebrzyste.

Wiedeńskie niebieskie - za twórcę tej rasy uważany jest urzędnik kolejowy Johann Konstantin Schulc, który pokazał je po raz pierwszy na wystawie w Wiedniu w 1895 roku. Rasa powstała w wyniku wielokrotnych krzyżówek olbrzymów belgijskich z olbrzymami holenderskimi oraz innymi rasami miejscowymi. Początkowo króliki były bardzo duże, ważyły 6-7 kg i były nazwane olbrzymami wiedeńskimi. Przez selekcję wytworzono typ o mniejszej masie ciała, odpowiadający wzorcom obowiązującym dla królików tej rasy. Podobny typ królika wyhodowano na Morawach i dlatego hodowcy czescy uważają się również za twórców rasy niebieskiej wiedeńskiej.

Wiedeńskie białe - króliki tej rasy wyhodowano w 1907 roku w wyniku zmian dziedzicznych u hototów białych hodowanych w Prinzendorf, niedaleko Wiednia. Masz ciała zwierząt dorosłych mieści się w granicach od 3,5 do 4,5 kg. Odznaczają się zwięzłą budową i walcowatym tułowiem. Mają niebieskie oczy i śnieżnobiałe, lśniące, gęste futerko. Rasa ta jest w Polsce znana od dawna i chętnie utrzymywana.

Szynszyl wielki - należy do królików ras średnich. Został wyhodowany w Anglii w 1920 roku. Swoją nazwę zawdzięcza on podobieństwu swojego futerka do futerek szynszyli. Rasę wyjściową stanowił królik szynszylowaty mały, wyhodowany przez inż. Dybowskiego we Francji w 1913 roku. Barwa okrywy włosowej jest srebrzystoszara, z ciemniejszymi odcieniami na stronie grzebietowej i ogonie. Podbrzusze i dolne partie nóg są jaśniejsze, a czasem nawet białe. Masa ciała dochodzi u osobników dorosłych do około 4,5 kg.

Popielniański - króliki tej rasy zostały wytworzone w Polskiej Akademii Nauk w Popielnie, stąd ich nazwa. Pierwsze prace nad wytworzeniem tej rasy prowadził prof. Kamiński, krzyżując króliki białe polskie z olbrzymami belgijskimi białymi. Kontynuatorem tej pracy był dr Karłowicz. Jako rasa króliki te zostały uznane w połowie lat osiemdziesiątych. Największe zgrupowanie królików tej rasy występuje w fermie PAN w Jastrzębcu k/Warszawy.

Belgijski olbrzym - należy do najbardziej rozpowszechnionych ras dużych królików. Pochodzi z okolic miasta Gent we Frandrii, w Belgii, gdzie znany jest od 1825 roku. Króliki tej rasy charakteryzują się dużą masą ciała. Osiągają w ciągu roku wagę ciała od 8 do 10 kg. Długość ciała dochodzi do 72 cm, uszy są stojące, mięsiste, o zaokrąglonych końcach, długości równej 1/4 długości ciała (t.j. 17-19 cm) oczy i pazurki ciemnobrązowe. ( dlatego wspominam powyżej że zakup rasowego królika pozwoli nam na uniknięcie niespodzianek takich, jak posiadanie belgijskiego olbrzyma, oczywiście uważam że jest on również przesympatycznym króliczkiem )

Francuski baran - należy obok belgijskiego olbrzyma do najbardziej znanych i rozpowszechnionych. Wyhodowany we Francji około 1863 roku, przez krzyżowanie królików rasy baran angielski z belgijskimi olbrzymami i dużymi królikami normandzkimi. Szyja oraz nogi są krótkie i silne. Oczy i pazurki są brązowe. Włosy okrywowe o długości od 3,5-4,0 cm.

Olbrzym srokacz - należy do dużych ras królików normalnowłosowych. Wyhodowany w Anglii jako rasa dekoracyjna, wytworzona poprzez skrzyżowanie białych olbrzymów belgijskich z różnymi rasami lokalnymi o umaszczeniu plamistym. Rasa wyhodowana w kilku odmianach barwnych. Barwa podstawowa okrywy włosowej jest biała z czarnymi plamkami. Zależnie od kraju w którym zostały wyhodowane, rozróżnia się olbrzymy srokacze niemieckie, szwajcarskie, angielskie. Oczy brązowe u odmian czarno-białej lub niebieskoszare u odmiany niebiesko-białej.

Biały buskat - o umaszczeniu śnieżnobiałym i płowy burgundzki o umaszczeniu ceglastym - wyróżniają się krępym, dobrze umięśnionym tułowiem i stojącymi uszami. Masa ciała dorosłych krolików wynosi 4,5-5,5 kg.

Rasy długowełniste - średnie odznaczają się długim delikatnym włosem. Głównym przedstawicielem tych ras hodowanych w Polsce jest królik angorski biały, o albinotycznym ubarwieniu oczu. Masa ciała wynosi 3,0-4,0 kg. Obfite, wysokie owłosienie stwarza wrażenie, że króliki są dużo większe, niż wskazuje ich masa ciała. Okrywa włosowa jest śnieżnobiała, delikatna. Zaleca się strzyżenie królików angorskich od 3 do 4 razy w ciągu roku, gdy włosy puchowe osiągają długość przynajmniej 6 cm.