Domowy Zwierzyniec królik - Ustaw jako stronę startową; królik - Dodaj do ulubionych królik - Kontakt z redakcją                  Home  |  Królik  |  Papuga  |  Kanarek  |  Owczarek  |  Redakcja  |  Klub  | Kontakt       królik - lapin Królik - kaninchen Królik - Rabbit
Powrót            Tularaemia - łac. Tularemia - ang. Kaninchenfieber - niem.

Tularemia - jest ostra zakaźną chorobą, cechującą się zmianami ropnymi w węzłach chłonnych, a w ciężkim przebiegu posocznicą. Zaliczana jest do grupy zooantroponoz. Po raz pierwszy tularemię stwierdzono w Stanach Zjednoczonych w 1911 roku (Mc Coya i Chapin). Chociaż przed 1908 rokiem ludzie chorowali na tzw. gorączkę króliczą (rabbit fever) w Dayton. Choroba występuje u 67 gatunków zwierząt. Najczęściej chorują dziko żyjące gryzonie (polniki, szczury, myszy, piżmaki, susły) zającokształtne (zające, króliki dzikie) oraz niekiedy zwierzęta domowe (owce, bydło, świnie, psy, koty) i ptactwo (kury, przepiórki, kuropatwy, wróble,wrony). Chorobę wywołuje pałeczka - Francisella tularensis. Pałeczka ta rośnie w warunkach tlenowych, jest bezotoczkowa i nie wytwarza zarodników.

Drobnoustroje mogą przeżywać około 120 dni na pastwisku, wyschniętym sianie i słomie, do 133 dni na ziarnie roślin trawiastych. Okres wylęgania choroby wynosi najczęściej 3 dni. Obserwuje się spadek apetytu, osowiałość, podwyższenie temperatury i osłabienie. Podwyższenie temperatury występuje w 1 - 4 dnia choroby i utrzymuje się do miesiąca lub dłużej. Stwierdza się też zapalenie nieżytowe nosa oraz powiększenie węzłów chłonnych. Bakterie te są wrażliwe na następujące antybiotyki; streptomycyna, neomycyna. Nie wykazują wrażliwości na penicylinę i sulfonamidy.

(opis "Choroby królików" Włodzimierz A. Gibasiewicz)



TULAREMIA - zoonoza

Tularemia to choroba odzwierzęca wywołana przez Francisella tularensis var. tularensis i F. tularensis var. palaearctica.

Źródłem zakażenia dla człowieka są zwierzęta hodowlane, psy i koty, ptaki, gady i ryby, kleszcze, komary i pluskwy. Chorobę cechuje duża zaraźliwość i chorobotwórczość, łatwość szerzenia się i wysoka śmiertelność. Do zakażenia człowieka drogą inhalacyjną lub w iniekcji wystarcza 10 komórek F. tularensis. Tularemia należy do chorób zwierząt znajdujących się na liście B wykazu chorób Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt (OIE) i należy do chorób zakaźnych zwierząt podlegających obowiązkowi rejestracji według ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz.U. nr 69, p. 625). Tularemia znajduje się w wykazie chorób zakaźnych i zakażeń objętych ustawą z dnia 6 września 2001 r. o chorobach zakaźnych i zagrożeniach (Dziennik Ustaw 2001 nr 126, póz. 1384), F. tularensis znajduje się też w wykazie biologicznych czynników chorobotwórczych dla człowieka. Szczep F. tularensis var. tularensis (typ A) jest bardziej wirulentny, występuje u królików i kleszczy, u człowieka wywołuje postać płucną i trzewną (durową) choroby. Szczep F. tularensis var. palaearctica (typ B) jest mniej wirulentny, bardziej rozpowszechniony i często izolowany od zwierząt wodnych. Źródłem choroby są zakażone zwierzęta, głównie króliki, zające, wiewiórki, a także stawonogi, głównie kleszcze, pełniące rolę biologicznych przenosicieli zarazka oraz skażona woda. Pluskwy, roztocze i komary przenoszą zarazek w sposób mechaniczny. Rezerwuarem są gryzonie i stawonogi, wśród których zarazek krąży, co przyczynia się do endemicznego występowania tularemii.

Tularemia szerzy się przez kontakt bezpośredni z chorymi zwierzętami przez mechanicznie uszkodzoną skórę (zadrapania i zranienia), drogą pyłowo-kropelkową, drogą pokarmową oraz za pośrednictwem wektorów (kleszcze, komary, pluskwy). Samo ugryzienie przez kleszcza nie wystarcza do zakażenia, dopiero wtarcie w miejsce ukłucia jego tkanek lub kału zawierającego zarazek powoduje zakażenie. Po okresie wylęgania choroby wynoszącym średnio 3-5 dni występują nagłe bóle głowy, dreszcze, wymioty, gorączka do 40°C, osłabienie i utrata łaknienia. W wyniku zakażenia przez skórę rozwija się postać wrzodziejąco-węzłowa lub węzłowa; przy zakażeniu worka spojówkowego rozwija się postać oczno-węzłowa; przy zakażeniu przez jamę ustną postać a n g i n o w a . We wszystkich postaciach występują zmiany zapalno-ropne w miejscu wniknięcia zarazka oraz obrzęk i zropienie regionalnych węzłów i naczyń chłonnych. Efektem zakażenia drogą pyłowo-kropelkową jest postać płucna, a przez przewód pokarmowy postać trzewna (durowa)choroby. Postać płucna charakteryzuje się śródmiąższowym zapaleniem płuc. Cechują ją bóle w klatce piersiowej, suchy kaszel, obecność krwi w plwocinie. Postać płucna może rozwinąć się z posocznicy, występującej w postaci wrzodzieją - węzłowej lub trzewnej (durowej) choroby.W każdej postaci choroby ma miejsce powiększenie i stwardnienie śledziony.

Może też występować niespecyficzna wysypka, bóle mięśni, wyniszczenie. Śmiertelność waha się w granicach 5-15% i dotyczy zakażenia typem A zarazka. W nie nieleczonej postaci płucnej lub w posocznicy śmiertelność wynosi 30-60%. Rozpoznanie węzłowej postaci tularemii oparte na objawach klinicznych i wyjdzie epidemiologicznym jest łatwe. Inne postacie choroby wymagają twierdzenia badaniem laboratoryjnym, które polega na izolowaniu F. Tularen - z krwi, powiększonych węzłów chłonnych lub plwociny. Pomocne jest badanie surowicy krwi metodą aglutynacji, odczynem wiązania dopełniacza, hemaglutynacji lub testem ELISA. Wartość diagnostyczną ma skórny test alergiczny. Zakażeniu zapobiega się poprzez unieszkodliwienie źródła zakażenia, jakim są chore zwierzęta i ich zwłoki, przenosiciele zarazka oraz przestrzeganie higieny i ochronę przed kleszczami. W leczeniu stosuje się tetracykliny łącznie ze streptomycyną oraz cefalosporyny. W leczeniu zapalenia płuc najlepsze efekty daje streptomycyna stosowana przez 1-2 tygodnie.

(opis "Choroby królików " K. Kostro  Z. Gliński )



PORADNIK LEKARZA WETERYNARII
Lek. wet. Tomasz Jurkowski, Lek. wet. Zbigniew Kieza


Tularemia jest ostrą chorobą zakaźną zwierząt, cechującą się obrzękiem węzłów chłonnych, często o przebiegu posocznicowym. Występuje również u człowieka - jako zoonoza. Najbardziej wrażliwe na zakażenie są gryzonie i zajęcokształtne. Chorują: nutrie, króliki, zające, piżmaki, chomiki, wiewiórki, susły, myszy i szczury. Tularemię stwierdzono również u małp,lisów, niedźwiedzi, wilków, łasic, jenotów, kretów, sów, sępów, myszołowów, przepiórek, kuropatw, ryb oraz żab. Ze zwierząt domowych chorują: owce (jagnięta), kozy, konie, bydło, świnie, koty, psy oraz kury.

Etiologia

Chorobę wywołuje Gram-ujemna, bezrzęskowa, tlenowa, niezarodnikująca pałeczka - Francisella tularensis. Drobnoustrój izolowany z materiału chorobotwórczego posiada otoczkę. Bakteria jest wrażliwa na czynniki fizyczne (w temperaturze 56-58° C ginie w ciągu 10 minut) oraz chemiczne (0,1% roztwór formaliny zabija zarazek po 24 godzinach). F. tularensis utlenia glukozę, fruktozę, glicerol, mannozę, natomiast przetwarzając cysteinę wytwarza siarkowodór.

Wyróżnia się dwa typy F. tularensis. Do typu A należy F. tularensis var. tularensis, zaś do typu B - F. tularensis var. palaearctica. Obecność typu B została stwierdzona w wodach płodowych chorych gryzoni.

Źródła i drogi zakażenia

Źródłem zakażenia są okresowo pojawiające się wydaliny i wydzieliny zwierząt chorych. Rezerwuarem zarazka są dzikie gryzonie zanieczyszczające pokarm, wodę i ściółkę. Również padłe zwierzęta stanowią zagrożenie epizootyczne. Ważnym elementem w rozprzestrzenianiu się choroby są owady i inne stawonogi ssące krew (wektory przenoszenia choroby) takie jak muchy, komary, pchły, ślepaki, bąki, bolimuszka, jusznica oraz kleszcze i roztocze. Obszerny wykaz przenosicieli zarazków tularemii znaleźć można w pracy Skrodzkiego "Tularemia" (PZWL, Warszawa 1978)

Do zakażenia może dojść przez nieuszkodzoną skórę (mieszki włosowe i przewody wyprowadzające gruczołów łojowych), układ oddechowy, przewód pokarmowy oraz spojówkę.

Patogeneza

Proces rozwoju choroby w organizmie zwierząt jest charakterystyczny i przebiega tak samo u wszystkich zwierząt. Na skutek wniknięcia F. tularensis np. na błonę śluzową jamy ustnej lub na skórę powstaje w miejscu uszkodzenia odczyn zapalny (grudka, która ulega później owrzodzeniu). Ze względu na limfotropizm zarazek poprzez naczynia chłonne dociera do najbliższego węzła chłonnego i osiada w nim. Tutaj wytwarza się charakterystyczny, swoisty guz tularemiczny, zwany dymieniczym.

Jeżeli odporność zwierzęcia zostaje przełamana dochodzi do bakteriemii, a następnie do groźnej posocznicy. Następuje uogólnienie procesu z zajęciem wielu narządów wewnętrznych. Proces chorobowy kończy się wyzdrowieniem (gdy zmiany są ogniskowe i dojdzie do bakteriemii lub nastąpi leczenie) lub śmiercią (w przypadku posocznicy). Istnieje możliwość recydywy tularemii po 6 ? 8 miesiącach.

Objawy

Inkubacja choroby trwa od kilkunastu godzin do kilkunastu dni. U zwierząt gospodarskich (owce, świnie, konie) występuje podwyższenie temperatury ciała, przyspieszone są oddechy i tętno, dochodzi do duszności, spada apetyt, pojawia się biegunka, niedokrwistość, powiększone są węzły chłonne. Zwierzęta stają się smutne. Następują niezborności ruchowe, sztywność chodu (głównie tylnych kończyn). W końcu zwierzę pokłada się i leży. Cechą charakterystyczną u świń jest zwiększona potliwość skóry - tworzą się strupy i ropnie. Śmierć następuje po 1 - 3 dniach. U owiec zachorowalnośc może dochodzić do 40% liczebności stada, a śmiertelność nawet do 50%.

U psów dochodzi do powiększenia węzłów chłonnych głowy i szyi. Dochodzi do anginy, przy normalnej temperaturze ciała.

Zające i nutrie garbią się, chód staje się ostrożny, leniwy, spada apetyt. Temperatura jest lekko podwyższona, błony śluzowe są blade oraz występują zmiany dymienicze (obrzęk) węzłów chłonnych.

Zmiany anatomopatologiczne
1. Owrzodzenia i martwica skóry - w miejscu wniknięcia drobnoustrojów.
2. Powiększone, zropiałe węzły chłonne.
3. Wątroba, śledziona, nerki - powiększone, z ogniskami martwiczymi (guzki koloru szarobiałego).
4. Płuca i opłucna - rozsiane guzki martwicze.

Rozpoznanie

1. Badanie bakteriologiczne - podłoże McCoya i Chapina lub agar z krwią według Francisa - kolonie bakterii są szare z zieloną strefą częściowej hemolizy.

2. Badanie serologiczne - odczyn zlepny (aglutynacji - OA), odczyn hemaglutynacji (OHA), odczyn lateksowy (O.lat.), odczyn antyglobulinowy Coombsa (O.C.), odczyn precypitacji: probówkowy (OP), w żelu (O.p.ż.) i immunoelektroforezy (O.im.elf.), odczyn wiązania dopełniacza (OWD), odczyn opsonofagocytarny (O.ops.).

3. Odczyn alergiczny (u ludzi) - śródskórne podanie tularyny lub tulargenu - odczyn dodatni w postaci zaczerwienienia i obrzęku (tzw. odczyn Foshaya).

4. Próba biologiczna. Do próby biologicznej używa się świnek morskich lub myszy, które po podskórnym podaniu zarazka padają (wśród objawów choroby) po 3 - 14 dniach.

Rozpoznanie różnicowe

Tularemię należy różnicować z gruźlicą oraz rodencjozą (gruźlicą rzekomą). Z innych chorób należy uwzględnić porażenie kleszczowe, gorączkę kleszczową oraz posocznice wywołane przez Pasteurella haemolytica, Escherichia coli oraz Haemofilus agni.

LECZENIE TULAREMII

Leczenie objawowe
Leczenie surowicą odpornościową
Leczenie szczepionką przeciwtularemiczną
Leczenie chirurgiczne
Chemioterapia tularemii
Antybiotykoterapia

Leczenie

Zarazek wrażliwy jest na tetracykliny, chloramfenikol, streptomycynę łącznie z sulfonamidami, neomycynę oraz kanamycynę. Można zastosować również surowicę uodpornionej kozy. Poza tym można wyłuszczać guzki tularemiczne.

Zapobieganie

Zwierzęta chore podlegają izolacji, wybiciu i utylizacji (palenie zwłok lub grzebanie - przed zakopaniem należy zanurzyć padłe zwierzę w 3 - 5% lizolu w celu zlikwidowania ektopasożytów). Pomieszczenia podlegają dezynfekcji (0,1% formalina, 1% trójkrezol, 2 - 3% soda żrąca). Zwalcza się również pasożyty zewnętrzne (15% kreolina, 5 - 8% soda żrąca) jak i przeprowadza się deratyzację. Powiatowy lekarz weterynarii wydaje zakaz obrotu zwierzętami. Natomiast sztuki podejrzane o zakażenie podlegają szczepieniu interwencyjnemu (podaje się żywe atenuowane zarazki F. tularensis).

Tularemia jako zoonoza.

Najczęstszym źródłem zakażenia człowieka są chore gryzonie jak i ektopasożyty bytujące na chorych zwierzętach. Bardzo często zakażenie może być nabyte w warunkach laboratoryjnych. Choroba nie przenosi się z człowieka na człowieka.

KLASYFIKACJA KLINICZNA POSTACI TULAREMII WG. LAUCHE-RANDERATHA

Tularemia z objawami zewnętrznymi
Skórno-węzłowa
Oczno-węzłowa
Migdałkowo-węzłowa
Węzłowa

Tularemia z objawami w narządach wewnętrznych
Brzuszna
Płucna
Tularemia uogólniona

KLASYFIKACJA KLINICZNA POSTACI TULAREMII WG. SKRODZKIEGO
Węzłowa (swoiste zapalenie węzłów chłonnych)
Postać skórna
Oczna
Ustno-gardłowa
Oskrzelowo-płucna
Żołądkowo-jelitowa

Wrota zakażenia to skóra, spojówka, przewód pokarmowy oraz drogi oddechowe. Okres inkubacji wynosi od 3 do 7 dni. W obrębie bramy wniknięcia zarazka powstaje owrzodzenie skóry, ropne zapalenie spojówek i obrzęk zapalny przynależnych węzłów chłonnych. Do głównych objawów choroby należą wysoka gorączka, obrzęk i powiększenie węzłów chłonnych pachowych, pachwinowych i żuchwowych, obrzęk śledziony oraz zmiany martwicowo-zapalne w narządach wewnętrznych.

Rozróżnia się następujące postacie kliniczne tularemii:
- wrzodziejąco-gruczołową;
- oczno-gruczołową;
- durową.

Ta ostatnia postać jest najgroźniejsza - śmiertelność może sięgać nawet 50%.

W leczeniu tularemii u ludzi stosuje się tetracykliny, chloramfenikol i inne antybiotyki.

Tularemia psów
Lek. wet. Zbigniew Kieza

Tularemia u psów zdarza się bardzo rzadko. Niektórzy badacze uważają nawet, że psy wykazują naturalną odporność na zarazek tularemii. Najczęściej zakażają się psy polujące, głównie przez skórę, ale i też drogą alimentarną (poprzez zjedzenie upolowanych chorych lub padłych z powodu choroby gryzoni, albo i też po wypiciu wody zanieczyszczonej zarazkiem tej choroby). Choroba może też zostać przeniesiona przez pasożyty krwiopijne, głównie kleszcze (niektórzy autorzy uważają, iż to jest najważniejsze źródło choroby dla psów). Z tego powodu tularemia może wystąpić też u każdego psa wyprowadzanego na spacer do lasu lub w inne miejsca, gdzie choroba występuje u dzikich zwierząt.

U psów bakteria ma szczególne powinowactwo do górnych dróg oddechowych, nawet po wprowadzeniu podskórnym dochodzi do uogólnienia zakażenia i przeniknięcia zarazka do układu oddechowego. Najczęściej jednak występują infekcje subkliniczne, przebiegające łagodnie, kończące się najczęściej wyzdrowieniem. W przypadkach rozwinięcia postaci klinicznej choroby najczęściej stwierdza się występowanie gorączki, biegunki, zapalenia płuc, ropnego wypływu z worków spojówkowych, powiększenie migdałków, węzłów chłonnych, śledziony a także wychudzenie. Zmienione, powiększone węzły chłonne mogą się otwierać tworząc przetoki i owrzodzenia na skórze.Z innych objawów wystąpić mogą niedowłady kończyn, drżenia mięśniowe, a także napady drgawkowe (padaczkowe). Przy zarażeniu drogą pokarmową występuje apatia, zmniejszenie lub brak apetytu, temperatura jest często w normie, czasamimoże występować angina oraz zapalenie węzłów chłonnych podszczękowych lub przyusznych.

W leczeniu tularemii najlepsze efekty uzyskuje się przy zastosowaniu tetracyklin, antybiotyków aminoglikozydowych lub chgoramfenikolu. Antybiotyki należy stosować co najmniej 14 dni. Z uwagi na to, że głównym źródłem zarażenia psów są kleszcze, a czasami też owady krwiopijne, bardzo ważne jest zabezpieczanie psów przed ektopasożytami poprzez zakładanie obróżek kleszczo- i owadobójczymi lub stosowanie preparatów naskórnych. Można też mechanicznie usuwać kleszcze po spacerze, chociaż po uwzględnieniu faktu, że do zarażenia człowieka wystarczy ukłucie 2-3 kleszczy, metoda ta może okazać się niewystarczajaca. Tularemia jest zoonozą, ale psy nie mają większego znaczenia w przenoszeniu choroby na człowieka. Stanowią natomiast poważny rezeruar pałeczek tulartemii i jako żywiciele kleszczy są ich przenosicielami.

Tularemia - opis z sieci, dotyczy ludzi.

Tularemia, ostra, zakaźna choroba bakteryjna odzwierzęca, wywołana przez pałeczkę Pasteurella tularensis, Francisella tularensis przenoszona głównie przez zające i króliki (mięso, skóry). Objawia się wyraźnym powiększeniem węzłów chłonnych, zwłaszcza na karku i pod pachami. Pakiety węzłów mogą rozmiękać i ropieć. Zakażenie drogą wziewną prowadzi do ciężkiego zapalenia płuc.

Charakterystyka kliniczna.

Tularemia, zwana też gorączką królików lub gorączką ślepienia (bąka jeleniowatych), zależnie od drogi zakażenia może objawiać się jako forma wrzodowo-gruczołowa lub tyfoidalna. W naturalnych warunkach ludzie mogą ulegać chorobie wyłącznie poprzez zakażenie skóry lub błon śluzowych krwią lub płynami tkankowymi chorych zwierząt, bądź też na skutek ukąszeń spowodowanych przez bąki jeleniowatych, komary lub kleszcze. Po ekspozycji inhalacyjnej pojawia się forma tyfoidalna, która w warunkach naturalnych może mieć miejsce podczas wdychania zakażonego kurzu. Tularemia tyfoidalna objawia się klinicznie w postaci gorączki, wyczerpania, spadku wagi ciała, bez zajęcia węzłów chłonnych (gruczoły limfatyczne większe niż 1 cm średnicy są pospolite w formie wrzodowej). Zapalenie gardła, któremu często towarzyszy pneumonia, może wystąpić aż u 25% pacjentów. Ponad 50% pacjentów ma zajęte dolne drogi oddechowe. W przybliżeniu u 30% pacjentów z tularemią wrzodowo-gruczołową i u 80% pacjentów z tularemią tyfoidalną rozwija się zapalenie płuc (Evans ME, Gregory DW, Schaffner W, McGee ZA. Tularemia: a 30-year experience with 88 cases. Medicine 1985;64:251-69). Jako objawy mogą występować podmostkowe dolegliwości i suchy kaszel. W radiografii mogą być widoczne zmiany zapalne płuc i wysięk opłucnowy. Bez odpowiedniego leczenia antybiotykowego pacjenci mogą przez miesiące cierpieć na złe samopoczucie, osłabienie i utratę wagi. Odsetek przypadków śmiertelnych w rzadkiej postaci tyfoidalnej wynosi w przybliżeniu 35% i jest wyższy niż przy postaci wrzodowo-gruczołowej (4%). Dzieje się tak prawdopodobnie z tego względu, że w przebiegu tej pierwszej postaci choroby zajęte są płuca.

Czynnik i dawka infekcyjna.

Francisella tularensis wywołująca tularemię jest małą, nieruchliwą, tlenową, względnie wewnątrzkomórkową Gram-dodatnią pałeczką. Poszczególne podgatunki są nierozróżniane serologicznie, ale mogą być rózróżniane przez analizę 16 S ribosomowego RNA (Forsman M, Sandstrom G, Jaurin B. Identification of Francisella species and discrimination of type A and type B strains for F tularensis by 16S rRNA analysis. Appl Environmental Microbiol. 1990;56;949-55). Bakteria jest względnie stabilna i tygodniami pozostaje żywotna w wodzie, glebie lub padlinie zakażonych zwierząt, a przez lata w zamrożonym mięsie króliczym. Dawka zakaźna dla człowieka wynosi od 10 do 50 bakterii wdychanych lub wprowadzonych śródskórnie. USA przygotowały F.tularensis jako broń biologiczną w swoim programie zakończonym w 1969 r.

Rozpoznanie i zabezpieczenie pacjenta.

Diagnostyka tyfoidalnej tularemii jest trudna, ponieważ zwiastuny i symptomy są nieswoiste. W rozpoznaniu decydujące może być wyizolowanie bakterii z krwi, plwociny, zmian skóry lub błon śluzowych. Jednakże izolacja jest trudna ze względu na przerastanie hodowli przez inne bakterie. Pałeczki tularemii mogą być często wykrywane z materiału klinicznego nawet po rozpoczęciu terapii antybiotykowej. Ponieważ gatunek ten rośnie słabo na standardowych pożywkach, musi być dodawana do nich cysteina lub inne związki siarkowe. Wzrost hodowli pojawia się po upływie od 24 do 36 godzin namnażania przy 37o C w formie małych, gładkich, nieprzezroczystych kolonii. Większość przypadków może być rozpoznana serologicznie odczynem aglutynacji lub w teście ELISA. Przeciwciała, które aglutynują F.tularensis, pojawiają się po tygodniu infekcji, ale wysokość zmian stanowiących specyficzne potwierdzenie diagnozy nie pojawia się wcześniej niż po dwóch tygodniach. Odpowiedź serologiczna może być zaciemniona przez wcześniejsze podawanie antybiotyków. Przeciwciała dla F.tularensis mogą reagować krzyżowo z bakteriami z rodzaju Brucella, Proteus i Yersinia. Chociaż infekcje laboratoryjne są pospolite (czynnik jest bardzo infekcyjny w aerozolu), przenoszenie z człowieka na człowieka jest rzadkie; z tego względu, w diagnozowaniu choroby nie jest wymagana izolacja zarazka z dróg oddechowych. Pacjenci mogą być leczeni w warunkach standardowych zabezpieczeń.

Leczenie i profilaktyka.

Przy odpowiednim leczeniu przeciętny odsetek śmiertelności wynosi od 1% do 2,5% (Evans ME, Gregory DW, Schaffner W, McGee ZA. Tularemia: a 30-year experience with 88 cases. Medicine 1985; 64:251-69). Streptomycyna i gentamycyna są skuteczne przy podawaniu paranteralnym przez okres od 10 do 14 dni. Pacjenci zazwyczaj reagują pozytywnie w ciągu 48 godz. po rozpoczęciu leczenia. Również tertracyklina i chloramfenicol działają skuteczne, ale są doniesienia o znacznym spadku odsetków wyleczeń, jeżeli te leki nie są podawane dosyć długo. Profilaktyka poekspozycyjna jest trudna; zalecana jest tetracyklina podawana w ciągu 24 godzin po ekspozycji aerozolowej i kontynuowana przez dwa tygodnie. Badania prowadzone w USA w czasie programu ofensywnego wykazały, że szczepionka z martwych bakterii jest nieskuteczna przeciw ekspozycji aerozolowej. Żywa atenuowana szczepionka dla tularemii jest dostępna w USA jako nowy lek będący w trakcie badania. Ta szczepionka adaptowana ze szczepionki opracowanej przez Sowietów, oparta na żywym szczepie, ochraniała ludzi przed zakażeniami aerozolowymi (Saslav S, Eigelsbach HT, Prior JA, et al. Tularemia vaccine study: I. respiratory challenge. Arch Intern Med 1961; 107:134-46).


http://www.znanylekarz.pl/choroba/tularemia

Drogi zakażenia :

Do zakażenia może dojść poprzez:

•skórę i błony śluzowe
•kontakt z krwią lub płynami tkankowymi chorych zwierząt
•ukąszenia komarów, kleszczy, lub bąki owadów jeleniowatych
•drogi oddechowe
•wdychanie zakażonego kurzu

Diagnoza

Stawiana jest na podstawie wyników badań krwi i moczu, testów serologicznych na obecność przeciwciał (pojawiają się dopiero po 10-20 dniach od zakażenia), RTG klatki piersiowej. Decydującym jest wyhodowanie bakterii w testach mikrobiologicznych z materiału pobranego od chorego.

Leczenie

Opiera się na farmakoterapii. Podaje się streptomycynę, gentamycynę, tetracykliny, chloramfenikol, rifampicynę. Pierwsze efekty widać już zazwyczaj po 48 godzinach. Przy odpowiednim leczeniu śmiertelność wynosi 1-2,5%.

Góra        Powrót do działu spisu chorób         Główna


Alfabetyczny wykaz chorób jakie mogą zagrażać naszemu królikowi:
Aspergiloza Bąblowica Białaczka Brodawczakowatość Bruceloza Cheyletieloza Choroba Bornaska Choroba kleszczowa
Choroba motylicza Choroba motyliczkowa Choroby nie zaraźliwe Echinostomatoza E - cuniculi Enterotoksemia Fibromatoza
Gruźlica Grzybica drobnozarodnikowa Grzybica narządowa Grzybica strzygąca Grzybica woszczynowa  Inwazja pcheł
Kamienica nerkowa Kokcydioza Kolibakterioza Komary Listerioza Myksomatoza Niedobór witamin Nużyca Oczy Ospa
Pasożyty Pastereloza Pleśniawka Pomór  Pryszczyca Robaczyce nicienie  Robaczyce przywry Robaczyce tasiemce Rodencjoza
Ropnie Salmonelloza Skóra Stafylokokoza Streptokokoza Tasiemczyce Tężec  Toksoplazmoza Tularemia Wągrzyca Wirus PEDV Wścieklizna Wszawica Zakażenie adenowirusem RA - 1 Zapalenie jamy ustnej Zapalenie jelit  Zapalenie nosa