(cysticercosis) - łac.
Wągrzyca -
Jest to schorzenie wywołane przez larwy
tasiemców posiadających pojedynczy skoleks.
Występowanie. Chmarzyński (1974) stwierdził wągrzycę u 4,27%
królików poddanych ubojowi, a Sommer (1985) w ZHW w Warszawie
w ciągu 5 lat (1976-1981) wykazała cysticerkozę u 6%
sekcjonowanych królików.
Etiologia. Wągrzycę wywołują larwy tasiemców zwierząt mięsożernych:
Cysticercus pisiformis - wągier tasiemca Taenia pisiformis
i Cysticercus fasciolaris - Hydatigera taeniaeformis.
Taenia pisiformis (Bloch, 1780) występuje w jelicie cienkim u
zwierząt mięsożernych. W Polsce ekstensywność inwazji u psów
waha się w granicach 3,5 do 10%.
Hydatigera taeniaeformis (Batsch, 1786) s. Taenia crassicollis
(Rudolphi, 1810) występuje w jelicie cienkim kotów. Ekstensywność
inwazji u kotów w naszym kraju waha się od 3 do 52%.
Źródła zarażenia i patogeneza. Do zarażenia dochodzi w wyniku
spożycia jaj lub członów tasiemca wraz z zielonką, sianem lub wodą.
W żołądku, pod wpływem soku żołądkowego, uwalnia się onkosfera,
która przebija ścianki jelita i podąża do wątroby w kierunku błony
surowiczej. Po 12 dniach osiąga długość 3 mm, po 21 dniach opuszcza
wątrobę i jako larwa wielkości 10 mm dostaje się do otrzewnej.
Po dwóch miesiącach (13 mm długości) jest w pełni dojrzałą larwą
w formie pęcherzyka wypełnionego płynem z uwypuklającym się
skoleksem (dane dotyczą C. pisiformis).
Przebieg choroby i obraz kliniczny. Objawy kliniczne wągrzycy są
mało charakterystyczne. Obserwuje się posmutnienie, brak apetytu, wygięcie grzbietu.
Przy omacywaniu wątroby stwierdza się jej powiększenie oraz bolesność. Błony śluzowe jamy ustnej oraz spojówki oka są blade. Wągrzyca może prowadzić do śmierci. Zejścia śmiertelne dotyczą głównie królików w wieku 1-2 miesięcy.
Zmiany anatomopatologiczne. W trakcie badania sekcyjnego
stwierdza się wągry w sieci otaczającej jelito, pod błoną surowiczą
wątroby, przepony, nerek, płuc, macicy, a nawet mózgu.
Rozpoznanie. Steponjan i wsp. (l 980) wykazali obniżenie zawartości
witaminy C w wątrobie o 10 % w stosunku do grupy królików
zdrowych. Mosina (Leontiuk, 1974) poleca próbę alergiczną. Antygen
sporządzony z wągrów w rozcieńczeniu l : 500 lub l : 1000 w
roztworze soli fizjologicznej podawał w dawce 0,2 ml śródskórnie
w okolicy łopatki. Po 1-4 godzinach u chorych królików skóra
ulega zgrubieniu do 3-7 mm. Najczęściej jednak badanie sekcyjne
potwierdza podejrzenie stawiane na podstawie objawów klinicznych.
Leczenie nie jest opracowane.
Steponjan i wsp. (1980) wykazali, że profilaktyczne podawanie
królikom 50 mg siarczanu miedzi dwukrotnie przez 4 dni, zwiększa
odporność na inwazję wągrzycy.
(opis "Choroby królików" Włodzimierz A. Gibasiewicz)
Alfabetyczny wykaz chorób jakie mogą zagrażać naszemu królikowi:
Aspergiloza Bąblowica Białaczka Brodawczakowatość Bruceloza Cheyletieloza Choroba Bornaska Choroba kleszczowa
Choroba motylicza Choroba motyliczkowa Choroby nie zaraźliwe Echinostomatoza E - cuniculi Enterotoksemia Fibromatoza
Gruźlica Grzybica drobnozarodnikowa Grzybica narządowa Grzybica strzygąca Grzybica woszczynowa
Inwazja pcheł
Kamienica nerkowa Kokcydioza Kolibakterioza Komary Listerioza Myksomatoza Niedobór witamin Nużyca Oczy Ospa
Pasożyty Pastereloza Pleśniawka Pomór Pryszczyca Robaczyce nicienie
Robaczyce przywry Robaczyce tasiemce Rodencjoza
Ropnie Salmonelloza Skóra Stafylokokoza Streptokokoza Tasiemczyce Tężec
Toksoplazmoza Tularemia Wągrzyca Wirus PEDV Wścieklizna Wszawica Zakażenie adenowirusem RA - 1 Zapalenie jamy ustnej Zapalenie jelit
Zapalenie nosa