Papuga nimfa

Nasz skrzydlaty przyjaciel dożył u nas 12 lat, na imię miał PUZIO, to miał być chłopiec tak przynajmniej deklarował sprzedawca, ale okazało że jest dziewczynką ( no może przesadziłem, już trochę starszą panną.) Postaram się przekazać trochę informacji na temat tych sympatycznych ptaków.

Nimfa zamieszkuje centralne tereny Australii, którą pierwsi opisujący podróżnicy nazwali Ziemią Papug. Występuje na całym obszarze Australii za wyjątkiem samych wybrzeży i stref bagienych. Ptaki lubią klimat gorący i suchy. Nimfa żyje około 15 - 20 lat, moja papużka była chowana w sposób jaki tutaj opisuję, dożyła szczęśliwie 12 lat, w niektórych źródłach można spotkać informacje, że w niewoli nimfa żyje 5 lat, ale to tylko teoretyczne podejście i oby jak najrzadziej się spełniało, nie znalazło ono na szczęście w moim przypadku zastosowania. Naturalnym środowiskiem nimf są sawanny. Gniazduje w głębokich dziuplach drzew. W naturze nimfy zakładają gniazda w wypróchniałych dziuplach, najczęściej drzew eukaliptusowych. Nie są wybredne co do kształtu i wielkości otworu wejściowego. Nimfy żyją w grupkach rodzinnych niekiedy łączą się w stada. W poszukiwaniu pokarmu przemierzają duże przestrzenie. Ich głównym pożywieniem są nasiona traw i krzewów, owoce oraz młode pędy roślin. Bardzo dobrze współżyją z innymi ptakami i nie czynią nigdy żadnej krzywdy nawet tym najmniejszym. Bardzo łatwo przystosowały się do postępującej cywilizacji, przenosząc się ze stepów na pola uprawne, czego nie potrafiły uczynić inne gatunki, np. kilka gatunków łąkówek australijskich które całkowicie wyginęły na terenach zagospodarowanych przez człowieka. Z drugiej strony nimfy, niszcząc uprawne pola, zrobiły sobie z farmera śmiertelnego wroga i w wielu rejonach Australii są bezlitośnie tępione.

Nimfa (Nymphicus hollandicus), ptak z podrodziny kakadu, rodziny papug. Występuje niemal w całej Australii, z wyjątkiem wybrzeży. Zamieszkuje w licznych stadach otwarte stepy i sawanny porośnięte z rzadka drzewami i krzewami. W okresie suszy odbywa dużymi stadami dalekie wędrówki w poszukiwaniu pokarmu i wody. Odżywia się nasionami traw, jagodami i owocami. żółtawą głowę ozdabia czubek i dwie pomarańczowe plamy na policzkach. Reszta ciała ubarwiona w tonacji szarawej z białymi plamkami na skrzydłach. Zasadniczą cechą różniącą samca od samicy jest jednolicie ciemne zabarwienie spodniej strony sterówek u samca, przy poprzecznie prążkowanych u samicy. Gnieździ się w dziuplach drzew. Samica składa 4-7 jaj, które wysiaduje na zmianę z samcem (samica w nocy, samiec w dzień) przez ok. 20 dni. Młode przebywają w gnieździe ok. 5 tygodni, ale są dokarmiane przez rodziców jeszcze do wieku 2 miesięcy. W hodowlach amatorskich i zawodowych uzyskano wiele odmian barwnych tego gatunku, m.in. wielobarwne, perłowe, cynamonowe i białe. Należy do gatunków łatwo oswajających się i zdolnych do naśladowania różnych dźwięków, a nawet słów.

Do Europy a dokładnie do Francji pierwsze nimfy przywieziono w roku 1840, a z 1858 roku pochodzą pierwsze informacje o rozmnożeniu nimf w warunkach hodowlanych. Bardzo długo , bo przeszło 100 lat, opierała się nimfa degeneracji hodowlanej, pierwsze białe osobniki pojawiły się dopiero w roku 1951. Kiedy pojawiły się w Polsce, nie wiadomo. W opisach dawnych zwierzynców występują po prostu papugi i nie wiadomo, jakiego były gatunku. Mylić może również to, że dawniej wszystkie czubate papugi nazywano kakadu. Pierwszy raz na nazwę "nymfa" natrafiono w pochodzącym z lat trzydziestych prospekcie znanego warszawskiego sklepu zoologicznego Peszla z ulicy Królewskiej. W latach sześćdziesiątych były u nas już dość popularne, podczas gdy, jak podaje znany rosyjski ormitolog Rachmanow, w Rosji pojawiły się dopiero w 1960 roku.

Wygląd ptaka. Nimfy mają długość około 28-34 cm, głowa, policzki i czubek jest żółty u samiczki żółty z szarym nalotem. Obecnie ubarwienie ptaków jest bardziej zróżnicowane coraz więcej jest nowych krzyżówek. Na licach u obojga płci występuje oranżowoczerwona owalna plama. Poza tym pióra na całym tułowiu są szafirowe lub szare, na podbrzuszu tylko nieco rozjaśnione. Górne sterówki i pióra pokrywowe ogona mają barwę szarą z niebieskim nalotem. Dolne sterówki są szarożółte, dziób i nogi ciemnoszare. Niektóre osobniki nimf szarych mają na grzbiecie i karku niebieskie prążki. Białe mutanty ninf mają większość piór śnieżnobiałych. Głowa i czubek są bladożółte u samczyków intensywniejszej barwy. Waga ptaka dochodzi do 90 g.

Nimfy perliste, zwane cętkowanymi, są odmianą otrzymaną z krzyżowania nimf szarych z białymi mutantami. Ich głowa, czubek, boki głowy i policzki maja ubarwienie prawie takie samo, jak u nimf szarych, ale u niektórych osobników mogą one być nieco bardziej rozjaśnione albo intensywniejsze. Lotki mają taką samą barwę jak u nimf szarych, na sterówkach natomiast dużo białej i żółtej barwy, wszystkie pióra pokrywowe natomiast są cętkowane biało i jasnoszafirowo. U samic cętki są większe i wyraźniejsze niż u samców. Niektóre samce maja wyraźne cętki do chwili pierwszego pierzenia, zatracają je jednak później. U samic takiej przemiany nie stwierdzono, cętki po każdym pierzeniu są tak samo wyraźne. Czwartą odmiana nimf są szeki, które mogą powstać przez krzyżowanie którychś z poprzednio opisanych odmian. Pożądana cechą ubarwienia szeków jest symetryczny rysunek.

Ptaki do rozmnażania muszą mieć co najmniej 18 miesięcy, za młode samiczki miewają problemy ze składaniem jaj, a samczyki z zapładnianiem. Nie mogą mieć oznak przebytej krzywicy (powstałe w wyniku krzywicy deformacje kości są niebezpieczne dla samiczek) nie mogą być też być blisko spokrewnione, nie powinno się kupować obu ptaków na raz, może się okazać że jest to rodzeństwo. Nimfy są łagodne i rzadko dochodzi pomiędzy nimi do prawdziwych bójek. Jeśli mamy nimfę i podjęliśmy decyzję o hodowli to należy zakupić drugiego ptaka. Nie może to być młody ptak, a takie najczęściej oferują sklepy. Lepiej poszukać hodowcy i dokupić starszego ptaka. Może się okazać, że nasza nimfa może nie zaakceptować nowej papugi. Absolutnie nie można nowej papugi po prostu wpuścić do klatki, w której już mieszka jedna nimfa. W takim przypadku nowy ptak będzie na pewno traktowany jako intruz i przepędzany. Może się to skończyć bójką, a na pewno wzajemnym zniechęceniem papug. Należy dać obie papugi do nowej klatki, albo postawić obok siebie dwie klatki. Po jakimś czasie ptaki powinny zacząć przejawiać sobą zainteresowanie. Jeśli ptaki nie będą się sobą interesowały lub będą przejawiały wzajemną wrogość nie nadają się na parę. Pary dobierają się na całe życie i zachowują się tak w stosunku do siebie zawsze. Porą roku do rozpoczynania lęgów jest wiosna. Kiedy dni stają się dłuższe, cieplejsze rozpoczynają się toki. Aby wywołać u nimf zachowania lęgowe należy dać do klatki budkę lęgową.

Nimfy odbywają lęgi nawet w wieku 9 miesięcy, ale są one przeważnie nie udane, ponieważ wiele jaj pozostaje nie zapłodnionych, a gniazdo jest zaniedbywane przez partnerów. Wielokrotnie zdarza się, iż samiczka w ciągu jednego sezonu znosi około 40 jaj, z których nie wylęga się ani jedno pisklę. Kiedy para lęgowa jest za młoda u samczyka przejawia się chęć kopulacji. Młoda samiczka szybko przystosowuje się do zadania nioski ale nie opiekunki. Dojrzałe ptaki maja instynkt rodzicielski lepiej ukształtowany, dlatego też dają większą gwarancje prawidłowego wychowu swego potomstwa.

Najlepsza budka lęgowa jest wykonana z drewna drzew liściastych, inne drewna można wykorzystywać jedynie jeśli nie mają zbyt intensywnego zapachu. Zbyt intensywny zapach (żywicy) może zniechęcić ptaki do zasiedlenia budki. Jeśli ptaki zaakceptują budkę to zaczynają w niej spędzać coraz więcej czasu. Do budowy budki należy używać tylko śrub, nie gwoździ. Wysokość budki nie powinna przekraczać 45 cm, im większa wysokość tym większe prawdopodobieństwo, że papuga zeskakując uszkodzi jajka lub pisklęta. Najlepsza wysokość to ok.30-35 cm. Wewnątrz powinniśmy przyczepić kawałek siatki (najlepiej aby była nie ocynkowana) lub szczebelki z drewna.
Długość i szerokość budki lęgowej powinna wynosić co najmniej ok.20-25 cm.

W czasie toków samiec stroszy czub, chodzi wokół samicy, podnosi skrzydła, kłania się przed nią , wachluje piórami ogona. Podczas zalotów wyśpiewuje prawdziwe serenady. Uległa samiczka kładzie się płasko na gałęzi i pozwala na zbliżenie. Kopulacja trwa kilka minut i powtarzana jest kilka razy w ciągu dnia. Już na początku lęgów, zaraz po udostępnieniu budki należy podawać mieszankę jajeczną. Cały czas należy pamiętać podawaniu wapnie.Mieszanka jajeczna musi być zawsze świeża, należy wymieniać ją co 2-3 godziny, niezjedzoną wyrzucamy. Pełne zniesienie to 5-7 jaj, u ptaków w hodowli (w naturze mniej). Jajka są owalne, białe o średnich wymiarach 19 x 26 mm i składane są co dwa dni. Samiczka rozpoczyna wysiadywanie od trzeciego. Wtedy przestajemy podawanie mieszanki jajecznej, którą podajemy ponownie po wykluciu się małych.