Sposoby zabezpieczenia naszego królika na działce przed zagrożeniami. W ten sposób wykonane zagrody pozwalają na przebywanie w terenie nie ogrodzonym. Pamiętajmy tylko o hałasie który dla królika jest również szkodliwy, myślę tutaj o psach.

Kuna leśna jest wielkości kota domowego, ale ma tułów silnie wydłużony, głowę wąską o wyciągniętym pysku, oczy stosunkowo duże. Nos ma czarny lub ciemny. Uszy są małe, prawie trójkątne, o końcach zaokrąglonych, obramowane jaśniejszym paskiem. Sierść długa, miękka, jedwabista, barwy od jasno do ciemnobrązowej, kasztanowej. Na gardle znajduje się plama zmiennego kształtu, barwy od żółtej do pomarańczowej. Nie dochodzi ona nigdy do przednich łap. Ogon jest puszysty, długością równy mniej więcej połowie długości ciała. Grzbiet, kończyny i ogon są nieco ciemniejsze od reszty ciała. Formuła zębowa 3 1 4 1/3 1 4 2. Samica ma dwie pary sutek.

Pokarmem kuny leśnej są głównie gryzonie myszowate, poza tym wiewiórki, ptaki, owady, płazy, ryby i padlina. W jesieni, udział roślin (owoce i jagody) może stanowić 100% diety. Dzienne zapotrzebowanie pokarmowe wynosi około 10% masy ciała, czyli 160 g. W okresie nadmiaru pokarmu kuna leśna robi zapasy, np. jajek ptasich, które zagrzebuje, by je potem spożyć.

Kuna osiąga dojrzałość płciową w wieku około 15 miesięcy. Cieczka rozpoczyna się z końcem czerwca i trwa do 1 sierpnia. Kopulacja trwa średnio 50 minut (10-150) zaobserwowano 5-7 kryć. Ciąża jest przedłużona i trwa od 260 do 305 dni. Młode rodzą się w marcu-kwietniu. Kuna ma jeden miot w ciągu roku, z 3-5 młodymi. Oczy otwierają się im po 34-38 dniach. Pierwsze opuszczenie gniazda następuje po około 44 dniach. Okres laktacji trwa około 2,5 miesiąca. Rozpad rodziny następuje pod koniec lata lub na początku jesieni, ale młode osiągają samodzielność dopiero po 6 miesiącach życia. Włos zimowy wyrasta we wrześniu i w połowie października kuna już ma futro zimowe. Maksymalna długość życia tumaka w przyrodzie wynosi 10-12 lat. Wrogami naturalnymi kuny są większe od nich drapieżniki i włóczące się psy oraz orzeł, puchacz i jastrząb gołębiarz.

Kuny leśne są aktywne nocą, tylko głodne polują jeszcze w godzinach rannych. Prowadzą życie koczownicze. Łowisko jest zwykle dużo większe niż areał osobniczy. Ten ostatni obliczany zależnie od warunków i ilości pokarmu wynosi od 5 do 23 km2 liczba wrogów i konkurentów wywiera także duży wpływ na wielkość areału. Terytorium znakowane jest wydzielinami gruczołów zapachowych i odchodami.Kuna przebywa w ciągu nocy do 10 km. Znakomicie wspina się na drzewa i przeskakuje jak wiewiórka (często w pogoni za nią) z jednego na drugie z odległości do 3,5 m. Potrafi także zeskoczyć na cztery łapy z wysokości 20 m. W ruchach bardzo zwinny i szybki, poluje przeważnie na ziemi. Pływa dobrze, ale niechętnie. Idąc po ziemi często staje słupka, by ogarnąć wzrokiem większą przestrzeń przed sobą. Zmysły wzroku, słuchu i węchu są bardzo dobrze rozwinięte. Spotykany na ziemi ucieka szybko w gąszcze, na drzewie natomiast potrafi godzinami wpatrywać się w człowieka.

Kuna domowa, czyli kamionka, pod względem budowy ciała jest bardzo zbliżona do kuny leśnej, różni się jednak od niej następującymi cechami. Głowa jest masywniejsza, uszy krótsze, bardziej zaokrąglone i szerzej rozstawione (54-56 mm) niż u kuny leśnej. Nos barwy surowego mięsa. Opuszki stóp są nagie. Barwa ogólna sierści jest szarobrązowa, sierść ostra, kłująca. Plama na gardle jest biała, podłużnie rozwidlona, sięgająca do kończyn przednich, zmiennego kształtu i wielkości. Formuła zębowa jest następująca: 3 1 4 1/3 1 4 2. Samica ma 2 pary sutek.

Kuny domowe można spotkać w lasach, gdzie zajmuje dziuple, stosy drewna i gałęziówki, ale również osiedla ludzkie, w których zamieszkuje stajnie, strychy, stodoły, wysypiska, ruiny, kamieniołomy. Spotkać je można również w wielkich miastach, gdzie przebywa przeważnie na strychach kościołów.

Pokarm kuny domowej jest bardzo zróżnicowany. Podstawą są drobne gryzonie, szczury, ptaki, napada także drób, króliki, nie gardzi padliną. Rzadko zjada nietoperze i jeże. Ulubionym przysmakiem są jaja. W korzystnych warunkach robi zapasy,przy czym np. małe jajka zwykle zjada na miejscu, duże (granicę stanowi masa 10 g) unosi ze sobą. W lecie przeważa pokarm roślinny, jak jagody i inne owoce. Ulubione zwłaszcza są wiśnie i czereśnie, których pestki widoczne są w kale. Pod względem wymiarów i wyglądu kał jest podobny do kału tumaka. Dzienne zapotrzebowanie pokarmowe wynosi od 100-200 g.

Ruja kamionki wypada w końcu czerwca i trwa do połowy sierpnia. Ciąża (przedłużona) trwa 247-280 dni. Jeden miot rocznie. Młode rodzą się w końcu marca lub na początku kwietnia; w miocie są 2-6, średnio 3 młode. Gniazda są dobrze wymoszczone. Młode otwierają oczy po 34-38 dniach, ssają około 6 tygodni, dojrzałość płciową uzyskują po 15 miesiącach. Maksymalna długość życia wynosi przypuszczalnie około 10 lat. Aktywność kamionki jest głównie nocna. Wielkość terytorium zależna jest od warunków pokarmowych (obejmuje od 2 do 4 tysięcy ha). Długość jednorazowej marszruty dochodzi do 8 km. W zimie zagęszczenie kamionki w osiedlach jest większe niż w lecie.

Lis jest najpospolitszym drapieżnikiem w naszym kraju. Tułów ma wydłużony, głowę o ostro zakończonym pysku i długich trójkątnych uszach. Kończyny ma krótkie, przednie 5 palcowe, tylne 6palcowe, opuszki stóp owłosione. Ogon (kita) jest długi i puszysty. Koniec ogona jest biały, na górnej jego stronie, 5-6 cm od nasady, znajduje się gruczoł zapachowy. Wierzch ciała jest rudawy, spód biały, uszy i dolna część kończyn czarne Zmienność ubarwienia jest bardzo duża stąd rozliczne nazwy, jak węglarz, krzyżak itp. Formuła zębowa lisa jest następująca: 3 1 4 2/3 2 4 3. Samica ma 4 lub 5 par sutek.

Lis jest zwierzęciem wszystkożernym z przewagą pokarmu mięsnego. Rodzaj pokarmu jest dostosowany do dynamiki populacji ofiar i waha się w zależności od biotopu i typu krajobrazu. Podstawowym pokarmem lisa są gryzonie myszowate, ale żywi się również owadami, ślimakami, robakami, okazyjnie zającami lub królikami, ptakami ich zniesieniem, padliną, jagodami i innymi owocami. W pobliżu osad ludzkich odwiedza regularnie śmietniki i wysypiska. W okresie obfitości pokarmowej zbiera zapasy, które zagrzebuje w ziemi. Dzienne zapotrzebowanie pokarmowe wynosi 0,5-1 kg.

Rozród, okres rui, zwany cieczką, występuje w styczniu - lutym. Hierarchia socjalna tworzy się w okresie cieczki tylko wśród samców. Wiek samca, jego kondycja fizyczna i temperament odgrywają główną rolę w zajęciu odpowiedniej pozycji w hierarchii socjalnej. Kopulacja trwa od 15 do 25 minut i kończy się zawieszeniem partnerów. Ciąża trwa 50-52 dni. Rzucanie młodych następuje w kwietniu-maju. Lis ma jeden miot rocznie, liczba młodych w miocie 3-8. Otwarcie oczu następuje po 12-15 dniach. Młode lisy (niedoliski) mają z początku szarobure wełniste futerko z jaśniejszym pasmem poprzecznym na czole i białą plamką na gardle. Dopiero po 6 tygodniach zmieniają włos na charakterystyczny dla osobników dorosłych. Okres laktacji trwa około 6 tygodni, ale już po 3 tygodniach młode liski są dokarmiane mięsem. Samodzielność uzyskują po 3-4 , a dojrzałość płciową po 9 - 10 miesiacach życia. Długość życia lisa na swobodzie wynosi około 10-12 lat. Wiek do 2 lat można ocenić po starciu górnego zęba trzonowego i siekaczy w żuchwie.

Lis prowadzi życie samotne, łączenie w pary jest raczej sezonowe, chociaż obserwowano już wielokrotnie udział samca w karmieniu nie tylko samicy, ale i młodych w pierwszych tygodniach życia. W ciągu wiosny i lata lis prowadzi życie raczej osiadłe, w jesieni i w zimie koczownicze. Ma bardzo dobrze rozwinięte zmysły słuchu, wzroku, węchu i dotyku, co ułatwia mu polowanie na drobne gryzonie i owady. Zarejestrowano 28 różnych głosów wydawanych przez lisy, z których najbardziej znane jest ich poszczekiwanie w czasie cieczki. Ruchy lisa są szybkie i zwinne, w kłusie porusza się z szybkością 6-8 km/h, w pogoni lub ucieczce z szybkością 45-50 km/ h. Skacze i dobrze pływa. Kopie samodzielne nory o kilku korytarzach i jednej komorze gniazdowej, która może leżeć na głębokości do 3 m. Czasem dzieli swą norę z borsukiem, przy czym ma oczywiście osobne wejścia (okna) i oddzielną komorę gniazdową. Kopie także nory krótkie, tymczasowe, służące mu za schronienie przed deszczem lub niebezpieczeństwem.