![]() |
Utrzymanie kanarków w domu jest niezwykle łatwe. Każdy sklep zoologiczny oferuje odpowiednie wyposażenie czyli klatkę, akcesoria oraz właściwą karmę. Klatka powinna być wyposażona w dwa karmniki, jedno butelkowe poidełko oraz basenik do kąpieli. Dno klatki musi być wysypane czystym piaskiem. Żerdzie do siedzenia ( o średnicy około 12 mm ) powinny być wykonane z miękkiego drewna. Klatka z kanarkiem nie może być umieszczona naprzeciw telewizora, powinna być w znacznej odległości od niego (np. 3 m), nie może też znajdować się w małej kuchni z piecem gazowym. Wiele osób trzyma kanarki w obszernych kuchniach wyposażonych w piec gazowy i mimo to ptaki czują się dobrze, jeśli pomieszczenie jest często wietrzone. Stawianie klatki na parapecie okna nie jest wskazane, gdyż ptak jest wówczas narażony na bezpośrednie działanie czynników atmosferycznych. Mając na uwadze fakt iż każdy hodowca chciałby zapewnić swoim kanarkom jak najlepsze warunki pozwolę sobie na kilka uwag w tym zakresie. Hodowcy bardzo często narzekają, że kupiony kanarek po pewnym czasie śpiewa mniej i gorzej. Ważną rzeczą jest poznanie przez hodowcę sposobu obchodzenia się z kanarkiem i warunków potrzebnych mu do życia. Kanarka można hodować wszędzie, nawet w prymitywnych warunkach mieszkaniowych, lecz należy pamiętać o utrzymaniu klatki w idealnej czystości, o świeżej wodzie, którą należy codziennie zmieniać, o odpowiednim pokarmie, czystym powietrzu, o dostępie światła i o właściwej temperaturze pomieszczenia, w którym znajduje się klatka z ptakiem. Ze względu na to, że przeciągi i działające bezpośrednio na klatkę słońce mają ujemny wpływ na zdrowie i samopoczucie ptaka, należy klatkę z kanarkiem umieszczać na szafie, regale, lub wieszać na ścianie. Kanarek jest wytrzymały na niskie temperatury i może żyć nawet przy -6 stopni, lecz hodowanie ptaków w tak niskich temperaturach nie jest wskazane. Jeśli chcemy aby kanarek śpiewał przez całą zimę to należy dbać o utrzymanie w pomieszczeniu temperatury stałej 15 - 18 stopni. W okresie lęgów temperatura powietrza nie powinna być niższa niż 18 stopni.
Wymawiajmy często i wyraźnie jego imię, nućmy tę samą melodię, by nauczył się traktować te dźwięki jako sygnały rozpoznawcze. Im częściej i regularniej pozwolimy ptaszkowi latać po pokoju, tym wcześniej będzie po określonym czasie wracać do swej klatki. Wtedy już bardzo łatwo nauczyć go wskakiwania na wyciągniętą ku niemu rękę. Wiedząc już, co jest przysmakiem naszego ulubieńca, podawajmy mu ten smakołyk - herbatnik czy kawałek jabłka - w wyciągniętej ręce, nucąc przy tym zawsze tę samą melodię i powtarzając jego imię. Już wkrótce po każdym wyjściu z klatki kanarek sam będzie wskakiwał nam na rękę. Początkowo będzie robił to bardzo nieśmiało, próbując tylko chwycić przysmak i uciec. Wkrótce jednak nasza ręka stanie się dla niego takim samym azylem jak jego klatka. Sam będzie szukał bliskiego kontaktu z właścicielem i podążał za nim do innego pokoju czy kuchni. Pamiętajmy tylko, aby w tych pomieszczeniach nie groziło mu żadne niebezpieczeństwo. Kiedy zdobędziemy całkowite zaufanie kanarka, starajmy się go nie utracić. Gdy więc zajdzie bezwzględna potrzeba, by wyjąć kanarka z klatki, np. w celu zawiezienia do lekarza weterynarii, lepiej poprosić przyjaciela lub sąsiada, by za nas złapał go i włożył do transportówki. Heinz Schnoor - "Kanarki", str. 33Rozróżnianie płci - doświadczony hodowca (ja nim nie jestem) już pomiędzy 6 a 8 dniem życia ptaków, w czasie obrączkowania młódek, może po ubarwieniu piór rozpoznać ich płeć. Samce są żółte mają jaskrawożółty pas, biegnący przez środek głowy i grzbiet aż do ogona (pas ten u samic jest biały lub jasnożółtawy i matowy). U kanarków zielonych pas ten u samców ma połysk (u samic jest blady, matowy, nie błyszczy). U białych kanarków młody samiec różni się od młodej samicy wysoką, smukłą budową, wyprostowaną postacią oraz większą głową. Przy usuwaniu młodych z klatek spustowych powinno się je rozdzielić według płci. Wobec tego, że nawet najbardziej doświadczeni hodowcy często mylą się w rozróżnieniu płci u młodych kanarków, pozostaje tylko rozpoznawanie ptaków po śpiewie, gdyż niezawodnym znakiem mówiącym o przynależności ptaka do płci męskiej jest jego śpiew. Hodowca powinien uważnie obserwować młode w chwili opuszczania gniazda, gdyż wtedy samce próbują nucić. Oczywiście tonów wydawanych przez nie w czasie tych pierwszych prób nie można nazwać śpiewem, lecz z każdym dniem nucenie staje się wyraźniejsze i bardziej podobne do poprawnego śpiewu. Kazimierz Jankowski - "Nasz polski kanarek", str. 39Budowa gniazda Mamy parkę kanarków, każdy z hodowców marzy o posiadaniu potomstwa, od czego zaczynamy, od budowy gniazda. Niektóre samice budują gniazdo same i chętnie zrezygnowałyby z naszej pomocy, jednak musimy stworzyć im warunki do właściwej budowy gniazda przez odpowiednie umieszczenie skrzynki, koszyka lub zawieszenie drucianego gniazda. Skrzynka powinna mieć wymiary 10 cm x 10 cm, wysokość tylnej ścianki do 16 cm a przedniej 3,5 cm, boczne do 7,5 cm przy czym przednia ścianka musi mieć kanty zaokrąglone. Materiał na budowę gniazda dostarczamy sami, najczęściej jest to materiał bawełniany uprzednio poskubany lub pocięty, źdzbła trawy, lignina. Nie należy ścielić samemu gniazda, można przyjść z pomocą samiczce gdy zauważymy, że sama nie potrafi tego zrobić i zniosła pierwsze jajo w niesymetrycznie usłanym gnieździe. Składanie jaj Gdy samice mają już gniazda gotowe, a na śpiew samca przysiadają, wówczas wpuszcza się samca do klatki samicy. Zazwyczaj samiec zaczyna śpiewać a jego partnerka unosząc charakterystycznie główkę
Może zdarzyć się, że samiczka ma trudności w znoszeniu jaj. Zwłaszcza jeśli hodowca dopuścił do rozrodu młode
Opuszczanie gniazda przez młode kanarki
W wieku ok. 20 dni pisklęta próbują samodzielnie jeść. Im bardziej urozmaicony pokarm zaoferujemy im w tym początkowym okresie, tym mniejsze będziemy mieć kłopoty, gdy kanarki dorosną. Młode ptaki uważnie obserwują swych rodziców przy posiłku i próbują jeść dokładnie to samo. Czasami, mimo że umieją już jeść samodzielnie, są karmione przez matkę lub ojca. W wieku 4 tygodni, kiedy pióra ogonowe młodych mają już ok. 2 cm długości, możemy rozdzielić ptasią rodzinę. Jeśli chcemy zrobić to trochę później, musimy uważnie obserwować, czy samiec nie staje się agresywny w stosunku do dzieci, bowiem w końcu do tego dochodzi. Po dwóch lęgach usuwamy z klatki oba gniazda,by nie dopuścić do następnego złożenia jaj. Ptasi rodzice muszą odpocząć, tym bardziej że w tym czasie rozpoczyna się pierzenie zarówno u dorosłych, jak i u młodych ptaków. Pod koniec okresu pierzenia samiec zaczyna śpiewać, w czym po krótkim czasie wtórują mu młode samczyki.
Pierzenie się kanarków Okres pierzenia ptaków wymaga poświęcenia dużo uwagi przez hodowcę. Kanarki przechodzą dwukrotnie pierzenie. Duże pierzenie odbywa się jesienią, a małe na wiosnę. Przy wiosennym pierzeniu, w marcu i kwietniu, ptaki nie tracą piór z ogona i ze skrzydeł. W okresie jesiennym następuje wymiana całego upierzenia. Niektóre ptaki zaczynają się pierzyć już w lipcu, ale najczęściej okres wymiany całego upierzenia przypada na sierpień i wrzesień i trwa 6 - 8 tygodni. Pierwsze pierzenie młodych kanarków po wylocie z gniazda można porównać do pierzenia wiosennego starszych ptaków, a zaczyna się ono od razu po uzyskaniu samodzielności po około dziesięciu tygodni życia. Młode nie tracą wtedy piór lotnych i sterówek, dopiero w drugim roku życia wymieniają je podczas pierzenia jesiennego. Z chwilą rozpoczęcia pierzenia kończy się okres hodowlany. Samce przestają śpiewać na okres 6 - 9 tygodni i nie są zdolne do zapładniania. Kanarki śpiewające Odmiana kanarków śpiewających wywodzi się z linii kanarków harceńskich. Samce tej rasy charakteryzują się melodyjnym i czystym śpiewem, który przechodzi z jednej tonacji na następną. Śpiew składa się z 4 tonacji zwanych turami. Tury mogą być ciągłe i wyróżniamy odmiany: turkoty dęte (dętka), basy, woda (trele wodne), oraz tury cięte, do których należą: szokiel, tokowania, dzwonki dęte, flety, dzwonki Kanarki śpiewające to rozkosz dla uszu. Istnieje bardzo wiele wariantów śpiewu kanarków ograniczonych często tylko do miejsca występowania danej rasy. Kanarki śpiewające odznaczają się dużą indywidualną zmiennością głosu, zdolnością do naśladowania zasłyszanych dźwięków, a ich śpiew jest delikatny i przyjemny dla ucha. Generalnie kanarki śpiewające dzielimy na: - harceńskie Harceński – bez wątpienia jest najbardziej znanym i lubianym przedstawicielem kanarków śpiewających. Bywa też nazywany szlachetnym lub diamentowym. W Tyrolu, skąd się wywodzi, pierwsi hodowcy tej odmiany, aby nauczyć kanarki pięknego śpiewu, wykorzystali słowiki, zastępując samcem prawdziwego rodzica, który odgrywał rolę nauczyciela śpiewu. Śpiew kanarka harceńskiego składa się z czterech głównych tur /zwrotek/ śpiewanych w odpowiedniej kolejności. Przez znawców tury te są określone jako: turkot wodny, dzwonek dęty, basy, flety Timbrador – pochodzi z Hiszpanii (patrz zdjęcie z lewej). Wyhodowany jako krzyżówka kanarka harceńskiego z kanarkiem dzikim. Belgijski – do złudzenia przypomina kanarka harceńskiego, jest tylko nieznacznie od niego większy i nieco silniej zbudowany. Wyhodowano go we Flandrii. Jego repertuar zawiera aż 17 tur. Amerykański – ten kanarek pod każdym względem jest wspaniały, bo świetnie śpiewa, jest pięknie ubarwiony i ma niezwykle kształtne ciało z miękkimi, delikatnymi piórami. Niestety, poza swą ojczyzną nie jest rozpowszechniony. Obecnie znamy ponad 100 odmian barwnych kanarków. Oczywiście również one potrafią śpiewać, lecz większą wagę przywiązuje się w ich wypadku do koloru upierzenia. Kanarki barwne mogą być białe, żółte, zielone, czerwone lub mozaikowe. Bywają odmiany o barwach łagodnych - pastelowych lub też bardzo intensywnych. Jedną z podgrup kanarków barwnych są kanarki mieszańce, będące wynikiem krzyżowania samiczek hodowlanych z samcami dzikimi innego gatunku. Kanarki należą do dużej rodziny ptaków śpiewających, w której obrębie też jest możliwe krzyżowanie ze sobą większości gatunków, choć na wolności do tego nie dochodzi. Najczęściej hodowcy krzyżowali samice kanarków z samcami gila, czyżyka kapucynka, szczygła, dzwońca i zięby. Odwrotne krzyżówki nie udawały się, gdyż samice innych gatunków pozostają obojętne na śpiew kanarka, podczas gdy samice kanarków ulegają śpiewom samców innych gatunków. cyfra (np.81) oznacza ilość odmian barwnych. Przodek wszystkich kanarków, czyli kanarek dziki, ma barwę żółtozieloną z czarnymi kreskami i brązowo-czarnymi skrzydłami. Obecnie znamy ponad 100 odmian kanarków barwnych. Oczywiście również one potrafią śpiewać, lecz większą wagę w ich wypadku przywiązuje się do koloru upierzenia. Kanarki barwne mogą być białe,, żólte, zielone, czerwone lub mozaikowe. Bywają odmiany o barwach łagodniejszych - pastelowych lub też bardzo intensywnych. Jedna z podgrup kanarków barwnych są kanarki mieszańce, będące wynikiem krzyżowania samiczek hodowlanych z samcami dzikimi innego gatunku. Kanarki należą do dużej rodziny ptaków śpiewających, w której obrębie też jest możliwe krzyżowanie ze sobą większości gatunków, choć na wolności do tego nie dochodzi. Najczęściej hodowcy krzyżowali samice kanarków z samicami gila, czyżyka, szczygła, dzwońca i zięby. Odwrotne krzyżówki nie udawały się, gdyż samice innych gatunków pozostają obojętne na śpiew kanarka, podczas gdy samice kanarków ulegają śpiewom samców innych gatunków. Kanarki barwne dzielimy na 5 dużych grup: Lipochromowe - Kanarkom lipochromowym brakuje czarnego pigmentu. Pióra ogona oraz skrzydeł nie są ciemne, jak u dzikich kanarków, lecz kremowe, a nawet - czasami - białe. Istnieją kanarki "A" - o bardzo intensywnych, lśniących barwach, oraz kanarki "B" o mniej intensywnym ubarwieniu. Obecnie jest znanych 15 odmian kanarków lipochromowych. Czarne - Nazywane są też kanarkami melaninowymi; dziedziczą one gen warunkujący występowanie czarnego pigmentu. Ich skrzydła i ogon są brązowo-czarne, podobnie jak nogi, stopy, pazury i dzioby. Do dzisiaj wyhodowano 21 różnych odmian kanarków czarnych - od zielonych poprzez czerwone do żółtych i brązowych. Agatowe - Nazwę swą zawdzięczają deseniowi upierzenia przypominającemu kamień szlachetny - agat. Deseń ten - z delikatnymi, szarymi smugami - jest dobrze widoczny. Nogi, stopy, pazury a również koniec dzioba są szare. Znanych jest 18 odmian barwnych o bardzo różnych kolorach podstawowych. Brunatne - U tych kanarków czarny barwnik dzikich kanarków przekształcił sięna drodze mutacji w barwnik brązowy. Skrzydła i koniec ogona mają ciemnobrązowe; nogi, palce, pazury i dziób - brązowawe. Istnieje dziś 21 odmian tych kanarków, a ich podstawową barwą może być też srebrna lub złota. Izabelowate - Są podobne do kanarków brunatnych, jednak mają nieznacznie od nich jaśniejszą barwę. Brąz ich upierzenia często przechodzi w odcień beżu. Nogi, palce, pazury i dziób są ciemnoczerwone. Znanych jest 18 odmian. Trzecią dużą grupą kanarków hodowlanych są kanarki kształtne, czyli posturalne. W Polsce są one jeszcze rzadkością. W ich wypadku przywiązuje się wagę przede wszystkim do wielkości, sylwetki i postawy. Barwa i śpiew mają mniejsze znaczenie. Przodkiem wszystkich odmian ptaków tej grupy był wyhodowany w 1680 r. duży kanarek z Gandawy długości ciała 19 cm, znacznie przewyższający rozmiarami współcześnie żyjące kanarki. Miał on całkowicie gładkie upierzenie, choć już wkrótce wyhodowano odmiany kędzierzawe. Cenione w hodowli są tzw. olbrzymy oraz garbusy. Do grupy kanarków posturalnych zalicza się dziś 26 odmian. Zainteresowani posiadaniem którejś z nich muszą kontaktować się z hodowcami specjalizującymi się w konkretnej odmianie. W sklepach zoologicznych, nawet za granicą, kanarki te pojawiają się bardzo rzadko i są prawdziwym unikatem. Wyhodowanie ptaka którejś z tych odmian jest trudną sztuką i wymaga dużej wiedzy fachowej. W Polsce są one jeszcze niestety rzadkością. Są to ptaki, które mało przypominają swojego przodka, dzikiego kanarka lub nawet kanarki kolorowe. W ich wypadku przywiązuje się wagę przede wszystkim do wielkości, sylwetki i postawy. Śpiew w ich przypadku ma mniejsze znaczenie. Mają one znacznie zmienioną sylwetkę lub strukturę piór, a czasem nawet obie te cechy równocześnie. Obecnie do tej rasy zalicza się około trzydziestu odmian. Generalnie kanarki tej rasy można podzielić na pięć zasadniczych grup oczywiście podział taki jest umowny, ponieważ niektóre kanarki kształtne posiadają cechy chociażby dwóch grup, np. kanarek floreński może dziedziczyć cechy grupy kędzierzawych i koroniastych. Trębacz paryski – jest uważany za króla wśród kanarków kształtnych. Ten najstarszy kędzierzawy kanarek ma minimum 19 cm długości. Jego pióra na głowie, plecach, piersi i bokach są ufryzowane. Występuje we wszystkich barwach. Jego dodatkową cechą charakterystyczną są skręcone pazury przypominające korkociągi. Padwański – ma 18 - 19 cm długości, kędzierzawe upierzenie oraz głowę gładką lub z koronką. Występuje we wszystkich odmianach barwnych. Trudno się rozmnaża. Północnoholenderski – ma 17 cm długości i wyprostowaną sylwetkę - 65°. Na jego piersi i plecach występuje charakterystyczny koszyczek z piór. Występuje we wszystkich barwach. Południowoholenderski – podobny do swojego północnego kuzyna. Ma bardzo podobne upierzenie, choć może nieco bardziej „uporządkowane”. Prawidłowa jego sylwetka ma kształt cyfry „7” – głowa jest wyciągnięta do przodu, a nogi są wyprostowane. Wielkość 17 cm i występuje również we wszystkich barwach. Szwajcarski – długość ptaka wynosi 17 cm, a jego profil przypomina półksiężyc. Rozmnaża się łatwiej niż jego krewniak francuski. Ubarwienie może być różnorodne, z wyjątkiem barwy czerwonej.Floreński – należy do kanarków małych; wielkość jego ciała nie powinna przekraczać 13 cm. Jego postawa w stosunku do drążka sformowana jest pod kątem 55°. Ma figlarnie ufryzowane plecy w kształcie kwiatka. Może być z koronką lub bez. Występuje we wszystkich barwach. W grupie kędzierzawych należy do najmłodszych ras. Jego rejestracja nastąpiła w 1983 roku. Japoński – wielkość 17 – 18 cm. Mediolański – jest to włoska odmiana trębacza. Od swojego kuzyna jest mniejszy o 2 cm i nie jest tak obficie kędzierzawy. Występuje w barwie zwłaszcza białej lub czerwonej, natomiast nigdy zielonej. Olbrzym włoski – należy do największych kędzierzawych kanarków. Jego wielkość to minimum 21 cm. Upierzenie ma bardzo obfite w dowolnej kolorystyce. Ptak utrzymuje na drążku pozycję uformowaną do drążka pod kątem 60° i więcej. Dziób w kształcie klina, szeroki. Pazurki zwijające się lub przynajmniej z tendencją do zwijania się. Włoski garbus – powstał na bazie trębacza. Pióra są krótkie, szyja bardzo długa i wraz z głową w stosunku do tułowia oraz nóg tworzą kąt o minimum 80°. Rozmnaża się słabo. Występuje we wszystkich barwach. Wielkość maksymalnie 15 cm. Belgijski – w języku ludowym jest nazywany kanarkiem „pracującym”. Jest to rasa ptaków gładko upierzonych o małej główce. Występuje w różnych odmianach barwnych z wyjątkiem czerwonej. Idealna sylwetka ma kształt cyfry „7”. Wielkość 17 cm. Hiszpański – ma minimum 17 cm długości, słabo opierzone nogi; na plecach, piersiach i bokach ciała pióra lekko ufryzowane. Idealna sylwetka ma kształt cyfry „1”. Główka jest lekko pochylona. Nie występuje w barwie czerwonej. Szkocki – ma wygiętą, nastroszoną pozę, małą główkę, wyciągniętą do przodu szyję, cienkie, długie ciało i podgięty pod żerdką ogon. Jego profil przypomina sierp lub półksiężyc. Kolor upierzenia jest dowolny za wyjątkiem barwnika czerwonego. Wielkość minimum 17 cm. Japoński – jest to ptak bardzo mały, o wielkości maksymalnej 11,5 cm. W pozie wyprostowanej ogon powinien mocno podwijać się pod żerdkę. Barwa nie powinna mieć czerwonego pigmentu. Szkocki garbus - (Serinus canaria) O nadaniu nazwy temu kanarkowi zadecydował jego wygląd. Był on w XIX w. ogromnie popularny w swojej rodzinnej Szkocji, ale później prawie zanikł. Na szczęście w ostatnich latach uzyskano bardziej witalne osobniki i łatwiej jest nabyć dobre stado zarodowe. Poza swą posturą ten kanarek ma jeszcze jedną istotną cechę ,od której zależy sukces na wystawach ptaków. Śpiew tego kanarka jest opisywany jako "wędrujący", gdyż samiec podczas śpiewu przeskakuje z żerdki na żerdkę . Podczas oceny przez sędziów na wystawach garbus szkocki nie zawsze chce przyjmować swą charakterystyczną postawę . Prawdopodobnie czasochłonność niezbędnego treningu jest jednym z powodów wymierania tej rasy. Monachijski – swoją figurą i rozmiarami przypomina szkockiego, jednak ogon u niego nie jest podwinięty pod żerdkę. Brzuch i profil jest normalnie wypukły. Wielkość ptaka 15 – 16 cm. Berneński – cechą charakterystyczną tej rasy jest dumna i wyprostowana postawa, głowa szeroka z góry spłaszczona, z wyraźnym czołem. Wielkość 16 cm. Barwa z wyjątkiem czerwonej. Yorkshire – są to ptaki duże, eleganckie, z maleńką głową, krótkim dziobem, długim cienkim tułowiem i długim ogonem trzymanym prosto. Osiągają one wielkość minimalną 17 cm. W tej rasie dopuszczalne są wszelkie przebarwienia oraz niesymetryczne ubarwienie. Norwik – należy do starej angielskiej rasy. Jest ptakiem dużym, o wielkości 16 – 16,5 cm, krępym, z krótkimi nogami i krótkim dziobem. Przez pewien czas istniały dwie formy tej rasy: gładka i szurpata. Obecnie szurpaty uznawany jest za oddzielną rasę. Występuje we wszystkich barwach. Należy do najbardziej oswajalnych kanarków, chociaż bardzo trudnych w rozmnażaniu. Ma tendencje do otłuszczania. Border – jest to mały ptaszek o rozmiarach 14,5 – 15 cm z gładkim upierzeniem, zawsze jednokolorowym połyskującym. Charakterystyczną cechą jest dumna postawa i mała kulista główka. Ogon stanowi 1/3 wielkości ptaka. Nie występuje w barwie czerwonej. Border - (Serinus canaria). Kanarek pogranicza Tę odmianę kanarka uzyskano w końcu XIX w. na pograniczu Anglii i Szkocji. Z tego powodu miał on inne nazwy w różnych częściach Wielkiej Brytanii . W Anglii nazywano go kanarkiem Cumberlanda, podczas gdy w Szkocji był znany jako kanarek pospolity. W 1890 r. brytyjscy hodowcy poszli na kompromis i nazwali go kanarkiem pogranicza. Pod tą nazwą jest znany hodowcom w wielu krajach . W Polsce nazwano go poprostu borderem. Border miniaturowy – jest to pomniejszony border /charakterystyka podobna/ dzięki kojarzeniu z glosterem. Wielkość jego 11 cm. Hiszpańska miniatura – jest to maleńki ptaszek z wąską szyją i maleńką główką, którego wielkość wynosi 11,5 cm. Korpus jego ma kształt buteleczkowaty. Może występować w wielu odmianach barwnych za wyjątkiem czerwonej. Ptaszek charakteryzuje się szybkością i zwinnością. Lancashire – jest to jedna z najstarszych ras kanarków z koronką. Są to ptaki bardzo duże, osiągające wielkość 22 – 23 cm. koronka jest u nich mała, lekko opadająca na dziób. Ptaki te występują w barwach białej i żółtej. Rozmnaża się słabo. Występuje z koronką lub jako gładki. Crested /koroniak angielski/ - charakteryzuje się największą koronką wśród ptaków tej grupy, przykrywającą górną część dzioba. Jest kanarkiem dużym, osiągającym wielkość minimalną 17 cm. ptaki te mają spokojny temperament i zarazem tendencję do otłuszczania. Dopuszczalne są tu wszystkie odmiany barwne i pstre, z wyjątkiem czerwonej. Ptaki te słabo gniazdują. Może być z koronką lub gładki. Koroniak niemiecki – kanarek ten wyróżnia się pionową postawą na żerdce, gładkim upierzeniem i równomiernie rozłożoną koronką. Jego wielkość wynosi 14 cm. Upierzenie tych ptaków powinno być równomierne, bez niesymetrycznych plam, we wszystkich barwach. Gloster – jest to miniaturowy kanarek, najmniejszy wśród ptaków z koronką. Jego wielkość nie powinna przekraczać 11,5 cm. Za rasę został uznany w 1925 roku. Może być z koronką lub bez, czyli tzw. gładki. Dopuszczalne są wszystkie barwy oprócz czerwonej. Jest najchętniej hodowanym kanarkiem kształtnym, ponieważ bardzo łatwo się rozmnaża. Gloster (Serinus canaria) Jest to stosunkowo młoda rasa kanarków, uzyskano ją krzyżując kanarki harceńskie z małymi borderami. Pokazano je po raz pierwszy na wystawie kanarków w Gloucestershire ( W.Brytania) w 1925 r. Po II wojnie światowej stały się bardziej popularne .Angielskie nazwy "buff" i "yellow" są oznaczeniami typu upierzenia glosterów . Pierwszą określa się w języku polskim jako "nieintensywne", a drugą "intensywne".Ptaki "nieintensywne", czyli "buff" są nieco większe i bardziej pospolite. Hodowcy używają innej nazwy dla osobników czubatych ( "korońce") i innej dla pozbawionych czubka na głowie("gładkie") Lizard – nazywany jest często kanarkiem jaszczurowym. Ma charakterystyczne cechy: wierzch głowy (czapeczka) tak samo u samca, jak i u samicy jest żółty, a pozostałe upierzenie jest kropkowane – łuskowate. Taki rysunek uzyskujemy dlatego, ponieważ pióra na grzbiecie, piersi i brzuchu mają ciemne środki i jasne zewnętrze. Czym więcej jest u ptaków czarnej melaniny, tym bardziej kontrastowe i efektywne jest ich upierzenie. Wyróżniamy dwa typy lizardów: złocisty i srebrzysty. U ptaków złocistych czapeczka i obrzeża piórek są intensywnie żółte, natomiast u srebrzystych blade. Tak piękne upierzenie uzyskują ptaki dopiero po pierwszym pierzeniu. Po 2 – 3 latach ich intensywność blednie. Ich wielkość 12,5 cm. Lizard - (Serinus canaria) Lizardy są prawdopodobnie najstarszą rasą kanarków .Czy z "płytką" (jaśniejszą plamą na głowie)czy bez ,zawsze łatwo poznać lizarda po niezwykłym wzorze na upierzeniu. Kanarki nazwane lizardami opisano po raz pierwszy już w 1709 r. Od tego czasu rasa ta przeżywała wzloty i upadki, ale obecnie jest dość popularna. Wyróżnia ją charakterystyczne upierzenie . Podczas wystawy ptak musi pokazać całe swe upierzenie ,aby sędzia mógł dokładnie obejrzeć półksiężycowate wzory na jego grzbiecie. Londyński – jest małym ptakiem, o wielkości 14 cm. podobnie jak lizardy, właściwe upierzenie uzyskują w drugim roku życia, a po tym okresie ich upierzenie traci kontrastowość. Ubarwienie całego ptaka jest żółte, a skrzydła i ogon są czarne. Upierzenie jest gładkie i przylegające. W połowie XX wieku rasa ta prawie wymarła. Krajowe strony www
http://www.kanarki.pl Zagraniczne strony www
www.klangundkleid.ch/3d-bilder/detail.asp?TOPIC=193 |