Utrzymanie kanarków w domu jest niezwykle łatwe. Każdy sklep zoologiczny oferuje odpowiednie wyposażenie czyli klatkę, akcesoria oraz właściwą karmę. Klatka powinna być wyposażona w dwa karmniki, jedno butelkowe poidełko oraz basenik do kąpieli. Dno klatki musi być wysypane czystym piaskiem. Żerdzie do siedzenia ( o średnicy około 12 mm ) powinny być wykonane z miękkiego drewna. Klatka z kanarkiem nie może być umieszczona naprzeciw telewizora, powinna być w znacznej odległości od niego (np. 3 m), nie może też znajdować się w małej kuchni z piecem gazowym. Wiele osób trzyma kanarki w obszernych kuchniach wyposażonych w piec gazowy i mimo to ptaki czują się dobrze, jeśli pomieszczenie jest często wietrzone. Stawianie klatki na parapecie okna nie jest wskazane, gdyż ptak jest wówczas narażony na bezpośrednie działanie czynników atmosferycznych.

Mając na uwadze fakt iż każdy hodowca chciałby zapewnić swoim kanarkom jak najlepsze warunki pozwolę sobie na kilka uwag w tym zakresie. Hodowcy bardzo często narzekają, że kupiony kanarek po pewnym czasie śpiewa mniej i gorzej. Ważną rzeczą jest poznanie przez hodowcę sposobu obchodzenia się z kanarkiem i warunków potrzebnych mu do życia. Kanarka można hodować wszędzie, nawet w prymitywnych warunkach mieszkaniowych, lecz należy pamiętać o utrzymaniu klatki w idealnej czystości, o świeżej wodzie, którą należy codziennie zmieniać, o odpowiednim pokarmie, czystym powietrzu, o dostępie światła i o właściwej temperaturze pomieszczenia, w którym znajduje się klatka z ptakiem.

Ze względu na to, że przeciągi i działające bezpośrednio na klatkę słońce mają ujemny wpływ na zdrowie i samopoczucie ptaka, należy klatkę z kanarkiem umieszczać na szafie, regale, lub wieszać na ścianie. Kanarek jest wytrzymały na niskie temperatury i może żyć nawet przy -6 stopni, lecz hodowanie ptaków w tak niskich temperaturach nie jest wskazane. Jeśli chcemy aby kanarek śpiewał przez całą zimę to należy dbać o utrzymanie w pomieszczeniu temperatury stałej 15 - 18 stopni. W okresie lęgów temperatura powietrza nie powinna być niższa niż 18 stopni.

Jak wszystkie zwierzęta stałocieplne ptak reguluje temperaturę ciała, która wynosi u niego 41°C - nie zależy więc od temperatury otoczenia. Parowanie wody z powierzchni worków powietrznych pomaga utrzymać mu stałą temperaturę ciała podczas upałów. Ponieważ ptak nie może się pocić ze względu na brak gruczołów potowych, chłodzi się, zmieniając ułożenie piór i szybko oddychając przez półotwarty dziób. Ptak równie dobrze potrafi bronić się przed zimnem. Strosząc pióra, powoduje, że powietrze zostaje zatrzymane między skórą a upierzeniem w przestrzeniach zwanych poduszkami powietrznymi, które zapobiegają utracie ciepła przez organizm. Utrzymanie stosunkowo wysokiej temperatury ciała oraz szybka praca serca ptaków narzuca im duże zapotrzebowanie energetyczne. Aby je pokryć, ptak pobiera dziennie pokarm w ilości odpowiadającej 1/3 własnego ciężaru ciała.

Nie zawsze śpiew kanarka jest wszystkim, czego od niego oczekujemy. Sprawia nam przyjemność także wtedy, gdy wykazuje autentyczną radość, kiedy wracamy do domu, gdy siada nam na rękę bądź na głowę i tęskni do kontaktu z nami. Nigdy nie próbujmy jednak narzucać mu się. Nie wkładajmy ręki do klatki, by go złapać. Jego domek musi kojarzyć mu się z absolutnym bezpieczeństwem. Z powodu naszych gwałtownych ruchów kanarek może wpaść w panikę i latając po klatce na oślep, dotkliwie się zranić. Powinniśmy tak postępować, aby to on sam szukał bliskiego kontaktu z nami, a z pewnością po jakimś czasie, gdy otworzymy drzwiczki klatki, zechce usiąść nam na dłoni. Kanarek z natury jest ciekawski, co spowoduje, że np. w czasie lotów po pokoju usiądzie nam na plecach. Podczas jego powietrznych, "spacerów" najlepiej siedzieć spokojnie w pokoju. Potraktuje nas wtedy jak jeden z elementów otoczenia, które będzie chciał poznać.

Wymawiajmy często i wyraźnie jego imię, nućmy tę samą melodię, by nauczył się traktować te dźwięki jako sygnały rozpoznawcze. Im częściej i regularniej pozwolimy ptaszkowi latać po pokoju, tym wcześniej będzie po określonym czasie wracać do swej klatki. Wtedy już bardzo łatwo nauczyć go wskakiwania na wyciągniętą ku niemu rękę. Wiedząc już, co jest przysmakiem naszego ulubieńca, podawajmy mu ten smakołyk - herbatnik czy kawałek jabłka - w wyciągniętej ręce, nucąc przy tym zawsze tę samą melodię i powtarzając jego imię. Już wkrótce po każdym wyjściu z klatki kanarek sam będzie wskakiwał nam na rękę.

Początkowo będzie robił to bardzo nieśmiało, próbując tylko chwycić przysmak i uciec. Wkrótce jednak nasza ręka stanie się dla niego takim samym azylem jak jego klatka. Sam będzie szukał bliskiego kontaktu z właścicielem i podążał za nim do innego pokoju czy kuchni. Pamiętajmy tylko, aby w tych pomieszczeniach nie groziło mu żadne niebezpieczeństwo. Kiedy zdobędziemy całkowite zaufanie kanarka, starajmy się go nie utracić. Gdy więc zajdzie bezwzględna potrzeba, by wyjąć kanarka z klatki, np. w celu zawiezienia do lekarza weterynarii, lepiej poprosić przyjaciela lub sąsiada, by za nas złapał go i włożył do transportówki.

Rozróżnianie płci - doświadczony hodowca (ja nim nie jestem) już pomiędzy 6 a 8 dniem życia ptaków, w czasie obrączkowania młódek, może po ubarwieniu piór rozpoznać ich płeć. Samce są żółte mają jaskrawożółty pas, biegnący przez środek głowy i grzbiet aż do ogona (pas ten u samic jest biały lub jasnożółtawy i matowy). U kanarków zielonych pas ten u samców ma połysk (u samic jest blady, matowy, nie błyszczy). U białych kanarków młody samiec różni się od młodej samicy wysoką, smukłą budową, wyprostowaną postacią oraz większą głową.

Przy usuwaniu młodych z klatek spustowych powinno się je rozdzielić według płci. Wobec tego, że nawet najbardziej doświadczeni hodowcy często mylą się w rozróżnieniu płci u młodych kanarków, pozostaje tylko rozpoznawanie ptaków po śpiewie, gdyż niezawodnym znakiem mówiącym o przynależności ptaka do płci męskiej jest jego śpiew. Hodowca powinien uważnie obserwować młode w chwili opuszczania gniazda, gdyż wtedy samce próbują nucić. Oczywiście tonów wydawanych przez nie w czasie tych pierwszych prób nie można nazwać śpiewem, lecz z każdym dniem nucenie staje się wyraźniejsze i bardziej podobne do poprawnego śpiewu.

Mamy parkę kanarków, każdy z hodowców marzy o posiadaniu potomstwa, od czego zaczynamy, od budowy gniazda. Niektóre samice budują gniazdo same i chętnie zrezygnowałyby z naszej pomocy, jednak musimy stworzyć im warunki do właściwej budowy gniazda przez odpowiednie umieszczenie skrzynki, koszyka lub zawieszenie drucianego gniazda. Skrzynka powinna mieć wymiary 10 cm x 10 cm, wysokość tylnej ścianki do 16 cm a przedniej 3,5 cm, boczne do 7,5 cm przy czym przednia ścianka musi mieć kanty zaokrąglone. Materiał na budowę gniazda dostarczamy sami, najczęściej jest to materiał bawełniany uprzednio poskubany lub pocięty, źdzbła trawy, lignina. Nie należy ścielić samemu gniazda, można przyjść z pomocą samiczce gdy zauważymy, że sama nie potrafi tego zrobić i zniosła pierwsze jajo w niesymetrycznie usłanym gnieździe.

Gdy samice mają już gniazda gotowe, a na śpiew samca przysiadają, wówczas wpuszcza się samca do klatki samicy. Zazwyczaj samiec zaczyna śpiewać a jego partnerka unosząc charakterystycznie główkę do góry przysiada na pręcie. Z tej chwili korzysta samiec i zapładnia ją, po czym opada na dno klatki lub schodzi na pręt i wydaje charakterystyczne tony podobne do kwilenia. Zdarza się, że samica nie chce przyjąć partnera. W zasadzie samica kanarka składa w jednym lęgu 3 - 6 jaj, lecz są wyjątki, że złoży ich mniej lub więcej. Samice znoszą po jednym jaju dziennie w godzinach rannych lub przedpołudniowych. Jaja należy podbierać i w to miejsce wkładać jaja sztuczne. W dniu złożenia przez samiczkę ostatniego jaja podmieniamy jaja i od tego momentu zaczynamy odliczać czas wylęgu. Przez cały czas lęgu w klatce musi znajdować się; ossasepia, wapno ptasie lub drobno potłuczone skorupki kurzych jaj (wyprażone w temp. 100 stopni) Wapń jest potrzebny do budowy skorupy jaj. Wylęg młodych mamy w 11 - 14 dniu.

Może zdarzyć się, że samiczka ma trudności w znoszeniu jaj. Zwłaszcza jeśli hodowca dopuścił do rozrodu młode ptaki, przyjmujemy że pierwsze łączenie par powinno nastąpić po 10 miesiącu życia ptaka. Najczęściej kłopoty ze zniesieniem jaj mają młode samiczki. Powodem niedyspozycji młodego organizmu może być brak wapnia w czasie lęgów lub za niska temperatura. Niemożność zniesienia jaja może zakończyć się śmiercią samiczki. Jeśli stwierdzimy wzdęcia brzucha z tego powodu, należy przyjść ptakowi z pomocą. W tym celu bierze się samicę w rękę i ostrożnie masujemy jej brzuch od szyi do ogona, a następnie trzyma się ja brzuchem nad parą (ostrożnie aby ptaka nie poparzyć) i po kilku chwilach owija wełnianą szmatką, pozostawiając w niej przez 10 - 20 minut. Zamiast trzymania ptaka nad para można oblać mu brzuch lekkim strumieniem zimnej wody a następnie owinąć szmatką. Najczęściej po takim zabiegu po 20 minutach rozwijając szmatkę znajdujemy pod samiczką jajko.

Zależy nam aby młode jak najdłużej przebywały w gnieździe. Dlatego im pisklęta starsze tym ostrożniej zbliżamy się do klatki. Zazwyczaj w 21 - 24 dniu życia kanarki są zdolne do opuszczenia gniazda, chociaż jeszcze skazane są na dożywianie przez samicę. Wielu hodowców popełnia błąd, za wcześnie odsadza młode od matki, nie biorąc pod uwagę, że potrzebują one jak najdłużej opieki i dokarmiania przez stare kanarki. Zewnętrzną oznaką odpowiedniego przygotowania ptaków do życia jest dający się zauważyć w piątym tygodniu wachlarzowaty kształt ogona. Gdy odsadzone ptaki nabiorą samodzielności a samce zaczynają "świergolić" czyli próbować śpiewać, wychwytuje się młode samce i umieszcza się w oddzielnej klatce.

W wieku ok. 20 dni pisklęta próbują samodzielnie jeść. Im bardziej urozmaicony pokarm zaoferujemy im w tym początkowym okresie, tym mniejsze będziemy mieć kłopoty, gdy kanarki dorosną. Młode ptaki uważnie obserwują swych rodziców przy posiłku i próbują jeść dokładnie to samo. Czasami, mimo że umieją już jeść samodzielnie, są karmione przez matkę lub ojca. W wieku 4 tygodni, kiedy pióra ogonowe młodych mają już ok. 2 cm długości, możemy rozdzielić ptasią rodzinę. Jeśli chcemy zrobić to trochę później, musimy uważnie obserwować, czy samiec nie staje się agresywny w stosunku do dzieci, bowiem w końcu do tego dochodzi. Po dwóch lęgach usuwamy z klatki oba gniazda,by nie dopuścić do następnego złożenia jaj. Ptasi rodzice muszą odpocząć, tym bardziej że w tym czasie rozpoczyna się pierzenie zarówno u dorosłych, jak i u młodych ptaków. Pod koniec okresu pierzenia samiec zaczyna śpiewać, w czym po krótkim czasie wtórują mu młode samczyki.

Wtedy dopiero wiemy, ile mamy osobników płci męskiej. Śpiew młodych początkowo nie dorównuje popisom ojca, ale po niedługim czasie umiejętności wokalne obu pokoleń są podobne. Nie zapominajmy o tym, że kanarki są ptakami terytorialnymi, dlatego każdy samiec potrzebuje własnego rewiru. Z tego powodu młode ptaki musimy rozdzielić. Pamiętajmy, aby nie łączyć w pary rodzeństwa. Chów wsobny, czyli kojarzenie osobników blisko ze sobą spokrewnionych, grozi bowiem przychodzeniem na świat ułomnego potomstwa lub nawet zamieraniem zarodków we wczesnym okresie rozwoju. Często hodowcy amatorzy po pierwszych udanych doświadczeniach z rozrodem swych podopiecznych, zwłaszcza gdy pisklęta wyrastają na ptaki o barwach innych niż rodzicielskie lub mają nieoczekiwane cechy zewnętrzne, np. czub na główce, stają się wielkimi miłośnikami hodowli kanarków. Nic dziwnego, że z niecierpliwością oczekują następnego przychówku, licząc na wiele miłych niespodzianek.

Okres pierzenia ptaków wymaga poświęcenia dużo uwagi przez hodowcę. Kanarki przechodzą dwukrotnie pierzenie. Duże pierzenie odbywa się jesienią, a małe na wiosnę. Przy wiosennym pierzeniu, w marcu i kwietniu, ptaki nie tracą piór z ogona i ze skrzydeł. W okresie jesiennym następuje wymiana całego upierzenia. Niektóre ptaki zaczynają się pierzyć już w lipcu, ale najczęściej okres wymiany całego upierzenia przypada na sierpień i wrzesień i trwa 6 - 8 tygodni. Pierwsze pierzenie młodych kanarków po wylocie z gniazda można porównać do pierzenia wiosennego starszych ptaków, a zaczyna się ono od razu po uzyskaniu samodzielności po około dziesięciu tygodni życia. Młode nie tracą wtedy piór lotnych i sterówek, dopiero w drugim roku życia wymieniają je podczas pierzenia jesiennego. Z chwilą rozpoczęcia pierzenia kończy się okres hodowlany. Samce przestają śpiewać na okres 6 - 9 tygodni i nie są zdolne do zapładniania.