Atlas ryb

 

Amur biały (Ctenopharyngodon) to duża słodkowodna ryba z rodziny karpiowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Ctenopharyngodon idella. Jego pierwotny zasięg jest trudny do ustalenia. Hodowany od X wieku. Ze względu na zalety użytkowe aklimatyzowany w wielu krajach – w Europie od 1950 roku. Dorasta do 150 cm długości i 45 kg masy ciała. Ciało wydłużone, nieznacznie bocznie spłaszczone, walcowate, z szeroką głową. Brzuch lekko zaokrąglony. Pysk tępy, zagłębiony między otworami nosowymi. Otwór gębowy w położeniu końcowym. Dwa szeregi zębów gardłowych, zęby na brzegach skośnie ścięte, bocznie ścieśnione i piłkowato pofałdowane. Na pokrywach skrzelowych wyraźne promieniste rowki. Łuski duże, 40–42 w linii bocznej. Młode osobniki żywią się zooplanktonem. Przy długości 6-10 cm zaczyna się odżywiać głównie roślinnością wodną. W tym czasie jego przewód pokarmowy wydłuża się do około 2-2,5 raza długości ciała. Amur biały żyje około 15 lat. W sprzyjających warunkach rośnie bardzo szybko. Dojrzewa w 6–7 roku życia, w rzece Jangcy już w 4-5 roku. W Malezji dojrzewa już w wieku 14 miesięcy. Tarło odbywa się od IV przez całe lato w strefie prądowej dużych rzek nad żwirowym dnem przy temperaturze 20–23 °C. Ikra składana w otwartej toni wodnej spływa z prądem rzeki. Jaja amura białego mają średnicę ok. 1,1 mm. Od 2 do 3 godzin po złożeniu jaja pęcznieją, powiększając swoją objętość 40–50 razy. Inkubacja przy temperaturze 27-29 °C trwa 32-40 godzin. Narybek przebywa w spokojnej wodzie przybrzeżnej, w starorzeczach itp. Żyje w nizinnych rzekach oraz jeziorach w stadach liczących kilka - kilkanaście osobników. Zimuje gromadnie w pobliżu dna. Brak okresu i wymiaru ochronnego. Po raz pierwszy złowiono tę rybę na pęczak. Potem okazało się, że doskonale bierze również na ziemniaki, pomidory, rzodkiewki, surową marchewkę, zieloną sałatę, czereśnie, truskawki, a zwłaszcza na śliwki z kompotu. W Polsce najliczniej występuje w zbiornikach zasilanych podgrzaną wodą z elektrowni. Wędkarze wpuścili go także do rzek w całym kraju. Można go więc spotkać i w Wiśle, i w Bugu, i w Odrze. Niestety w naszych wodach amur nie rozmnaża się w naturalny sposób. Materiał zarybieniowy uzyskuje się przez sztuczne tarło.
Dla wędkarzy jest to bardzo atrakcyjna ryba - silna, duża, zdecydowanie walcząca. Amur żeruje w przybrzeżnych partiach jezior. Ale jest rybą bardzo płochliwą i ostrożną. Złowienie go z odległości kilku lub kilkunastu metrów raczej jest niemożliwe. Wędkarze specjalizujący się w połowach tej ryby wywożą łodzią lub pontonem zestaw na odległość 70 - 100 m od brzegu. Najlepszą porą połowów są ciepłe wieczory.
Konieczne jest intensywne zanęcanie łowiska. A jako zanęty należy używać zawsze tego samego, co ma stanowić przynętę. Jeśli łowimy na przykład na śliwki z kompotu (na taką przynętę wziął rekordowy w Polsce amur o wadze 24 kg), to trzeba wrzucić do wody w charakterze zanęty około 30 - 40 śliwek.
Amura łowi się wyłącznie na gruntówkę z ciężkim ołowiem dennym. Haczyk powinien być duży, mocny, żyłka gruba - 0,30 - 0,50, wędzisko sztywne, wytrzymałe. Ponieważ amur jest rybą nieustępliwą i gwałtownie walczącą, powinno się mieć na kołowrotku duży zapas żyłki, około 200 do 300m.
Ryba po zacięciu na ogół zachowuje się spokojnie. Dopiero w pobliżu brzegu zrywa się do walki i ucieczki. Duży amur potrafi uciekać długo i daleko. Nawet silny opór hamulca na kołowrotku pokonuje z łatwością. Dlatego z holowaniem ryby nie należy się spieszyć. Zmęczenie amura wymaga czasu. Trzeba jednak uważać, aby nie dać rybie luzu, bo możemy stracić zdobycz. Bardzo często, mimo posiadania podbieraka, wyjecie amura z wody jest nie lada problemem. Rzecz w tym, że większe sztuki nie mieszczą się w typowych podbierakach.
Mimo stosunkowo już licznego występowania tej ryby w naszych wodach, amur jest rzadką zdobyczą wędkarzy. Na ogół nie łowi się go przypadkowo. Na amura trzeba nastawić i odpowiednio do połowów przygotować.
Okres ochronny od: brak, Okres ochronny do: brak, Wymiar ochronny: brak, Występowanie: stawy, rzeka, ujście, jezioro, Metoda połowu: Spławik, Grunt, Limit dobowy: 3 szt. łącznie z boleniem, karpiem, lipieniem, pstrągiem potokowym, sandaczem, szczupakiem i brzaną.

Boleń (Aspius aspius) - ryba z rodziny karpiowatych. Boleń bywa również nazywany rapem lub rapą. Są jeszcze inne nazwy : bielec, fat, bolonek, fatynka lub bolonek. Długie, wyciągnięte, bocznie nieco spłaszczone ciało. Głowa spiczasta, oczy małe. Szeroki, końcowo położony otwór gębowy. Nieco wysunięta szczęka dolna ma na końcu garbikowate zgrubienie, chowające się we wgłębieniu szczęki górnej. Łuski małe, 64-76 wzdłuż linii bocznej. W płetwie grzbietowej 10-11 promieni, w odbytowej 15-18. Krawędź płetwy odbytowej sierpowato wcięta. Zęby gardłowe dwurzędowe. Ubarwienie grzbietu oliwkowozielone z niebieskawym połyskiem. Boki jaśniejsze, żółto lśniące. Strona brzuszna srebrzyście biała. Płetwy piersiowe, brzuszne oraz odbytowa są czerwonawe. Odżywianie w okresie młodzieńczym – wrotki, skorupiaki i larwy owadów. Po osiągnięciu długości około 9 cm zaczyna odżywiać się rybami. Są to prawie przede wszystkim ukleje a także płocie oraz okonie, karasie i cierniki. W wieku starszym może atakować żaby, ptaki wodne i małe ssaki (gryzonie). Jedyny typowo drapieżny przedstawiciel rodziny karpiowatych. Często jego polowanie daje się zaobserwować na nizinnych rzekach w postaci mocnych, widowiskowych uderzeń ogona o powierzchnię wody. Boleń jest rybą nurtu – występuje w wielkich oraz średnich rzekach nizinnych, choć często można go spotkać również w niewielkich dopływach większych rzek. Żyje również w wielu zbiornikach zaporowych oraz jeziorach, które mają połączenie z wodami płynącymi. Co jakiś czas pojawiają się informacje o złowieniu pojedynczych przedstawicieli tego gatunku w przybrzeżnej strefie Bałtyku, jednak należy traktować te zdarzenia jako incydentalne – rapa jest rybą słodkowodną, niechętnie przebywającą w wodzie o niskim nawet zasoleniu. Boleń najliczniej występuje w Europie Środkowej na wschód od Renu i na północ od Dunaju, aż po Ural i morze Kaspijskie. Można go również spotkać w rzekach południowej Szwecji oraz Norwegii, jednak tam jego liczebność jest mniejsza niż w rzekach Europy Środkowej. W rzekach, boleń zamieszkuje rejony krain brzany i leszcza. Szukając miejsca jego przebywania, z reguły można kierować się wzrokiem, a nawet słuchem. Atakująca drobnicę rapa robi w wodzie bardzo dużo zamieszania, głośno chlapiąc i powodując rozbryzgi wody – często tuż pod nogami wędkarza. Ulubionymi stanowiskami boleni są miejsca, gdzie łączy się główny nurt ze stojącą wodą. Będą to okolice rzecznych ostróg (główek) – ich napływ oraz okolice warkocza na stronie zapływowej, filarów mostów, zatopionych drzew oraz umocnień brzegowych („opaski”). Wiele boleni przebywa też w okolicach ujść mniejszych rzek oraz śródrzecznych przykos. Właśnie na przykosach możemy spodziewać się obecności największych rap. Szukając rzecznych boleni warto przyjąć zasadę, że każde zaburzenie nurtu – jego zwolnienie, zmiana kierunku lub załamania, jest potencjalnym miejscem, gdzie boleń prędzej czy później się pojawi. Boleń przebywający w wodzie stojącej jest trudny do zlokalizowania. Tak jak na rzekach, tak i tu jego ataki są widowiskowe, jednak miejsce gdzie uderzy – trudne do przewidzenia. Czasem jest to płycizna tuż przy trzcinach czy grążelach, a innym razem głęboka toń z dala od brzegu. Długość 50-75 cm, maksymalnie 120 cm (ciężar do 12 kg). Boleń wymiar ochronny : do 40 cm. Okres ochronny : od 1 stycznia do 30 kwietnia

Najskuteczniejszą metodą połowową jest spinning powierzchniowy, przy użyciu małych, wąskich blaszek wahadłowych, przypominających swym wyglądem ukleje. Powinny one mieć nie więcej niż 6 - 10 mm szerokości, a długość w granicach 35 - 70 mm. Na kołowrotku ze szpulą stałą z dobrze wyregulowanym hamulcem trzeba mieć spory zapas cienkiej, mocnej żyłki. Radzimy dobrą importowaną żyłkę o średnicy 0,20 mm i wytrzymałości w granicach 2,5 kg. Trzeba pamiętać, że boleń ma doskonały wzrok i łatwo dostrzega żyłkę. Dlatego radzimy stosować żyłki o lekko niebieskawym odcieniu, stosunkowo najmniej widoczne w wodzie.
Podczas spinningowania konieczne jest wykonywanie możliwie dalekich rzutów. Najlepiej lokować błystkę w odległości około 10 m za miejscem, w którym boleń atakuje ukleje. Błystkę trzeba prowadzić wysoko, tuż pod powierzchnią wody i stosunkowo szybko. Powinna być ona tak wyprofilowana, aby nawet przy najszybszym prowadzeniu nie wpadła w ruch obrotowy. Boleń atakuje mocno i zdecydowanie. Zacięty wpada w panikę i zrywa się do ucieczki. Dlatego nigdy nie należy łowić boleni przy zablokowanym hamulcu kołowrotka, bo skończy się to po prostu zerwaniem żyłki.
W sytuacji, kiedy ryba ucieka, należy jej na to pozwolić, ale uważać trzeba, aby żyłka była cały czas napięta. Warto wiedzieć, że boleń walczy do ostatka. Często, gdy wydaje się już mocno zmęczony i pogodzony z losem, nagle tuż przed wyjęciem z wody wykonuje gwałtowny skok.
Próby łowienia boleni na błystki obrotowe raczej wyjątkowo przynoszą rezultaty. Radzimy stosować przede wszystkim wąskie wahadłówki. Trzeba jednak mieć ich kilka. Pożądane są bowiem częste zmiany błystek. Dobrze mieć je w różnych odcieniach, od metalicznego, szarego, aż do wyraźnie ciemnego. W zasadzie nie powinny być one malowane, a jeśli już to w podłużne, ciemne linie. Można i warto próbować połowów boleni przy użyciu woblerów. Najskuteczniejsze na tę rybę są smukłe, srebrnoczarne woblery, znakomicie imitujące zachowanie uklei.
Bolenie łowi się także na sztuczne muszki. Rozmiary tych przynęt przy połowach boleni nie mają większego znaczenia. Ważny jest jednak kolor. Powinny one być bardzo jasne, a najlepiej białe. Bolenie żerują przez cały dzień, ale najczęściej biorą przed wieczorem. Najlepszym okresem do połowów tej ryby jest wrzesień i październik. Można je także łowić w czerwcu, lipcu, sierpniu i listopadzie.
Okres ochronny od: 01.01 Okres ochronny do: 04.30 Wymiar ochronny: 40 cm Występowanie: rzeka, ujście, jezioro Metoda połowu: Spinning Limit dobowy: 3 szt. łącznie z amurem białym, karpiem, lipieniem, pstrągiem potokowym, sandaczem, szczupakiem i brzaną.

Brzana (Barbus barbus) - gatunek słodkowodnej ryby z rodziny karpiowatych. Jest to ryba szeroko rozpowszechniona. Ciało długie, niskie i walcowate. Otwór gębowy dolny wysuwany zaopatrzony w dwie pary wąsików. oczy skierowane nieco ku górze. Płetwa ogonowa głęboko wcięta. Ostatni promień płetwy grzbietowej jest twardy i gruby, na tylnej krawędzi ząbkowany. Grzbiet oliwkowozielony lub ciemnoszary, boki jaśniejsze, brzuch biały. Płetwy grzbietowa i ogonowa szare z ciemniejszym obrzeżeniem, pozostałe płetwy czerwonawe. Osiąga przeciętnie około 60 cm, maksymalnie 120 cm długości i 12 kg wagi. Brzana osiąga dojrzałość płciową w czwartym roku życia, a tarło odbywa się od maja do lipca. Brzana spławia się w bardzo specyficzny sposób wydając dźwięk podobny do syku lub świstu. Ten odgłos często pozwala namierzyć wędkarzom ryby na łowisku. Rekord Polski wynosi 85 cm (2003). Głównym pokarmem są larwy owadów wodnych (muchówki, chruściki, widelnice, jętki) oraz kiełże, mięczaki i skąposzczety, rzadziej małe ryby. Warto wiedzieć : Brzana nie należy do ryb pierwszej jakości, jak najbardziej nadaje się do konsumpcji. W czasie tarła jej ikra jest trująca, odradza się spożywanie brzany w tym okresie. Brzana wymiar ochronny do 40 cm. Okres ochronny : brzany przypada od 1 stycznia do 30 czerwca. Dla ochrony tego gatunku ograniczono również wielkość jednorazowych połowów. Nie wolno łowić więcej niż 4 brzany w ciągu doby.

Brzana prawie zawsze przebywa w silnym nurcie, tuż przy dnie. Żeruje w niewielkich stadach, wolno płynąc pod prąd. Najskuteczniejszą metodą połowu brzany jest gruntówka bez spławika, z ciężkim ołowiem dennym. Niektórzy wędkarze z powodzeniem łowią brzany także na przepływankę. I w jednym, i w drugim przypadku trzeba łowisko zanęcać. Najlepiej płatkami owsianymi i otrębami zmieszanymi z gliną. Brzana chętnie bierze na rosówki, czerwone i białe robaki, na larwy chruścików, a także na żółty ser.
Brzana to silna, energicznie walcząca ryba. Branie jest gwałtowne, a podczas zacięcia odnosi się wrażenie, że to nie ryba, a zaczep. Podczas holowania brzana stale ucieka do dna. Podczas walki nie pozwala się podnosić w wyższe rejony wody. Nie radzimy holować tej ryby na siłę, bo może się to skończyć zerwaniem przyponu. Nie należy także spieszyć się z jej doholowaniem. Zbyt pospiesznie holowana brzana tuż pod brzegiem zrywa się do gwałtownego nurkowania i wtedy łatwo ją stracić. Walka z brzaną wymaga opanowania. Niekiedy wyciągnięcie kilogramowej ryby trwa kilkanaście minut. Na kołowrotku niezbędna jest gruba żyłka o średnicy 0,40 mm, przypon - 0,35 mm. Radzimy używać dużych mocnych haczyków o rozmiarach 4-6. Najlepszym okresem połowów brzany jest sierpień i wrzesień. Radzimy wybierać się na brzany w dni ciepłe, ale pochmurne. Bierze nawet w czasie deszczu. Mięso tej ryby jest bardzo smaczne, ale niestety także bardzo ościste.
Okres ochronny od: 01.01 Okres ochronny do: 06.30 Wymiar ochronny: 40 cm Występowanie: strumień, rzeka Metoda połowu: Spławik, Grunt Limit dobowy: 3 szt. łącznie z amurem białym, boleniem, karpiem, lipieniem, pstrągiem potokowym, sandaczem i szczupakiem.

Certa (Vimba vimba) - ryba anadromiczna z rodziny karpiowatych. Długość do 50 cm (zazwyczaj 30-40 cm). Ciało wydłużone, mocno bocznie spłaszczone, na brzuchu pozbawiony łusek kil, na grzbiecie przed płetwą grzbietową również pozbawiony łusek rowek. Otwór gębowy miękki o grubych wargach, brzuszny położony w dolnej części wystającego pyska. Płetwa ogonowa głęboko wcięta. Grzbiet szarawoniebieski, boki srebrzyste, brzuch biały, tęczówka szarobrązowa. W okresie tarła grzbiet i boki stają się prawie czarne, a spód ciała pomarańczowy lub żółty. Żywi się zooplanktonem, larwami ochotkowatych, małżoraczkami, gąbkami, ślimakami, małżami, racicznicami, ikrą oraz glonami. W czasie wędrówek tarłowych żeruje bardzo słabo. Wymiar ochronny: 30 cm. Okres ochronny:
w rzece Wiśle od zapory we Włocławku do jej ujścia od 1 września do 30 listopada,
w rzece Wiśle powyżej zapory we Włocławku i w pozostałych wodach od 1 stycznia do 30 czerwca. Dobowy limit: 5 sztuk.
Ryba ta jest niezwykle ceniona przez wędkarzy. Jest bardzo smaczna. Łowienie tej ryby nie jest łatwą sztuką, ponieważ certy są niezwykle ostrożne. Jest rybą bardzo podatną na zanieczyszczenia wody i w naszych wodach jest coraz rzadziej spotykana. Wygląd tej ryby jest charakterystyczny, jej grzbiet ma kolor szaroniebieski, a boki srebrzyste. Ciało ma kształt wrzecionowaty. Nie osiąga dużych rozmiarów. Przeważnie jej wielkość waha się pomiędzy 20 a 40 cm, a jej waga między 0,6 a 1 kg. Certy najłatwiej łowić w rzekach podczas ich wędrówek na tarło. Odżywia się podczas tych wędrówek przeważnie larwami owadów, spotkać ją można przeważnie w pobliżu nurtu o żwirowym dnie. Najlepszy okres do ich połowów to sierpień i wrzesień. Najlepsza przynęta na certy to białe i czerwone robaki, oraz wszelkiego rodzaju larwy owadów. Skuteczne także bywają przynęty roślin, takie jak pęczak, pszenica, płatki owsiane itp... Doświadczeni wędkarze łowią certy przeważnie metodą na przepływankę, ważne jest aby przy tej metodzie połowu prowadzić przynętę tuż nad dnem. Skuteczne również jest łowienie metodą gruntową, ale prawie zawsze skuteczniejsza jest przepływanka, szczególnie przy dobrze zanęconym łowisku. Aby zwabić tę rybę na łowisko należy ją nęcić, używając gotowych zanęt, lub kulkami gliny zmieszanej z kawałkami robaków, ziarnami zbóż, płatkami owsianymi itp. W związku z tym, że certy są rybami bardzo płochliwymi na łowisku należy zachować szczególną ciszę. Sprzęt do połowu tych ryb powinien być bardzo delikatny. Wędki najlepiej sprawdzają się stosunkowo sztywne, żyłka powinna być cienka. Na głównej szpuli nie powinna przekraczać 0,20 mm, a przy przyponie 0,15 mm. Stosując metodę połowu przepływankę należy dużą uwagę zwrócić na spławik, nie powinien posiadać jaskrawych kolorów, powinien bardziej wtapiać się w otoczenie, ponieważ ryby te są niezwykle płochliwe dobór spławika będzie decydować o skuteczności połowu, nie należy stosować dużych spławików. Podczas prowadzenia przynęty trzeba bardzo zwrócić uwagę na to, żeby żyłka nie leżała na wodzie, powinna cały czas utrzymywać lekkie napięcie, gdyż certy biorą bardzo delikatnie i łatwo jest przeoczyć branie, podczas brania należy wykonać jak najszybsze zacięcie. Branie przeważnie jest bardzo zdecydowane, ale gdy certa tylko wyczuje haczyk, natychmiast wypluje przynętę. Powinno reagować się prawie na każde "drgnięcie" haczyka. Kiedy uda nam się certy zwabić na łowisko, należy pamiętać, aby stale nęcić. Ryba ta jest stadna i trzeba starać się ją utrzymać jak najdłużej na łowisku. Gdy brania ustaną, oznacza to że stado porostu odpłynęło.
Okres ochronny od: 01.01 Okres ochronny do: 06.30 Wymiar ochronny: 30cm. Występowanie: w Wiśle, Odrze oraz ich dorzeczach i rzekach przymorskich. Metoda połowu: Spławik, Grunt Limit dobowy: 5 sztuk łącznie ze świnką.

Głowacica, rodzina łososiowate (salmonidae) należy do najsilniejszych i największych śródlądowych ryb łososiowatych, posiada silne szczęki i dobrze wykształcone zęby. Ciało o zielonomiedzianym kolorze z połyskiem o okrągłym przekroju, u starszych głowacic znacznie ciemniejsze niż u osobników młodszych. W okresie tarła boki samców przybierają odcień różowy a brzuch czernieje. Szybko rośnie dochodząc do ciężaru 20kg o rozmiarach 80-100 cm. W sprzyjających warunkach dorasta do 150cm i może ważyć ponad 50 kg. Ulubionym środowiskiem głowacicy są rzeki dobrze natlenione, szybko płynące o kamienistym lub żwirowym dnie. W Polsce występuje w Czarnej Orawie dopływie Wagu oraz Dunajcu . Od dłuższego czasu zarybiane są również rzeki takie jak: Poprad, San, Raba, Skawa, Soła, Nysa Kłodzka, Noteć, Bóbr i Gwda.
Głowacica żeruje raz na dwa, trzy dni lub rzadziej. To czy występuje samotnie czy w mniejszych grupach jest sprawą dyskusyjną, wielokrotnie wędkarze spotykali kilka osobników w jednym miejscu, niemniej jednak zachowują one między sobą pewien dystans. Jest rybą stanowiskową trzymającą się głębokich i wartkich prądów wody lub na pograniczu gdzie łatwo znajduje odpowiednią dla siebie zdobycz, np. strzeble potokowe, jelce, klenie, płocie, jazie, świnki i inne ryby karpiowate. Zjada również owady, bezkręgowce, żaby, małe ssaki oraz ptaki wodne. Rozmnaża się w kwietniu i maju bądź na początku czerwca. Larwy głowacicy po około 2 tyg odżywiania się z woreczka żółciowego przechodzą na bezkręgowce i skorupiaki. Głowacice łowi się głównie na jesieni i w zimie. Podstawowymi metodami wędkowania jest spinning oraz mucha. Wędzisko, żyłka, plecionka lub linka musi być na tyle wytrzymałe by było w stanie utrzymać dużą rybę w nurcie. Najczęściej używanymi przynętami są ciężkie duże błystki albo woblery (technik prowadzenia woblera jest całe mnóstwo), również imitacje żab lub myszy. Doskonałą przynętą wykonywaną z gumy jest też tzw. warkocz , czyli sztuczna przynęta imitująca pęczek minogów, oraz przynęty stosowane w wędkarstwie muchowym. Okres ochronny : 1 marca- 31 maja. Wymiar ochronny : 70 cm. Dobowy limit : 1 szt.

Płoć, płotka (Rutilus rutilus) - ryba z rodziny karpiowatych. Ciało krótkie, wysoko wygrzbiecone, bocznie ściśnięte, w wodach ubogich w pokarm bardziej wysmukłe. Głowa krótka, szczęka górna nieco wysunięta przed mały, końcowo położony otwór gębowy. Płetwy piersiowe najdłuższymi promieniami sięgają nasad płetw brzusznych. Grzbiet ciemnobrązowy lub szaroczarny z niebieskawym lub zielonkawym połyskiem, boki jasnosrebrzyste, brzuch biały. Płetwa grzbietowa i ogonowa są szare z czerwonawym odcieniem, inne płetwy czerwonawe. Tęczówka oka czerwona. Występowanie: płoć występuje w stawach, wyrobiskach, jeziorach, zb. zaporowych, rzekach średnio nizinnych oraz wielko nizinnych. Morfologia: płoć ma ciało mniej lub bardziej wygrzbiecone i ścieśnione w płaszczyznach bocznych. Brzuch jest lekko zaokrąglony na odcinku pomiędzy płetwami brzusznymi, a płetwą odbytową. Najbardziej charakterystycznym znakiem jeśli chodzi o płoć są czerwonawe oczy. Płoć ma wąski pysk, ustawiony prawie w poziomie. Ubarwienie jeśli chodzi o płoć od ciemnozielonego do zielononiebieskiego (grzbiet), boki są srebrzyste z żółtawym połyskiem, z kolei płetwy piersiowe, brzuszne i odbytowa - czerwonawe. Żerowanie: płoć żywi się zarówno pokarmem roślinnym, głównie planktonem, jak i zwierzęcym, drobnym zwierzętami wodnymi, np. chruścikami znalezionymi wśród wodnej roślinności, ślimakami, a także małżami. Rozmnażanie: płocie ryby- samice osiągają dojrzałość płciową w 3-4 roku życia, samce o rok wcześniej. Tarło trwa od kwietnia do maja, samica składa wówczas 4000 40 000 jaj w płyciznach porośniętych roślinnością wodną. Ikra płoć składana jest na na różnym podłożu, najczęściej są to podwodne rośliny, stare liście i łodygi trzcin, czasami kamienie. Wylęg młodego narybku następuje po 12 dniach, natomiast po około 20 dniach wylęg napełnia pęcherz pławny i rozpoczyna normalne życie. Ciało pokrywa się łuską przy długości około 5 cm. Płoć rośnie bardzo wolno, długość 22 cm zyskuje dopiero w wieku 10 lat. Okres połowu : Płocie poławia się głównie w lato. Pora dnia to wieczór i ranek, choć zdarza się, że żeruje w środku dnia. Łowi się ją również z pod lodu. Jeden z najlepszych okresów przypada na przełom mają i czerwca gdy w tym czasie sporo jest zatopionej roślinności przybrzeżnej, a stan wód jest jeszcze podwyższony i właśnie wtedy nawet te największe płocie wyruszają w takie obszary za poszukiwaniem pokarmu. Drugi doskonały okres przypada na koniec lata i wczesną jesień. Na co łowimy: Wszelkie drobne przynęty zwierzęce, zwłaszcza ochotki; ziarna, zwłaszcza konopie, pszenica, pęczak, oraz inne przynęty roślinne również sztuczne muszki. Osobiście jednak preferuje białe robaczki mało z nimi roboty i są bardzo czyste i oczywiście są skuteczne. Zanęta Dużą płoć trzeba zanęcić, aby zwiększyć sobie szanse na sukces. Dobrą zanętą są rozgniecione gotowane ziemniaki z kaszą jęczmienną i tartą bułką. Warto dodać też substancję zapachową. Płoć lubi zapach anyżu. Przynęta : Najlepszą przynętą są białe i czerwone robaki. Duża płoć nie pogardzi przynętami roślinnymi jak kukurydza, gotowany ziemniak, pszenica czy pęczak oraz wszelkie ciasta. Płoć okres ochronny: nie ma. Płoć wymiar ochronny: nie ma. Płoć dobowy limit połowu: 5 kg.
Płoć to najczęstsza zdobycz wędkarzy. Niektórzy wręcz specjalizują się w jej połowach. Bierze na bardzo różne przynęty: białe i czerwone robaki, larwy ochotek i chruścików, pszenicę, pęczak, groch, ziemniaki, chleb, owady i różnego rodzaju ciasta oraz pasty. Co najlepiej zakładać na haczyk? Odpowiedź na to pytanie wcale nie jest prosta, bo jak już powiedzieliśmy jest to ryba na ogół syta i przez to wybredna. Praktyka potwierdza tylko zasadę - latem skuteczniejsze są przynęty pochodzenia roślinnego, natomiast wiosną, na jesieni i w zimie lepiej stosować robaki i larwy owadów. Także przy nagłym ochłodzeniu w lecie należy raczej łowić na robaki. A w ogóle na połów płoci radzimy zabierać ze sobą różnorodne przynęty i co jakiś czas je zmieniać. Łowisko trzeba zanęcać. Ale można to robić bezpośrednio przed połowem. Dobrą zanętą są płatki owsiane, otręby, rozgniecione ziemniaki. Jeśli zamierzamy łowić na pszenicę, pęczak lub groch, to nimi też zanęcamy. Skuteczność w połowach płoci w dużej mierze zależy od delikatności sprzętu. Radzimy używać lekkiej wędki ze spławikiem. Żyłka powinna być cienka - 0,15 mm, przypon - 0,10 mm, spławik - smukły, czuły, dobrze wyważony, obciążenie jak najmniej widoczne. W braniu płoci charakterystyczne jest delikatne, ledwie widoczne drganie spławika. Moment zacięcia trzeba wyczuć. Łowienie płoci - mimo że na pozór jest to łatwa ryba - wymaga refleksu. Przy zastosowaniu ciasta lub przynęty roślinnej zacinać trzeba przy pierwszym głębszym pod-topieniu spławika. Kiedy mamy na haczyku robaka, nie wolno się zanadto spieszyć. Płoć, zwłaszcza większa sztuka, gdy próbuje przynętę może kilkakrotnie lekko podtopić spławik, nim zdecyduje się na wzięcie robaka. Zacinamy, gdy spławik wyraźnie idzie pod wodę. Duże płocie żerują przy dnie, na dość głębokiej wodzie. W celu złowienia okazałej sztuki radzimy używać spławika przelotowego i zarzucać przynętę w dość znacznej odległości od stanowiska. W rzekach dobre rezultaty przy połowach płoci daje przepływanka, z tym wszakże zastrzeżeniem, że trzeba dokładnie wymierzyć grunt i prowadzić przynętę tuż nad dnem. W upalne, bezwietrzne dni warto spróbować połowu płoci tuż pod powierzchnią wody w rzece. Radzimy stosować kulę wodną, a na haczyku robaki lub owady.

Leszcz (Abramis brama) - ryba słodkowodna z rodziny karpiowatych. Leszcz jest gatunkiem bytującym w głębokich słodkich wodach stojących, zasobnych w osady mułowe, o czym świadczy jego kształt ciała (wydatny brzuch i grzbiet, co dowodzi dużej zwrotności ryby w płaszczyznach pionowych) i ryjkowaty pyszczek (leszcz żywi się pokarmem zalegającym w mule. Dzięki właściwościom swojego aparatu gębowego jest w stanie zasysać muł, a następnie wypluwać go i wyszukiwać cząstki pokarmu). Żyje w stadach: gromadnie odbywa tarło, zespołowo żeruje, a zimuje w wielkich zgromadzeniach. Stada rzeczne nie są jednak tak liczne jak te jeziorne. Ryba jest gatunkiem ciepłolubnym; ma wysokie wymagania cieplne w czasie rozrodu. Temperatura tarła wynosi 13-18 °C, wylęg zdrowych larw odbywa się w temp. 19-22 °C. Optymalna temperatura żeru to 17-23 °C. W przeciętnie ciepłym roku sezon leszczowy w rzece zaczyna się po tarle, trwa od czerwca do początku września. Kulminacja przypada w lipcu i pierwszej połowie sierpnia. Osiąga przeciętnie 3,5-4 kg wagi i do 70 cm długości. Zdarzają się także osobniki 7 kilogramowe. Przynęta : leszczowe to wszelkie robactwo - białe, czerwone robaki. Dobra także jest kukurydza, parzona pszenica, ciasta. płatki owsiane, makaron, ochotka. Leszcz okres ochronny: nie ma. Leszcz wymiar ochronny: nie ma. Leszcz dobowy limit połowu: nie ma.
Leszcz poza okresem tarła właściwie bierze przez cały rok od wczesnej wiosny do późnej jesieni. Można go łowić także spod lodu. Najlepszy jednak okres to sierpień i wrzesień. Radzimy wybierać się na leszcze w ciepłe, bezwietrzne dni. Ryba żeruje właściwie nieustannie. Najbardziej intensywnie bardzo wczesnym ranem i po zachodzie słońca. Świetnie bierze w jasne, księżycowe i ciepłe noce. Łowi się wówczas szczególnie duże okazy. Leszcze żerują stadami. W przypadku brania trzeba błyskawicznie rybę podnosić do góry, w przeciwnym bowiem razie można wypłoszyć całe stado na wiele godzin. I nie pomogą wówczas najlepsze nawet zanęty. Na co najchętniej biorą leszcze? Trudno jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie. Okazuje się bowiem, że upodobania pokarmowe leszczy są różne - w każdym zbiorniku inne. Nasza rada jest więc następująca - jeśli po raz pierwszy wybieramy się nad daną wodę z zamiarem łowienia leszczy, trzeba zabrać ze sobą możliwie różnorodny zestaw przynęt i próbować. Leszcze biorą na rosówki, czerwone i białe robaki, na groch, pęczak, a także na ciasto. Zarówno w wodach stojących, jak i rzekach konieczne jest zanęcanie łowiska. Na jeziorach najlepsze rezultaty daje kilkudniowe nęcenie. Ale nie jest to konieczne. Stado leszczy można także zwabić przez nęcenie tuż przed połowem. Na jeziorach najlepiej wybierać stanowiska w osłoniętych zatoczkach i zanęcać tym, co ma być przynętą. W wodach bieżących najlepiej stosować zanęty, w których skład wchodzą różne składniki: krojone robaki, groch, pęczak i dodatkowo płatki owsiane lub otręby. W rzekach najskuteczniej łowi się leszcze gruntówką, z ciężkim ołowiem dennym. Radzimy stosować przypony o długości około 70 cm i małe ostre, ale niezbyt cienkie haczyki. Leszcz ma delikatny pysk. Jeśli trafi nam się większa, ciężka sztuka, to zbyt cienki haczyk może przerwać wargi leszcza. Podczas holowania nie wolno ani na moment dać leszczowi luzu, łatwo się bowiem uwalnia z haczyka. Nie jest to ryba walcząca. Po pierwszym, dość silnym oporze, na ogół daje się łatwo prowadzić. W pobliżu łódki lub brzegu radzimy podnieść leszcza do góry tak, aby zaczerpnął powietrza. Wówczas daje się wyjąć stosunkowo łatwo. Leszcze należy wyjmować z wody za pomocą podbieraka. Niektórzy wędkarze łowiący z piaszczystego i łagodnego brzegu usiłują wślizgiem wyrzucać leszcza na piasek. Prawie zawsze kończy się to niepowodzeniem. Na ogół haczyk przerywa wargi ryby, a jeśli nawet tak się nie stanie, to leszcz na brzegu, w momencie poluzowania żyłki natychmiast się odbija od podłoża i uwalnia z haczyka. Podbierak jest konieczny. Nie radzimy także wyjmować leszcza, zwłaszcza dużego, z podbieraka w bezpośredniej bliskości wody. Leszcz ma na całym ciele grubą warstwę śluzu i bardzo trudno utrzymać go w rękach. Na jeziorach radzimy stosować wędkę ze spławikiem. Należy jednak dokładnie wymierzyć głębokość łowiska. Przynęta powinna się znajdować na dnie lub kilka centymetrów nad nim. Brania leszcza są bardzo charakterystyczne. Ryba najpierw delikatnie chwyta przynętę i próbuje jej, unosząc ją do góry, dopiero potem łyka i usiłuje odpłynąć. Pierwszą fazę brania spławik sygnalizuje w dwojaki sposób: albo unosi się lekko do góry i pochyla, albo po kilku delikatnych drganiach kładzie się na wodzie. W obu przypadkach trzeba to spokojnie przeczekać. Dopiero w drugiej fazie, gdy spławik idzie do dołu, należy wykonać zacięcie. Przy połowie na robaki najlepiej zacinać, gdy spławik wyraźnie zanurza się pod wodę. Jeśli na haczyku znajduje się pęczak lub ciasto, radzimy zacinać w momencie, gdy zaczyna się ruch spławika do dołu.

Krąp (Blicca bjorkna) - ryba z rodziny karpiowatych. Jedyny przedstawiciel rodzaju Blicca, często mylona z leszczem. Różni się jednak od niego mniejszą ilością promieni miękkich w płetwach: grzbietowej i odbytowej oraz mniejszą ilością łusek w linii bocznej. Dorasta przeciętnie do 30 cm (maks. 36 cm) i 0,5 kg wagi (maks. 1 kg). Żywi się bezkręgowcami, larwami owadów i roślinami. Często uważana za szkodnika. Z tego powodu nie posiada ani wymiaru ani okresu ochronnego. Występowanie: na terenie Polski krąp jest bardzo rozpowszechniony, zarówno w rzekach jak i jeziorach nizinnych, zbiornikach zaporowych, rzekach średnich nizinnych, rzekach wielkich nizinnych, gdzie przebywa głównie przy dnie. Morfologia: krąpie ryby zewnętrznie bardzo przypomina młodego leszcza - ciało bardzo mocno bocznie ścieśnione, wysokie w stosunku do długości. Pysk jest tępy z wysuwaną paszczą skierowaną ukośnie ku dołowi. Grzbiet jest zielonoszary do zielonoczarnego, boki jaśniejsze. Strona brzuszna biaława do czerwonawej, srebrzyście lśniąca. Płetwy ciemnoszare, nasada płetw piersiowych i brzusznych czerwonawa. Żerowanie: krąp żeruje w stadach, wyjadając z dna drobne zwierzęta wodne. Odżywia się zooplanktonem, larwami owadów oraz drobnymi skorupiakami: ośliczkami i kiełżami. Dorosłe krąpie, podobnie jak płocie, chętnie zjadają małże, zwłaszcza racicznice. Rozmnażanie: tarło trwa do maja do czerwca, samica składa ok. 300 000 jaj w płyciznach porośniętych roślinami wodnymi. W tym czasie u samców pojawia się drobna tarłowa wysypka. Ikra składana jest stadnie wśród przybrzeżnej, podwodnej roślinności. Jasnożółta ikra o średnicy 2 mm przykleja się do roślin wodnych. Młode ryby rosną bardzo powoli, jednak w wieku 3 do 5 lat, przy długości 10 - 12 cm, osiągają dojrzałość płciową. Krąp okres ochronny: nie ma. Krąp wymiar ochronny: nie ma. Krąp dobowy limit połowu: nie ma.
Krąp mu łuski duże, dobrze osadzone. Leszcz - małe, delikatne i łatwo wypadające. Każdy wędkarz powinien rozróżniać krąpia i leszcza, przede wszystkim dlatego, aby nie niszczyć małych, niewymiarowych leszczy. Krąp nie podlega ochronie. Jeśli się nie rozróżnia obu tych gatunków, można małe leszcze brać za krąpie.
Krąp to ryba łatwa do łowienia. Na ogół żeruje stadnie, blisko dna. Łowić go można zarówno gruntówką, jak i wędką ze spławikiem. Krąp bierze szybko, ale delikatnie. Raczej nie należy czekać na całkowite zanurzenie spławika. Zacinać trzeba po dwóch, trzech lekkich podtopieniach. Świetną przynętą na krąpie są czerwone robaki. Dobrze bierze także na groch, pęczak i ciasto. Najintensywniej żeruje i najlepiej bierze w lipcu, sierpniu i wrześniu.
Małe krąpie łowione na podrywkę są dobrą żywa przynętą dla większości ryb drapieżnych.

Karp (Cyprinus carpio) - ryba z rodziny karpiowatych. mocny tułów o płaskiej stronie brzusznej, ubarwienie ciała - żółtobrunatne do ciemnobrunatnego - zależne od odmiany oraz warunków środowiskowych, otwór gębowy końcowy z grubymi wargami i czterema wąsikami – dwa małe, na górnej wardze, i dwa większe, w kącikach pyska, wysuwalne górne szczęki, płetwa grzbietowa pojedyncza, długa, początek przypada w najwyższym punkcie grzbietu przed nasadą płetwy brzusznej, koniec sięga nasady płetwy odbytowej, płetwa ogonowa nieco zaokrąglona, słabo wcięta, krótka płetwa odbytowa kolor mięsa: białe mięso (tłusta ryba), czerwone mięso (chuda ryba),brak żołądka. Odżywia się drobnymi zwierzętami wodnymi, owadami i ślimakami. W czasie żeru wydaje odgłosy przypominające mlaskanie. Bardzo ostrożny i płochliwy. Może żyć ponad 20 lat. Ryba bardzo płodna, na 1 kg masy ciała samicy przypada średnio 100–200 tys. ziaren ikry. W wodach polskich nie odbywa naturalnego tarła, z powodu zbyt niskiej temperatury wody. Odmiany hodowlane są wyższe, grubsze i bardziej odporne na choroby. Kotlina Oświęcimska jest jednym z głównych centrów hodowli karpia w Polsce. Występowanie: w naturalnych warunkach karp przebywa w wodach stojących lub wolno płynących. Sprawdzonymi siedliskami karpia są stawy, jeziora nizinne, zbiorniki zaporowe, stawy i wyrobiska. Metody połowu: gruntówka, przystawka ze spławikiem i bez, gruntówka z ołowiem przelotowym (sprężyna, koszyczek zanętowy). Przynęty: ziemniak, kukurydza, groch, pasty, kulki proteinowe, makaron, rosówki, czerwony i biały robak, szyjki rakowe. Karp okres ochronny: nie ma. Karp wymiar ochronny: do 30 cm (nie dotyczy rzek). Karp dobowy limit połowu: 3 szt. * razem z boleniem, lipieniem, pstrągiem potokowym, amurem, sandaczem, szczupakiem, brzaną.

sazan – odmiana dzika, ciało pokryte grubą, dobrze osadzoną łuską, tworzącą jednolitą pokrywę, bywa mylony z amurem,
lustrzeń, karp królewski (dawniej karp galicyjski) - odmiana wyhodowana w Polsce, silnie wygrzbiecone ciało oraz rząd dużych łusek wzdłuż linii bocznej i w okolicach głowy, karp pełno łuski, karp bezłuski (golec),
karp koi – ozdobna odmiana w wielu wariantach z efektownym ubarwieniem – białe, zwykle z plamami pomarańczowymi, czerwonymi lub czarnymi. Często hodowane w ozdobnych zbiornikach przydomowych (stawach, sadzawkach i oczkach ogrodowych).Pochodzi z Japonii, ryba ma zwykle 30-40 cm długości, może dochodzić do 75 cm. Poszczególne odmiany hodowlane (ponad 100) różnią się zarówno ubarwieniem, jak i ułuszczeniem. Przebywa przy dnie, gdzie ryje podłoże i wygrzebuje rośliny. Żywi się głównie roślinami i glonami, a także drobnymi zwierzętami wodnymi. Jak wszystkie odmiany hodowlane, koi jest wrażliwa na zimną wodę.
Karp zatorski - unikalny gatunek miejscowego pochodzenia. Karp zatorski jest lustrzeniem o ułuszczeniu wieńcowym, strzałkowym lub siodełkowym i ubarwieniu oliwkowo – niebieskim.
Dziki karp rzeczny zamieszkuje wolno płynące wody, dobrze nasłonecznione. Nurtu unika. W jeziorach spotyka się go w niezbyt głębokich partiach wody, najczęściej w osłoniętych, bogatych w roślinność zatokach. Najlepiej żerują w ciepłej wodzie. Próby złowienia karpia przy temperaturze wody poniżej 10 stopni są bezcelowe. Najskuteczniejszy okres wędkarskich połowów karpia to czerwiec i lipiec. Dobrze bierze także we wrześniu. Najlepiej łowić go wcześnie rano lub wieczorem. W rzekach radzimy zapolować na karpia nocą. Nie radzimy natomiast prób łowienia tej ryby w okresie letniego ochłodzenia. Karpie łowi się na rosówki lub ziemniaki. Rosówka jest znakomitą przynętą wiosenną. Latem natomiast lepiej łowić na robaki.
Karp nie jest częstą i łatwą zdobyczą wędkarzy. Jest to ryba ogromnie płochliwa i bardzo ostrożna. Przypadkowe złowienie karpia, na przykład przy połowach leszcza, zdarza się raczej wyjątkowo. Aby zmierzyć się z dzikim karpiem, trzeba specjalnie na niego zapolować. To natomiast wymaga dłuższego, regularnego nęcenia. Miejsca żerowania karpia, jeśli jest on w danym zbiorniku, wykryć można stosunkowo łatwo. W letnie, ciepłe dni, przed wieczorem karpie po prostu słychać nad wodą. Podczas żerowania wydają one pojedyncze dźwięki, przypominające mlaskanie. Jeśli zlokalizujemy rejon występowania tej ryby w danym zbiorniku, możemy w wybranym miejscu przystąpić do nęcenia. Zanętę trzeba wrzucać do wody przez kilka dni, zawsze o tej samej porze. Najlepszą zanętą są gotowane ziemniaki, pokrojone w niewielkie kostki, zmieszane z pszenicą lub pęczakiem. Warto dodać do tej zanęty trochę płatków owsianych i pociętych rosówek lub czerwonych robaków. Im zanęty więcej, tym lepiej. Zanętę wrzucamy bezpośrednio do wody. Jeśli nęcimy w wodzie bieżącej, mieszamy zanętę z gliną i wrzucamy do wody powyżej planowanego stanowiska. Połowy należy rozpocząć w porze, w której stosowaliśmy codzienne nęcenie. Najlepiej i zanęcać, i łowić rano. Karp żeruje na dnie, tam też należy umieszczać przynętę. W wodach stojących radzimy stosować mocną wędkę ze spławikiem i dosyć długim przyponem. W rzekach łowimy gruntówką. Jeśli przynętą są ziemniaki, trzeba je tak zakładać na haczyk, aby był on zupełnie niewidoczny. Przy zakładaniu rosówki także należy dokładnie ukryć haczyk. Radzimy stosować duże, kute haczyki o krótkim trzonku i także krótkim, ale bardzo ostrym grocie.
Do przygotowania przyponów proponujemy używać żyłki lub plecionki o zielonkawym zabarwieniu. Chodzi o to, aby nie kontrastowała ona z podłożem. Konieczny jest mocny kołowrotek ze sporym zapasem żyłki, nie mniej niż 100 m. Flegmatyczny na pozór karp w momencie zacięcia reaguje bardzo żywiołowo. Zrywa się do panicznej ucieczki, a ponieważ jest to silna i szybko pływająca ryba, wszelkie próby powstrzymania jej "na siłę" mogą zakończyć się zerwaniem żyłki. Kołowrotek powinien mieć dobrze ustawiony hamulec. W pierwszej fazie trzeba pozwolić rybie uciekać, oczywiście przy włączonym hamulcu kołowrotka. Gdy tempo ucieczki słabnie, próbujemy zwijać żyłkę. Zmęczonego karpia trzeba podnieść do góry, tak aby zaczerpnął powietrza znad powierzchni wody. Karp po zachłyśnięciu się powietrzem, podobnie jak leszcz, rezygnuje z walki. Przekręca się na bok i wówczas stosunkowo łatwo można go wprowadzić do podbieraka.

Karaś (Carassius) – rodzaj ryb z rodziny karpiowatych. długość: 20-35 cm (wyjątkowo do 40cm), waga: 2-2,5 kg (wyjątkowo do 5 kg), rozmnażanie: jajorodne, ilość jaj: 150 000-300 000, czas inkubacji: 3-7 dni, dojrzałość płciowa: 2-3 lat (samiec), 3-4 lat (samica), pożywienie: larwy owadów, niewielkie skorupiaki, mięczaki, długość życia: 5-10 lat (w hodowli do 25 lat) Rekordowa długość życia wynosiła 28 lat, zasięg występowania: w rzekach całej Polski i zbiornikach wodnych, z wyjątkiem szybko płynących potoków i zbiorników górskich, siedlisko: płytkie, zarastające roślinnością zbiorniki wodne, wypłycone części dużych jezior, małe oraz ciepłe jeziora z bogatą roślinnością wodną.Okres połowu : Najlepszą porą do połowu są miesiące letnie: maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień. Pora dnia to zdecydowanie wczesny ranek. Zanęta : Wskazane jest nęcenie, zwłaszcza jeśli mamy do czynienia z jeziorem i znacznym rozproszeniem ryby. Warto pamiętać, że na karasia nie należy nęcić obficie. Najlepiej nadają się: czerwone robaki, ochotka, białe robaki, a także kasza, chleb. Nęcenie powinno trwać kilka dni. W czasie łowienia dobrze jest podnęcić od czasu do czasu dla utrzymania ryb w łowisku. Najlepiej wtedy używać bułki tartej z kaszą kukurydzianą i rozdrobnionymi płatkami owsianymi z niewielką ilością białych robaków. Przynęta : Najlepszymi sprawdzonymi przynętami są białe i czerwone robaki, ciasta, ziemniaki, kukurydza, chleb. Karaś okres ochronny: nie ma. Karaś wymiar ochronny: nie ma. Karaś dobowy limit połowu: 5 kg.
Karaś złocisty – nazwa zwyczajowa ryby karpiowatej z rodzaju Carassius, stosowana przez autorów w różnym znaczeniu. Może oznaczać: w najszerszym znaczeniu: gatunek Carassius auratus (łac. aureum oznacza „złoty” lub „złocisty”) – karaś chiński, nazywany też karasiem złocistym lub złotym karasiem.
Jest rybą ostrożną i płochliwą. Przynętę bierze delikatnie i nieufnie. Odznaczają się tym szczególnie większe okazy. Do połowów karasia używamy lekkiej wędki z bardzo czułym, maleńkim spławikiem. Żyłka powinna być jak najcieńsza, haczyk maleńki, najlepiej złocony kryształek, o rozmiarach 10-13. Najlepszą przynętą są małe, czerwone i białe robaki. Warunkiem powodzenia połowów jest dokładne wymierzenie głębokości łowiska. Przynęta powinna bowiem leżeć na dnie. A ponieważ w miejscach występowania karasi dno jest muliste, należy tak ustawić grunt, aby ciężarek wisiał mniej więcej 15-20 cm nad dnem, a przypon leżał w mule. Karaś na ogół długo próbuje przynętę. Nie należy się więc spieszyć z zacinaniem. Dopóki spławik drga, trzeba czekać. Zacinamy wtedy, gdy ryba zaczyna go podtapiać.

     

Kleń (Leuciscus cephalus syn. Squalius cephalus) gatunek słodkowodnej ryby karpiokształtnej z rodziny karpiowatych. Przeciętnie osiąga długość 40-50 cm i 2-3 kg wagi, maksymalnie dorasta do 60cm. Ciało wrzecionowate, lekko bocznie spłaszczone, pokryte dużymi, czarno obrzeżonymi łuskami. Dzięki temu charakterystycznemu ułuszczeniu łatwo go odróżnić od jazia i jelca. Szeroki otwór gębowy w położeniu końcowym. Płetwa grzbietowa i ogonowa szarozielone, płetwy brzuszne i odbytowa - czerwone. Płetwa odbytowa zaokrąglona. Grzbiet szaro-brązowy z zielonym odcieniem, boki srebrzyste, brzuch jasny. Tęczówka szara. Żerowanie: kleń żywi się bezkręgowcami, starsze odżywiają się głównie mniejszymi rybami i innymi drobnymi kręgowcami. Kleń lubi również owoce. Latem kleń nie potrafi się obejść bez pokarmu roślinnego, który stanowi aż połowę objętości jego naturalnego pożywienia. Szczególnie większe klenie wykazują upodobanie do roślin z liśćmi. Lwią część pokarmu zwierzęcego stanowią małe ryby, na które klenie najnormalniej w świecie polują. Kleń staje się rybą drapieżną szczególnie zimą. Rozmnażanie: rozród klenie ryby stymuluje woda płynąca, więc nie opuszczają właściwego koryta rzeki, choć dobrego miejsca potrafią szukać długo i wytrwale. W dużych rzekach kleń wyszukuje przede wszystkim kamienisk na zerwanych główkach, śródnurtowych raf, czyli miejsc, gdzie po męczących czynnościach może się skryć w spokojnej wodzie – w cieniu za kamieniami, w głęboczce za ostrogą. Ciało samca pokrywa wówczas wysypka tarłowa. Narybek kleń wylęga się w ciągu 4 dni przy temperaturze około 15°C. Kleń okres ochronny: nie ma. Kleń wymiar ochronny: 25 cm. Kleń dobowy limit połowu: 10 szt.* łącznie z jaziem.
Kleń z upodobaniem przebywa w wodach powierzchniowych, w pobliżu mostów, śluz, poprzecznych tam na rzekach. W pogodne letnie dni bardzo lubi wygrzewać się na słońcu - stoi nieruchomo tuż pod powierzchnią wody. Jest rybą wszystkożerną. Zjada glony i owady, szczątki roślin i robaki, nasiona i owoce wpadające do wody, a także małe rybki i żaby. Z wędkarskiego punktu widzenia jest to ryba bardzo interesująca. Można ją bowiem łowić różnymi sposobami i prawie przez cały rok. Mimo swojej żarłoczności, wcale nie jest łatwą zdobyczą, ponieważ jest ostrożny i nie zawsze decyduje się na połknięcie przynęty. Żeruje w różnych partiach wody, w zależności od pory roku i warunków atmosferycznych. Wiosną spotyka się go w wodach o niewielkiej głębokości i spokojnym nurcie. Żeruje wtedy przy dnie. Najlepiej łowić go wówczas na gruntówkę lub przepływankę. Bierze na rosówki oraz czerwone i białe robaki. W maju, gdy nad wodą pojawiają się chrabąszcze, znakomicie łowi się na nie klenie. Bardzo dobre rezultaty daje umieszczanie tej przynęty w zestawie z kulą wodną. W ciepłe, letnie dni klenie żerują w powierzchniowych partiach wody. Można je wówczas łowić na sztuczne muszki. Atrakcyjną metodą łowienia kleni jest "spław" przynęty (motyle, muchy, koniki polne) bez spławika i obciążenia. Puszcza się przynętę z nurtem na wysnuwanej do kilku metrów żyłce. Potem zamyka się kołowrotek i prowokuje rybę delikatnym stukaniem palcem w wędzisko w momencie lekkiego naciągania żyłki przez przynętę. Drgania szczytówki przenoszone na przynętę stwarzają wrażenie poruszania się owada. Bardzo często wtedy właśnie kleń atakuje. W chłodniejsze dni lata radzimy szukać kleni w głębszych partiach wody. Najlepiej łowić wtedy na gruntówkę. Przynętą wówczas mogą być czerwone robaki, gąsienice, groch. Kleń na ogół bierze gwałtownie, trzeba więc stale być przygotowanym do zacięcia. Dobre rezultaty dają także połowy klenia na spinning powierzchniowy. Tą metodą radzimy łowić w drugiej połowie lata, w sierpniu i wrześniu. Najskuteczniejsze są w tym przypadku małe obrotówki.

Jaź (Leuciscus idus) - gatunek słodkowodnej ryby karpiokształtnej z rodziny karpiowatych. Osiąga 40-50(80)cm długości i 2(5)kg wagi. Ciało bocznie spłaszczone, lekko wygrzbiecone, pokryte małymi łuskami. Głowa mała, otwór gębowy w położeniu końcowym. Oczy duże. Grzbiet szaroniebieski lub ciemnozielony, boki srebrzyste, brzuch biały. Płetwy grzbietowa, ogonowa i odbytowa są są szare, pozostałe żółtawe lub czerwonawe. Żerowanie: Jazie ryby polują na owady na powierzchni wody oraz drobne zwierzęta wodne. Pokarmem młodych jazi są głównie plankton zwierzęcy i roślinny, starsze osobniki zjadają robaki, skorupiaki, larwy owadów i małe mięczaki. Rozmnażanie: tarło jazi trwa od kwietnia do maja, samica składa w tym czasie 35 000 – 100 000 jaj w płytkich rejonach rzek o dnie piaszczystym lub kamienistym. W tym okresie u samców występuje wysypka tarłowa. Aby złożyć ikrę, stada dojrzałych do rozrodu osobników udają się w górę rzeki. Tam kleista ikra o średnicy 1,5 mm (40000-115000 sztuk w zależności od wielkości samicy), przyczepia się do kamieni i wodnych roślin. Okres inkubacji trwa od 10 do 20 dni. Dojrzałość płciową młody jaź uzyskuje w wieku 3-4 lat. Jaź okres ochronny: nie ma. Jaź wymiar ochronny: do 25 cm. Jaź dobowy limit połowu: 10 szt. * razem z kleniem - 5kg.
Najczęściej rybę tę łowi się przypadkowo. I coraz mniej "mądrych", którzy potrafią ją na pierwszy rzut oka zidentyfikować. Jazia myli się z kleniem, jelcem, nawet płocią. No cóż, coraz rzadziej mamy do czynienia z tą rybą. A jaz, właściwie bierze na wszystko: na błystkę przy połowach szczupaków, na owady podczas łowienia uklei,a także na żywca, na białe i czerwone robaki, na pijawki, chrabąszcze, ważki, na groch, pęczak, a nawet ciasto. Ma ciało lekko spłaszczone, nieco wysokie, z małą głową i niewielkim otworem gębowym. Ubarwienie grzbietu ciemne, stalowogranatowe, brzuch srebrzysty, płetwy, poza grzbietową - czerwone. Niegdyś spotykana była także złotopomarańczowa odmiana jazia, zwana arfą. Dziś, właściwie niemal przestała już istnieć. Jaź to ryba średniej wielkości. Najczęściej spotyka się osobniki o długości 30-40 cm i wadze 0,5-1,5 kg. Zdarzają się jednak także okazy cztero - pięciokilogramowe, nawet cięższe. Jaź żywi się fauną denną, niekiedy roślinami. Najczęściej łowi się te ryby na przepływankę powierzchniową polegającą na puszczeniu przynęty z prądem wody, na kulę wodną i owady lub sztuczne muszki, a także na żywca oraz małe błystki obrotowe. Jazie łowi się od kwietnia do października. Najlepsze rezultaty uzyskuje się w maju i wrześniu. W tych miesiącach jaz żeruje niemal cały dzień. Piękne sztuki łowi się o tej porze nawet w południe. Konieczne jest bardzo ciche zachowanie się na łowisku i umiejętne zacinanie. Branie jazia sygnalizowane jest przez spławik w dwóch fazach. Najpierw spławik się zanurza i wtedy jeszcze zacinać nie wolno, a potem wypływa i znów zanurza. Dopiero w momencie ponownego ukazania się spławika na wodzie wykonujemy zacięcie.

Lin (Tinca tinca) - słodkowodna ryba z rodziny karpiowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Tinca. Ciało lina jest pokryte drobnymi łuskami, mocno osadzonymi w śluzowatej skórze. Płetwy charakterystycznie zaokrąglone. Otwór gębowy poziomy. W kącikach znajduje się po jednym krótkim i miękkim wąsiku. Żyje w niezbyt głębokich, mulistych i obficie porośniętych wodach rzek i jezior. Hodowany w gospodarstwach stawowych. Występuje w całej Europie prócz Islandii, północnej Szkocji, Skandynawii, Dalmacji, Grecji, Krymu. W Azji spotykany na Syberii. Spotykany w wodach słonawych, np. w zlewisku Bałtyku. Hodowlana odmiana, zwana złotym linem jest w naszym klimacie bardzo popularną rybą ozdobną, często spotykaną w przydomowych oczkach wodnych i stawkach. Osiąga długość 70 cm i wagę 6 kg (Węgry, Rumunia). Żywi się drobnymi zwierzętami dennymi. Aktywniejszy nocą. Zimę spędza zagrzebany w mule. Lin jest także nosicielem bakterii jadu kiełbasianego. Tarło rozpoczyna w połowie czerwca. Samica składa około 300 tys. jaj na 0,5 kg. swej wagi przylepiając je do roślin wodnych. Młode wylęgają się po 3 dniach. Dojrzałość płciową osiągają po 3-4 latach. Lin okres ochronny: nie ma. Lin wymiar ochronny: do 25 cm. Lin dobowy limit połowu: 4 szt. * razem z sieją, węgorzem.
Łowienie linów nie jest sprawą prostą. Wymaga cierpliwości i starannych przygotowań. Konieczne jest przede wszystkim odpowiednie zanęcenie łowiska. Nie da się jednak tego wykonać za pomocą metod stosowanych w innych przypadkach, gdyż - jak powiedzieliśmy - lin żeruje w mule. Wrzucanie zanęty w muliste dno mija się z celem. Trzeba więc na dwa, trzy dni przed łowieniem wyznaczyć sobie stanowisko, najlepiej między gęstą roślinnością, i oczyścić je z mułu. Po odgarnięciu mułu i roślinności, sypiemy na dno sporą ilość piasku - minimum jedno wiaderko. Wyrównujemy piach, by utworzyć jasne oczko na dnie, gdzie dopiero umieszczamy zanętę. Radzimy stosować ziemniaki ugotowane na sypko i posiekane rosówki. Najlepszą przynętą na liny są rosówki lub czerwone robaki. Na białe robaczki, nawet jeśli zakładamy po kilka na haczyk, kuszą się małe sztuki. Na inne przynęty lin bierze wyjątkowo. Na łowisko trzeba się wybrać bardzo wcześnie rano, najlepiej przed świtem. Liny łowimy najczęściej na wędkę ze spławikiem. Musi on utrzymywać jedynie obciążenie. Przypon wraz z przynętą powinien leżeć na dnie. Na łowisku trzeba zachowywać się cicho. Nawet lekkie uderzenie o burtę łodzi potrafi wypłoszyć liny. Konieczna jest także cierpliwość. Na branie trzeba niekiedy naprawdę długo czekać. Lin bierze w bardzo specyficzny sposób - dosyć długo próbuje przynęty. Wędkarze powiadają, że lin "ssie" robaka. Spławik sygnalizuje to lekkimi drganiami. Następnie kładzie się na wodzie i szybko znika pod powierzchnią. Powszechne jest przekonanie, że lina nie trzeba zacinać, bo robi to sam. Faktycznie, w chwili brania przynęty lin mocno się zahacza. Jeśli jednak trafimy na większą sztukę i nie wykonamy szybkiego zacięcia, to możemy się pożegnać z rybą. Lina łowi się wśród roślinności, w płytkiej wodzie. Jeżeli zdoła on umknąć w wodorosty, to próby wyciągnięcia go z kryjówki mogą doprowadzić do zerwania żyłki. Dlatego w momencie, gdy spławik zanurza się pod wodę, należy zacinać i starać się przytrzymać rybę. Nie można pozwolić jej na ucieczkę. Przy tej metodzie łowienia stosujemy żyłkę o średnicy 0,25-0,30 mm, haczyki małe, ale mocne, najlepiej kute, z krótkim ramieniem, o rozmiarach 6-9. Okres połowów lina jest krótki. Dobrze bierze on między 15 maja a 15 czerwca, kiedy szykuje się do tarła, a potem w sierpniu i w początkach września. Nie warto wybierać się na lina ani w czasie upałów, ani w czasie chłodów. Najlepiej lin bierze w ciepłe, parne dni. Wtedy można zapolować na lina nawet bez specjalnego przygotowania, gdyż żeruje on także pod powierzchnią wody. Radzimy nie zakładać spławika w ogóle, a także nie obciążać wędki. W takim przypadku przynętę umieszczamy 20-30 cm pod powierzchnią wody, w pobliżu pływających liści roślin wodnych, najlepiej grążela. Na liściu opieramy żyłkę, a wędkę przez cały czas trzymamy w ręku. W razie brania, przeczekać należy pierwsze, delikatne drgania szczytówki i dopiero w chwilę potem zacinać.

Okoń (Perca) – rodzaj drapieżnych ryb słodkowodnych zaliczany do okoniokształtnych. Północnoamerykański Perca flavescens'' (Mitchill, 1814), azjatycki Perca schrenkii Kessler, 1874, europejski Perca fluviatilis L., 1758 – jeden z najpospolitszych w Polsce gatunków, występujący w większości zbiorników słodkowodnych oraz w przybrzeżnych wodach Bałtyku. Dorasta do 50 cm długości (średnio 25-30 cm), waga do 3 kg (najczęściej nie przekracza 1 kg). Ma duży pysk, który zdolny jest do dużego rozwarcia. Łuski koloru srebrnego, drobne i głęboko umiejscowione. Ich charakterystyczne ząbkowane krawędzie nadają rybie szorstkość w dotyku. Ma dużą, dwudzielną płetwę grzbietową; przednia jej część, większa, rozpięta jest na ostrych, kolczastych promieniach twardych. Płetwy brzuszne, odbytowa i ogonowa są barwy pomarańczowej, na brzegach krwistoczerwone. Część grzbietowa mocno wysklepionego ciała jest ciemnoturkusowa. Rozpoczynają się na niej, schodząc w kierunku jaśniejszych boków, charakterystyczne ciemne, poprzeczne pręgi w liczbie 5-9. Okonie żyją w stadach, przy dnie, blisko krzaków, kamieni i innych kryjówek. Największe ławice tworzą małe okonie, większe sztuki pływają zwykle w mniej liczebnych grupach. Żerowanie: narybek początkowo odżywia się planktonem, później organizmami bezkręgowymi, a w momencie gdy najbardziej żarłoczne osobniki w stadzie młodych okoni, żyjących w trudnych warunkach, osiągają odpowiednie rozmiary (10-15cm), natychmiast zaczynają odżywiać się mniejszymi od siebie rybami. Nie gardzą przy tym przedstawicielami własnego gatunku. Jeżeli w danym zbiorniku występują już cierniki, to wtedy one stanowią główną zdobycz młodych drapieżców. Niektóre okonie, mające dziesięć do dwunastu centymetrów długości, są już prawdziwymi rybami drapieżnymi. Z drugiej jednak strony ciągle jeszcze potrafią zaspokajać głód, ryjąc w mule lub zawzięcie polując na ośliczki. Rozmnażanie: dojrzałość płciową okoń osiąga w trzecim roku życia. W kwietniu i maju, gdy woda osiągnie temperaturę około 6°C, samica składa około trzydziestu tysięcy ziaren ikry, która układa się na podwodnej roślinności w formie charakterystycznych, długich na 2 metry taśm. Ikra okoni składana jest w płytkich i przeważnie silnie zarośniętych miejscach. Podczas upalnych miesięcy letnich, gdy stada okoni osiągają dojrzałość płciową, zaczynają przystępować do tarła. Świeżo wykluty narybek już w pierwszym roku swojego życia może osiągnąć długość 6, a nawet 8 centymetrów. Jeżeli rok po roku następują po sobie upalne lata, to wkrótce liczebność populacji tych ryb staje się tak wielka, że dla wielu z nich zaczyna brakować pożywienia. Cały dostępny pokarm naturalny błyskawicznie znika w milionach pysków wiecznie głodnych garbusów wielkości dłoni. W tym właśnie momencie niektóre okonie zaczynają odczuwać nieodpartą chęć kanibalizmu i przestawiają się na pokarm złożony wyłącznie z osobników własnego gatunku. Z punktu widzenia psychiki człowieka jest to odrażający proceder, jednak matka natura wie co robi. Dzięki kanibalizmowi, rozrośnięta populacja okoni szybko przerzedza się. Równowaga zostaje zachowana. Ze względu na dużą płodność i żarłoczność często jest uważany za szkodnika. Odławiany z uwagi na smaczne mięso. Inne nazwy regionalne: okłoń, garbus (z racji wygrzbiecenia u większych osobników), kostyrz. Okoń został zaaklimatyzowany w Australii, gdzie cieszy się dużą popularnością Okoń okres ochronny: nie ma. Okoń wymiar ochronny: 15 cm za wyjątkiem wód ujętych w Informatorze wód krainy pstrąga i lipienia, niektóre okręgi PZW wprowadziły większy wymiar ochronny 18 cm. Okoń dobowy limit połowu: nie ma.

Sandacz (Sander lucioperca) – gatunek drapieżnych, słodkowodnych ryb z rodziny okoniowatych. Jest najbardziej atrakcyjnym gatunkiem pod względem wędkarskim, cenowym oraz walorów smakowych mięsa. W okresie młodocianym odżywia się w stawach drobnymi zwierzętami bezkręgowymi. Na drapieżny tryb życia przechodzi w różnym czasie, decyduje o tym ilość i jakość pokarmu, w stawach o gęstej obsadzie chowany w monokulturze już po 2-3 tygodniach. W drugim roku życia odżywia się wyłącznie drobnymi rybami. Dojrzałość płciową osiągają samce w wieku 3 lat, samice 4 lat. Płodność względna ok. 200-250 tys. ziaren ikry, drobnej, kleistej. Sandacz składa ikrę jednorazowo w gniazdach o średnicy 50x60 cm, na różnym substracie: piachu, roślinności wodnej, trawie, korzeniach włośnikowych, jałowcu, świerku, trawie morskiej, korzeniach traw. Ciało krępe, wydłużone, szczupakowate, z szarobrązowym lub szarozielonym grzbietem, boki srebrzystozielone pokryte ciemnymi, poprzecznymi smugami. Na płetwie grzbietowej i ogonowej ciemne, regularnie rozmieszczone plamki. Pysk długi, spiczasty z szerokim otworem gębowym. Dorasta do 1,3 m, osiągając do 23 kg. Przeciętna masa odławianych sandaczy wynosi 3 - 5 kg. Rekord Polski 15,6 kg. Sandacz okres ochronny: od 1 stycznia do 31 maja. Sandacz wymiar ochronny: 50cm. Sandacz dobowy limit połowu: 2 szt. * razem z boleniem, karpiem, lipieniem, amurem, pstrągiem potokowym, szczupakiem, brzaną. Łowienie statyczne sandacza. Jeśli jesteśmy przekonani, że w danym miejscu jest ryba - nie do końca właściwe założenie - możemy kombinować z przynętami i sposobem ich prowadzenia. Oczywisty jest fakt, że wszystkich (również zwierzęta) bardziej interesuje to co nieznane. I to jest jedyny - duży - plus "kombinacji". Łowienie aktywne. Natomiast w znakomitej większości przypadków postępujemy odmiennie - zmieniamy miejsce i łowimy na sprawdzone przynęty i techniki! W większości przypadków ten drugi wariant znacznie lepiej się sprawdza (mowa cały czas o rzekach). Większość z nas łowi w tej sposób, że kluczowe znaczenie nie ma przynęta lecz miejsce! Dlatego tak często je zmieniamy. Nie znam osoby która cały dzień - no, może poza późną jesienią - "katowałaby" cały dzień jedną miejscówkę. Nie ma przynęt idealnie pracujących, bo czasami okazuje się, że to co "idealnie" pasuje nam nie pasuje rybom. I na odwrót.
Sandacze łowi się przede wszystkim na żywca i na ogół w nocy. Na brania w zasadzie można liczyć dopiero od godziny 21. Stosunkowo nieźle bierze również tuż przed świtem. Najlepszą metodą połowu jest gruntówka z ciężkim ołowiem dennym. Jednakże, ze względu na specyficzny sposób brania tej ryby, konieczne jest stosowanie dłuższych przeponów - 80-100 cm. Żyłka nie może być zbyt gruba - maksimum 0,30 mm, przypon - 0,25 mm. Radzimy stosować haczyki pojedyncze, niezbyt duże, najlepiej o rozmiarach 8-10, przynętę małą. Żywiec powinien mieć długość 5-8 cm. Sandacz najchętniej bierze na jazgarze, ukleje, płotki i kiełbie. Zakładamy żywca za obie górne wargi. Sandacz bierze dosyć długo. Nie wolno spieszyć się z zacinaniem. Lepiej później zaciąć niż zbyt wcześnie. W pierwszej fazie brania drapieżnik chwyta przynętę i próbuje z nią odpłynąć. Następnie obraca ją w pysku tak, aby pożreć rybę od strony głowy. W momencie połykania zaczyna uciekać. I dopiero wtedy trzeba wykonać energiczne zacięcie. Sandacz na ogół nie walczy, pozwala się wyholować jak kłoda drewna.
Niektórzy wędkarze praktykują połowy sandacza na spinning. Jest to jednak mało skuteczna metoda. Po pierwsze dlatego, że tego rodzaju łowienie ma sens tylko na przełomie dnia i nocy. W ciągu dnia sandacz bierze wyjątkowo. W nocy zaś błystka nie spełnia swojego zadania. Pozostaje tylko albo wczesny świt, albo późny wieczór. Po drugie - na sandacza trzeba stosować bardzo małe (5 - 7 cm) błystki wahadłowe, lub twistery, które należy prowadzić tuż nad dnem i jednocześnie bardzo wolno. W praktyce jest to wielce kłopotliwe. Wirówki natomiast przy połowach sandaczy w ogóle nie zdają egzaminu.
W ciepłe, pochmurne noce warto zamiast żywca założyć na haczyk gruntówki martwą rybkę. Ale musi być ona świeża i tuż przed wrzuceniem do wody rozcięta. Zapach krwi zwabia niekiedy drapieżniki lepiej niż żywiec. Sandacz najlepiej bierze w sierpniu i wrześniu, w pochmurne noce.

Szczupak (Esocidae) - rodzina ryb szczupakokształtnych. Osiąga długość do 1,5 m i masę do około 30 kg. Okazy ponad 15-20 kg są rzadkie. Ciało ich jest spłaszczone, opływowe. Głowa wydłużona, ze zwężającymi się szczękami i bardzo szerokim spłaszczonym pyskiem. Zęby szczupaka na dolnej szczęce są skierowane do środka i bardzo ostre, szczęka górna jest ich pozbawiona. Ponadto liczne zęby występują na kości podniebiennej, kościach międzyszczękowych, lemieszu, kości gnykowej oraz łukach skrzelowych. Łuski są dosyć małe, owalne, mocno osadzone w skórze. Linia boczna dobrze rozwinięta, często poprzerywana, posiada ona dwa lub trzy rozgałęzienia wzdłuż boków. Na głowie znajdują się liczne jamki zmysłowe. Płetwy grzbietowa i odbytowa są przesunięte mocno do tyłu i położone blisko siebie. Ubarwienie zmienne w zależności od warunków środowiska. Młode osobniki są zwykle jasnozielone, brązowawe lub srebrzyste. Ciemne plamy na bokach zlewają się czasami w poprzeczne smugi. Starsze osobniki mają ciemnozielony grzbiet, jaśniejsze nakrapiane żółtymi plamami boki i biały brzuch. Płetwy parzyste są czerwonawe i jasne, na nieparzystych występują ciemne poprzeczne paski. W dobrych warunkach rośnie bardzo szybko. Jest świetnie przystosowany do życia wodnego drapieżnika, normalnie nie jest aktywnym myśliwym, choć zalicza się do najbardziej drapieżnych ryb. Czyha w ukryciu między roślinami wodnymi i czeka na przepływającą zdobycz. Większe osobniki mogą aktywnie gonić ławice ryb (na przykład śledzi) w strefie pelagicznej dużych jezior albo Bałtyku. Szczupak wybiera ryby często występujące w jego ekosystemie i dostatecznie duże, "żeby były warte wysiłku”. Wśród szczupaków częstym zjawiskiem jest kanibalizm. Występowanie: szczupak występuje w stawach i wyrobiskach, jeziorach, zb. zaporowych, rzekach średnio nizinnych, rzekach wielkich nizinnych. Morfologia: szczupak kiedy płynie, wygląda jak „wodna strzała”. Tułów szczupaka wydłużony, mocno przewężony przed nasadą płetwy ogonowej, głowa z przodu spłaszczona, płetwa grzbietowa przesunięta w tył, aż nad płetwę odbytową. Rozmnażanie: szczupak odbywa tarło na przybrzeżnych płyciznach, w temperaturze wody 2-5ºC. Wczesny, przypadający na surowe warunki okres tarła ma swoje głębokie uzasadnienie, gdyż: dorosłe szczupaki po tarle mogą się dokarmić łatwymi do upolowania tarlakami innych gatunków ryb, odbywających rozród w kilka tygodni później, mały narybek w szóstym tygodniu po wylęgu ma do dyspozycji bogatą bazę pokarmową w postaci wylęgu ryb karpiowatych. Szczupak okres ochronny: od 1 stycznia do 30 kwietnia. Szczupak wymiar ochronny: 50 cm. Limit ilościowy do zabrania z łowiska w ciągu doby wynosi 2 sztuki (łącznie z trocią jeziorową, trocią wędrowną, łososiem, sandaczem, sieją, boleniem)

Szczupak jest drapieżnikiem o niebywale rozwiniętym instynkcie chwytania pokarmu. Nawet gdy jest najedzony do syta, rozleniwiony i prawie odrętwiały, nie podaruje sobie przepływającej ryby. Jeśli ją wyczuje, skoczy do ataku. Celowo użyliśmy słowa "wyczuje". Bo szczupak posługuje się nie tyle wzrokiem czy węchem, co czułym narządem linii bocznej. Jeśli wyczuwa przynętę linią boczną, reaguje niemal odruchowo. Wzrok jest u szczupaka zmysłem drugorzędnym. Choć nieprawdą jest - jak sądzą niektórzy - że szczupak, to prawie ślepa ryba. Na ogól przebywa w strefach przybrzeżnych jezior i rzek, polując na zdobycz z zasadzki. Zaczaja się w roślinach, między kamieniami i atakuje błyskawicznym skokiem. Gdy spudłuje, co mu się dosyć często zdarza, wraca do swojej kryjówki. Raczej nie decyduje się na ściganie ofiary. Choć niekiedy zdarzają się takie przypadki. Najintensywniej żeruje wczesną wiosną i jesienią. Utarło się mniemanie, że szczupak to samotnik, prowadzący osiadły tryb życia. Zamieszkuje w wybranym rejonie i rzadko podejmuje dłuższe wędrówki. Okazuje się, że nie są to opinie pewne. Z badań, które przeprowadzali w ostatnich latach niemieccy ichtiologowie wynika, że młode szczupaki chętnie łączą się w niewielkie grupy i zgodnie polują razem. Trzymają się na ogół jednego rejonu i nie wypływają poza swoje terytorium. Grasują na obszarze około 100 m kwadratowych. Natomiast starsze okazy o długości większej niż 75 cm prowadzą ściśle samotniczy tryb życia. Często jednak z bliżej nie wyjaśnionych przyczyn podejmują dalekie, nawet wielokilometrowe wędrówki.
Badania nad odżywianiem się szczupaków przyniosły wiele zaskakujących rezultatów. Głównym pożywieniem licznej grupy szczupaków z jezior były okonie i płotki. Ale znaleziono w żołądkach szczupaków także raki, małże, owady, a nawet węgorze i ptaki. Badania potwierdziły, że drapieżniki te mają dobry wzrok i potrafią precyzyjnie odróżniać nie tylko kształty, ale także odcienie barw. Najlepiej spostrzegają kolor złoty i srebrny. Ale do ataku najskuteczniej prowokuje je połączenie koloru złotego z zielonym. Przeprowadzono także eksperymenty polegające na podawaniu szczupakom pokarmów w ciemności. Brak światła absolutnie im nie przeszkadzał. Dzięki organowi linii bocznej doskonale lokalizowały przynętę. Wynika z tego, że wzrok choć nie jest szczupakowi niezbędny podczas polowania, w określonych warunkach może spełniać dość istotną rolę. I powinno się o tym pamiętać, zwłaszcza przy wyborze kolorowej błystki, a także przy zastanawianiu się, czy stosować metalowe przypony?
Szczupaki przeciętnie dorastają do l m długości i 10 - 15 kg wagi. Takie jednak okazy łowi się w naszych rzekach coraz rzadziej. Najczęstszą zdobyczą wędkarzy są sztuki o wadze l - 2 kg. Inna rzecz, że niewielu wędkarzy z góry nastawia się na dużego szczupaka. Na ogół przy połowach na żywca stosuje się zbyt małe przynęty. Na dziesięciocentymetrową rybkę skusi się "zielony szczupak", duża, sześcio lub siedmiokilogramowa sztuka raczej ją ominie. Duży żywiec lepiej prowokuje szczupaka. By złowić szczupaka powyżej 5 kg wagi, powinno się użyć w charakterze przynęty ryby o wadze 25 - 30 dkg. Oczywiście duży żywiec nie jest automatycznie gwarancją sukcesu. Ale w istotny sposób zwiększa możliwości. W rzekach szczupak wyraźnie unika nurtu. Należy go szukać w pobliżu brzegów, wśród roślinności i za różnego rodzaju przeszkodami hamującymi przepływ wody. W jeziorach najczęściej szczupak przebywa w strefie przybrzeżnej, na głębokościach nie większych niż 2 - 3 m. Najlepszymi miesiącami do połowu szczupaków są: maj, a potem wrzesień i październik. Utarło się przekonanie, że szczupaka łowi się skutecznie tylko na przełomie dnia i nocy, czyli wcześnie rano, lub tuż przed zachodem słońca. Otóż nie jest to takie pewne. Szczupak żeruje także w ciągu dnia. Wielokrotnie łowiliśmy szczupaki niemal w samo południe. I to duże, okazowe sztuki. Nie jest to więc reguła. Najczęściej szczupaka łowi się na żywca lub spinning. Kiedy stosujemy żywcówkę (żyłka o grubości 0,30 - 0,35 mm absolutnie wystarcza), należy pamiętać o charakterystycznym dla szczupaka dwufazowym sposobie brania. Najpierw obserwujemy lekkie podtopienie spławika. Niekiedy stoi on nieruchomo tuż pod powierzchnią wody, bywa także, że wolno się porusza. Wówczas nie wolno jeszcze zacinać, bo jest to faza próbowania przynęty.
Szczupak obraca ją w pysku. Gdy za moment naprawdę ją weźmie, spławik wyraźnie pójdzie pod wodę. Zacięcie należy wykonywać natychmiast, gdy tylko spławik ruszy w dół. Podczas połowu szczupaka na spinning trzeba pamiętać o możliwie wolnym prowadzeniu błystki, tuż nad dnem - nie znaczy jednak monotonnie. Trzeba często zmieniać rytm prowadzenia błystki, od czasu do czasu poderwać ją krótkim ruchem szczytówki - kapitalnie zwiększa to możliwości brań. Pobicie błystki przez małą rybę jest łatwo wyczuwalne. Odbiera się je jako wyraźne szarpnięcie. Natomiast gdy weźmie naprawdę duża sztuka, możemy przegapić moment pobicia, bo sprawia to wrażenie zaczepu o podwodną roślinność. Nie wolno zwlekać z zacięciem. Na ogół duży szczupak podczas holowania "muruje" do dna. Stara się zatrzymać nad dnem i nie daje się oderwać. W takich przypadkach wykonujemy wędziskiem kilka krótkich, energicznych podcięć i szczupak rusza. Nigdy nie należy się spieszyć z holowaniem i zbyt szybko podciągać szczupaka pod powierzchnię wody. Jeśli łowimy z łodzi, to nim zdecydujemy się na próbę podprowadzenia go do podbieraka, musimy mieć pewność, że szczupak jest już zmęczony. Zawsze na widok łodzi drapieżnik ten zrywa się jeszcze do walki i próbuje zanurkować. Nie wolno dopuścić, aby poszedł pod łódź, bo wtedy raczej go już nie wydobędziemy. Przy wyjmowaniu szczupaka do ostatniego momentu konieczna jest czujność. Bywa, że wyholowany na powierzchnię wody szczupak sprawia wrażenie zmęczonego walką i zrezygnowanego. Stoi nieruchomo, jak baranek, a potem nagle, ni stąd ni zowąd, skacze do góry. Podczas holowania szczupaka nigdy nie wolno dopuścić do zluzowania żyłki, bo to prawie zawsze oznacza przegraną wędkarza. Obok tradycyjnych metod łowienia szczupaka, radzimy spróbować wędkowania przy użyciu woblerów powierzchniowych. Na płytkich, porośniętych roślinnością rozlewiskach, dobrze prowadzony wobler daje znakomite rezultaty.

Sum (Silurus glanis) - duża ryba z rodziny sumowatych, żyjąca w Polsce. Największa ryba słodkowodna Europy. Osiąga długość ponad 2 m i wagę ponad 100 kg (maksymalnie 5 m i wagę 306 kg)[1]. Ciało długie pozbawione łusek, głowa duża, otwór gębowy duży silnie uzębiony. Nad górną szczęką znajdują się dwa długie, a pod dolną cztery krótkie wąsy. Płetwa grzbietowa jest silnie zredukowana, posiada tylko 3-5 promieni, natomiast płetwa odbytowa jest bardzo długa i sięga prawie do zaokrąglonej płetwy ogonowej. Ogon bardzo długi, stanowi 3/5 długości ciała. Oczy małe, nozdrza zakończone krótkimi mięsistymi rurkami. Ubarwienie zależy od środowiska. Grzbiet jest ciemny lub prawie czarny, czasem z zielonkawym, niebieskawym lub brązowawym odcieniem. Boki ciemnożółtawobiałe z wyraźnym szarobrązowym marmurkowym wzorem, brzuch szarobiały z ciemnymi nieregularnymi plamami. Czasami występują czerwonookie osobniki albinotyczne. Dożywa ponad 30 lat. Wybitny drapieżnik. Poluje na ryby różnych gatunków, jest kanibalem. Wbrew pozorom większość zdobyczy to niewielkie rybki o długości kilkunastu centymetrów. Okres połowu : Sumy poławia się w lato. Wykazują sporą aktywność w sierpniu. Najlepsza pora dnia to wieczór i noc. Głównym czynnikiem mającym wpływ na żerowanie suma jest temperatura. W Polsce najlepszym czasem do jego połowu jest okres od końcowych dni czerwca do końca września. Musicie jednak pamiętać o bardzo ważniej rzeczy. W czerwcu sum jeszcze przeważnie jest na tarle, ale o tym decyduje temperatura wody. I właśnie w tym miesiącu brania suma – o ile w ogóle są – są przeważnie przypadkowe i bardzo rzadkie, choć znamy przynęty, na które ryby te wtedy reagują względnie dobrze. Jeżeli zauważycie czy dowiecie się od innych wędkarzy, że sum ma tarło, powinniście kategorycznie zaprzestać jakichkolwiek połowów. Pamiętajcie o tym, że jakość tarła, którą możecie sumowi zaburzyć, ma ogromny wpływ na kolejne sezony, a tych chyba nie chcielibyście popsuć. Aby nie propagować takiego zachowania, nie wspomnimy ani słowem o tym, jak łowić sumy w czasie tarła. Nie róbcie tego nigdy, a na pewno zostanie wam to wynagrodzone. Za najciekawszy okres, w którym łowi się piękne sumy, uważamy koniec sierpnia i początek września. To jest czas największych szans na złowienie pięknych rekordowych sztuk. W miesiącach chłodniejszych (październik i listopad) liczba brań ulega zdecydowanemu zmniejszeniu, ale nie jest to okres, w którym powinniście sobie całkowicie odpuścić wyjazdy nad wodę. W tym czasie wszystkie ryby przygotowują się do zimy i mają wielki apetyt na wszelkie przysmaki. Zdarzają się sytuacje, że wędkarz łowiący zimowe sandacze złapie suma. Są to jednak dosyć rzadkie przyłowy i raczej nie powinniście się nastawiać na dobre wyniki w tym okresie. Jedyną ciekawą możliwością złowienia suma zimą jest uganianie się za nim w głębokich wodach, ale tylko w akwenach zasilanych ciepłą wodą z elektrowni lub kanałów. Przynęta : Żywe i martwe ryby, pęczki rosówek, ciężkie i duże błystki wahadłowe, duże woblery, rippery i twistery.

Najważniejszą rzeczą przy połowach suma jest znajomość miejsc żerowania tych ryb. Najczęściej spotyka się je w głębokich rzecznych dołach, w pobliżu nurtu. W ciepłe, letnie noce sum, kiedy wychodzi na łowy, wydaje krótkie, dobrze słyszalne dźwięki, przypominające rechot żab. W rzekach sumy łowi się nadal wyłącznie gruntówką. Próby łowienia na blachę raczej nie dają rezultatów. Najlepszą przynętą są duże rosówki lub żywiec - kielbie, płocie, małe okonie. Rosówki zakładamy na haczyk (musi być duży i mocny) - po trzy i więcej. Żyłka powinna być raczej gruba, ale bez przesady. Polecamy 0,40 mm. Sum na ogół bierze zdecydowanie, ale z zacinaniem nie radzimy się spieszyć. Jest rybą silną, ale niezbyt waleczną. Mniejsze sztuki dają się wyholować właściwie bez oporu. Duży sum próbuje uciekać, ale dość łatwo go powstrzymać. Wykonuje on wówczas manewr, zwany przez wędkarzy murowaniem. Po prostu kładzie się na dnie i nie daje się od niego oderwać. Sprawia to wrażenie silnego zaczepu. Aby poderwać suma z dna, trzeba wykonać kilka lub kilkanaście stosunkowo mocnych, szybkich podcięć. Jeśli go ruszymy, to już łatwo daje się prowadzić. Choć bywa, że w pobliżu brzegu lub łodzi ponownie zrywa się do ucieczki. Przy połowie sumów konieczna jest osęka. Nawet średniej wielkości sztuka (około 10 kg) nie mieści się do podbieraka. Grot osęki jednym silnym ruchem wbija się od spodu w dolną szczękę suma. Najlepszym okresem połowów suma jest przełom lipca i sierpnia. Szczególnie dobrze bierze w porze żniw. Niekiedy można suma złowić w ciągu dnia, zwłaszcza na jeziorach. Zdarza się to na jakiś czas przed burzą. Zmiany ciśnienia, jakie wówczas następują, prowokują suma do żerowania. Niekiedy małe sumy myli się z sumikami karłowatymi. Odróżnia się te ryby przede wszystkim po liczbie wąsów. Sumiki karłowate mają 8 krótkich wąsików, po cztery na każdej szczęce. Sum ma tylko 6 wąsów, z czego dwa, nawet u małych ryb, są wyraźnie dłuższe od pozostałych. Sum wymiar ochronny do 70 cm.

Sieja, Sieja pospolita, głąbiel, brzona - (Coregonus lavaretus) – ryba z rodziny łososiowatych. Występuje od Wielkiej Brytanii, przez Skandynawię po północną Rosje. Zarówno w jeziorach jak i rzekach, także w przybrzeżnych wodach w Bałtyku. W rzekach zachodniej Europy, np. w Renie. Spotykana jest w niektórych jeziorach alpejskich. W Polsce występuje w jeziorze Wigry - sieja wigierska, jeziorze Wdzydze - sieja wdzydzka, jeziorze Łebsko – sieja łebska ( gatunek endemiczny), jeziorze Miedwie – sieja miedwieńska, również endemiczna. Do niedawna występowała w 63 jeziorach Polski. Na terenach Mazur, Wielkopolski, pojezierza drawskiego i Pomorza zachodniego. Do jednych została sztucznie wsiedlona, w innych występuje naturalnie. Sieja miedwieńska inaczej zwana - mareną, cudem ocalona przed zupełnym wyginięciem w latach 70 XX w., z powodu przełowienia i znacznego zanieczyszczenia jego wód. Dopiero w latach 90 XX w. nastąpiła nieznaczna poprawa jakości wód jeziora Miedwie, co spowodowało powolny proces odnawiania tego najcenniejszego gatunku naszych wód. Sieje miedwieńskie dorastały do wagi 10 kg i 130 cm długości. Przeciętna długość tej ryby w obecnych czasach to 50-60 cm i waga około 1 kg. Ciało siei jest śledziowate, a zależności od formy mniej lub bardziej wysmukłe. Głowa mała o wygiętym w kształcie nosa pysku. Łuski większe niż u innych łososiowatych. Otwór gębowy sięga do krawędzi oka. W zależności od formy jest położony dolnie (formy rzadko filtrowe) lub końcowo (formy gęsto filtrowe). Grzbiet od niebieskawozielonego do ciemnozielonego z metalicznym pobłyskiem. Brzuch i boki srebrzystobiałe. Płetwy mniej lub bardziej ciemnoniebieskie. Przypominają ubarwieniem płetwy leszcza. Pomiędzy płetwą grzbietową, a ogonową znajduje się mała płetwa tłuszczowa. Młode ryby do trzeciego roku życia odżywiają się głównie planktonem. Starsze różnie. W zależności od rodzaju, zooplanktonem, przemieszczającymi się ku powierzchni wody larwami owadów i ich poczwarkami. Jeszcze inne zjadają wylęg ryb - najczęściej stynkę, oraz rybią ikrę. W płytkich jeziorach i rzekach żywią się organizmami dennymi. Tarło siei trwa od września do grudnia. Na płyciznach w pobliżu brzegów, o piaszczystym dnie. Samica składa od 30 000 do 50 000 jaj. Wylęg się wykluwa po 5-6 dniach. Formy wędrowne w Bałtyku wchodzą do zalewów i dolnych odcinków rzek. Ryby osiadłe, jeziorowe czasem również podejmują wędrówkę tarłową w górę rzek wpadających do danego jeziora. Okres ochronny dla siei to: 15X - 31.XII. Wymiar ochronny : 35 cm. Limit 2 szt. na dobę, łącznie.

Łowienie siei w lecie to ogromnie trudna sprawa. Zdarzają się jednak przypadki złowienia tej ryby, przy zastosowaniu cienkiej żyłki - 0,15 mm, maleńkiego haczyka i takich przynęt jak: ochotki, czerwone robaki, małże. Stosunkowo skutecznie łowi się sieję spod lodu. Należy jednak pamiętać, że okres ochronny dla tej ryby trwa od 15 października do 31 grudnia. Zimo-połowy można więc rozpoczynać dopiero w styczniu. Łowisk siei trzeba szukać daleko od brzegów, w miejscach o głębokości 10-30 m. W charakterze przynęt stosuje się ciężkie błystki podlodowe, zbliżone wyglądem do stynki. Żyłka powinna być cienka, nie grubsza niż 0,20 mm. Sposób łowienia polega na klasycznym dla zimowego wędkowania podciąganiu i opuszczaniu przynęty. Podciągać należy wolniej, opuszczać szybciej. Brania następują w końcowej fazie podciągania błystki. Złowienie siei powyższą metodą wymaga cierpliwości. O skuteczności połowów tej ryby świadczą wyniki zawodów, jakie od paru lat organizowane są w województwie suwalskim. Przeciętnie branie następuje raz na 10 godzin.

Miętus (Lota lota) - jedyna słodkowodna ryba z rodziny dorszowatych. Długość przeciętnie około 60 cm (maksymalnie 120 cm), masa do 34 kg. Ciało ma kształt walcowaty, w dotyku bardzo miękkie. Charakterystyczną cechą jest pojedynczy wąs na środku brody oraz ustawienie płetw brzusznych przed piersiowymi. Głowa jest mocno spłaszczona, przypomina wyglądem głowę żaby. Miętus jest rybą zimnolubną. Tarło odbywa w zimie, w wodzie o temperaturze 2-4 °C. W zależności od masy może złożyć od 10 tys. do 3 mln jaj. Żarłoczna zimą - pożywia się owadami, mniejszymi rybami, rakami i żabami. Kształtem podobny jest do suma ma jednak znacznie mniejszy pyszczek. Ryba ta do pięknych nie należy, ale za to posiada doskonałe walory smakowe. Miętus pokryty jest drobną łuską oblepioną gęstym śluzem. Osiąga długość 50cm i wagę 2kg. Okres ochronny trwa od 1 grudnia do końca lutego, a minimalny wymiar 25 cm. Miętusa spotkamy niemal we wszystkich jeziorach i rzekach. Zamieszkuje głębokie czyste wody. To typowa ryba denna. żywi się głównie w nocy larwami owadów, skorupiakami, mięczakami, narybkiem żywym i martwym. Jego przysmakiem jest rybia ikra. Do połowu miętusa używamy ciężkiej wędki gruntowej bez spławika, a na haczyk zakładamy kawałki rybiego mięsa ,kawałeczki świeżej surowej wątroby umiejscawiając przynętę na dnie lub tuż nad nim. Najlepsze wyniki osiągniemy łowiąc czynnie, tzn. przesuwamy wędkę z przynętą w coraz to inne miejsce; miętus bowiem nawet w czasie dobrego żerowania nie odchodzi zbytnio od swojej kryjówki. Warto nadmienić, że miętus nie znosi podwyższonej temperatury wody i kiedy ona przekroczy 10 stopni praktycznie przestaje żerować. Miętus podobnie jak okoń przynętę chwyta zdecydowanie i dzięki temu zwykle sam się zahacza. Hol jest z reguły łatwy, gdyż ryba ta nie stawia większego oporu. Miętus z uwagi na nietypowy okres żerowania jest rzadko poławiany przez wędkarzy. Nie mniej warto poświęcić kilka cieplejszych marcowych wieczorów na połów tej ryby, a nie najlepszą wiosenną aurę z pewnością wynagrodzi nam wyborny smak smażonego miętusa. Miętus - Na rzece Odrze od ujścia rzeki Warty, do granic z wodami morskimi wymiar ochronny wynosi 30 cm, w pozostałych wodach 25 cm. Okres ochronny : 1 grudnia - koniec lutego.
Miętusy łowi się wyłącznie nocą. Najlepiej późną jesienią, w końcu października i w listopadzie, kiedy zaczynają się przymrozki. Przynęta musi leżeć na dnie. Na ogół do połowu tej ryby używa się gruntówek z ciężkim ołowiem. Najskuteczniejszymi przynętami są: rosówki, pęczki czerwonych robaków lub martwe rybki (jazgarze, kiełbie i ukleje) z rozciętymi brzuchami. W cieplejsze dni miętus żeruje wyłącznie w głębokich dołach, jednakże z nastaniem pierwszych przymrozków wypływa także na płycizny. Stosunkowo najwięcej miętusów żyje w Bugu i Wiśle. Listopadowe, nocne połowy prawie zawsze przynoszą bogaty plon.

Lipień (Thymallus thymallus) - słodkowodna, zimnolubna ryba z rodziny łososiowatych. Dorasta do długości 50 cm. Ciało ma lekko spłaszczone i małą głowę. Otwór gębowy niewielki, przedni, z drobnymi zębami, szczęka górna nieco dłuższa od dolnej. Łuski są duże, mocno osadzone w skórze. Młode osobniki są srebrzysto-jasnozielone z niebieskawymi plamami na bokach. Osobniki starsze mają grzbiet szarozielony, zielonkawe boki i biały brzuch. Na bokach podłużne ciemne smugi odpowiadające poszczególnym rzędom łusek. Płetwy nieparzyste mają bladofioletowy odcień, płetwa grzbietowa jest długa, wysoka i ozdobiona kilkoma rzędami czerwonych i czarnych plamek. Całe ciało ma metaliczny połysk. Płetwy grzbietowa, odbytowa, i piersiowe większe u samców niż u samic. Żyje przeciętnie 4-5 lat, maksymalnie 10. Jego liczebność i rozmieszczenie ze względu na krótkowieczność są zmienne. Wymiar ochronny : 30 cm. Okres ochronny : 1.III – 31.V
Lipienia łowimy przeważnie na muchę. Ma on duże znaczenie ze względów sportowych. Połów lipienia na muchę jest zaliczany do metod wymagających największego kunsztu wędkarskiego i najwyższych kwalifikacji.

Troć jeziorowa (Salmo trutta lacustris L.) — ryba z rodziny łososiowatych należąca do gatunku Salmo trutta. Osiąga bardzo różne rozmiary w zależności od miejsca występowania. W niektórych jeziorach dorasta do 5 kg, w innych osiąga 30 kg i 1,5 m długości. Szczególnie duże rozmiary osiąga w Alpach. Ubarwienie jest srebrne z licznymi czarnymi plamkami na bokach, grzbiecie i głowie. Wymiar ochronny dla troci jeziorowej wynosi 50 cm. Limit dobowy : Troć jeziorowa - 2 szt Na wodach zarządzanych przez: Stowarzyszenie PZW. W ciągu doby (łącznie z trocią wędrowną i łososiem). Okres ochronny : Troć jeziorowa - 1 wrzesień - 31 styczeń. W trollingu najlepiej sprawdzą się duże i ciężkie błystki wahadłowe, o długości ok., 15 cm, woblery, lub rippery. Trocie jeziorowe najlepiej łowić na spinning bądź metodą trollingową. Kije z reguły długości 2,70 – 3,00 m, o ciężarze wyrzutu ok. 40-50 gramów, żyłka lub plecionka o większej wytrzymałości. Z kolei na spinning dobrze będzie założyć woblery głęboko schodzące, o długości 15-20 cm jak i nawet dłuższe, błystki lub gumy z główką jigową.

Troć wędrowna (Salmo trutta trutta) — anadromiczna ryba wędrowna, należąca do gatunku Salmo trutta. Osiąga długość ponad 1 m, 30 kg wagi. W porównaniu z łososiem ma bardziej krępe ciało i większą głowę. Grzbiet jest szarawy lub brązowawy, boki jaśniejsze a brzuch srebrzysty. Głowa boki i grzbiet są pokryte licznymi czarnymi plamkami które w czasie tarła mają żółtą obwódkę. Płetwa tłuszczowa czerwono obrzeżona. W okresie tarła u samców pojawiają się czerwone plamki na bokach i przybierają one charakterystyczną miedzianobrązową barwę ciała. Wędrówki tarłowe odbywają się zazwyczaj od lipca do jesieni. Troć nie podejmuje tak dalekich wędrówek jak łosoś. Tarło odbywa się od grudnia do kwietnia w podobny sposób jak u łososia. Smolty spływają do morza przy długości 10 - 20 cm.
Młode osobniki mają ciemne poprzeczne prążkowanie i czerwone plamki na ciele. Życie troci możemy podzielić na cztery etapy a mianowicie:
Parr - to stadium od wylęgu po moment rozpoczęcia swojej pierwszej wędrówki.
Smolt - to etap kiedy osobnik młody osobnik troci zaczyna swoją pierwszą wędrówkę czyli spływa do morza.
Srebrniak - to etap kiedy smolt po spłynięciu do morza osiąga swoją dojrzałość fizyczną by za chwilę zacząć swoją pierwszą wędrówkę tarłową.
Kelt - to stadium w którym trocie spływają do morza z gniazd tarłowych, by za kilka miesięcy jako srebrne torpedy znowu wyruszyć na wędrówkę tarłową.
Okres ochronny troci rozpoczyna się w naszych rzekach z dniem 1 października a kończy się 31 grudnia, wtedy też trwa tzw. ciąg tarłowy i w zależności od warunków pogodowych i hydrologicznych trocie i łososie odbywają tarło w naszych rzekach. Wymiar ochronny dla troci wędrownej 35 cm.

Węgorz europejski (Anguilla anguilla) – ryba z rodziny węgorzowatych (Anguillidae), rzędu węgorzokształtnych (Anguilliformes). Ubarwienie najczęściej ciemne, czasem niemal całkowicie czarne, spód srebrzysty lub żółtawobiaławy. Skóra węgorza pokryta jest grubą warstwą śluzu. Łuski są drobne, elipsoidalne, głęboko osadzone. Nie ma płetw brzusznych. Osiąga od 100 do 150 cm długości. Samce są mniejsze od samic i osiągają długość od 50 do 70 cm (tzw. sznurówki). Największy węgorz złowiony dotąd w Polsce ważył 6,43 kg (w Anglii 5,5 kg). Żywi się głównie fauną denną (bezkręgowce) i drobnymi rybami, potrafi połykać zdobycz stosunkowo dużych rozmiarów. Jest zawziętym prześladowcą raków podczas linienia. Węgorz wymiar ochronny na wodach słodkich i morskich do 50 cm. Okres ochronny od 15 czerwca do 15 lipca. Dobowy limit połowu : 2 szt. (Wymiar ochronny na wodach PZW do 60 cm) Węgorz europejski, jako gatunek zagrożony wyginięciem objęty jest od czerwca 2007 r. ochroną wynikającą z Konwencji Waszyngtońskiej (Konwencja o Międzynarodowym Handlu Dzikimi Zwierzętami i Roślinami Gatunków Zagrożonych Wyginięciem – CITES).
Jest to ryba niesłychanie żywotna. Potrafi przeżyć nawet kilkanaście godzin bez wody. Ciało ma ogromnie unerwione i nawet po nacięciu kręgosłupa (węgorze uśmierca się, nacinając kręgosłup w okolicach ogona), po ucięciu głowy tułów stale się jeszcze porusza. Na początkujących wędkarzach wywiera to duże wrażenie.
Węgorz ma długie, obłe ciało, pokryte grubą skórą, w której znajdują się drobniutkie łuski. Górna część tułowia jest ciemna, brzuch prawie biały. Węgorz prowadzi nocny tryb życia. W ciągu dnia przebywa w ciemnych kryjówkach na dnie. O zmroku wychodzi na polowanie. Żywi się fauną denną i rybami. Pożera nieproporcjonalnie duże, w porównaniu do rozmiarów swego pyska, ryby. Przynętę bierze zdecydowanie i bardzo głęboko połyka. Próby uwolnienia haczyka są bez sensu. Trzeba po prostu żyłkę obciąć, a haczyk wydobyć dopiero podczas sprawiania ryby. Na ogół węgorza łowi się na wędkę przypadkowo. W jeziorach nie wolno bowiem wędkować w nocy i nie wolno używać jako przynęty rosówki. Ponieważ w parne dni, przed burzą węgorz zmianami ciśnienia zostaje pobudzony do żerowania, to podczas połowu na żywca, nawet w południe, można nieoczekiwanie wyciągnąć tę rybę. Znacznie częściej można złowić węgorza w rzece, za pomocą gruntówki. W nocy duże, piękne sztuki biorą na rosówki. Choć żywiec to najlepsza przynęta. Węgorz stosunkowo łatwo daje się wyholować, nie sprawiając wędkarzowi większych kłopotów. Ważne jest jednak, aby natychmiast po zacięciu podnieść rybę do góry. Jeśli zagapimy się i pozwolimy węgorzowi uchwycić się jakiejś przeszkody ogonem, mogą być kłopoty z wyholowaniem zdobyczy. Do połowów węgorza wystarczy żyłka o średnicy 0,35 mm. Natomiast haczyk powinien być duży i ostry. Jeśli łowimy w rzece nocą i spodziewamy się węgorzy, nie należy rozpalać ognisk. Nawet niewielkie ognisko w pobliżu wody wypłasza węgorze.
Ryba ta pokryta jest cienką warstwą śluzu i bardzo łatwo wyślizguje się z rąk. Dlatego radzimy ją chwytać przez szmatę. Trzeba także uważać, aby nie pobrudzić ubrania tym śluzem. Pozostawia brzydkie i trudne do usunięcia plamy. I jeszcze jedno - krew węgorza zawiera jad, szkodliwie działający na serce i układ nerwowy. Nie wolno więc sprawiać tej ryby, jeśli się ma jakieś skaleczenia na rękach. W czasie przyrządzania węgorza jad z jego krwi rozkłada się w wysokiej temperaturze i traci toksyczne właściwości.

Wzdręga (Scardinius erythrophthalmus syn. Notemigonus crysoleucas roseus) L.1758 - ryba z rodziny karpiowatych (Cyprinidae), często mylona z płocią od której jest bardziej jaskrawo ubarwiona i ciało ma silniej spłaszczone. Wzdręga bywa również nazywana krasnopiórką. Osiąga długość 25-30(40) cm i wagę do 1 kg. Ciało bocznie spłaszczone. Otwór gębowy mały przedni, skierowany skośnie ku górze. Pomiędzy płetwami piersiowymi a odbytową występuje ostry, pokryty łuskami kil. Płetwa grzbietowa przesunięta do tyłu (jej przednia krawędź znajduje się na wysokości tylnej krawędzi płetw piersiowych. Grzbiet jest niebieskozielony, boki srebrzystobiałe z wyraźnym złotawym odcieniem. płetwy grzbietowa i piersiowe szare z czerwonawym odcieniem, pozostałe płetwy jaskrawoczerwone. Tęczówka oka żółta lub pomarańczowa. Okres połowu : Najlepsze są dni ciepłe i gorące na wiosnę w maju i czerwcu. Później aktywność wzdręg spada co nie znaczy że jest niska. Jeśli chodzi o porę dnia najlepsze jest gorące południe i wieczór. Zanęta : Do zanęcenia stada wzdręg często wystarczy rzucić kilka kromek chleba. Gdy powierzchnia jeziora jest gładka, łatwo dostrzec stado żerujących wzdręg wtedy zanęta jest zbędna. Do nęcenia największych sztuk polecam kukurydzę z chlebem oraz ciasta. Przynęta : Najlepszą przynętą są białe i czerwone robaki. Duża wzdręga nie pogardzi przynętami roślinnymi jak kukurydza, pszenica czy pęczak oraz wszelkie ciasta. Wzdręga wymiar ochronny : do 15 cm.
Wiosną i jesienią wzdręga żeruje w głębszej wodzie, nieco dalej od brzegu, a latem tuż pod powierzchnią w pobliżu trzcin. Jest rybą odważną i stale głodna. Jeśli widzi pokarm, nie płoszy się nawet głośnym zachowaniem wędkarza. Wzdręgi z powodzeniem łowi się w odległości dwóch, trzech metrów od łodzi. Radzimy stosować lekką wędkę ze spławikiem, żyłkę o grubości takiej, jak przy połowie płoci. Jeśli chodzi o przynęty, to wzdręga w porównaniu z płocią zdecydowanie preferuje robaki i larwy owadów, choć przynętami pochodzenia roślinnego także nie gardzi. I na koniec jeszcze jedna różnica pomiędzy płocią a wzdręga. Płoć jest znacznie smaczniejsza.

Pstrąg potokowy (Salmo trutta fario) - ryba z rodziny łososiowatych (Salmonidae). W Polsce osiąga maksymalnie ok. 80 cm i 5 kg. Kształt torpedowaty - ułatwiający życie w wartkim prądzie rzeki. Ubarwienie bardzo zmienne - zależne od miejsca przebywania. Na ciele liczne czarne i czerwone kropki. Brzuch żółtobiały lub żółty. Płetwa tłuszczowa jasna, ciemnoobrzeżona. Młode osobniki mają duże, wyraźne niebieskoszare plamy na bokach. Dorosłe samce mają często hakowato zagiętą ku górze szczękę dolną i dłuższą głowę niż samice. Pstrągi trą się od października do stycznia i w tym okresie przemieszczają się w górny bieg potoków. Pstrąg potokowy rzadko osiąga 50 cm długości, a jego waga nie przekracza 2 kg. Występowanie: pstrąg to zdecydowanie ryba górska, oba jego gatunki żyją w rzekach górskich oraz górnych odcinkach rzek średnich nizinnych. W Polsce najczęściej można je spotkać w południowej i północnej części kraju, wodach: Beskidów, Tatr, Sudetów, Dolnego Śląska, Rudawy, Przemszy, Jury Krakowsko-Częstochowskiej oraz Pomorza Zachodniego i Środkowego, Warmii i Mazur. Ochrona - poniżej.

Pstrąg tęczowy (Oncorhynchus mykiss), pot. tęczak - ryba z rodziny łososiowatych, należąca do rodzaju łososi pacyficznych. Ubarwienie jest zależne od wieku i miejsca przebywania. Najczęściej srebrne boki, niebieskoszary lub zielonoszary grzbiet, różowa wstęga wzdłuż linii bocznej (której zawdzięcza swoją nazwę) oraz zawsze czarne plamki na bokach i płetwach. Pstrąg tęczowy osiąga zazwyczaj długość do ok. 50 cm (maksymalna zanotowana 120 cm) i przeciętną wagę ok. 3 kg (maksymalna zanotowana 25.4 kg). Dojrzałość płciowa: w 2 roku życia, Ikra: 500 do 3000 sztuk stosunkowo dużej ikry Długość życia: w środowisku naturalnym najwyżej 7 lat.
Pstrąg tęczowy występował pierwotnie na terenie zlewisk Oceanu Spokojnego w Ameryce Północnej oraz Azji - w rzekach, jeziorach oraz przybrzeżnych wodach morskich. Istnieją dwie odmiany tego gatunku: wędrowna, anadromiczna spływająca do wód morskich i powracająca na rozród do wód słodkich (ang. steelhead) oraz osiadła w wodach słodkich (ang. shasta). Forma anadromiczna w wodach morskich bytuje zazwyczaj w strefie epipelagialnej, nie zanurzając się poniżej 200 m.p.p.m.
Dzięki swojej wytrzymałości i szybkiemu wzrostowi pstrąg tęczowy został introdukowany w celach hodowlanych (spożywczych), lub też jako gatunek do połowów sportowych (wędkarskich), w ponad 45 państwach na wszystkich kontynentach poza Antarktydą. Ten fakt miał w wielu miejscach negatywny wpływ na populacje lokalnych gatunków ryb, które były zjadane przez pstrąga potokowego, traciły źródło pokarmu jeżeli żerowały w sposób podobny do pstrągów, zarażały się chorobami zakaźnymi lub pasożytami wprowadzanymi do danego środowiska w trakcie zarybiania pstrągami bądź też dochodziło do krzyżowania się lokalnych, podobnych gatunków z nowo przybyłymi pstrągami tworząc różnego rodzaju hybrydy, które zmniejszały bioróżnorodność gatunkową.
Do Polski gatunek sprowadzono w XIX wieku (ok. 1881–1889). W niedużych ilościach spotkać go można w każdej niemal rzece oraz w wielu stawach i jeziorach. W Polsce nie zaobserwowano dotychczas stabilnej samorozradzającej się populacji. Ryby żyjące na wolności pochodzą z zarybień lub uciekły z hodowli. W Polsce obowiązuje wymiar ochronny pstrąga tęczowego dla połowów sportowych w wodach morskich - 40 cm.

Pstrąg źródlany (Salvelinus fontinalis) pot. źródlak - ryba z rodziny łososiowatych, należąca do rodzaju Salvelinus obejmującego golce i palie. Osiąga zwykle 20-35 (50) cm i wagę do 3 kg. Ciało wydłużone, lekko bocznie ścieśnione. Otwór gębowy sięga za tylną krawędź oka. Grzbiet zielonobrązowy. Na zielonożółtych bokach charakterystyczny marmurkowy wzorek oraz zielone, czerwone i żółte plamki. Płetwy ogonowa i grzbietowa są jasnooliwkowe, ta pierwsza nakrapiana czarnymi plamkami. Płetwy piersiowe, brzuszne i odbytowa są pomarańczowe, ich białe krawędzie mają czarną obwódkę. Samce w okresie rozrodu mają jaskrawopomarańczowe podbrzusze. Drobne łuski cykloidalne. Wybitnie osiadła ryba, która dzięki bardzo małym wymaganiom środowiskowym spotykana jest nawet w wysokogórskich potokach. Pora tarła - od października do marca. Ikra składana w płytkich żwirowych dołkach w silnym prądzie wody; na 1 kg ciężaru ciała samicy przypada do 2000 jaj. Samce osiągają dojrzałość płciową w końcu drugiego roku życia, samice zaś w końcu trzeciego.
Uwagi : Na wodach PZW, jak również na wodach morskich nie posiada wymiarów oraz okresów ochronnych. Limit dobowy : 4 szt jednak na wodach zarządzanych przez PZW dobowy limit połowu łącznie z pstrągiem tęczowym.