Home  |  Królik  |  Papuga  |  Kanarek  |  Owczarek  |  Redakcja  |  Klub  |  Kontakt      

  • Home
  • Królik
  • Papuga
  • Kanarek
  • Gryzonie
  • Działka
  • Co nowego
  • Galeria  I
  • Galeria  II
  • Galeria  III
  • Mapa strony
  • Forum Trunia
  • Serwis Trunia
  • Zrób stronę
  • Przyjaciele
  • Literatura
  • Webcam
  • Zapytania
  • Redakcja
  • Lekarze
  • Ustawy
  • Banery
  • Humor
  • Ebook
  • Quiz
  • Linki
  • E-mail
  • Ludwinów
  • Ułani
  • Galeria Ułani
  • Galeria Ułani I
  • Album 1932
  • Wojsko 68-70
  • Historia WPD
  • Historia OSS
  •      
         
         
         
         
         
         
         
         
         
         
         
         
         
         
         
         
     
       

    Cichociemni Lista zrzutów od 8/9. IV. 1944 r. do 27/28. XII. 1944 r.


    Źródło: "Cichociemni", Jędrzej Tucholski
    Uzupełnienie tekstów : "Spadochronowa opowieść", J. Tucholski oraz "Drogi cichociemnych", Banasiak, Bellona 1993



    Ekipy spadochronowe zrzucone w Polsce w latach 1941 - 1944 Cichociemni i Kurierzy MSW
    Część III



    Data: 8/9 IV 1944
    Operacja: Weller 4
    Dowódca: kpt. naw. Edward Bohdanowicz
    Ekipa: XXXV
    - kpt. dypl. piech. Bolesław Jackiewicz ps. "Łabędź", „Wilia”, „Ryś”, „Wszemir”, służył w oddziale III Okręgu Radom-Kielce AK. Po rozwiązaniu AK członek WiN, w Obszarze Zachodnim. Aresztowany w listopadzie 1945, zwolniony na mocy amnestii w lutym 1947
    - ppor. piech. rez. Edward Kiwer ps. "Biegaj", przydział do oddziału partyzanckiego „Wybranieccy” działającego w Inspektoracie Rejonu Kielce Okręgu Radom-Kielce AK na stanowisko instruktora minerstwa. Od lipca 1944 r. walczył jako dowódca 4 plutonu, a od 6 września był adiutantem dowódcy 4 baonu 4 Pułku Piechoty Legionów AK 2 Dywizji Piechoty Legionów AK „Pogoń”. Brał udział we wszystkich walkach baonu. Został aresztowany przez NKWD kilka dni po wejściu Armii Czerwonej do Kielc, przewieziony do aresztu przy ul. Kapitulnej, a następnie do więzienia przy ul. Zamkowej, gdzie spędził pół roku
    - rtm. kaw. Stanisław Raczkowski ps. "Bułany", "Bułanek", "Florian", do 3 maja 1944 roku walczył w oddziale partyzanckim „Wybranieccy”. W maju dostał przydział do Okręgu Radom-Kielce AK na stanowisko oficera Oddziału III Operacyjnego sztabu Okręgu. W lipcu miał objąć dowództwo 2 batalionu 3 Pułku Piechoty Legionów AK. Zginął 29 lipca 1944 r. w czasie potyczki z Niemcami w Suchedniowie, gdy jechał do lasu, by objąć dowodzenie batalionem, wyjazd odbył się samochodem którym miano dostarczyć dla jednego z oddziałów plecaki, bieliznę i 50 par butów. Nikt nie uprzedził o wejściu do miasteczka oddziału Niemców, tam gdzie miano złożyć przewożony towar przed domem stali żołnierze. Zginął od postrzału w czaszkę. Pochowany w Suchedniowie
    - ppor. sap. rez. Ludwik Wiechuła ps. "Jeleń", "Ignac", przydział d-ca 2 komp. w oddziale "Szarego" AK Kielce. W 45 aresztowany przez UB, odbity nocą 4/5 VIII z więzienia w Kielcach przez oddział "Szarego", 1.XI.45 wrócił do wielkiej Brytanii

    Zrzut na placówkę "Mirt 1" 15 km od Kielc w rejonie wsi Ociesęki i Cisów




    Data: 8/9 IV 1944
    Operacja: Weller 6
    Dowódca: kpt. naw. Antoni Freyer
    Ekipa: XXXVI
    - plut. lotn. Władysław Hauptman ps. "Gapa", "Kaczar", przydział do Wydziału lotnictwa Oddz. III KG AK jako telegrafista. W Powst. Warsz. obsługa radiostacji Wydziału Lotnictwa w Śródmieściu Południowym od X.44 jej d-ca
    - ppor. łączn. rez. Kazimierz Niepla ps. "Kawka", "Smyczek" (po wojnie Kazimierz Niepliński), przydział Oddz. V Okręgu AK Wilno, radiotelegrafista
    - ppor. łączn. rez. Jerzy Sztrom ps. "Pilnik", przydział do Oddz. V Okręg AK Nowogródek jako d-ca plutonu "radio" w I kompanii łączności Okręgu. Poległ w VI.44 podczas akcji na niemiecki posterunek w Lidzie
    - ppor. łączn. rez. Henryk Zachmost ps. "Zorza", "Pedał", przydział do Oddz. V Okręg AK Białystok jako oficer łączności, równolegle z-ca szefa oddziału

    Zrzut na placówkę "Nil 1" położoną 4 km na wschód od Rozprzy, w pow. piotrkowskim. Placówka odebrała zrzut z 2 samolotów. Cichociemni przywieźli 488 600 dolarów




    Data: 8/9 IV 1944
    Operacja: Weller 7
    Dowódca: kpt. naw. Kazimierz Wünsche
    Ekipa: XXXVII
    - mjr dypl. piech. Jan Kamieński ps. "Cozaś", przydział do Oddziału III Operacyjnego Komendy Głównej AK jako oficer oddziału. W czasie powstania warszawskiego należał do I rzutu Komendy Głównej AK, był oficerem oddziału. Przeszedł szlak bojowy Wola – Stare Miasto – kanały – Śródmieście Północ – Śródmieście Południe. Po kapitulacji powstania wyszedł z miasta z ludnością cywilną. Od października 1944 roku był szefem Oddziału III KG AK. Po rozwiązaniu AK przeszedł do NIE: do 21 marca 1945 r. na stanowisku komendanta Obszaru Zachodniego tej organizacji. Do 6 sierpnia 1945 r. był komendantem Okręgu Kraków Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj. Jednocześnie działał w NSZ: był inspektorem Inspektoratu Południowego NSZ (województwa: krakowskie, rzeszowskie, kieleckie, śląsko-dąbrowskie i wrocławskie). Działał wtedy pod pseudonimami: „Litwin” (w DSZ) i „Klimaszewski” (w NSZ). Po rozwiązaniu DSZ na Kraj 6 sierpnia 1945 r. „Litwin” opuścił Polskę i przedostał się do II Korpusu we Włoszech, a następnie przybył do Londynu i 7 września 1945 r. zameldował się w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Został ponownie skierowany do kraju, gdzie przybył na początku 1946 r. Mieszkał m.in. w Zakopanem. Zagrożony aresztowaniem, po kilku miesiącach wyjechał i 17 sierpnia 1946 r. przyjechał do Wielkiej Brytanii, później osiedlił się we Francji (farma Maynadarie), i ostatecznie w Stanach Zjednoczonych
    - ppor. sap. rez. Tadeusz Kobyliński ps. "Hiena", Banaszkiewicz, przybrane nazwisko: Tadeusz Kołakowski, na początku lipca 1943 r. przebywał na Gibraltarze. Był świadkiem katastrofy gibraltarskiej. W kwietniu 1944 r. został przerzucony na terytorium okupowanej Polski. Pracował w wywiadzie AK. W 1945 dowodził grupą (miał wtedy stopień porucznika), która miała uwolnić przetrzymywaną w wilii NKWD pod Moskwą córkę generała Władysława Sikorskiego – Zofię Leśniowską. Udało się jedynie ją zobaczyć z oddali, ale nie było szans na uwolnienie. Potem udał się do Ankony i później służył w wojsku brytyjskim.

    ("Tajemnica Hieny" Numer: 5/2005 (1157) http://www.wprost.pl/ar/?O=72691&pg=2
    Kto zamordował generała Władysława Sikorskiego? Ktoś zabił gen. Władysława Sikorskiego. Najprawdopodobniej udusił. Wszyscy, którzy przed pogrzebem - już w Londynie - uczestniczyli w otwarciu jego trumny, byli zgodni co do tego, że twarz Sikorskiego nie miała śladów obrażeń. Natomiast wszyscy zapamiętali jej ciemnobrązowy kolor, charakterystyczny dla twarzy ofiar uduszenia. Dziś, po ponad 60 latach po śmierci gibraltarskiej, niewielu historyków wierzy jeszcze w oficjalną wersję przypadkowego wypadku lotniczego. W przypadkowych wypadkach zdarza się bowiem, że giną ludzie, nie powinny jednak ginąć fakty. W tym nigdy nie wyjaśnionym wypadku wraz z ludźmi - jak się miało okazać - zaginęła cała prawda o okolicznościach zdarzenia. Nikt do dziś nie potrafi odpowiedzieć na pytanie, ilu ludzi znajdowało się na pokładzie samolotu, ilu i jak zginęło, wreszcie - co się stało z ich ciałami? Według relacji por. Ludwika Łubieńskiego, szefa polskiej misji wojskowej na Gibraltarze, Jan Gralewski, jedna z ofiar katastrofy, kurier z Polski, przed śmiercią wyraził życzenie, że chciałby być pochowany na Gibraltarze! Cóż to więc był za dziwny wypadek, jeśli jego ofiary przed wejściem do samolotu rozstrzygały o miejscu swego pogrzebu?
    Ocaleli czy zginęli
    Historycy w dochodzeniu prawdy odnajdują dziś, po latach, nie dające się wyjaśnić dokumenty i fakty świadczące o tym, że być może nie wszyscy zginęli w rzekomym wypadku lotniczym. Być może tych, których ciał nie odnaleziono, czekał nieporównanie bardziej tragiczny los. Bransoletka córki generała Zofii Leśniowskiej, ozdoba, która tajemniczą drogą zawędrowała do Kairu i została tam odnaleziona pod dywanem w hotelu Mena House ("Bransoletka Zofii", "Wprost" nr 52/53 z 2004 r.), rodzi pytania i hipotezy z pozoru tylko absurdalne. Jeśli bowiem przyjąć za prawdopodobne, że nie było żadnej katastrofy lotniczej, a wypadek samolotu Sikorskiego został zaaranżowany jedynie po to, by ukryć prawdę o wcześniejszym zamachu w pałacu gubernatora, to trzeba przyjąć za możliwe przypuszczenie, że zamachowcy nie zabili wszystkich członków ekipy Sikorskiego.)

    - por. piech. rez. Tadeusz Starzyński ps. "Ślepowron", w lipcu 1944 roku przydział do Wydziału Kontrwywiadu i Bezpieczeństwa (komórka „997”) Oddziału II Informacyjno-Wywiadowczego Sztabu Komendy Głównej AK, gdzie zajmował się rozpracowywaniem niemieckich organów bezpieczeństwa. W czasie Powst. Warsz. pozostawał w dyspozycji dowódcy Wydziału. Po kapitulacji powstania początkowo pozostał w Warszawie, do 15 października, celem zabezpieczenia i ewakuacji dokumentów, później sam ewakuował się do Częstochowy. Prawdopodobnie pozostał w konspiracji (w DSP i WiN). Od marca 1945 r. pracował jako radca w Ministerstwie Poczt i Telegrafów. Pełnił również społeczną funkcję prezesa Związku Zawodowego Pocztowców. Został aresztowany przez UB 26 listopada 1945 r. Poddany był brutalnemu śledztwu i torturom, które prowadzili m.in. Józef Różański, Adam Humer, Ludwik Serkowski, Wiktor Leszkowicz i Jerzy Kaskiewicz. Dwukrotnie próbował popełnić samobójstwo. Został skazany na 15 lat więzienia. Na skutek apelacji prokuratora 28 listopada 1947 r. wyrok zmieniono na karę śmierci. Po amnestii zmniejszono mu wyrok do 15 lat więzienia. W więzieniu był trzykrotnie operowany. Spędził w pojedynczej celi 7,5 roku. 26 stycznia 1955 r. otrzymał roczny urlop na leczenie, przeszedł dwie kolejne operacje. W 1956 r. zmniejszono mu karę do 10 lat więzienia. 7 września 1957 r. Sąd Najwyższy skierował jego sprawę do powtórnego rozpatrzenia w związku ze stosowaniem wobec niego niedozwolonych metod śledztwa. Ostatecznie 18 grudnia 1958 r. Zgromadzenie Sędziów Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie postanowiło uchylić wcześniejsze wyroki i umorzyć postępowanie karne
    - kurier ppor. Wiktor Karamać ps. "Kabel", vel Wiktor Kasperczyk, Łukasz Witkowski (kurier Delegatury Rządu na Kraj) przed wojną pracownik MSZ, zaprzysiężony w Londynie 20 stycznia 1943 r., po wypełnieniu misji W. Karamać brał udział w Powst. Warsz. (ciężko ranny) w składzie komórki „RA” (Polskie Radio) Departamentu Informacji i Prasy Delegatury, po wojnie pracował w Ministerstwie Rolnictwa, aresztowany 3 lipca 1950 r., oskarżony o współpracę z wywiadem USA, skazany na 10 lat więzienia, zwolniony 10 października 1955 r.

    Zrzut na placówkę "Jodła 1" położona 12 km na północny wschód od Dobieszyna w pow. kozienickim. Cichociemni przywieźli 300 000 dolarów i 2400 dolarów w złocie




    Data: 9/10 IV 1944
    Operacja: Weller 1
    Dowódca: kpt. naw. Stanisław Daniel
    Ekipa: XXXVIII
    - por. mar. woj. Zygmunt Gromnicki ps. "Gula", "Grom", przydział do Komendy Głównej Armii Krajowej: do samodzielnej ekspozytury „Lombard” w Referacie „Zachód” Wydziału Wywiadu Ofensywnego „Stragan” w Oddziale II Informacyjno-Wywiadowczym jako oficer sieci wywiadu morskiego. Po wybuchu Powst. Warsz. Gromnicki został oficerem do zleceń szefa kwatery („Admirała”) Kwatery Głównej Komendy Okręgu Warszawa AK. Po upadku powstania dostał się do niemieckiej niewoli, z której wyszedł w maju 1945 r. i 11 maja dotarł do Wielkiej Brytanii. Następnie powrócił do Polski. W okresie od lipca 1952 do czerwca 1953 przebywał w więzieniu, po aresztowaniu przez UB
    - st. sierż. lotn. Edward Kowalik ps. "Ciupuś", "Edward", vel Edward Ślusarski, Edward Ciupiński, Zbigniew Gembarski, Edward Sarama, przydział do referatu łączności lotniczej Wydziału Lotnictwa Oddziału III Operacyjnego sztabu Komendy Głównej AK na stanowisko dyspozycyjnego radiomechanika. Powst. Warsz. pracował przy obsłudze radiostacji Wydziału Lotnictwa zlokalizowanej przy ul. Wilczej 14, następnie Wilczej 9. Zajmował się również usuwaniem awarii innych radiostacji, m.in. „03” i „Błyskawicy” (dostał za to Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami 22 września 1944 r). Po upadku powstania wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną. Szybko powrócił do pracy przy uruchamianiu ośrodka radiowego Komendy Głównej AK w Milanówku. Następnie pracował w referacie łączności lotniczej Wydziału Lotnictwa na stanowisku radiomechanika i radiooperatora kolejno w Milanówku, Regnach, Rudnikach i Częstochowie. Pozostawał w konspiracji do 19 stycznia 1945 r. Został aresztowany przez UB w maju 1945 roku, więziony w więzieniach w Łodzi i na Łubiance (Moskwa) i zwolniony na podstawie amnestii w październiku 1945 roku
    - st. sierż. lotn. Albin Łakomy ps. "Twornik", od 11 kwietnia do 2 maja 1944 w Oddziale V Okręgu AK Lublin jako oficer łączności w oddziale "Pająk". Wyróżnił się pod Pilaszkowicami, Pamięcinem, Walentynowem i Kolonią Krzczonów. Po wyzwoleniu pod przybranym nazwiskiem Tomasz Sarnek wstąpił do LWP, gdzie służył do dezercji w roku 1945. Po wojnie przybył do Poznania, gdzie pracował w firmie Centra i Centrali Handlowej Przemysłu Drzewnego. W 1951 ukończył Technikum Przemysłu Drzewnego gdzie zdał maturę. Został aresztowany 12 listopada 1952 przez UB i przewieziony na Mokotów(Warszawa). Albin Łakomy został skazany na 2,5 roku więzienia z zastosowaniem amnestii. Zwolniony 12 marca 1954 r.
    - ppłk dypl. sap. Felicjan Majorkiewicz ps. "Iron", W czasie okupacji niemieckiej w Oddziale III Operacyjnym Sztabu Komendy Głównej Armii Krajowej. Podczas Powst. Warsz. dowódca jednego z oddziałów z pierwszego rzutu KG AK. Po kapitulacji w niewoli Niemieckiej. Służbę w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie w latach 1945 - 1947 zakończył na stanowisku szefa Oddziału III Operacyjnego Sztabu I Korpusu Polskiego

    Zrzut na placówkę "Koc 1" pod Radzyminem, skoczkowie przywieźli 276 000 dolarów i 6000 dolarów w złocie




    Data: 9/10 IV 1944
    Operacja: Weller 2
    Dowódca: kpt. naw. Kazimierz Wünsche
    Ekipa: XXXIX
    - ppor. kaw. rez. Stefan Bałuk ps. "Starba" "Kubuś", vel "Michał Bałucki", "Michał Zawistowski", przydział do Wydziału Legalizacji i Techniki Wywiadu Oddziału II Komendy Głównej Armii Krajowej dowodzonym przez Stanisława Jankowskiego "Agatona". W lipcu 1944 r. wykonał serię kilkudziesięciu zdjęć umocnień strategicznych obiektów niemieckich w Warszawie, które o godzinie "W" miały zostać zaatakowane przez powstańców. Wziął udział w powstaniu warszawskim. Dokumentował także życie codzienne okupowanej stolicy oraz rabunek dóbr kultury polskiej (seria zdjęć wykonana z ukrycia przed Zachętą). 27 sierpnia dotarł kanałami z meldunkiem do gen. Tadeusza Komorowskiego "Bora", za co został odznaczony Orderem Virtuti Militari. Po zakończeniu działań wojennych działał w antykomunistycznym ruchu oporu, zajmując się tworzeniem dokumentów, jako kierownik Wydziału "Agaton 2". Za działalność w Armii Krajowej aresztowany przez władze bezpieczeństwa 1.11.1945 r. i osadzony na więzieniu mokotowskim. Zwolniony po 2,5 roku więzienia na mocy amnestii. (1914 –2014) – generał brygady, fotoreporter wojenny)
    - kpt. sap. Benon Łastowski ps. "Łobuz", (1913 – 1996) - major, w kampanii obronnej Polski dowódca plutonu w 4 Pułku Saperów, po zrzucie po Polski pracował w Oddziale I Informacyjno-Wywiadowczym sztabu Komendy Głównej Armii Krajowej, aresztowany przez gestapo, więziony w obozach koncentracyjnych do stycznia 1945 roku.
    - mjr piech. rez. Tadeusz Runge ps. "Osa", "Witold", (1898 – 1975) –, członek POW w czasie I wojny światowej, uczestnik walk o granice Rzeczpospolitej w latach 1918 – 1919 i wojny polsko – bolszewickiej. Po 1939 roku przedostał się do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Po zrzuceniu do kraju działał w AK, w Powst. Warsz. d-ca batalionu „Czata 49” w zgrupowaniu Radosław, dwukrotnie ranny. Po upadku powstania działacz organizacji antykomunistycznych.
    - kurier kpr. Henryk Waniek ps. "Pływak", vel Henryk Małyk (kurier Delegatury Rządu na Kraj) urodzony 22 stycznia 1898 r. w Karwinie, syn Henryka i Marii z d. Bura, ukończył Wyższą Szkołę Handlową w Krakowie, pracował w Katowicach, najpierw w banku, a następnie w Urzędzie Miar, należał do Związku Strzeleckiego i Związku Powstańców Śląskich, we wrześniu 1939 r. ochotniczo walczył, we Francji służył w Brygadzie Podhalańskiej, przedostał się do Anglii w sierpniu 1942 r., od 22 kwietnia 1943 r. w MSW, zaprzysiężony 5 października 1943 r., zrzucony w Polsce 9/10 kwietnia 1944 r

    Zrzut na placówkę "Imbryk" pod Tłuszczem 15 km na północny zachód, w pow. radzymińskim. Skoczkowie przywieźli 216 000 dolarów i 3600 dolarów w złocie. Nie odnaleziono jednej paczki ze sprzętem. Akcja zrzutu skoczków i sprzętu na placówkę odbioru „Imbryk” w ramach operacji lotniczej „Weller 2” odbyła się w nocy z 9 na 10 kwietnia. Odbiorem zrzutu kierował porucznik Jan Górski „Jastrzębiec”. Obecny był także komendant placówki AK Małopole porucznik Leon Wiśniewski „Wicz” nauczyciel w Karolewie i jego zastępca podporucznik Tadeusz Andruszkiewicz „Zator” – nauczyciel w szkole w Chajętach. W akcji uczestniczyło, co najmniej kilkunastu żołnierzy Armii Krajowej z terenu dzisiejszej gminy Dąbrówka. Załoga samolotu z samodzielnej polskiej eskadry 1586, była dowodzona przez kapitana Kazimierza Wunsche. Skoczkowie, którzy zostali zrzuceni na polanę w Kołakowie to podporucznik Stefan Bałuk „Starba”, porucznik Edmund Łastowski „Łobuz”, kapitan Tadeusz Runge „Osa” i kurier Henryk Waniek „Pływak”.


    Niektórzy żołnierze Armii Krajowej z placówki 6. (gmina Małopole), którzy uczestniczyli w odbieraniu zrzutu pod Kołakowem:

    - Leon Wiśniewski „Wicz” – porucznik, w czasie okupacji niemieckiej nauczyciel w Karolewie, gdzie prowadził tajne nauczanie, dowódca placówki AK Małopole, po reorganizacji struktur w obwodzie, od maja 1944 roku dowódca plutonu przerzutów powietrznych.
    - Tadeusz Andruszkiewicz „Zator” – podporucznik, zastępca dowódcy placówki AK Małopole, nauczyciel w szkole w Chajętach gdzie prowadził tajne komplety.
    - Władysław Metelski „Włodzimierz” – podporucznik, od maja 1944 roku, komendant placówki VI Małopole, wysiedlony z Poznańskiego, pracownik Urzędu gminy w Małopolu.
    - Marian Zadrożny „Sęp” – plutonowy, mieszkaniec Dąbrówki. Podczas działalności w Armii Krajowej był m.in. dowódcą drużyny strzeleckiej i uczestniczył w odbiorach zrzutów. W jego stodole zorganizowano schron w którym przechowywano zasobniki pochodzące ze zrzutu w Kołakowie.
    - Józef Pergół „Grabicz” – sierżant, mieszkaniec Małopola, przed wojną komendant Związku Przysposobienia Wojskowego w tejże gminie. W Armii Krajowej dowódca plutonu, brał udział w zrzutach skoczków i broni w okolicach Somianki i w Kołakowie, po wejściu wojsk radzieckich aresztowany przez NKWD, wywieziony do Rosji, zmarł z wycieńczenia w kwietniu 1945 roku.
    - Czesław Pakuła – urodzony w Małopolu, uczestnik wojny obronnej polski 1939 roku, gdzie walczył m.in. pod Mławą, podczas konspiracyjnej działalności w czasie okupacji niemieckiej magazynował broń na terenie swojego gospodarstwa, członek obstawy podczas zrzutu cichociemnych na Kołaków. Po wojnie aresztowany przez NKWD, skazany, został wywieziony na dziesięć lat do Rosji.
    - Kazimierz Pakuła – urodzony w Małopolu, stryjeczny brat Czesława, weteran Wojny Obronnej Polski 1939 roku. Uczestniczył w przyjmowaniu zrzutu skoczków i broni w Kołakowie.
    - Stanisław Skura – urodzony w Łosiu, w czasie okupacji pomagał rodzicom w gospodarstwie w Chajętach. W Armii Krajowej członek ochrony radiostacji Orbis i współpracownik jej operatorem Januszem Romanem „Tropem”, uczestniczył też w przejęciu skoczków i zasobników w Kołakowie, uczestnik Akcji „Burza”, ocalał z krwawych walk z Niemcami pod Jerzyskami.
    - Jan Modrak – przed II wojną światową nauczyciel w szkołach na terenie powiatu radzymińskiego , w czasie okupacji niemieckiej nauczyciel w Dąbrówce a także czynny członek tutejszego ruchu oporu. Prowadził tajne nauczanie, kolportował prasę niepodległościową, uczestniczył także w kilku akcjach. W jego mieszkaniu w Dąbrówce, por. Wiśniewski przyjmował przysięgę od ochotników przyjętych w szeregi Armii Krajowej.





    Data: 12/13 IV 1944
    Operacja: Weller 3 (w książce "Spadochronowa opowieść" podano Weller 3, w książce "Cichociemni" jest podane Weller 14)
    Dowódca: kpt. naw. Stanisław Daniel
    Ekipa: XL
    - mjr dypl. sł. zdr. Leon Bazała ps. "Strwiąż", przydzielony jako szef służby sanitarnej w czasie Akcji „Burza” we Lwowie i skierowany do Lwowa, gdzie objął szefostwo służby sanitarnej. Po zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną został członkiem delegacji Komendy Obszaru, która 31 lipca 1944 r. udała się na rozmowy z gen. Michałem Rolą-Żymierskim w Żytomierzu. Cała delegacja została aresztowana, a Bazała osadzony w obozie w Charkowie, a następnie w Obozie NKWD nr 179 Diagilewie koło Riazania. W lipcu 1947 r. został przekazany polskim władzom repatriacyjnym, które w grudniu 1948 umożliwiły mu powrót do Polski.
    - por. mar. woj. rez. Adolf Gałacki ps. "Maszop", przydział do Oddziału II Komendy Głównej AK jako oficer ekspozytury „Lombard”. Brał udział w Powst. Warsz. jako oficer do zleceń szefa ekspozytury. Po kapitulacji powstania dostał się do niewoli niemieckiej. W 1945 roku powrócił do Polski, rok później wyemigrował
    - por. art. rez. Aleksander Piekarski ps. "Turkuć", czerwcu 1944 r. przydział do Obwodu Białystok Powiat Inspektoratu Białostockiego Okręgu Białystok AK na stanowisko II zastępcy komendanta Obwodu ds. szkolenia i dywersjii. M.in. prowadził szkolenia batalionu partyzanckiego „Hańcza”, uczestnicząc z nim w akcjach dywersyjnych, m.in.: zorganizował i pokierował akcją likwidacji niemieckiej radiostacji polowej pod Surażem, uczestniczył w likwidacji 2 czteroosobowych patroli Bahnschutzu strzegących linii kolejowej Białystok–Wasilki. W połowie sierpnia został aresztowany przez NKWD. Przebywał w aresztach i więzieniach w Białymstoku i Wołkowysku, w łagrach w Diagilewie koło Riazania i w Czerepowcu. 4 listopada 1947 r. wrócił do Polski. Później był prześladowany i aresztowany przez UB
    - mjr piech. Edward Piotrowski ps. "Mema", „Perełka”, „Orlik”, „Edward”, „Witold”, „Filip”, przydział do Inspektoratu Piotrków Trybunalski AK. Od lipca albo sierpnia do 23 listopada 1944 r. był komendantem Obwodu Piotrków Trybunalski AK. Następnie pozostawał w dyspozycji komendanta Podokręgu Piotrków, będąc przewidzianym – w ramach Odtwarzania Sił Zbrojnych – na dowódcę 22 Pułku Piechoty. Ujawnił się 15 października 1945 r. i w listopadzie został zweryfikowany na majora. Pracował w Centralnej Komisji Likwidacyjnej AK. 16 stycznia 1946 r. został aresztowany przez UB w Łodzi i zwolniony z pracy. Był rozpracowywany przez UB

    Zrzut na placówkę "Wieszak" pod Mińskiem Mazowieckim w rejonie wsi Siodło, skoczkowie przywieźli 456 000 dolarów




    Data: 12/13 IV 1944
    Operacja: Weller 14
    Dowódca: por. naw. Antoni Błażewski
    Ekipa: XLI
    - ppor. piech. rez. Adam Benrad ps. "Drukarz", "Szarada", przydział do Kedywu Okręgu AK Łódź. Od 17 sierpnia 44 r. dowódca oddziału leśnego "Mazur" w Obwodzie Tomaszów Mazowiecki, po czym dowódca III plutonu w 1 kompanii I baonu 25 pp AK. Od listopada w oddziale partyzanckim "Wicher"
    - ppor. br. panc. rez. Zbigniew Mrazek ps. "Aminius", Ropita, vel Zbigniew Męcina, Tomasz Gandera, oczekując na przydział przez pewien czas pracował w komórce „Kratka" prowadzącej łączność między więźniami Pawiaka a AK. Dostał przydział do Okręgu Wilno AK, jednak przydział ten nie został zrealizowany. W czasie Powst. Warsz. służył jako oficer ds. zleceń komendanta Obwodu Mokotów i dowódcy Zgrupowania Pułku Baszta Stanisława Kamińskiego „Daniela", a po jego zranieniu 24 września – Kazimierza Szternala „Zrywa”. W czasie powstania był ranny. Po upadku powstania przebywał w obozach w Pruszkowie i Skierniewicach oraz Stalagu X B Sandbostel i oflagu VII A Murnau.
    - ppor. piech. rez. Tadeusz Żelechowski ps. "Ring", "Rynna", "Lopek", "Żuk", vel Tadeusz Nowak, Tadeusz Pasicki, Tadeusz Markowski. Otrzymał zadanie kurierskie od Komitetu Naczelnego ZHP na Czas Wojny w Londynie do Głównej Kwatery Szarych Szeregów „Pasieka”. Po aklimatyzacji w Warszawie (pod opieką „ciotki” Michaliny Wieszeniewskiej) dostał we Lwowie przydział na dowódcę 1 plutonu i zastępcę dowódcy Oddziału Leśnego Józefa Bistronia „Godziembo”. Po zmianie nazewnictwa była to 2., a później 4. kompania 19 Pułku Piechoty AK, wchodzącego w skład 5 Dywizji Piechoty AK „Dzieci Lwowskich”. Brał udział w wielu walkach i akcjach przeciw Niemcom i UPA. W ramach koncentracji do Akcji „Burza” został zastępcą dowódcy 4 kompanii 19 Pułku Piechoty. 26 lipca 1944 roku po „Godziembie” przejął dowodzenie kompanią, którą rozwiązał 30 lipca 1944 roku. We wrześniu 1944 roku zaczął organizować Obwód Lubaczów w ramach Inspektoratu Przemyśl AK. 19 października w czasie aresztowania przez NKWD kpt. „Godziemby” wyskoczył z mieszkania przez okno. Został mianowany komendantem Obwodu Lubaczów, którym był do 1 kwietnia 1945 roku. Podejmował wiele akcji przeciw nowym okupantom, m.in.: w Przeworsku uwolnił z rąk NKWD aresztowanego „Godziembę”, w Lubaczowie uwolnił Kazimierza Góreckiego, swojego brata ciotecznego, zorganizował udany zamach na szefa Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego Mikołaja Haciuka (w noc sylwestrową 1944 roku), zorganizował udany zamach na komendanta powiatowego MO Leona Bębna i jego doradcę z NKWD mjra Bałyszewa (19 lutego 1945 roku), organizował jednostki konspiracyjne do obrony polskich wsi przed UPA. Od kwietnia 1945 roku organizował struktury Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj na poziomie Inspektoratu Przemyśl (obwody Przeworsk, Lubaczów, Sanok). Organizował szlaki przerzutowe dla organizacji. Prawdopodobnie w drugiej połowie lipca 1945 roku przyjechał do Krakowa i wziął udział w napadzie na bank. W trakcie napadu został aresztowany przez NKWD. Udało mu się zbiec z aresztu śledczego. Wyjechał na Ziemie Odzyskane, zaczął pracować w Zarządzie Miejskim Kłodzka, po kilku miesiącach zaczął pracę jako urzędnik w Państwowej Centrali Handlowej. W marcu 1947 roku ujawnił się w Miejskim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego jako cichociemny. Podpisał zobowiązanie do współpracy, jednak w dalszym ciągu kursował nielegalnie przez granicę przerzucając osoby zagrożone represjami. Został aresztowany w Ostrawie 21 grudnia 1948 roku, przekazany polskim organom bezpieczeństwa i skazany na 8 lat więzienia. Wyrok odsiadywał w więzieniu mokotowskim, we Wronkach i w Rawiczu. Został zwolniony 14 czerwca 1954 roku.
    - kurier plut. Jan Ciaś ps. "Kula", "Jan Kawka",(kurier Delegatury Rządu na Kraj), urodzony 31 marca 1915 r., zaprzysiężony 5 października 1943 r., zrzucony w Polsce 12/13 kwietnia 1944 r., przydzielony do komórki łączności radiowej Delegatury Rządu, pracował do grudnia 1944 r., następnie wyjechał do Londynu, gdzie dotarł 26 kwietnia 1945 r., zwolniony z MSW 1 sierpnia 1945 r.

    Zrzut na placówkę "Mysz" 13 km od Lublina na zachód koło wsi Bełżyce, skoczkowie przywieźli 171 000 dolarów i 6 000 dolarów w złocie




    Data: 14/15 IV 1944
    Operacja: Weller 11
    Dowódca: kpt. naw. Stanisław Daniel
    Ekipa: XLII
    - ppor. piech. rez. Bronisław Kamiński ps. "Golf", "Zapadka", w nocy 7/8 maja 1944 roku został przerzucony na „melinę” w Łęgu, gdzie znajdował się również magazyn broni, poległ 8.V.1944 r. w Łęgu pod Krakowem w obronie magazynu broni
    - ppor. piech. rez. Włodzimierz Lech ps. "Powiślak", w nocy 7/8 maja 1944 roku został przerzucony na „melinę” w Łęgu, gdzie znajdował się również magazyn broni, poległ 8.V.1944 r. w Łęgu pod Krakowem w obronie magazynu broni
    - ppor. piech. rez. Jerzy Niemczycki ps. "Janczar", przydział do Podokręgu Rzeszów AK na stanowisko instruktora dywersji. W nocy z 7 na 8 maja 1944 roku został przerzucony na „melinę” w Łęgu, gdzie znajdował się również magazyn broni. Był jednym z niewielu, którzy ocaleli z bitwy w obronie tego magazynu (zginęli w czasie tej bitwy inni cichociemni: Bronisław Kamiński, Włodzimierz Lech i Józef Wątróbski). Do marca 1945 roku utrzymywał kontakty z Delegaturą Sił Zbrojnych na Kraj. Pod nazwiskiem konspiracyjnym zatrudnił się jako kierownik działu handlowego w Państwowej Centrali Handlowej w Kłodzku. W 1947 roku ujawnił się przez komisją amnestyjną. W 1948 roku przez zieloną granicę opuścił Polskę i zamieszkał we Francji. Został awansowany na kapitana.
    - ppor. piech. rez. Józef Wątróbski ps. "Jelito", poległ 8.V.1944 r. w Łęgu pod Krakowem w obronie magazynu broni

    Zrzut na placówkę "Kura 1" lub "Kura" (Cichociemni str. 165), 17 km na północny wschód od Krakowa, skoczkowie przywieźli 255 900 dolarów i 10 800 dolarów w złocie




    Data: 15/16 IV 1944
    Operacja: Most 1 / kryptonim: Wildhorn 1
    Dowódca: F/L T. Harrod
    II pilot kpt. pil. Bolesław Korpowski
    Ekipa: XLIII
    - por. br. panc. Tomasz Kostuch ps. "Bryła", przydział do Obszaru AK Warszawa jako inst. w ośrodku pancernym. Powst. Warsz. w Podobwodzie Śródmieście Południowa, d-ca patrolu, adiutant komendanta, oficer taktyczny odcinka "Sarna". Po kapitulacji w niewoli niemieckiej
    - mjr kaw. Narcyz Łopianowski ps. "Sarna", przydział do Obszaru AK Warszawa. W Powst. Warsz. odcinek "Sarna" w Śródmieściu Południowym. Po kapitulacji w niewoli niemieckiej

    Samolot lądował na lądowisku "Bąk", obsługa placówki "Bąk" dowódca radiostacji nr. 28 był nim cichociemny sierż."Oko" (Piotr Nowak) położona 16,5 km na południowy-wschód od stacji Lublin-miasto, koło wsi Matczyn. Po 35 minutach "Dakota" odleciała do włoskiej bazy w Brindisi, Dakota C-47 zabrała na swój pokład :
    - ppłk dypl. Marian Dorotycz-Malewicz ps. "Strzemię", "Roch", "Hańcza"
    - por. Andrzej Pomian ps."Dowmunt"
    - gen. bryg. Stanisław Tatar ps. "Turski"
    - red. Zygmunt Berezowski ps. "Zyzio", "Oleśnicki", emisariusz Stronnictwa Narodowego. W latach 1944-1947 pełnił funkcję ministra spraw wewnętrznych w rządzie T. Arciszewskiego w Londynie. Od 1944 do 1949 pełnił funkcję ministra spraw wewnętrznych w emigracyjnych rządach Tomasza Arciszewskiego i Tadeusza Komorowskiego.
    - kurier Stanisław Ołtarzewski ps. "Stefan Stanisławski", (kurier Delegatury Rządu na Kraj)
    Samolot wylądował w Brindisi o godz. 5:45




    Data: 16/17 IV 1944
    Operacja: Weller 10
    Dowódca: kpt. naw. Stanisław Daniel
    Ekipa: XLIV
    - rtm. kaw. Andrzej Czaykowski ps. "Garda", przydział KG AK, Oddz. V oficer operacyjny
    - ppor. kaw. rez. Tadeusz Nowobilski ps. "Dzwon", przydział Okręg AK Nowogródek, oficer VII baonu pp AK
    - kpt. lotn. rez. Leopold Skwierczyński ps. "Aktor", przydział Oddz. III KG AK
    - ppłk dypl. piech. Adam Szydłowski ps. "Poleszuk", przydział do Podokręgu Nowogródek jako komendant

    Zrzut na placówkę "Chochla" 11 km na północ od Błonia, samolot nie odnalazł jej i po otrzymaniu ostrzału z plot. z Okęcia wykonał zrzut na placówkę zapasową "Przycisk", 7 km na południowy wschód od Sochaczewa. Skoczkowie przywieźli 216 000 dolarów i 6000 dolarów w złocie




    Data: 16/17 IV 1944
    Operacja: Weller 12
    Dowódca: kpt. naw. Edward Bohdanowicz
    Ekipa: XLV
    - ppor. Stefan Górski ps. "Brzeg", przydzielony do Kedywu Okręgu Łódź AK, gdzie został instruktorem dywersji i dowódcą plutonu dyspozycyjnego w Obwodzie Piotrków. Był także zastępcą komendanta miasta Piotrków i dowódcą 1 kompanii. W 1945 r. ujawnił się i podjął studia na Akademii Handlowej, a następnie na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Pod zarzutem działalności szpiegowskiej na rzecz obcego wywiadu został aresztowany 22 listopada 1947 r. i skazany na śmierć 4 sierpnia 1948 r. Wyrok wykonano w więzieniu na Mokotowie w Warszawie 27 września 1948 r.
    - ppor. Gustaw Heczko ps. "Skorpion", przydział do Okręgu Nowogródek AK, gdzie objął dowództwo 1 Plutonu 1 Kompanii 7 Batalionu 77 Pułku Piechoty AK. W lipcu 1944 roku był prawdopodobnie zastępcą dowódcy kompanii.
    - ppor. Marian Kuczyński ps. "Zwrotnica"
    - ppor. Aleksander ps. Tarnawski "Upłaz", po 71 latach wykonał skok w tym samym miejscu wieku 93 lat

    Najstarszy żyjący uczestnik zrzutów (21.05.2017)
    Aleksander Jan Michał Tarnawski ps. Upłaz, Wierch (ur. 8 stycznia 1921 w Słocinie) – polski inżynier chemik, żołnierz Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, oficer Armii Krajowej, podporucznik broni pancernej, cichociemny.
    Po ukończeniu Gimnazjum Państwowego w Chorzowie w 1938 roku rozpoczął studia w Wydziale Chemii Uniwersytetu Lwowskiego. We wrześniu 1939 roku nie był zmobilizowany. Został zatrzymany przez milicję radziecką w Drohobyczu, a po zwolnieniu 26 października 1939 roku przekroczył granicę polsko-węgierską. Udział w wojnie obronnej i jednostkach polskich na Zachodzie.
    Po opuszczeniu obozu dla uchodźców na Węgrzech w grudniu 1939 roku przedostał się do Francji, gdzie został przydzielony do 1 batalionu 1 Pułku Piechoty 1 Dywizji Grenadierów. Od kwietnia 1940 roku szkolił się w Szkole Podchorążych Piechoty w Camp de Coëtquidan. Po upadku Francji ewakuował się statkiem do Wielkiej Brytanii, gdzie przeszedł pod brytyjskie dowództwo i został skierowany do Szkoły Podchorążych Broni Pancernej w Crawford. Od października 1941 do 22 maja 1943 roku pełnił służbę wojskową w 1 Pułku Pancernym 16 Brygady Pancernej, a później 1 Dywizji Pancernej.
    Zgłosił się do służby w kraju. Po konspiracyjnym przeszkoleniu w dywersji i broni pancernej został zaprzysiężony 23 września 1943 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Po odbyciu stażu w oddziałach brytyjskich został przetransportowany do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech. Zrzutu dokonano w nocy z 16 na 17 kwietnia 1944 roku w ramach operacji „Weller 12”, dowodzonej przez kapitana nawigatora Edwarda Bohdanowicza. W operacji „Weller 12” zrzuceni zostali podporucznicy Stefan Górski „Brzeg”, Marian Kuczyński „Zwrotnica” oraz Aleksander Tarnawski „Upłaz”. Zrzut odbył się na placówkę odbiorczą „Kanapa” położoną koło wsi Baniocha koło Góry Kalwarii pod Warszawą.
    Po aklimatyzacji w Warszawie i w Świdrze ppor. Aleksander Tarnawski „Upłaz” otrzymał w maju 1944 roku przydział służbowy AK do Okręgu Nowogródek AK, gdzie dotarł – jako członek Organizacji Todta – około 22 czerwca 1944 roku, wraz z cichociemnym Gustawem Heczką, z którym razem byli desantowani pod Baniochą.
    Po przybyciu do Okręgu Nowogródek około 22 czerwca 1944 roku i zameldowaniu się u komendanta podpułkownika Janusza Prawdzic-Szlaskiego (ps. Prawdzic, Borsuk) został przydzielony do Zgrupowania Zachód Okręgu Nowogródek AK, którego komendantem był kapitan Jan Piwnik „Ponury” do 16 czerwca 1944 roku, a następnie podporucznik Bojomir Tworzyański „Ostoja”[1], który ostatecznie przydzielił go do Obwodu (potem ośrodka dywersyjno-partyzanckiego) Szczuczyn AK (kryptonim „Łąka”), do 3 kompanii dowodzonej przez Jana Wasiewicza „Lwa”[2], VII batalionu 77 Pułku Piechoty AK, w którego składzie walczyło 5 kompanii (po 3–5 plutonów) w miejscowościach:
    1 kompania Szczuczyn „Ugór”. Dowódcy: Stanisław Siuda „Wańka”, ppor. Jan Borysewicz „Bzura”, ppor. Józef Bortnik „Bol-Bor”;
    2 kompania Wasiliszki „Pastwisko”. Dowódcy: ppor. Franciszek Stankiewicz „Alint”, ppor. Bojomir Twoyrzański „Ostoja”, ppor. Antoni Kotański „Sawicz”;
    3 kompania Wawiórka (Wasiliszki II) „Wygon”. Dowódcy: ppor. Bronisław Filipowicz „Mały”, ppor. Jan Wasiewicz „Lew”;
    4 kompania Żołudek „Trawnik”. Dowódcy: por. Mieczysław Szczerski „Szczerbiec”, ppor. Zygmunt Wilkin „Wilk”;
    5 kompania Ostryna – Kamionka (rejon szczuczyński) „Moczary”. Dowódca: por. Kazimierz Dogil „Sawko”.
    Pełnił służbę w 3 kompanii od 22 czerwca do 19 lipca 1944 roku. W tym czasie objął dowództwo plutonu dyspozycyjnego w tejże kompanii oraz został instruktorem dywersji i sabotażu w I Obwodzie Szczuczyn u ppor. Jana Wasiewicza „Lwa”.
    Trzecia kompania 7 batalionu 77 Pułku Piechoty AK nie wzięła udziału w operacji „Ostra Brama” rozpoczętej 7 lipca 1944 przez Zgrupowanie Zachód Okręgu Nowogródek AK ze względów administracyjnych: nie zdążyła pod Wilno. Po zajęciu Okręgu Nowogródek AK przez wojska radzieckie, około 19 lipca 1944 roku Aleksander Tarnawski przedostał się przez Grodno, Białystok i Lublin do Otwocka w grupie ppłk. Janusza Prawdzica-Szlaskiego. Losy tej grupy oficerów 3 i 7 batalionów 77 Pułku Piechoty AK do października 1944 roku są niejasne.

    W 1945 roku otrzymał pracę w Polskim Radiu w Warszawie. Później pracował jako:
    - laborant w kopalni węgla kamiennego Walenty Wawel w Rudzie Śląskiej (1945–1947
    - młodszy asystent, a później starszy asystent w Katedrze Chemii Fizycznej Politechniki Śląskiej (1948–1961)
    - adiunkt w Instytucie Metali Nieżelaznych (1961–1963)
    - starszy inżynier laboratoryjny (od 1964 roku – kierownik w Zakładzie Pigmentów) w Instytucie Przemysłu Tworzyw i Farb w Gliwicach (1963–1990)
    - starszy specjalista tamże w wymiarze pół etatu (od przejścia na emeryturę w 1990 do końca 1994 roku).

    W okresie 1947–1949 studiował na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej. Studia te ukończył z tytułem magistra inżyniera chemika.

    Mieszka w Gliwicach. W dniu 7 września 2014 roku , w wieku 93 lat, wykonał w tandemie spadochronowym kolejny skok spadochronowy z żołnierzami jednostki GROM. Obecnie jest honorowym kombatantem Jednostki Wojskowej GROM, która dziedziczy tradycje i obyczaje cichociemnych.

    W 2016 roku ukazała się książka pt. Ostatni. Historia cichociemnego Aleksandra Tarnawskiego ps. „Upłaz” (wydana przez wydawnictwo „Wielka Litera”, Warszawa, 2016, ​ISBN 978-83-8032-087-1​) będąca opisem życia ostatniego żyjącego cichociemnego w postaci wywiadu-rzeki przeprowadzonego przez Emila Marata i Michała Wójcika.

    Zrzut na placówkę "Kanapa" w Książenicach koło Grodziska Mazowieckiego, 26 km od stacji kolejowej Warszawa Główna, skoczkowie przywieźli 439 000 dolarów. Dwie paczki przepadły




    Data: 16/17 IV 1944
    Operacja: Weller 15
    Dowódca: kpt. naw. Władysław Krywda
    Ekipa: XLVI
    - por. piech. rez. Jerzy Buyno ps. "Gżegżułka", przydzielony do pracy w Okręgu Nowogródek AK jako referent odbioru zrzutów (czerwiec – lipiec 1944), a później oficer VII baonu 77 Pułku Piechoty AK. W ostatniej fazie walk, w lipcu 1944 r. był dowódcą 5 kompanii tego baonu. Został aresztowany po operacji „Ostra Brama” przez siły radzieckie, udało mu się uciec i przez Grodno dostał się do Siedlec
    - ppor. art. rez. Stanisław Harasymowicz ps. "Lalka", przydział do Okręgu Polesie AK, do Centrali Zaopatrzenia Terenu (działającej w Warszawie w ramach Kedywu) 30 Dywizji Piechoty AK. Nie został przerzucony na teren Okręgu.vPo wybuchu Powst. Warsz. walczył w Zgrupowaniu Radosław, początkowo jako dowódca pododdziału (w sile sekcji – drużyny) w kompanii „Zgoda” Batalionu Czata 49, od 9 sierpnia jako dowódca plutonu „Mieczyków” (po rannym „Mieczu”). 10 sierpnia został ciężko ranny w okolicy ul. Stawki. Zginął trafiony ponownie w czasie transportu z pola walki. Według innej relacji zmarł 11 sierpnia w szpitalu Jana Bożego
    - st. sierż. piech. Mieczysław Psykała ps. "Kalwadosik", maju 1944 roku przydział do Okręgu Białystok AK na stanowisko oficera ds. zleceń szefa sztabu Okręgu i kierownika odbioru zrzutów. Służył wielokrotnie jako kurier do Nowogródka, Wilna, Białegostoku i Warszawy. Brał udział w walkach z Niemcami, w tym 4 sierpnia 1944 r. pod Korycinem i 6 sierpnia pod Koniecznem. Około 6 października 1944 r. został aresztowany przez NKWD. Był więziony w łagrach w Kamionce (gdzie był jednym z przywódców strajku głodowego) i w Swierdłowsku. 14 listopada 1947 r. wrócił do Polski
    - mjr dypl. kaw. Jerzy Szymański ps. "Boga", "Konarski", "Doktor Borkowski", wielokrotny emisariusz Naczelnego Wodza do Kraju, przydział do Oddziału III KG AK, przeniesiony do dyspozycji szefa Oddz. II, Powst. Warsz. oficer sztabu Śródmieście Południowe, po kapitulacji w niewoli niemieckiej

    Zrzut na placówkę "Obraz" pod Tłuszczem, "Boga" doznał pęknięcia kości śródstopia, skoczkowie przywieźli 388 200 dolarów




    Data: 27/28 IV 1944
    Operacja: Weller
    Dowódca: mjr naw. Stanisław Król
    Ekipa: XLVII
    - płk lotn. Jan biały "Kadłub", przydział do Wydz. Lotn. Oddz.III KG AK szef służb lotniczych
    - mjr lotn. Jerzy Iszkowski "Orczyk", przydział Oddz. III Okręg AK Lublin, ranny w walkach o Tłuszcz
    - mjr lotn. Bronisław Lewkowicz "Kurs", poległ 4.XI.1944 r. w lasach Przysuskich w pobliżu leśniczówki Huta
    - kpt lotn. rez. Edmund Marynowski "Sejm", przydział do Obszaru AK Warszawa, w Powst. Warsz. w Śródmieściu oficer kompanii lot. "Bazy" w baonie "Piorun", po kapitulacji w niewoli niemieckiej

    Zrzut na placówkę "Koza" 18,5 km od Lublina, przywieziono 360 000 dolarów i 10 800 dolarów w złocie. Nie znaleziono 4 paczek ze sprzętem.




    Data: 30 IV/1 V 1944
    Operacja: (krypt. nieznany) Weller ?
    Dowódca: kpt. naw. Kazimierz Wünsche
    Ekipa: XLVIII
    - kpt. piech. rez. Franciszek Cieplik ps. "Hatrak", przydzielony do pracy w Okręgu Nowogródek AK (oficer IV baonu 77 Pułku Piechoty AK w Zgrupowaniu „Nadniemieńskim”). W czasie operacji wileńskiej walczył w oddziale partyzanckim „Bustromiaka”. Zginął w bitwie z Armią Czerwoną pod Surkontami
    - por piech. rez. Kazimierz Osuchowski ps. "Rosomak", "Głowacz", przydział nie został zrealizowany. Od 29 lipca 1944 roku służył w Oddziale V Łączności Komendy Głównej Armii Krajowej, w kompanii „Zagroda”. W Powst. Warsz. walczył jako dowódca dyspozycyjnego patrolu saperów z miotaczem ognia przydzielonego od 8 sierpnia do Batalionu „Miłosz” operującego w Śródmieściu Południowym. Został śmiertelnie ranny w nocy z 8 na 9 sierpnia 1944 roku w czasie nocnego ataku na niemiecki bunkier broniący dojścia do Sejmu. Zmarł kilka godzin później. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie
    - rtm. kaw. Jan Skrochowski ps. "Ostroga", przydział Okręg AK Nowogródek, poległ 21.VIII.44 z oddziałami radzieckimi pod Surkontami na Nowogródczyźnie
    - mjr piech. Kazimierz Szternal ps. "Zryw", od maja 1944 z-ca dowódcy pułku "Baszta"

    Zrzut na placówkę "Klosz" 23 km na południe od Grójca pod Warszawą. Skoczkowie przywieźli 270 000 dolarów i 13 200 dolarów w złocie.




    Data: 4/5 V 1944
    Operacja: (krypt. nieznany) Weller ?
    Dowódca: kpt. naw. Edward Bohdanowicz
    Ekipa: XLIX
    - por. piech. rez. Tadeusz Jaworski ps. "Bławat", Po wybuchu Powst. Warsz. walczył w Śródmieściu Południowym jako oficer 2. kompanii batalionu „Iwo” (do 26 sierpnia), jako oficer kompanii dyspozycyjnej, do 2 września jako dowódca plutonu szturmowego na odcinku taktycznym „Bogumił”. 2 września był dwukrotnie ranny. Od 15 września walczył jako dowódca 3. kompanii batalionu „Odwet II” Zgrupowania „Golski”. Po kapitulacji powstania dostał się do niewoli niemieckiej.
    - ppor. piech. rez. Zdzisław Luszowicz ps. "Szakal", pozostawał w rejonie zrzutu do 9 czerwca. W lipcu 1944 r. dostał przydział do 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty. 17 lipca wyjechał do Lublina, jednak nie został tam podjęty przez AK. Samodzielnie zaangażował się więc w walki o miasto. Został aresztowany przez UB (por. Józefa Światłę i chor. Józefa Czereśnię) w grudniu 1944 roku w Warszawie i zesłany do łagru w Stalinogorsku, pod fałszywym nazwiskiem. Zwolniony we wrześniu 1945 r. przedostał się do Czechosłowacji, a następnie do ośrodka dla polskich oficerów w Murnau am Staffelsee
    - por. art. Antoni Nosek ps. "Kajtuś", vel Antoni Niechrzyński, przydział do Okręgu Białystok AK, który to przydział nie został zrealizowany. Nosek brał udział w Powst. Warsz. na Ochocie[2] (do 19 sierpnia przydział nieustalony). 20 sierpnia przedarł się do Pułku „Palmiry-Młociny”, z którym walczył do 15 września. W listopadzie 1944 r. dostał przydział do Okręgu Kraków AK, gdzie walczył w 106. Dywizji Piechoty AK operującej w strukturze Inspektoratu Miechów Okręgu Kraków AK, następnie skadrowanej do 106 Pułku Piechoty. Od 10 listopada był dowódcą pułku, a od 20 grudnia – równocześnie pełnił obowiązki szefa artylerii dywizji
    - por. art. Cezary Nowodworski ps. "Głóg", przez Komendę Główną Armii Krajowej przydzielony do grupy kpt. "Zgody" przeznaczonej dla 30. Poleskiej Dywizji Piechoty AK. W końcu lipca 1944 r. skierowany z całą grupą do batalionu "Czata 49". AK - zgrupowanie "Radosław" - batalion "Czata 49" - oddział kpt. "Zgody" - od 3.08.1944 r. dowódca plutonu, od 26.08.1944 r. dowódca kompanii. Wola - Stare Miasto - kanały - Śródmieście - Górny Czerniaków. Lekko ranny w prawą rękę 8.08.1944 r. podczas walk na ul. Karolkowej, pozostał przy oddziale, ponownie ranny w rękę na Starym Mieście. Ewakuowany do Śródmieścia kanałami w grupie rannych
    - por. Mieczysław Szczepański ps. "Dębina", vel Mieczysław Łebkowski, Mieczysław Łepkowski, przydział do Okręgu Nowogródek AK na stanowisko oficera 7 Batalionu 77 Pułku Piechoty AK. Po aresztowaniach przez NKWD próbował nawiązać kontakty organizacyjne w Otwocku i Lublinie. W połowie grudnia został mianowany p.o. inspektora AK Inspektoratu Lublin AK. Pod przybranym nazwiskiem Łepkowski rozpoczął pracę w Departamencie Statystycznym PKWN. 5 i 12 listopada 1944 r. brał udział w zebraniach, w czasie których rozważano m.in. metody obrony przed terrorem NKWD i ewentualny zamach na Bolesława Bieruta lub Edwarda Osóbkę-Morawskiego. Plany te zostały zaniechane. W tym czasie na przełomie listopada i grudnia 1944 widywał się z nim w Lublinie jego brat Edmund (w tym czasie kapitan ludowego Wojska Polskiego, wcześniej porucznik Armii Krajowej, powstaniec warszawski). 9.I.1945 r. został aresztowany przez NKWD i oskarżony o uczestnictwo w przygotowaniach do zamachów. Po brutalnym śledztwie został 9 kwietnia 1945 r. skazany na karę śmierci wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego w Lublinie pod przewodnictwem sędziego Konstantego Krukowskiego, działającego w trybie doraźnym (pozbawienie możliwości apelacji i odwołań). Trzy dni później, 12 kwietnia Szczepański został zastrzelony na schodach podziemi zamku lubelskiego. Prawdopodobnie został pochowany we wspólnej mogile na cmentarzu przy ul. Unickiej.
    - por. Czesław Trojanowski ps. "Litwos", (po wojnie James Czesław Troyanowski), vel Karol Grodecki,Adam Grodzicki vel Karol Litewski, Przyjechał na aklimatyzację do Warszawy, gdzie zastało go powstanie warszawskie, zanim zdołał udać się na miejsce przydziału (Obszar Zachodni AK). Walczył w powstaniu w dniach 1–7 sierpnia w oddziale Zygmunta Podbielskiego „Podbipięty”, następnie w Batalionie Sokół jako dowódca plutonu technicznego. W tym czasie m.in.: prowadził warsztat rusznikarski, w którym wyrabiał granaty z niewybuchów i butelki zapalające, doprowadził do zasypania niemieckiego rowu łącznikowego między budynkiem BGK a budynkiem Muzeum Narodowego. 8 września został ciężko ranny w lewe ramię przy barykadzie przy wylocie z Placu Trzech Krzyży w kierunku Nowego Światu. Do 11 września był leczony w szpitalu przy ul. Mokotowskiej 55. Po upadku powstania jako ranny wraz ze szpitalem dostał się do szpitala w niewoli niemieckiej, w Stalagu IV B w Zeithain. Po uwolnieniu przez wojska radzieckie przedostał się 10 maja 1945 r. do strefy amerykańskiej i wstąpił do 8 batalionu strzelców 1 Dywizji Pancernej. 15 września 1945 r. zameldował się w Odziale VI sztabu Naczelnego Wodza w Londynie

    Zrzut na placówkę „Mewa 1” położoną 15 km na południe od Skalbmierza w pow. pinczowskim. Odebrano również zrzut materiałowy z drugiego samolotu




    Data: 4/5 V 1944
    Operacja: Weller 26
    Dowódca: mjr naw. Józef Gryglewicz
    Ekipa: L
    - ppor. piech. rez. Adam Dąbrowski ps. "Puti", po skoku przypadkowo ranny przypadkowo ranny i przez pewien czas był leczony. W czasie powstania warszawskiego był oficerem osłonowym, dowódcą 3 plutonu (pseud. ̶Chmura”) w oddziale osłonowym Kwatery Głównej Komendy Okręgu. Zginął wraz z całą swoją placówką zasypany w gmachu PKO.
    - ppor. kaw. rez. Adam Krasiński ps. "Szczur", przydział do Inspektoratu Zachodniego Okręgu Polesie AK. Walczył jako dowódca plutonu, a później dowódca kompanii szkolnej w 82 pułku piechoty 30 Dywizji Piechoty AK. Zginął w łagrze w ZSRR.
    - ppor. kaw. rez. Andrzej Prus-Bogusławski ps. "Pancerz", przydział jako instruktor broni pancernej do III Oddziału AK w Lublinie.
    - kpt. sap. rez. Jan Walter ps. "Cyrkiel", "Ekierki", vel Jan Borzykowski, przydział do Oddziału III Operacyjnego Komendy Okręgu Lublin AK na stanowisko szefa służb saperskich. Po rozwiązaniu AK pozostał w konspiracji. Był przewidziany na szefa Oddziału II Informacyjno-Wywiadowczego Komendy Okręgu AK. 13 sierpnia 1945 r. zatrudnił się jako inżynier w DOKP w Lublinie, a od października pracował jako kreślarz w PKWN. 20 października 1945 r. został przypadkowo aresztowany przez UB. Przebywał w łagrach: Jogła w obwodzie nowogrodzkim i w okolicach Swierdłowska. 13 listopada 1947 r. wrócił do Polski
    - por. kaw. rez.Alfred Whitehead ps. "Dolina 2", "Przełęcz 2", vel Alfred Wójcik, pozostawał w dyspozycji Komendy Głównej AK. W czerwcu dostał przydział do Okręgu Polesie AK na stanowisko oficera ds. zleceń komendanta Okręgu Henryka Krajewskiego „Trzaski”. Po przekształceniu Komendy Okręgu w Sztab 30 Dywizji Piechoty AK został mianowany oficerem operacyjnym i informacyjnym Dywizji. W czasie marszu na Warszawę (w połowie sierpnia 1944 r.) dowodził jedną z kompanii Dywizji. Dywizja została rozbrojona przez Armię Czerwoną ok. 15–17 sierpnia 1944 r. w Dębem Wielkim. Whitehead przedarł się do Świdra, gdzie został aresztowany przez NKWD. Został wywieziony do łagru w Riazaniu. Uczył tam języka angielskiego. Został zwolniony 3 listopada 1947 roku i wrócił w 1948 roku do Polski pod nazwiskiem Wójcik
    - ppor. piech. rez. Józef Zając ps. "Kolanko", "Rozdzielacz", "Zawór", dostał przydział do 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty, jednak przydział ten nie został zrealizowany. W czasie Powst. Warsz. początkowo był w grupie ochotników próbujących zdobyć gmach PAST-y. 5 sierpnia został przydzielony do batalionu "Kiliński" na stanowisko zastępcy dowódcy 9 kompanii, a od 9 września walczył w batalionie szturmowym Rum. Po kapitulacji powstania przebywał w obozach niemieckich, m.in. w Oflagu X C, skąd został uwolniony 2 maja 1945 r. przez wojska brytyjskie. 11 maja 1945 r. zameldował się w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. Osiedlił się w Wielkiej Brytanii. Działał w Kole Cichociemnych w Londynie.

    Zrzut na placówkę "Szczur" 31 km od Janowa Lubelskiego, pod Bychawą w okolicy wsi Wola Gałęzowska




    Data: 10/11 V 1944
    Operacja: Weller 27
    Dowódca: kpt. naw. Władysław Krywda
    Ekipa: LI
    - por. br. panc. rez. Kazimierz Bernaczyk ps. "Rango" (po wojnie Kazimierz Bernarczyk-Słoński), trafił do oddziału partyzanckiego „Burza” operującego w Okręgu AK Łódź. 19 lipca 1944 roku został przydzielony do Kedywu Okręgu Lwów. Nie zgłosił się na odprawę, organizowaną przez władze radzieckie, dzięki czemu uniknął aresztowania. W trakcie ewakuacji ze Lwowa na zachód uległ wypadkowi samochodowemu, w wyniku którego został umieszczony w szpitalu w Nisku, gdzie przebywał od lipca do grudnia 1944 roku, a następnie w szpitalu w Rudniku nad Sanem, do maja 1945 r
    - ppor. piech. rez. Jan Bienias ps. "Osterba", "Ożoga", przydzielony do Inspektoratu Rejonu Piotrków Okręgu AK Łódź, gdzie walczył do 10 czerwca 1944 roku w oddziale partyzanckim „Burza”. W lipcu 1944 roku miał zostać przeniesiony przez Centralę Zaopatrzenia Terenu w Warszawie (Kedywu KG AK) do Inspektoratu Brześć Okręgu Polesie AK, jednak do przerzutu na teren Okręgu nie doszło. W Powst. Warsz. należał do Zgrupowania „Radosław”, w batalionie „Czata 49” był dowódcą pododdziału (o sile drużyny–plutonu) w kompanii „Zgody”, następnie w kompanii kpt. „Piotra”. W trakcie walk na Woli został ranny. Przebywał w szpitalu polowym, ale szybko wrócił do walki. Przeszedł kanałami ze Starego Miasta do Śródmieścia Północnego, skąd przedarł się dalej do Śródmieścia Południowego i dalej na Czerniaków. 6 września bronił szpitala św. Łazarza przy ul. Książęcej. 6 lub 7 września 2 czołgi niemieckie zaatakowały teren szpitala. Jednocześnie oddział Bieniasa został wezwany na pomoc po przeciwnej stronie ulicy (Książęca 7 albo 9). Idąc na pomoc, w czasie przedzierania się przez atakujące czołgi, poległ na skarpie ulicy Książęcej. Zginął w 25 urodziny
    - kpt. br. panc. rez. Bohdan Kwiatkowski ps. "Lewar", przydział do Ośrodka Pancernego „Wiatrak” Obszaru Warszawskiego AK na stanowisko instruktora. W momencie wybuchu Powst. Warsz. znalazł się w Środmieściu Południowym, gdzie walczył początkowo jako strzelec, a następnie dowódca patrolu przeciwpancernego. Od 14 sierpnia służył w sztabie Podobwodu Śródmieście Południowe jako oficer operacyjny, a od 28 sierpnia do 2 października jako szef sztabu Podobwodu. Brał bezpośredni udział w walkach, m.in. o budynek PAST i o budynek YMCA. Za dzielność w tych walkach otrzymał 28 września Virtuti Militari, a 1 października – Krzyż Walecznych. Po powstaniu dostał się do niewoli niemieckiej, z której uciekł. W okresie październik-grudzień 1944 r. służył w Komendzie Głównej AK jako oficer ds. zleceń Komendanta Głównego AK. 28 albo 29 grudnia 1944 r. został aresztowany w Częstochowie i więziony w obozach: Groß-Rosen, Mittelbau-Dora i Bergen-Belsen (do 16 kwietnia 1945 roku).
    - ppor. kaw. rez. Zdzisław Straszyński ps. "Meteor"
    - ppor. kaw. Zygmunt Ulm ps. "Szybki", "Zwinny", przydział jako instruktor oddziału partyzanckiego „Burza” w Okręgu Łódź AK. 15 czerwca przyjechał do Warszawy i pozostawał w dyspozycji Komendy Głównej AK. Walczył w Powst. Warsz. jako oficer ordynansowy i adiutant bojowy dowódcy Zgrupowania Róg, mjra Stanisława Błaszczaka, broniąc wschodniego odcinka Starego Miasta, a od 2 września w Śródmieściu i na Powiślu. 24 sierpnia odznaczono go Krzyżem Walecznych. Od 20 września był adiutantem dowódcy 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej AK, którym został Stanisław Błaszczak. Po upadku powstania, od 5 października przebywał w niemieckich obozach jenieckich: w Stalagu XI B Fallingbostel, Stalagu XI C Bergen-Belsen, Oflagu II B Groß-Rosen, Stamlager X B Sandbostel i Oflagu X C Lübeck[1]. Został uwolniony 2 maja 1945 roku przez wojska brytyjskie i przewieziony do Londynu. 11 maja zameldował się w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza
    - kurier ppor. Stanisław Niedbał ps. "Bask", vel Stanisław Mostwin (kurier do Delegatury Rządu na Kraj) urodzony 31 marca 1917 r. w Poznaniu, syn Ignacego i Marii z Donatów, studiował prawo i ekonomię na Uniwersytecie Poznańskim, od grudnia 1939 r. w OW WP mjr. Hubala, w sierpniu 1940 r. przeszedł potajemnie na Węgry, w październiku w szeregach Brygady Karpackiej, w 1943 r. przybył do Anglii, zaprzysiężony 5 października 1943 r., zrzucony w Polsce 10/11 maja 1944 r., w 1945 r. wyjechał z Polski

    Zrzut na placówkę "Nil 2 " położoną 19 km na południowy wschód od Piotrkowa Trybunalskiego w pobliżu wsi Żerechowa. Zaszły nieprzewidziane okoliczności uniemożliwiające zrzut w zaplanowanym miejscu. Oddział partyzancki "Burza" stoczył 9 maja walkę z Niemcami pod wsią Żerechowa (miejsce zrzutu) wybrano nowe miejsce pod wsią Ślepietnica oddalone od poprzedniego o kilka kilometrów, udało się znakomicie.




    Data: 19/20 V 1944
    Operacja: Weller 18
    Dowódca: kpt. naw. Kazimierz Wünsche
    Ekipa: LII
    - por. art. rez. Rudolf Dziadosz ps. "Zasaniec", przydzielony do dyspozycji Okręgu Kraków AK jako oficer wyszkolenia w Inspektoracie Miechów od lipca 1944 r., później w tej funkcji w oddziale partyzanckim „Skrzetuski”, a następnie w 106 Dywizji Piechoty AK jako oficer wyszkolenia dywizji. Zginął śmiercią sapera w lasach sancygniowskich podczas rozbrajania miny. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Słaboszowie
    - kpt. dypl. piech. Ludwik Fortuna ps. "Siła", vel Michał Zabiełło, przydział do Podokręgu Nowogródek AK jako szef sztabu Podokręgu, objął to stanowisko 26 czerwca (rozkazem Komendy Głównej AK z 12 czerwca). 17 lipca 1944 został aresztowany przez wojska radzieckie i lata 1944–1947 spędził w więzieniach (początkowo więzienie na Łukiszkach, siedziba NKWD przy ul. Ofiarnej w Wilnie) i na zesłaniu w Związku Radzieckim
    - st. sierż. piech. rez. Aleksander Lewandowski ps. "Wiechlina", przydział do Okręgu Polesie AK, gdzie służył jako dowódca plutonu 82 Pułku Piechoty 30 Dywizji Piechoty AK. Ponadto był dowódcą patrolu odpowiedzialnego za nawiązanie kontaktów z Okręgiem Białystok AK (kontakt był nawiązany). Pełnił także funkcję łącznika dowódcy Dywizji ppłk. Henryka Krajewskiego „Leśnego”. W 1944 roku został aresztowany przez NKWD i zesłany do łagru w ZSRR. Wrócił w 1947 roku. Zmarł na gruźlicę.
    - kpt. dypl. dypl. Jan Serafin ps. "Czerchawa", Zginął śmiercią spadochroniarza na skutek nierozwinięcia się spadochronu. Został pochowany na cmentarzu w Wysokim Kole pod nazwiskiem Józef Czerchała.
    - ppor. piech. rez. Zdzisław Winiarski ps. "Przemytnik", "Muzykant", przydział do Kedywu Okręgu Białystok AK, gdzie wyjechał 22 lipca. Wobec niepowodzenia w nawiązaniu kontaktu na miejscu, wrócił do Warszawy 30 lipca. W Powst. Warsz. początkowo walczył w oddziale NSZ Jana Jaroszka „Proboszcza” oraz w Zgrupowaniu Chrobry II. Od 5 sierpnia walczył w Batalionie Kiliński jako oficer 6 kompanii „Wawer”, a od 1 września w Batalionie Szturmowym Rum jako dowódca plutonu i zastępca dowódcy 1 kompanii. Po powstaniu przebywał w obozach jenieckch, w tym w Oflagu VII A Murnau, skąd uwolnili go Amerykanie 29 kwietnia 1945 r.
    - kurier strz. Franciszek Klima ps. "Witoski", "Oszczep", "Dysk", vel Franciszek Belch (kurier Delegatury Rządu na Kraj) urodzony 25 marca 1913 r. w Babicach, pow. Racibórz, syn Józefa i Marii z d. Kotstuła, w latach 1934–1938, z przerwami, studiował w Berlinie i Wrocławiu, w 1939 r. student SGGW, przedostał się do Francji, gdzie służył w oddziale rozpoznawczym 2 Dywizji, ewakuowany do Wielkiej Brytanii, 3 kwietnia 1943 r. ukończył studia na Seale Hayna Agricultural College, zaprzysiężony 5 października 1943 r., zrzucony w Polsce 19/20 maja 1944 r., brał udział w Powstaniu Warszawskim, 4 czerwca 1945 r. wyjechał z Polski, zwolniony z MSW 1 sierpnia 1945 r.

    Zrzut na placówkę odbioru "Jaśmin" pod Puławami w okolicy wsi Bronowice. Podczas skoku ginie kpt. dypl. piech. Jan Serafin "Czerchawa", spadł z nierozwiniętym spadochronem




    Data: 21/22 V 1944
    Operacja: Weller 29
    Dowódca: mjr naw. Eugeniusz Arciuszkiewicz
    Ekipa: LIII
    - por. sł. zdr. rez. Marian Golarz (po wojnie Teleszyński Marian) ps. "Góral 2", był adiutantem generała Leopolda Okulickiego, dostał rozkaz by dołączyć do powstającej Poleskiej 30 Dywizji Piechoty AK. Tam objął funkcję szefa służby medycznej w okręgu brzeskimskim. W sierpniu 1944 w ramach Akcji Burza Poleska Dywizja Piechoty na rozkaz swojego dowódcy Henryka Krajewskiego rozpoczęła marsz na odsiecz walczącej Warszawie, lecz dotarcie do stolicy nie powiodło się. 19 sierpnia w okolicy Dębe Wielkie Sowieci rozbroili i aresztowali akowców. Golarz trafił do etapowego obozu w Brześciu nad Bugiem. 10 października 1944 znalazł się w więzieniu na Rakowieckiej. Był tam przesłuchiwany oraz torturowany m.in. przez pułkownika Józefa Światło. Po dwóch latach rodzina przekupiła straże i w marcu 1946 potajemnie opuścił więzienie. By zmylić UB powrócił do rodowego nazwiska Teleszyński.
    - rtm. kaw. Krzysztof Grodzicki ps. "Jabłoń 2", we Francji został przydzielony do Oddziału I Sztabu Naczelnego Wodza i w czerwcu 1940 roku wrócił jako emisariusz do Polski. Został aresztowany przez NKWD i skazany w Moskwie na karę śmierci. Przebywał w więzieniach w ZSRR. Po podpisaniu układu Sikorski-Majski wstąpił do Armii Andersa, został przydzielony do 12 Pułku Ułanów Podolskich 3 Dywizji Strzelców Karpackich, z którym walczył na Bliskim Wschodzie.
    Zgłosił się do służby w kraju. Po przeszkoleniu konspiracyjnym ze specjalnością w dywersji został zaprzysiężony we Włoszech 14 lutego 1944 r. w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Zrzut w Polsce nastąpił w nocy z 21 na 22 maja 1944 r. w ramach operacji lotniczej o kryptonimie „Weller 29”. Odebrała go placówka „Kos” położona w okolicy wsi Wierzbno. Dostał przydział do Okręgu Kraków AK. Służył w Obwodzie Myślenice jako oficer wyszkolenia oddziałów partyzanckich. - ppor. piech. Władysław Marecki ps. "Żabik 2", "Hipek", vel Władysław Marczewski, przydział na stanowisko dowódcy 3. kompanii „Tobruk” 106 Dywizji Piechoty AK (Samodzielnego Partyzanckiego Bataliony Szturmowego „Suszarnia”) operującego w strukturze Inspektoratu Miechów Okręgu Kraków AK. Równocześnie od 14 września 1944 r. pracował jako oficer wyszkolenia w 106 Dywizji Piechoty. Uczył minerstwa, dywersji i taktyki szturmowej. Od 15 listopada 1944 r., w wyniku częściowej demobilizacji 106 Dywizji Piechoty, jego 3. kompania została zredukowana do siły 2 plutonów pozostających w dyspozycji dowódcy 120 Pułku Piechoty, a od 5 grudnia – dowódcy dywizji. Marecki zdał kompanię „Bemowi” albo Zbigniewowi Czyżewiczowi, ps. „Miś”, „Błękitny”, w dniu 5 stycznia 1945 r.
    - gen. bryg. Leopold Okulicki ps. "Kobra 2", "Niedźwiadek", "Termit", "Żabik 2", "Sęp". Urodził się 12 listopada 1898r., w Bratucicach w powiecie bocheńskim. Syn Błażeja i Anny Korcyl. Do szkoły powszechnej uczestniczył w Okulicach, a gimnazjum ukończył w Bochni. Od 1913 roku należał do Związku Strzeleckiego. W maju 1914 roku został podoficerem. 6 sierpnia 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich. Zwolniony ze względów zdrowotnych(wrzesień 1914), ponownie przyjęty 24 września 1915 r., przydział do 3 pp II Brygady Legionów. Bierze udział w walkach . 5 lipca 1916 r., ranny pod Polską Górą. Awans do stopnia sierżanta.(1916r.) W 1917 roku został uczestnikiem kursu oficerskiego w Zegrzu. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 r., wcielony do armii austriackiej (18 września). Od stycznia do marca 1918 r., jest słuchaczem szkoły oficerskiej rezerwy w Koszycach. Przebywając w Bochni sformował w dniu 1 listopada 1918r., pluton z uczniów gimnazjalnych z którym wyruszył na front pod Lwów. Został ranny 2 lutego 1919r., w Malechowie k/ Lwowa. Został podporucznikiem od dnia 1 czerwca 1919r., a od 1 kwietnia 1919r., porucznikiem. Czynnie uczestniczy w wojnie z bolszewikami. Został kapitanem od 1 czerwca1919 r., ranny nad Berezyną. Od 22 grudnia 1920r., do 15 marca 1921r., był dowódcą 8 kompanii 4pp w rejonie Suwałki – Sejny. Od 1923-1925 był słuchaczem w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, którą ukończył jako kapitan dyplomowany. Objął służbę w Grodnie. Awansowany do stopnia majora ze starszeństwem od 1 stycznia 1928r. Kolejno służył w latach od 1930-1931 w 75 pp jako dowódca batalionu W Rybniku, a od 11 lipca 1931r., powołany na wykładowcę w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. W Równym był Szefem Sztabu 13 DP (lata 1934/35).Od 21 września został przydzielony do Sztabu Głównego na stanowisku szefa Wydziału „Wschód”, w III Oddziale operacyjnym. W dniu 19 marca 1936r., został mianowany podpułkownikiem . Na stanowisku szefa Wydziału Sytuacyjnego i zastępcy szefa Oddziału III Sztabu Głównego pełnił od 1 kwietnia 1939r. Wrzesień 1939 roku dla Okulickiego zapisał się jak dla wielu dramatem. Pozostał w Warszawie jako szef do spraw operacyjnych ekspozytury Kwatery Głównej Naczelnego Wodza. Od 10 września 1939r., jako ochotnik brał udział w obronie Warszawy. Po kapitulacji jako jeden z pierwszych wstąpił w struktury Służby Zwycięstwu Polski. Od października 1939r., był dowódca wojewódzkim w SZP Łodzi. Od stycznia 1940r., komendantem Okręgu Łódź ZWZ, (Związku Walki Zbrojnej). Od 1 lipca 1940 r., został mianowany pułkownikiem służby stałej. W związku z dekonspiracją i zagrożeniem aresztowania został odwołany ze stanowiska komendanta Okręgu i przeszedł do Komendy Głównej ZWZ, gdzie pełnił funkcję inspektora. Od października 1940r., został mianowany komendantem okupacji sowieckiej we Lwowie. ZWZ było kontrolowane przez NKWD. Okulicki został aresztowany w nocy z 21/22 stycznia 1941r., wywieziony do Moskwy na Łubiankę. Od kwietnia 1941r., przeniesiony do wiezienia Lefortowa. Zwolniony na mocy układu Sikorski – Majski (12.VIII.1941r.), wstąpił do Armii Polskiej gen., Andersa, obejmując funkcję szefa Sztabu Armii. Dowódca 7 DP formowanej w Kermine i Uzbekistanie. W dyspozycji Naczelnego wodza (1943r.). We wrześniu 1943r., przebywał w Londynie. Na własna prośbę zgłasza się do konspiracji w kraju. Przeszedł specjalne przeszkolenie na kursach cichociemnych. W nocy z 21/22 maja 1944 roku skok do Polski w ramach operacji „Weller”, ekipa 53. Zrzut nastąpił na placówkę odbiorczą „Kos”. Po skoku awansowany do stopnia generała brygady. Był jednym z najstarszych cichociemnych zrzuconych na spadochronie do kraju, miał 46 lat! Od 3 czerwca zajmował stanowisko Szefa Operacji i I zastępcy Szefa Sztabu KG AK. Od 27 lipca 1944 roku został mianowany komendantem organizacji „Nie”(Niepodległość). Od 6 września pełnił funkcję Szefa Sztabu KG AK. Po upadku Powstania Warszawskiego został wyznaczony prze gen. dyw. Tadeusza „Bór” Komorowskiego na swojego następcę. Okulicki opuścił Warszawę w raz z ludnością cywilna i udał się do Częstochowy. Od tego czasu używa pseudonimów konspiracyjnych „Niedźwiadek” w kraju i w korespondencji z Londynem „ Termit”. Okulicki zdaje sobie sprawę , że na jego barkach spoczywa odpowiedzialność za Polskie Państwo Podziemne będące w strukturach krajowych AK. Kompletuje nowa Komendę Główna AK. Widząc bezsensowność dalszej walki wydaje ostatni rozkaz, rozwiązując Armie Krajową. Było to 19 stycznia 1945 roku. Przeciwny jest ujawnianiu się żołnierzy AK, którzy zaraz po dekonspiracji zostają aresztowani przez NKWD i rodzime UB. Nie widząc możliwości dalszej walki przyjął tzw., „zaproszenie” , na rozmowy z przedstawicielem gen.”Iwanowem”( Iwan Sierow), w celu omówienia „współpracy”. 27 marca 1945r., podstępnie aresztowany w raz z innymi przedstawicielami Polski Podziemnej rządu i parlamentu, zostaje przewieziony na Łubiankę do Moskwy. Zdaje sobie sprawę, że już drugi raz z tego miejsca nie wróci żywy. Sądzony w „procesie szesnastu”, skazany na 10 lat więzienia ( najcięższy wyrok), w którym zarzucano mu współpracę Armii Krajowej z Niemcami przeciwko ZSRR i inne bzdurne zarzuty. Do 24 grudnia 1946 roku więziony w celi nr 62 więzienia moskiewskiego na łubiance. Został wyprowadzony w wigilię tego roku i zamordowany. Grób Jego po dzień dzisiejszy jak i wielu pomordowanych został nieznany.
    - ppor. piech. Zbigniew Waruszyński ps. "Dewajtis 2", przydział do Kedywu Okręgu AK Kraków jako oficer dyspozycyjny, ostatnio oficer dywersji
    - kpt. sap. Tomasz Wierzejski ps. "Zgoda 2", w Powstaniu d-ca kompanii w baonie "Czata 49", ciężko ranny 28.VIII po kapitulacji dostał się do niewoli niemieckiej, 6.VI.45 przybył do Wielkiej Brytanii

    Zrzut na placówkę "Kos" 24 km od Krakowa, odebrano zrzut od 2 samolotów. Drugi zrzucił zasobniki i paczki




    Data: 24/25 V 1944
    Operacja: Weller 23
    Dowódca: kpt. naw. Stanisław Daniel
    Ekipa: LIV
    - por. piech. rez. Bronisław Konik ps. "Sikora", przydział do kedywu Okręgu AK Stanisławów
    - por. piech. Zbigniew Matula ps. "Radomyśl", przydział do Okręgu Kraków, oficer broni, d-ca plut. w 4 kompanii "Ewa". W październiku po dekoncentracji pułku dowodca oddziału partyzanckiego "Radomyśla". 31 października 1944 r. żołnierze plutonu „Radomyśl” zostali wskutek zdrady otoczeni na swojej kwaterze we wsi Słona w pobliżu Zakliczyna nad Dunajcem przez żandarmerię niemiecką. Zbigniew Matula wydał podkomendnym rozkaz rozproszenia się i wycofywania w stronę lasu, samemu osłaniając ich odwrót. Zginął w akcji, wraz z nim poległo jeszcze trzech żołnierzy, czworo kolejnych, w tym kobieta-łączniczka, dostało się do niewoli
    - kpt. piech. rez. Michał Nowakowski (po wojnie Sarżyński Michał) ps. "Harpun", w Pows. Warsz. w Śródmieściu Południowym w Zgrupowaniu "Golski", pełnił obowiązki adiutant dowódcy, II oficer taktyczny
    - por. piech. rez. Alfred Pokultinis ps. "Fon", vel Alfred Karczewski, Alfred Sadowski, w czerwcu dostał przydział do Oddziału I Organizacyjnego sztabu Komendy Głównej AK na stanowisko oficera oddziału. Zajmował się łącznością z obozami jenieckimi. W czasie powstania warszawskiego początkowo służył jako oficer dyspozycyjny dowódcy Oddziału I sztabu. W ierwszym tygodniu po 1 sierpnia przyłączył się do plutonu por. „Fregaty” walczącego w 44 kompanii Wojskowej Służby Ochrony Powstania IX Zgrupowania Batalionu Kiliński operującego w Obwodzie Śródmieście AK. Pomagał w produkcji butelek zapalających. 8 sierpnia został dowódcą kompanii łączności w Grupie Północ, a od 15 sierpnia został szefem łączności tej Grupy na miejsce kpt.Zygmunta Sawickiego „Samulika”, który został ranny. 2 września przeszedł kanałami ze Starego Miasta do Śródmieścia, a po rozwiązaniu Grupy Północ został 5 września dowódcą kompanii łączności Okręgu Warszawskiego i jednocześnie zastępcą szefa łączności komendy tego Okręgu ds. łączności drutowej. 3 września był lekko ranny w czasie walk przed gmachem Adrii. Po upadku powstania przebywał w obozach niemieckich (Fallingbostel, Bergen-Belsen, Oflag II D Gross-Born, Stalag X B Sandbostel, Oflag X-C Lubeka). Został uwolniony 2 maja 1945 r. przez wojska angielskie. W latach 1945–1947 służył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie
    - ppor. piech. rez. Zbigniew Wilczkiewicz ps. "Kij", w Powst. Warsz. w Śródmieściu d-ca plutonu w zgrupowaniu baonu "Kiliński" następnie "Gurt". Po kapitulacji w niewoli niemieckiej
    - kurier ppor. Jan Nodzyński ps. "Łuk", Jan Duda, Roman Śmigielski (kurier Delegatury Rządu na Kraj) urodzony 29 marca 1909 r. we Florynce k. Grybowa, syn Mariana i Herminy z Lauterbachów, przed wojną zarządca lasów, brał udział w kampanii polskiej 1939 r., internowany na Węgrzech, w lutym 1940 r. przez „zieloną granicę” przez Jugosławię i Włochy dotarł do Francji, przydzielony do 3 pal, ewakuowany do Wielkiej Brytanii, przydzielony do 1 pal, ukończył Szkołę Podchorążych Artylerii w Kelty, przeniesiony do 1 pam, zaprzysiężony jako „wysłannik Rządu Polskiego” w Londynie 20 marca 1944 r., brał udział w Powst. Warsz. dowódca plutonu w zgrupowaniu „Golski”, po upadku powstania więziony w obozach Sandbostel i Lubeka, 11 maja 1945 r. przybył do Londynu, szykowany do wyprawy do Polski, jako kurier MSW

    Zrzut na placówkę "Koliber 2" położona 11 km na północ pod Bochnią. Meldunek niemiecki z 25 maja: "W nocy z 24 na 25 maj około 15 samolotów nieprzyjaciela wtargnęło ze Słowacji do rejonów: Biłgoraj, Sandomierz, Bochnia. Prawdopodobnie celem zaopatrzenia band"




    Data: 29/30 V 1944
    Operacja: Most 2 / Kryptonim Wildhorn II
    Dowódca: F/L O Denovan
    Ekipa: LV
    - ppłk sap. Romuald Bielski ps. "Bej", przydzielony do Wydziału Broni Szybkich Oddziału III Komendy Głównej Armii Krajowej
    - gen. dyw. Tadeusz Kossakowski ps. "Krystynek", warto zaznaczyć, iż w chwili przelotu Kossakowski stał się najstarszym z "cichociemnych" przerzuconych do kraju - miał 56 lat, ponadto 30 maja w chwili przelotu uzyskał stopień generała dywizji stając się również najwyższym stopniem cichociemnym przerzuconym do kraju. W celach konspiracyjnych Generał przyjmuje pseudonim "Krystynek". Przydzielony do Wydziału Broni Szybkich Oddziału III Operacyjnego Komendy Głównej AK. Został także dowódcą Zakładów Produkcji Uzbrojenia AK. W pierwszych dniach powstania warszawskiego walczył jako zwykły strzelec w drużynie szturmowej, a później przeniesiony został do pionu produkcji uzbrojenia. We wrześniu 1944 został równocześnie dowódcą kilkunastoosobowej Legii Oficerskiej. Po kapitulacji Warszawy dostał się do niewoli i przebywał w niemieckich oflagach XVIII-73 w Landwasser, IV C w Colditz, XVIII-317 C w Markt Pengau w Austrii. Po wyzwoleniu zgłosił się do Polskich Sił Zbrojnych i powrócił do Londynu. W grudniu 1945 wrócił jednak do Polski.

    "Dakota" lądowała na lądowisku "Motyl", 18 km na północny zachód od Tarnowa, koło wsi Wał Ruda. Po upływie 7 minut samolot odleciał. Zabrano do Włoch:

    - mjr Zbigniew Sujkowski ps. "Leliwa"
    - płk lotn. Roman Rudkowski ps. "Rudy"
    - Jan Domański ps. "Bartnicki" (emisariusz SL)
    Lądowisko "Motyl" koło wsi Wał Ruda pow. brzeskim 18 km od Tarnowa, rozładowano i załadowano samolot bardzo sprawnie, na lądowisku samolot przebywał 7 minut




    Data: 30/31 V 1944
    Operacja: Weller 30
    Dowódca: mjr naw. Eugeniusz Arciuszkiewicz
    Ekipa: LVI
    - ppor. piech. Maksymilian Klinicki ps. "Wierzba 2", "Wierzba 2", vel Marian Kwiatkowski, przydział do oddziału partyzanckiego „Grom” (Kedyw Okręgu Kraków AK) na stanowisko dowódcy oddziału. Brał udział w walkach o Republikę Pińczowską, m.in. 26 lipca pod Sielcem z policją niemiecką i ukraińską. Po połączeniu „Gromu” ze „Skokiem” był dowódcą połączonego oddziału „Grom-Skok”. Prowadząc ten oddział na koncentrację 1 sierpnia 1944 roku stoczył pod Goszczą bitwę przerwaną przez atak niemieckiego myśliwca. Od sierpnia walczył jako dowódca 3. kompanii Samodzielnego Batalionu Partyzanckiego „Skała”. Od 1 stycznia 1945 roku pełnił obowiązki dowódcy tego batalionu. Na początku 1945 roku został aresztowany przez UB. 15 września umorzono postępowanie karne prowadzone przeciw niemu
    - mjr Adolf Łojkiewicz ps. "Ryś 2", "Wilk 2", vel Kaczmarek, przydział do Wydziału Uzbrojenia „Leśnictwo” Oddziału IV Kwatermistrzowskiego Komendy Głównej AK na stanowisko oficera szefostwa uzbrojenia. W powstaniu warszawskim był szefem sztabu i zastępcą dowódcy Zgrupowania „Leśnik”. 18 albo 25 sierpnia dowódca Zgrupowania Jerzy Szypowski został ciężko ranny. Od tego momentu Łojkiewicz przejął dowodzenie Zgromadzeniem. Brał udział w walkach Zgrupowania o: Leszno, Mirów, Muranów, getto, północną linię obrony Starego Miasta (w tym o PWPW), ul. Zakroczymską. 28 sierpnia był ranny broniąc PWPW (w czasie walk o PWPW Zgrupowanie straciło 80% swojego składu). We wrześniu walczył w Obwodzie Śródmieście. Po upadku powstania dostał się do niewoli niemieckiej.
    - por. piech. rez. Karol Pentz ps. "Skała 2" "Limba 2", przydział do Okręgu Lublin AK, jednak przydział ten nie został zrealizowany. W czasie powstania warszawskiego walczył od 4 sierpnia w Zgrupowaniu Batalionu Kiliński operującym w Obwodzie Śródmieście AK. Po Kazimierzu Szczapie „Baturze” przejął dowodzenie 6 kompanią „Wawer”. Brał udział m.in. w: izolowaniu budynku PAST przy ul. Zielnej, szturmie i zdobyciu budynku PAST, walkach obronnych w rejonie ulic Bagno–plac Grzybowski–ul. Królewska 16. Został ciężko ranny 29 sierpnia przy ul. Próżnej. Przeniesiony do szpitala przez Aleje Jerozolimskie, zmarł od ran 9 września w szpitalu przy ul. Lwowskiej. Wg innej relacji zginął 6 września przy ul. Próżnej
    - ppor. piech. rez. Feliks Perekładowski ps. "Przyjaciel 2", "Wiatr 2", dostał na początku lipca przydział do Kedywu Inspektoratu Nowy Sącz Okręgu Kraków AK. Został zastępcą dowódcy oddziału partyzanckiego „Wilk” dowodzonego przez por. Krystiana Więckowskiego ps. „Zawisza” oraz dowódcą 1 plutonu. Od 16 sierpnia 1944 roku był dowódcą oddziału o początkowej sile ok. 40 osób. Brał udział w wielu akcjach, były to m.in.: rozbrojenie ok. 50-osobowego niemieckiego posterunku w Kamienicy, 27 lipca 1944 roku, zasadzka na szosie koło Kamienicy, w wyniku której zginęło 5 Niemców, 5 było rannych, a 7 wzięto do niewoli (ok. 28 lipca), od 29 lipca uczestniczył w Akcji „Burza”, rozbrojenie 50-osobowej załogi Wehrmachtu w umocnionej szkole w Kamienicy, rozbrojenie 2-osobowego posterunku w Łącku (ok. 1 sierpnia), uwolnienie 16 więźniów radzieckich w Jazowsku (ok. 1 sierpnia), 2 akcje na samochody niemieckie na drodze Krościenko nad Dunajcem–Czorsztyn i pod Tylmanową (sierpień), opanowanie budynku stacyjnego w Kasinie Wielkiej (w nocy z 16 na 17 sierpnia), w odwecie Niemcy spalili kilka wsi i zamordowali ok. 100 osób, atak na oddział żandarmów (10 zginęło, 15 było rannych, 21 sierpnia), zasadzka na samochód wiozący załogę posterunku w Łącku – 29 zabitych i rannych Niemców (7 września). Od 22 września walczył jako dowódca 1 kompanii (i tymczasowo zastępca dowódcy 1 batalionu) 1 Pułku Strzelców Podhalańskich AK, brał m.in. udział w takich akcjach jak: rozbrojenie 15-osobowego posterunku w Leśnicy (koniec września), uderzenie na posterunek Grenzschutzu w Czarnej Wodzie (15 października), nieudany atak na posterunek Grenzschutzu w Szczawnicy (17 października), ponowne opanowanie posterunku w Leśnicy i udział w końcowej fazie bitwy o Ochotnicę. 28 listopada został odprawiony (na czele początkowo 8-osobowego, później 20-osobowego oddziału) do działań w rejonie Zakopanego.Oddział ten został od 6 grudnia wydzielony z 1 Pułku Strzelców Podhalańskich. Na czele tego oddziału: zdobył posterunek straży słowackiej w Hyżnem (w nocy z 5 na 6 grudnia), rozbroił posterunek w Suchej Górze Orawskiej, zlikwidował kilku konfidentów niemieckich i wychłostał kilku złodziei, opanował stację kolejową w Podczerwonym, rozbroił słowacki posterunek w Orawskiej Głodówce (styczeń 1945 roku). Od 27 stycznia organizował demobilizację AK w regionie, przerzucał spalonych żołnierzy do Wrocławia, likwidował konfidentów UB, prowadził działalność propagandową. Działał w Delegaturze Sił Zbrojnych na Kraj. 15 października 1945 roku wyjechał z kraju. Dotarł do sztabu 2 Korpusu Polskiego w Ankonie
    - ppor. piech. Tadeusz Tomaszewski ps. "Wąwóz", ranny na Woli 5 sierpnia w czasie natarcia oddziału Kedywu, został przetransportowany do szpitala polowego, dalsze jego losy są nieznane.
    - mjr piech. Stanisław Trondowski ps. "Grzmot 2", został dowódcą 82 pułku piechoty 30 Dywizji Piechoty AK. Pułk prowadził walki z Niemcami na tyłach frontu niemiecko-sowieckiego, wyróżnił się m.in. udaną zasadzką na kolumnę Wehrmachtu na szosie Wysokie Litewskie-Warszawa. Wkrótce jednostka znalazła się na tyłach Armii Czerwonej, a mjr Trondowski został internowany. W sowieckich więzieniach i łagrach spędził w sumie 12 lat, do kraju wrócił dopiero 24 października 1956.

    Zrzut na placówkę odbiorczą „Paszkot 1” 7 km na północ od Łańcuta, w okolicy wsi Dąbrówki




    Data: 25/26 VII 1944
    Operacja: Most III / Kryptonim Wildhorn III
    Dowódca: F/L S.G. Culliford
    Ekipa: LVII
    - kpt. dypl. sap. Kazimierz Bilski ps. "Rum", (ekspediowany do Kraju jako emisariusz Oddz. Spec. z zadaniami z zakresu łączności kurierskiej) w Powst. Warsz. początkowo oficer do specjalnych zleceń komendanta śródmiejskiego IV Rejonu, pd 12.VIII d-ca batalionu szturmowego "Rum" po kapitulacji dostał się do niewoli niemieckiej. 6.VI.1945 r. powrócił do Wielkiej Brytanii
    - por. art. rez. Zdzisław Jeziorański (obecnie Nowak) ps. "Zych", "Jan", "Jacek", emisariusz NW do KG AK, dyr. rozgłośni Polskiej RWE
    - ppor. łączn. rez. Leszek Starzyński ps. "Malewa", w Powst. Warsz. w Śródmieściu radiotelegrafista komendy Obszaru Warszawskiego. Po kapitulaji w niewoli niemieckiej
    - mjr łączn. Bogusław Wolniak ps. "Mięta", w Powst. Warsz. w Śródmieściu w II rzucie KG AK. Po kapitulacji w niewoli niemieckiej

    I tym razem wybrano lotnisko "Motyl". Samolot przebywał tam dość długo (koła samolotu ugrzęzły w podmokłej murawie i załoga rozważała spalenie maszyny) i dopiero przy czwartej próbie po 65 minutach spędzonych na lądowisku pilot poderwał Dakotę do lotu do Włoch zabierając m.in. zdobyte przez wywiad AK części rakiety V-2 i przygotowany przez polskich naukowców raport w tej sprawie. Do Włoch zabrano:

    - Tomasz Arciszewski ps. "Stanisław"
    - por. Tadeusz Chciuk ps. "Celt", kurier KG AK
    - por. Jerzy Chmielewski ps. "Rafał"
    - ppor. Czesław Miciński
    - Józef Retinger ps. "Salamandra"
    Lądowisko "Motyl" koło wsi Wał Ruda pow. brzeskim 18 km od Tarnowa




    Data: 30/31 VII 1944
    Operacja: Jacek 1
    Dowódca: kpt. naw. Stanisław Daniel, zginął z załogą 15 VIII podczas lotu z pomocą Powstaniu
    Ekipa: LVIII
    - płk piech. Jacek Bętkowski ps. "Topór 2", w Powstaniu Warsz. dowódca odcinka taktycznego "Topór" w Śródmieściu Południowym, obejmującego obszar broniony wzdłuż ulic: Marszałkowska, Polna, Noakowskiego, Emilii Plater, Wspólnej, Poznańskiej i Nowogrodzkiej. Po kapitulacji Warszawskiego Korpusu AK dostał się do niewoli niemieckiej. 29.VI.1945 r. przybył do Wielkiej Brytanii
    - kpt. piech. Franciszek Malik ps. "Piorun 2", walczy w Powst. Warsz. z-ca d-cy. odcinka taktycznego "Litwin" w Śródmieściu Południowym, potem d-ca baonu i odcinka "Piorun, po kapitulacji dostał się do niewoli niemieckiej
    - por. piech. rez. Stanisław Ossowski ps. "Jastrzębiec 2", w Powst. Warsz. w Śródmieściu Południowym d-ca kompanii szturmowej odcinka taktycznego "Bogumił" ranny w walkach o budynek ambasady chińskiej. Po kapitulacji w niewoli niemieckiej
    - por. piech. rez. Julian Piotrowski ps. "Rewera 2", w Powst. Warsz. adiutant dowódcy odcinka taktycznego "Topór". Po kapitulacji w niewoli niemieckiej
    - kpt. art. Zbigniew Specylak ps. "Tur 2", "Edward", w Powst. Warsz. początkowo w Śródmieściu Południowym w zgrupowaniu "Sławbora", następnie na Czerniakowie jako z-ca dow. Zgrupowania "Kryska"i równolegle dow. baonu "Tur" ciężko ranny, potem przeprawiony przez Wisłę. W czasie przeprawy ponownie raniony
    - ppor. łączn. rez. Władysław Śmietanko ps. "Cypr", w Powst. Warsz. w Śródmieściu, radiotelegrafista komendy Obszaru Warszawskiego. Po kapitulacji w niewoli niemieckiej

    Zrzut na placówkę "Solnica" pod Grodziskiem Mazowieckim, skoczkowie przybyli do Warszawy 1 VIII 1944 i od razu włączyli się do walk powstańczych.



    W czerwcu 1944 roku opracowano ostatni z planów operacyjnych zakodowany jako "Odwet". Zakładał głównie niesienie pomocy w sprzęcie i ekwipunku, które były niezbędne w organizowaniu powszechnego powstania. Jak wiemy, do boju zerwała się ludność Warszawy wiedziona przez Armię Krajową. Polscy i zagraniczni lotnicy odznaczyli się niesamowitym wręcz męstwem w niesieniu pomocy walczącej stolicy. Ogółem "Odwet", trwający od sierpnia 1944 roku do grudnia 1944 roku (w planach był lipiec 1945 roku) to 400 startujących samolotów, z których 227 wykonało zadanie. Straty wyniosły 47 samolotów. Do kraju przedostało się 38 spadochroniarzy, z których jeden nie przeżył lądowania. Zrzucono 355 ton sprzętu, z czego na pewno dotarło 150 ton. Jeśli zaś chodzi o pieniądze, to przesłano 3 996 188 dolarów papierowych i 34 800 w złocie oraz 6 460 000 marek. 5% zostało straconych.



    Data: 21/22 IX 1944
    Operacja: Przemek 1
    Dowódca: por. naw. Stanisław Kleybor
    Ekipa: LIX
    - ppor. łączn. Marian Leśkiewicz ps. "Wygoda", "Rachim", "Dolina", przydział do Okręgu AK Kielce jako radiotelegrafista 2 DK AK. Po dekoncentracji zgrupowania dywizyjnego radiotelegrafista 2 pp Leg.
    - płk piech. Przemysław Nakoniecznikoff-Klukowski ps. "Kruk 2", we wrześniu i październiku 1944 pełnił obowiązki zastępcy dowódcy Kieleckiego Korpusu AK. Następnie od października 1944 do stycznia 1945 komendant Okręgu Kraków AK. Po zakończeniu II wojny światowej został aresztowany przez NKWD i wywieziony do ZSRR, gdzie przebywał do 1955 r.
    - ppor. piech. Zenon Sikorski (po wojnie Tadeusz Ciekański) ps. "Pożar", "Poradowski", "Poniatowski", "Spec", przydział do Okregu Radom-Kielce AK, gdzie walczył w składzie 2 Dywizji Piechoty Legionów AK „Pogoń”. Od 8 października został przydzielony do 2 Pułku Piechoty Legionów AK, a od 25 października 1944 roku do stycznia 1945 roku działał w konspiracji w Ostrowcu Świętokrzyskim. Po wojnie pracował jako kierownik zaopatrzenia w Zjednoczeniu Przemysłu Węglowego w Chorzowie. Po aresztowaniu 20 sierpnia 1945 roku przez Urząd Bezpieczeństwa został skazany 26 stycznia 1946 roku na 8 lat więzienia. Po amnestii wyrok zmniejszono o połowę. Wyszedł z więzienia 20 sierpnia 1949 roku. Był później inwigilowany i szykanowany
    - por. piech. rez. Tadeusz Sokół ps. "Bug 2", "Irkus", przydział do Okręgu AK Kielce jako d-ca 5 kompanii II baonu 2 pp Leg. w składzie 2 DP AK. Pod koniec października przeniesiony jako instruktor do Okręgu AK Kraków
    - mjr kaw. Aleksander Stpiczyński ps. "Klara", "Wilski", urodzony w Włocławku rocznik 1898, emisariusz KG AK do NW, przydział Okręg AK Kielce, w walkach kieleckiego korpusu AK. Od listopada w dyspozycji Oddz. II KG AK. 22.XII. aresztowany w Krakowie przez Gestapo, więziony w Gross-Rosen, Dora i Mauthausen. W latach 45-74 przebywał w W. Brytanii i Ekwadorze wrócił do Kraju (Autor "Wbrew wyrokowi losu, W-wa 81", własne wspomnienia w książce "Cichociemni z Polski do Polski" Szatsznajdera, str. 206 - 226) przygody jakie przeżył mogłyby służyć za kanwę wieloodcinkowego filmu
    - plut. łączn. rez. Kazimierz Śliwa "Strażak 2"

    Zrzut na placówkę "Rozmaryn" pod Włoszczową 6 km na południowy wschód od Secemina, pow. włoszczowskim




    Data: 16/17 X 1944
    Operacja: Wacek 1
    Dowódca: kpt. naw. Roman Chmiel
    Ekipa: LX 2 samoloty
    - sierż. łączn. Władysław Flont ps. "Grandziarzon", przydzielony jako radiotelegrafista do Oddz. V AK Łódź, później do plutonu w Podokręgu Piotrków który powstał 29.X.44 r. w miejsce Inspektoratu Rejonowego
    - ppor. łączn. rez. Władysław Godzik ps. "Skrzat", przydział do Oddz. V Podokręgu Piotrków jako z-ca dow. a następnie dowódca plutonu
    - kpt. łącz. rez. Teodor Hoffman ps. "Bugaj", przydział do Oddz. V Okręgu AK Łódź oficer radiołączności. Zatrzymany 25. XI. przez patrol niemiecki w Piotrkowie Trybunalskim postrzelony podczas ucieczki, ujęty i torturowany w Gestapo po czym amputacja nogi. Po kilku dniach wykradziony ze szpitala Św. Trójcy w Piotrkowie przez patrol "Mokrego".
    - płk dypl. sap. rez. Wacław Kobyliński ps. "Dziad", W czasie kampanii wrześniowej 1939 pełnił służbę w Sztabie Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew” na stanowisku szefa Oddziału I. W czasie kampanii norweskiej 1940, w stopniu majora, dowodził 1 batalionem Samodzielnej Brygadzie Strzelców Podhalańskich. 28 maja 1940 dowodzony przez niego pododdział miał za zadanie opanowanie wzgórza Skavtuva (650 m) oraz Hestefjellet (773 m), a następnie opanowanie wioski Beisfjord. Po wcześniejszych atakach oddziałów Legii Cudzoziemskiej oraz piechoty norweskiej, które uległy załamaniu, na pozycje niemieckiej zostało skierowane uderzenie I batalionu. Ataki trwały cały dzień, były przerywane przez naloty bombowców niemieckich, ale wieczorem elitarne jednostki niemieckie musiały się wycofać i założone cele zostały zdobyte. Po zrzucie przydział do wywiadu Oddz. II KG AK jako oficer referatu "Wschód"
    - mjr sap. Mieczysław Pękala ps. "Bosak" (po wojnie Górski) W kwietniu 1940 roku przez Łotwę i Szwecję dotarł do Norwegii, gdzie zaciągnął się do Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich w Narwiku. Po kapitulacji Norwegii przebywał w obozie polskim dla ochotników w Findlandii do końca listopada 1940 roku, później pracował jako drwal w Szwecji (przez pewien czas pracował również na statku Dar Pomorza). 11 września 1942 roku przybył do Wielkiej Brytanii, gdzie został przydzielony do Centrum Wyszkolenia Saperów. Po zrzucie przydzielony do Oddz. II Okręgu AK Łódź jako szef oddziału
    - rtm. kaw. rez. Jan Różycki (pierwszy lot do Polski był nieudany 10.X.44 r. musieli zawrócić znad zrzutowiska) ps. "Busik", "Rola", był w lipcu 1943 r. d-cą polskich żołnierze z kompanii mirandczyków, czekający na Gibraltarze na transport do Wielkiej Brytanii. Katastrofa lotnicza 4 lipca 1943 w Gibraltarze. Warta przy trumnach w nocy ze środy na czwartek ( 7/8 lipiec ) zawiadamia Różyckiego, że trumny pękły. Łubieński, Różycki, Lucas, Perry i inni, przewożą obie trumny do kostnicy, i przekładają do nowych nie było czasu na ponowne zalutowanie. Ciała owinięto w koc i dodatkowo jeszcze w dwa ponownie przewieziono do Katedry. "Orkan" zabrał tylko gen. Sikorskiego. Zwłoki Klimeckiego, Mareckiego i Ponikiewskiego załadowano na inny okręt. Po zrzucie od listopada 1944 roku był komendantem Rejonu Moszczenica Obwodu Piotrków Trybunalski AK. Pełnił tę funkcję do 10 stycznia 1945 roku. (Profesor po wojnie związany z Politechniką Wrocławską, kierował Katedrą Budowy Dróg, był pierwszym dyrektorem Instytutu Inżynierii Lądowej) Wspomnienia są opisane w książce "Cichociemni z Polski do Polski" w dziale Na szlaku do "Polski - Gibraltar", str. 227 - 235

    Zrzut na placówkę "Mewa" 19 km na południowy wschód od Piotrkowa Trybunalskiego




    Data: 16/17 X 1944
    Operacja: Poldek 1
    Dowódca: por. naw. Stanisław Kleybor
    Ekipa: (LX)
    - mjr piech. Jerzy Emir-Hassan ps. "Turek 2", "Żuk", przydział do Okręgu AK Łódź jako szef sztabu Okręgu
    - ppłk piech. Leopold Krizar ps. "Czeremosz", zginął w czasie skoku
    - kpr. łączn. rez. Aleksander Makagonow (po wojnie Aleksander Makagon) ps. "Wschód", "Wieczór", przydział do Oddz. V Podokręgu Piotrków, telegrafista
    - por. piech. rez. Bruno Nadolczak ps. "Piast", przydział do Oddz. II Podokręgu Piotrków jako zastępca szefa oddziału, później oficer w Oddz. II Okręgu AK Łódź
    - ppor. łączn. rez. Stefan Przybylik ps. "Gruch", przydział do Podokręgu Piotrków jak dow. plut. łączności. W styczniu 1945 r. aresztowany przez Gestapo w Piotrkowie pod nazwiskiem Stefan Darek. Wysłany do Radogoszczy zbiegł pod Gałkówkiem ze zbombardowanego transportu kolejowego
    - płk lotn. Roman Rudkowski ps. "Rudy" - Pierwszy skok 25/26.I.43 r, przydział do Wydziału Lotnictwa Oddz. III KA AK jako szef wydziału. 29/30.V.44 r. odleciał na zachód z zadaniami w zakresie pomocy lotniczej dla Kraju, operacja "Most II" z pod Tarnowa do Włoch. Tym razem przybywa do Kraju jako emisariusz Szefa sztabu Naczelnego Wodza i ponownie obejmuje stanowisko szefa Wydziału Lotnictwa KG AK

    Zrzut na placówkę "Mewa" pod Piotrkowem Trybunalskim (mieli skakać na placówkę "Ognicha" lecz jej nie znaleziono. Podczas skoku ginie ppłk. piech. Leopold Krizar "Czeremosz" vel Leon Halicki, prawdopodobnie skakał jako ostatni, zaplątał się w taśmy na zewnątrz samolotu i był ciągnięty przezeń, został odcięty prze nic nie wiedzącego despatchera i spadł z nierozwiniętym spadochronem 40 km od miejsca zrzutu na na teren majątku pod Kazanowem. Zwłoki nabite na sterczący korzeń drzewa znaleźli chłopcy pasący bydło 22.X. Powiadomiony komendant placówki sierż. "Brawura" i ppor. "Mirow" zajęli się pogrzebem cichociemnego.




    Data: 18/19 XI 1944
    Operacja: Kazik 2
    Dowódca: kpt. naw. Roman Chmiel
    Ekipa: LXI
    - ppor. br. panc. rez. Kazimierz Czerwiński ps. "Bryzga", przydział do Referatu Przerzutów Powietrznych „Syrena” Komendy Głównej AK na stanowisko zastępcy oficera przerzutu powietrznego okręgu (najprawdopodobniej) krakowskiego. Po rozwiązaniu AK prowadził działania likwidacyjne. Prawdopodobnie działał w Delegaturze Sił Zbrojnych na Kraj. Był poszukiwany przez NKWD i przez Urząd Bezpieczeństwa
    - kurier plut. Jan Błaszczyk ps. "Kret" (kurier Delegatury Rządu na Kraj), (vel Jan Borecki), urodzony 1 listopada 1910 r. w Wołowie, pow. Kutno, syn Piotra i Stanisławy z Przezdzięków, zaprzysiężony 6 października 1944 r., zrzucony w Polsce 18/19 listopada 1944 r., do lipca 1945 r. pracował przy obsłudze radiostacji Delegata Rządu (nr 58); SPP, MSW, t. 9, k. 501, List odprawowy J. Błaszczyka.
    - kurier szer. Józef Gójski ps. "Borowik", vel Józef Szymoński (kurier Delegatury Rządu na Kraj) syn Józefa i Honoraty z Mroczków, zaprzysiężony 6 października 1944 r., zrzucony 18/19 listopada 1944 r., w grudniu 1944 r. przewoził Wincentego Witosa na teren pow. piotrkowskiego, podczas nieudanej operacji wywiezienia go do Londynu. SPP, MSW, t. 9, k. 496–497, List odprawowy J. Gójskiego

    Zrzut na placówkę "Solnica" pod Grodziskiem Mazowieckim, jeden ze skoczków zawisł na drzewie, (w czasie tej operacji przerzucono również 10 zasobników i 6 paczek, 3 skoczków dostarczyło 283 025 USD dla AK i 314 645 USD dla Delegatury Rządu




    Data: 22/23 XI 1944
    Operacja: Kazik 1
    Dowódca: kpt. naw. Krzywicki
    Ekipa: LXII
    - ppor. łączn. rez. Przemysław Bystrzycki ps. "Grzbiet", "Kreda", vel Michał Grzbiet, d-ca radiostacji nr 06 Oddz. VI Sztabu NW w 1 Pułku Piechoty Strzelców Podhalańskich Armii Krajowej, działającej do sierpnia 1945. Po wojnie pozostał w podziemiu, ale po zdradzie, wraz ze swoim dowódcą został aresztowany 23 sierpnia 1945 w Krakowie przez Urząd Bezpieczeństwa. 31 grudnia 1945 został skazany na 6 lat więzienia. Na mocy amnestii karę zmniejszono do 1 roku, zaliczono okres aresztowania, wskutek czego został zwolniony 23 sierpnia 1946.
    - ppor. łączn. rez. Bernard Bzdawka ps. "Siekiera", "Płotka", w dyspozycji komendy Okręgu AK Kraków W oczekiwaniu na ostateczny przydział pełnił funkcję instruktora w 2. kompanii 1. baonu 1 Pułku Strzelców Podhalańskich AK do połowy stycznia 1945 roku. 13 stycznia 1945 roku walczył z Niemcami w okolicach Szczawy jako dowódca sekcji granatników. 1 maja 1945 roku osiedlił się w Poznaniu pod nazwiskiem Bernard Płotka. 26 listopada 1945 roku został aresztowany przez Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Publicznego w Poznaniu pod zarzutem przynależności do organizacji WiN. 5 lutego 1946 roku został osadzony w więzieniu przy ul. Młyńskiej 1 w Poznaniu. Został oskarżony został o to, że od września 1945 roku: „(...) był członkiem nielegalnego związku „Wolność i Niezawisłość” mającego na celu obalenie demokratycznego ustroju Państwa Polskiego. W wyniku rozprawy jawnej w dniu 26 lipca 1946 roku przed Wojskowym Sądem Rejonowym w Poznaniu Na podstawie art. 1. Dekretu o ochronie Państwa Bzdawka skazany został na karę 2 lat więzienia, jednak 31 lipca 1946 roku został zwolniony z więzienia
    - mjr br. panc. Adam Mackus ps. "Prosty", zadanie specjalne Oddz. VI Sztabu NW w zakresie przeorganizowania łączności operacyjnej. 22 listopada 1944 powierzono mu misję spotkania się w Polsce z gen.Leopoldem Okulickim – nowym dowódcą Armii Krajowej, w celu ustalenia zasad antysowieckiej konspiracji. Do spotkania doszło w Krakowie. W wyniku zdrady 23 sierpnia 1945 został schwytany w Krakowie przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Dzięki akcji sterowanej z Londynu, po procesie, 10 stycznia 1946r. wyszedł na wolność
    - ppor. łączn. rez. Stanisław Mazur ps. "Limba", "Hawrań", w dyspozycji Komendy Okręgu AK Kraków. Po skoku Mazur pozostał w dyspozycji Komendy Okręgu Kraków AK. W czasie oczekiwania na ostateczny przydział służył w 1 batalionie 1 Pułku Strzelców Podhalańskich AK. W styczniu 1947 roku uciekł przez zieloną granicę z Polski i osiedlił się w Szkocji
    - mjr piech. Kazimierz Raszplewicz ps. "Tatar 2", w dyspozycji KG AK, inst. w I baonie 1 pspodh AK
    - por. piech. rez. Marian Skowron ps. "Olcha 2", przydział do Okręgu AK Kraków

    Zrzut na placówkę "Wilga" 24 km od Nowego Targu koło wsi Szczawa, w pow. limanowskim, oprócz skoczków zrzucono 16 zasobników i 2 paczki, 3 paczka ze sprzętem zaczepiła się o płozę ogonową i powróciła z samolotem do bazy w Brindisi.




    Data: 26/27 XII 1944
    Operacja: Staszek 2
    Dowódca: kpt. naw. Krzywicki
    Ekipa: LXIII
    - ppor. łączn. rez. Bronisław Czepczak ps. "Zwijak 2", vel Bronisław Górecki, Bronisław Dzwoniarz, przydział do Okręgu AK Kraków jako telegrafista, przyłączył się do Pierwszego Batalionu 1 Pułku Strzelców Podhalańskich AK, w którym służył jako radiotelegrafista. 13 stycznia 1945 roku uczestniczył w zwycięskiej bitwie z niemieckim oddziałem pacyfikacyjnym. W 1945 roku pozostał w konspiracji. Działając w Delegaturze Sił Zbrojnych na Kraj, a następnie w Wolności i Niezawisłości, miał obowiązek – dysponując 2 radiostacjami – utrzymywać łączność z bazą we Włoszech i Anglii. Zaczął używać nazwiska Bronisław Górecki. Został aresztowany 7 grudnia 1945 r. W listopadzie 1946 r. został skazany na 5 lat więzienia. Po amnestii w roku 1947 zdał maturę i rozpoczął studia w Poznaniu, jednocześnie zaczął pracę jako księgowy. 2 października 1950 r. został ponownie aresztowany. Po długim śledztwie został skazany w marcu 1953 r. na 15 lat więzienia. Wyrok odbywał w więzieniu we Wronkach. Został zwolniony warunkowo w 1956 r.
    - kpt. dypl. piech. Stanisław Dmowski ps. "Podlasiak", przydział tymczasowy do dyspozycji Oddziału III Operacyjnego AK. W oczekiwaniu na ostateczny przydział pozostawał w 1. batalionie 1 Pułku Strzelców Podhalańskich AK.
    - ppor. Jan Matysko ps. "Oskard", „Łukasz”, „Hanys”, vel Jan Wysocki, w dyspozycji komendy Okręgu AK Kraków, w dyspozycji Komendy Okręgu Kraków AK. W czasie oczekiwania na ostateczny przydział służył w 1 batalionie 1 Pułku Strzelców Podhalańskich AK. Od lutego 1945 roku był zastępcą szefa łączności Obszaru Zachodniego Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj i Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Został aresztowany przez UB w grudniu 1945 roku. Przebywał w więzieniach w Bydgoszczy i Warszawie, m.in. przy ul. Rakowieckiej. Został skazany na 6 lat. Po amnestii w 1947 roku zmniejszono mu karę do 3 lat. W grudniu 1948 roku został zwolniony.
    - kpt. łączn. rez. Jan Parczewski ps. "Kraska", "Pincz", vel Stefan Kospin, w dyspozycji Komendy Okręgu AK Kraków. Następnie współpracował z NIE, utrzymując łączność środowisk po-AK-owskich ze sztabem Naczelnego Wodza
    - mjr sap. Zdzisław Sroczyński ps. "Kompresor", w dyspozycji KG AK, instruktor I baon 1 pspodh. AK, uczył minerstwa dowódców kompanii i plutonów tego pułku. Po rozwiązaniu AK uczestniczył w ewakuacji zasobów Pułku. Od 26 stycznia 1945 roku działał w strukturach NIE i Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj. Jesienią 1945 roku uciekł z Polski i 27 października zameldował się w Oddziale VI Sztabu NW w Londynie. Po kilku miesiącach został ponownie zrzucony na teren Polski z nieznaną misją i w nieznanych okolicznościach i powrócił do Wielkiej Brytanii. Zdemobilizowany 17 września 1946 roku wstąpił do PKPR, gdzie skończył służbę 17 września 1948 roku
    - mjr kaw. Witold Uklański ps. "Herold", w dyspozycji Komendy Okręgu Kraków AK. Po rozwiązaniu AK (17 stycznia 1945 roku) kontynuował działalność konspiracyjną w Delegaturze Sił Zbrojnych na Kraj. W sierpniu 1945 roku opuścił Polskę i 29 września dotarł do Londynu. 24 listopada powrócił do Polski jako Witold Sawicki. Został aresztowany 27 listopada przez UB, oskarżony o przynależność do AK i pracę w charakterze emisariusza WiN oraz skazany na karę śmierci. 17 maja 1947 roku zamieniono mu wyrok na dożywocie. Został zamordowany w więzieniu we Wronkach 3 maja 1954 roku i pochowany na miejscowym cmentarzu

    Zrzut na placówkę "Wilga 1" 26 km na północny wschód od Nowego Targu w rejonie góry Mogielnica, wieś Szczawa pow. limanowskim.




    Data: 26/27 XII 1944
    Operacja: Freston (brytyjska misja wojskowa)
    Dowódca: kpt. naw. Edmund Ladro
    Ekipa: Freston
    - płk D.T. Hudson
    - mjr P.R.C. Solly-Flood
    - mjr P. Kemp
    - sierż. D. Galbraith
    - kpt. Antoni Pospieszalski, vel Anthony Neil Currie, ps. "Łuk", oficer łącznikowy i radiotelegrafista brytyjskiej misji (był instruktorem w Audley End)

    Zrzut na placówkę "Ogórek" położona 8 km pod Janowem k. Częstochowy. Wczesnym rankiem 1 stycznia 45 r. misja brytyjska która kwaterowała pod osłoną plutonu ppor. "Warty" w Kotarzynowie koło Kobieli została zaatakowana przez żandarmerię niemiecką. Po krótkiej wymianie ogni a wykonano odskok do pobliskiego lasu. Poległ partyzant "Janusz". 3 stycznia doszło do spotkania misji z Komendantem Głównym AK gen. "Niedźwiadkiem".



    Lista rodzajów broni przy nazwiskach - dane według J. Tucholski "Cichociemni", Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1988, dodatek do "Drogi cichociemnych" wyd. Warszawa 1993 Bellona (Banasiak). Informacje o Kurierach pochodzą z opracowania - Waldemar Grabowski, "Kurierzy cywilni („kociaki”) na spadochronach." Zarys problematyki


    <<< Zrzuty od 8/9. IV. 1944 do 27/28. XII. 1944 >>>

    <<< Cichociemni wstęp

    Schemat organizacyjny AK koniec lipca 1944 r. - Lista kurierów - Lista Cichociemnych >>>



    Góra   Główna   Szkolenie spad.   Galeria   Historia powstania WPD    Sklepy    Historia OSS

    Commando  Historia spadochroniarstwa    8 Pułk Ułanów    Galeria ułanów    Galeria Ułani III

    Album Ułani 1932     Historia Ludwinowa     Historia Biskupic

    Ci którzy odeszli podczas wykonywania obowiązków służbowych