Cztery dni temu wzięłam ze sklepu dorosłą królicę baranka. Okazało się, że jest w ciąży. Właśnie urodziła i to nie w klatce a obok! Powiedzcie co mam robić!! Na razie nic nie ruszam ale chyba nie mogę ich tak zostawić na podłodze na panelach! A informacja ze sklepu - samica przebywała z samcem w sklepie w jednej klatce, samczyk został sprzedany wcześniej, sprzedawczyni wyraziła swoje zdziwienie - ma Pani małe króliczki.

Oj trudna sytuacja, bo królica Cię nie zna. Może być tak, że jak je ruszysz to ona je odrzuci, ale może być też tak, że nie odrzuci... same dylematy - na pewno króliki nie mogą zostać na panelach, muszą być na czymś cieplejszym - normalnie królica buduje gniazdo z własnej sierści i tego co znajdzie. Twoja nie miała na to czasu i nie była w formie bo po przygarnięciu ze sklepu przeżyła stres. Może spróbuj je jednak delikatnie umieścić w klatce ale nie bierz gołymi rękami i nie wtedy kiedy samica to widzi. Weź ją na chwilę do innego pomieszczenia, w klatce połóż siana, możesz jakieś skrawki materiału, albo na ręczniku + siano i tam je umieść biorąc ostrożnie przez jakiś ręcznik, żeby nie pachniał człowiekiem. Potem wpuść samicę no i czekaj.. nie ma innego wyjścia - jeśli okaże się dobrą matką to zajmie się młodymi karmiąc je 2 razy na dobę - zwykle nocą. Poza tym czas będzie spędzać najprawdopodobniej poza klatkę zaglądając tylko czasem do młodych - może być nie często (królice w ten sposób nie chcą zwracać uwagi drapieżników na gniazdo). Jak najmniej niech dochodzi do niepokojenia samicy, aby nie odrzuciła młodych. Karm ją normalnie, nie sprzątaj miejsca gdzie są maluszki.

Przeniosłam maleństwa do klatki. Moja Myszka gniazda nie zrobiła im wcześniej. Więc nałożyłam do klatki sporo siana. Króliczka weszła do klatki - po paru chwilach zaczęła lizać maleństwa i przykryła je trochę siankiem. Leżą w środkowej części klatki. Chwilkę popelzaly po klatce. A teraz leżą spokojnie - klatka stoi niedaleko kaloryfera, więc jest tam cieplej niż w pozostałej części pokoju - zostawić ją tam? Mam nadzieję, że przeżyją i nie będzie problemu z odrzuceniem ich przez matkę... Króliczka leży sobie jakieś 10 cm od nich i jest spokojna. Powiedzcie mi czy mogę się nią normalnie zajmować tzn. bawić się poza klatką ? Czy nie wpłynie to jakoś na maleństwa? Chociaż mam króliczkę od paru dni, ona jest strasznie kontaktowa i uwielbia się bawić. Mam z nią super kontakt, więc nie chce aby zrobiła się "dzika" i agresywna wobec mnie...

Od godziny króliczka robi gniazdo z sianka i przykrywa maleństwa, zauważyłam, że jedno wślizgnęło się pod nią i zaczęło jeść (słychać było "ciamkanie") ogólnie jedno jest bardziej ruchliwe (wierci się i jest większe) a drugie leży spokojnie i raczej nie zmienia swojego połozenia. Czy to oznacza, że to większe jest silniejsze ? Króliczka nie przejmuje się tym, że siedzę niedaleko klatki na łóżku i robi sobie spokojnie to gniazdko.

Jakie to szczęście, że króliczka trafiła w porę w dobre ręce. Faktycznie, głupota takich pseudozoologów nie zna granic . Opiekuj się maleństwami i samiczką. Moja Mizia mimo iż miała idealne warunki porodowe, to niestety dopuściła się kanibalizmu. Jestem pewna, że było to spowodowane bólem jaki jej towarzyszył przy rodzeniu, ponieważ mimo małego samca na świat przyszły dwa bardzo duże króliczki.

Maleństwa leżą sobie spokojnie pod siankiem i futerkiem które od wczoraj wyrywa sobie moje króliczka. W nocy widziałam, że je karmiła. Na początku nie interesowała się maleństwami ale teraz (w sumie od wczorajszego wieczora) zajmuje się nimi jak najlepsza mamusia.

Często tutaj czytam, że królikowa mama nie zrobiła gniazda. Moja Ruda już na 3 tygodnie przed łaziła z sianem w pysku. Pierwsze maluchy urodziła w gnieździe w klatce (gniazdo z siana przeważnie). Drugie gniazdo było już poza klatką. Zawsze maluchy miały ciepło dzięki wyskubaniu sobie miękkiego puchu z brzuszka. Ruda ufa mi, więc dopuszczała mnie do gniazda, mimo to nie dotykałem kilkudniowych maluchów. W ostatnim miocie jeden maluch był mniejszy. Moja żona karmiła go mlekiem - bodajże skondensowanym z puszki. Mleczko do strzykawki i do pyszczka. Piło i z tego też powodu było najbardziej ufne do Kasi i do mnie. Generalnie maluchom nie można przeszkadzać. Jeśli wszystko jest dobrze szybko się nauczą jeść sianko, pić wodę, będą biec do pokarmu i strasznie cieszyć właścicielkę, czego Tobie życzę, bo wiem jaka to jest radość gdy takie maluchy rosną. W kilka tygodni po porodzie już możesz myśleć o nowych domkach dla maluchów (o ile nie zatrzymasz ich ). Nie napiszę tu ani o 4 ani o 8 tygodniu, bo to kiedy można króliki oddzielić to oczywiście sprawa indywidualna

1	2	3	4
5	6	7	8
9	10	11	12
13	14	15	16
17	18	19	20
21	22	23

A jak rozmnażają się zające?

Parkoty zajęcy zaczynają się w zależności od pogody - od połowy stycznia lub początku lutego i trwają do sierpnia, najintensywniej w maju, czerwcu. W okresie parkotu za jedną samicą biega często kilka samców. Parkoty zajęcy odbywają się zarówno w nocy, jak i w ciągu całego dnia. W czasie parkotów gachy prowadzą często zażarte boje, które polegają na biciu się przednimi skokami i drapaniu pazurami, czego widomym znakiem jest czasami rozerwane ucho, a często wyrwana turzyca. Na ogół w łowiskach jest tylko nieznacznie więcej samców niż samic. Zapłodniona samica koci się po około 42 dniach, dając 2-4 młodych. Młode rodzą się dobrze wyrośnięte, owłosione i z otwartymi oczami. Żywią się przez okres 2-3 tygodni mlekiem matki. Matka nie troszczy się zbytnio o swoje maleństwa. Bardzo wcześnie pozostawia je same, przychodzi tylko je karmić, a po 2-3 tygodniach całkowicie przestaje opiekować się nimi. Młode do czasu wyrośnięcia żyją razem, a potem rozłączają się, nie odchodzą jednak zbytnio od miejsca urodzenia. Wykot zajęcy odbywa się na powierzchni ziemi, w osłoniętej kotlinie (pod krzakiem, w rowie itd.). Pierwszy wykot ma miejsce w marcu i dlatego młode te nazywa się marczakami. Ten miot bardzo często na skutek warunków atmosferycznych (mrozy i deszcze), które występują w marcu i są szkodliwe dla młodych zajączków, zostaje mocno przerzedzony. Samica powtórnie zapłodniona daje w maju drugi rzut, w lipcu-sierpniu - trzeci, czasem jeszcze we wrześniu - czwarty. Pełny rozwój fizyczny osiąga zając po 6 miesiącach. Rocznie jedna samica może dać przy sprzyjających okolicznościach 8-10 młodych w 2-4 miotach, ale znaczna część z nich ginie na skutek nieodpowiednich warunków pogodowych, zatruć karmą lub działania szkodników. Zając jest pochodzenia azjatyckiego, pustynnego i dlatego jest bardzo wrażliwy na wilgoć i deszcz, w szczególności w pierwszych tygodniach życia. Wtedy to ginie najwięcej sztuk, nieraz całe mioty.

Instynkt jakże piękne to dla zwierzęcia, on ma w sobie to, że w okresie dojrzewania gdy woła go Matka Natura a wraz z nią przychodzi gwałtowny wzrost hormonów i przeżywa swą dojrzałość płciową szuka partnera aby spełnić swój obowiązek, który tkwi w jego genach - zwiększenie populacji. Gorzej jak nie ma partnera i Ty jesteś teraz obiektem jego zainteresowania. Zwiększanie ilości bobków na dywanie, znaczenie moczem swojego terenu, dywanów, mebli, kwiatów, dotyczy to i samców i samiczek.

U dojrzewającej samiczka można zaobserwować widoczny wzrost agresji, jest to spowodowane ochroną swojego gniazda. Zdenerwowany, agresywny królik może stwarzać duży problem w domu, ludzie skaczą na najwyższe krzesła uciekając przed jego ząbkami. Dwa króliki które do tej pory przebywały ze sobą bardzo zgodnie w okresie dojrzewania zmieniają się nie do poznania, w tym wieku może zaczynać się pomiędzy nimi walka o dominację.

Królice niekiedy mają wielką skłonność do kopania. Kopanie może być szczególnie energiczne. Niestety, królica może kopać Twój dywan, nie rozumie że to perski i wydałeś tyle pieniędzy. Urojona ciąża to też jedna z przyczyn sterylizacji. Wszystkie te problemy mogą być usunięte, czyli wyeliminowane przez sterylizacje lub kastrację, oczywiście należy mieć świadomość że mogą one ustąpić lecz po pewnym okresie czasu. Można na zmianę zachowania naszego pupila poczekać i kilka tygodni.

Według danych z prowadzonych badań na zachodzie bo u nas dotyczą one tylko suk i kotek, a zakres możliwości naszych wetów jest raczej skromny z uwagi na małą ilość środków finansowych, po drugie królik miniatura nie jest jeszcze tak obecny w naszych domach jak psy i koty, można powiedzieć, że choroby związane z rakiem macicy dotyczą prawie 80% królic, ten wskaźnik przekonuje do wykonania zabiegu, fakt, zachorowalność dotyczy starszych samic lecz jak wiemy jesteśmy związani z naszymi milusińskimi na okres od 7 do 10 lat.

Kastracja to usunięcie narządów. Sterylizacja to spowodowanie by zwierzę było bezpłodne - można to osiągnąć m. in. przeprowadzając kastrację ale też po podwiązaniu jajowodów/nasieniowodów, przecięciu jajowodów/nasieniowodów, podaniu leków trwale eliminujących płodność.

Na wszystkie te pytania znajdziesz dokładne odpowiedzi wraz ze zdjęciami ;

Układ rozrodczy samca składa się z dwóch jąder, najądrzy, przewodów wyprowadzających, gruczołów dodatkowych (pęcherzykowych, krokowego i opuszkowo - cewkowych) i narządu kopulacyjnego - prącia. Jądra są najważniejszym elementem układu rozrodczego samca. Zasadnicze funkcje ; produkcja plenników i hormonu męskiego. Jądra umieszczone są w mosznie, która stanowi zachyłek jamy brzusznej. U młodego królika jądra znajdują się w jamie brzusznej, a po osiągnięciu przez zwierzę dojrzałości płciowej schodzą do moszny. Główną masę jąder stanowią kanaliki nasienne wysłane nabłonkiem plemnikotwórczej, a otoczone błoną łączno - tkankową.

Do każdego jądra przylega najądrze, które jest kłębkiem skręconych kanalików nasiennych. Z każdego najądrza wychodzi nasieniowód. Przed ujściem do przewodu moczopłciowego nasieniowód rozszerza się, tworząc bańkę nasieniowodu, która jest jego częścią gruczołową. Cewka moczowa, wychodząca od pęcherzyka moczowego, kończy się w prąciu. U królika wydzielina gruczołów pęcherzykowych wraz z wydzieliną gruczołu krokowego powoduje powstawanie śluzowatego czopu, który umożliwia wypłynięcie nasienia z dróg rodnych samca.

Układ rozrodczy samicy składa się z jajników,jajowodów, macicy, pochwy oraz zewnętrznych narządów płciowych. Jajniki znajdują się w partii lędźwiowej, w pobliżu przednich rogów macicy. W pęcherzykach jajnikowych znajdują się zawiązki jaj, które otoczone są warstwą komórek pęcherzykowych. Jajowód po stronie jajnika jest rozszerzony, tworząc lejek. Brzegi lejka zakończone są strzępkowatymi zgrubieniami błony śluzowej, które ułatwiają skierowanie komórki jajowej do jajowodu. Dzięki skurczom warstwy mięśniowej jajowodu i ruchom rzęsek komórka jajowa dostaje się do macicy.

Macica u królików jest podwójna jej prawa i lewa część samodzielnie uchodzą do pochwy. W obrębie macicy wyróżnia się następujące odcinki : rogi macicy, trzon i szyjkę macicy. Szyjka macicy jest stale zamknięta, otwiera się jedynie w okresie rui i w czasie porodu. W macicy zapłodniona komórka jajowa rozwija się w płód. Pochwa znajduje się między szyjką macicy a przedsionkiem pochwy. W błonie śluzowej pochwy znajdują się liczne gruczoły śluzowe, których wydzielina ułatwia wprowadzenie prącia do pochwy. Zewnętrznym narządem płciowym żeńskim są wargi sromowe.

U królic pęcherzyki jajnikowe dojrzewają mniej więcej w regularnych odstępach czasu. Owulacja następuje po stymulacji pochwy i szyjki podczas spółkowania lub po iniekcji gonadotropin, lub hormonu podwzgórza uwalniającego gonadotropiny. Jeżeli samica nie zachodzi w ciążę, ciałka żółte w jajnikach produkują progesteron przez około dwa tygodnie. Dopiero 16 - 20 dni po bezpłodnym skojarzeniu, powstają nowe, przedowulacyjne pęcherzyki jajnikowe.

Królik dziki (Oryctolagus cuniculus), ssak z rodziny zającowatych (Leporidae). Niegdyś zamieszkiwał południową Europę i część Afryki północnej, rozpowszechniony dla celów łowieckich w wielu krajach, m.in. w Australii i Nowej Zelandii, gdzie stał się plagą wskutek bardzo szybkiego rozmnożenia. Ubarwienie sierści szarobrązowe, spód ciała białawy. Długość ciała 45 cm, ogona 5-6 cm, ciężar ciała do 3 kg. Uszy stosunkowo długie, krótsze niż u zająca. Żyje stadami w norach. Żywi się pokarmem roślinnym. Ciąża trwa 28-33 dni, samica rodzi kilka razy w roku do 10 nagich, ślepych młodych. W Polsce królik dziki jest zwierzęciem łownym.

Królik domowy, udomowiona przez Rzymian (ok. I w. p.n.e.) forma królika dzikiego (Oryctolagus cuniculus), użytkowana na mięso, skórę i wełnę. W trakcie hodowli, której rozwój przypadł na przełom XIX i XX w., powstało szereg ras. W trakcie hodowli uzyskuje się do 5 miotów rocznie, liczących 5-7 lub więcej młodych, które w zależności od rasy uzyskują zdolność rozrodczą pomiędzy 6 a 12 miesiącem życia. Wszystkie rasy królików wywodzą się od jednego gatunku dzikiego, jednak różnorodność warunków środowiskowych, w których były utrzymywane oraz celowa działalność hodowlana człowieka, spowodowały wytworzenie się wielu ras tych zwierząt, często bardzo różniących się między sobą wielkością, umaszczeniem, proporcjami budowy ciała, kształtem głowy, kształtem i wielkością uszu, jakością i wyglądem okrywy włosowej.

Różnice masy ciała pomiędzy poszczególnymi rasami są ogromne, masa ciała królików karzełków wynosi po zakończeniu wzrostu około 1 kg, podczas gdy króliki dużych ras mogą osiągnąć wagę ponad 10 kg. Znaczna różnorodność istnieje też w umaszczeniu królików. Oprócz odmian o maści dzikiej (szarobrązowej), istnieją rasy o barwie okrywy włosowej szaroniebieskiej, brązowej, czarnej,popielatej, białej. Istnieją rasy o ubarwieniu srokatym (plamistym). Niekiedy zróżnicowane umaszczenie jest bardzo ciekawe. Na przykład królik holenderski, należący do ras amatorskich, ma przednia połowę ciała maszczona na czarno a tylna na biało. Spotyka się króliki trójbarwne, np. króliki japońskie są niesymetrycznie trójbarwnie pasiaste. U różnych ras można zaobserwować różnice w budowie głowy. U królików baranów głowa ma typowy garbonosy profil, co różni je od wielu innych ras cechujących się prostym profilem głowy. Duża zmienność występuje w kształcie uszu królików u niektórych ras uszy są krótsze od głowy, a przy tym sztywno stojące do góry.

Zajęczak, rasa królika domowego, typu futerkowo-mięsnego, wyhodowana w Belgii. Umaszczenie szare z rudawym odcieniem, końce włosów okrywowych czarne. Ciężar ciała ok. 3 kg.

Wśród ras o znaczeniu gospodarczym rozróżniamy cztery grupy : rasy mięsne, rasy mięsno - futerkowe, rasy futerkowe i rasy wełniste. Różnią się one między sobą wielkością, wagą, długością włosa, maścią proporcjami uszu i kończyn. Najpopularniejsze są olbrzymy belgijskie, niemieckie, rosyjskie oraz francuskie.

Do grupy ras mięsno - futerkowych należą ; szynszylowe, wiedeńskie niebieskie, wiedeńskie białe, srebrzyste francuskie, średnie białe polskie, szroniaste niemieckie, czerwone nowozelandzkie a także barany angielskie, króliki kunowate, popielicowate i trójbarwne.

Olbrzym belgijski, olbrzym flandryjski, flandr, rasa królików o użytkowości mięsnej wyhodowana w Belgii prawdopodobnie na przełomie XVIII i XIX w. dokładnie datuje się około 1825 roku, największa spośród ras królików hodowanych obecnie. Ciężar ciała dorosłych osobników dochodzi do 7 kg, długość ciała 70-72 cm, uszy stojące. Ubarwienie sierści głównie brązowoszare, spotykane są także odmiany szare, czarne, niebieskie, srokate lub albinotyczne. Osiągają dojrzałość płciową w wieku 10-12 miesięcy. Rasa wymagająca obfitego żywienia, dobrych warunków bytowania. Stał się rasą wyjściową dla in. ras królików typu mięsnego, m.in. olbrzyma srokacza niemieckiego oraz olbrzyma srokacza szwajcarskiego.

Króliki te są mocno zbudowane, klatka piersiowa dobrze rozwinięta, zad zaokrąglony, nogi tylne silne, szeroko rozstawione. Głowa duża, szeroka osadzona na krótkiej szyi. Ogon długi, ściśle przylega do tułowia. Uszy silne, mięsiste, mocno osadzone lekko rozchylające się ku górze. Cała zewnętrzna powierzchnia uszu jest owłosiona. Okrywa włosowa jest gęsta, sprężysta, jedwabista, dlugość włosów okrywowych od 3.0 do 4.0 cm. Barwa włosów pokrywych i podszyciowych oraz oczu i pazurków jest u olbrzymów belgijskich zróżnicowana w zależności od odmiany barwnej:

- szary (BOS) - ogólna barwa tej odmiany w partii grzbietowej ciemno - szara, boki oraz brzuch nieco jaśniejsze,
- zajęczaty (BOZ) - ogólna barwa okrywy włosowej, jak u odmiany szarej z tym, że jest ona nieco jaśniejsza,
- żelazisty - ogólna barwa okrywy ciemna na całej powierzchni ciała.

Baran francuski, rasa królika domowego, wyhodowana we Francji około 1863 roku. Typu mięsnego, odporna na upały, wyhodowana w wyniku kojarzenia królików normandzkich z rasami baran angielski i olbrzym belgijski. Ciężar 5-7 kg, uszy zwisające, profil garbonosy, u samic charakterystyczne wole. Króliki te mają głowę o profilu garbonosym, uszy mięsiste i podkowiasto opadające, (młode do kilku tygodni życia mają uszy stojące), o rozpiętości nie mniejszej niż 36 cm i szerokości około 10 cm. W miocie 5-6 młodych,dojrzałość płciowa w wieku 12 miesięcy. Ubarwienie zającowate (najbardziej typowe), albinotyczne, niebieskie i srokate (tzw. motyl), przy czym największą wartość mają futerka baranów francuskich srokatych o symetrycznie rozmieszczonych plamach. Harmonijna budowa ciała, sylwetka krępa i zbita, tułów krótki walcowaty, zad ścięty. Szyja krótka i silna. Nogi krótkie, silne. Oczy duże nie za głęboko osadzone w oczodołach. Okrywa włosowa gęsta, zwłaszcza włosów podszyciowych. U francuskich baranów rozróżnia się następujące odmiany barwne:

- szary (FBS) - ogólna barwa okrywy włosowej tak, jak u belgijskiego olbrzyma,
- zajęczaty (FBZ) - tak jak u belgijskiego olbrzyma (BOŻ),
- żelazisty (FBŻ) - tak, jak u olbrzyma belgijskiego żelazistego,

Reks, kastorreks, rasa królika domowego typu futerkowego, posiadająca okrywę włosową o gęstym podszyciu i krótkich włosach pokrywowych, uzyskana w wyniku mutacji olbrzyma belgijskiego, pochodzą od wspólnego przodka, nazywanego kastoreksem, pojawił się on około 1919 roku we Francji. Żywa waga okazu dorosłego wynosiła 3,5 kg, zaś jego umaszczenie było intensywne kasztonowatobrązowe, podobne do epilowanej skóry bobra (stąd jego nazwa Castor = bóbr). Królik ten wystawiony po raz pierwszy na wystawie w Paryży w 1924 roku przez hodowcę Abbe Gilleta, był wielką sensacją, zyskując z miejsca światowy rozgłos. W krótkim okresie czasu rasa ta została rozpowszechniona w wielu krajach dając początek poprzez krzyżowanie z poszczególnymi rasami normalnowłosowymi licznym odmianom barwnym. Charakterystyczną cecha królików - reksów jest futro podobne do pluszu. Reks osiąga średni ciężar ciała do 4 kg - szynszylowate (Chinrex), niebieskie (niebieski wiedeński), białe i żółte (płowy burgundzki). Około 3,5 kg - brązowe (Castorrex i Havannarex), czarne. Około 3 kg - podpalane, posrebrzane, kunowate i himalajskie (tzw. gronostajowe, o ubarwieniu w typie królika kalifornijskiego). Również jako rzadkość można spotkać reksy plamiste (srokacze), pasiaste, (królik japoński). Reks ma stojące uszy i charakterystyczne wypukłe oczy. Włosy puchowe są normalnej długości około 17 - 20 mm natomiast włosy pokrywowe są skrócone i ich długość zbliżona jest to długości włosów puchowych. Wąsy królików reksów również są zmarniałe i osiągają połową długości wąsów normalnowłosowych. Budową ciała różnią się od normalnowłosowych królików są one ogólnie mówiąc delikatniejszej konstrukcji, posiadają zającowatą sylwetkę, mniej zwarty tułów i wyraźnie wydłużoną szyję.

Angory hodowane były w różnych odmianach barwnych : czarne, niebieskie, brązowe. Obecnie utrzymała się tylko odmiana biała z czerwonymi oczami. Celem hodowli jest uzyskanie włosów. Przeciętny włos angora sięga od 8 do 15 cm, a u niektórych okazów nawet 20 cm. Co trzy miesiące strzyże się króliki. Z jednego królika można mieć od 150 do 350 g wełny rocznie. Ta długowłosa rasa powstała w wyniku mutacji i znana jest już od początku XVIII wieku. Typ hodowany obecnie pochodzi z Anglii, gdzie pojawił się około 1770 roku. Masa ciała królików tej rasy dochodzi do 3 - 4,5 niekiedy do 5 kg. Okrywa włosowa królików angorskich jest miękka i jedwabista, barwy śnieżnobiałej o wyraźnie zaznaczonej karbikowatości bardzo gęstych włosów puchowych. Pielęgnacja tej rasy wymaga specjalnej uwagi. Opis hodowli angory

Rasy amatorskie z których wywodzi się królik miniaturowy nie mają użytkowego znaczenia, hodowane są dla przyjemności. Należą do nich : króliki rysie o futrze jasno srebrzysto - niebieskim, z rudym klinem na karku, ( tak właśnie wyglądał mój Trunio ) japońskie króliki trójbarwne, o delikatnej biało - żółtej a miejscami czarnej maści. Są też króliki angielskie czarne i czarno - podpalane z pomarańczowo - brązowymi błyskami sierści i wiele jeszcze innych dziwnych ras.

Waga królików ras amatorskich nie przekracza 3 kg, a często wynosi od 1,5 do 2 kg. Rasy amatorskie hodowane są często ze względu na ładną sylwetkę lub zaskakującą barwę futra. Króliki z ras amatorskich używane są do rozmaitych krzyżówek. Najpopularniejszą rasą używaną do krzyżówek jest jedna z najstarszych ras amatorskich wyhodowana w Holandii. Waga ciała królików holenderskich sięga 2 - 2,5 kg. Budowa ciała jest krępa, choć kości delikatne. Głowa i pyszczek okrągły. Sierść krótka o różnorodnym i ciemnym umaszczeniu. Wokół oczu i uszu często występują ciemne obwódki, zanotowano 9 odmian tej rasy.

Do ras amatorskich należy również biały polski karzełek, najmniejszy wśród udomowionych królików. Jego waga wynosi zaledwie 1,25 - 1,5 kg. Pierwsze wzmianki o naszym króliku są z XIII w. w kronikach napisano o polskim króliku biała rasa z czerwonymi oczami. Jeśli anglicy krzyżowali go z końcem XIX wieku to znaczy, że w tym okresie zaczynał się jego rozwój. Polskie karzełki mają delikatne kości lecz krępą sylwetkę z dobrze rozwiniętą klatką piersiową. Głowa ich jest lekko wydłużona, szyja krótka i gruba, za to nos wyraźnie zaokrąglony. Jest to królik typowy albinos, sierść biała , oczy czerwone. Płodność karzełków jest mała, choć w zachowaniu uwidacznia się żywy temperament. Pod koniec XIX wieku rasa udoskonalona przez angielskich hodowców. Obecnie w Polsce rzadko spotykana.

Można powiedzieć że nasi hodowcy są pionierami w tworzeniu miniaturowych ras. Po drugiej wojnie światowej krzyżowano karzełki polskie z innymi rasami. Uzyskano odmianę białą z czarnymi oczami, rasę nazwano karzełkiem mazurskim. Są dwie wersje odnośnie komu zawdzięczamy ojcostwo miniaturowych królików, pierwsza to niejaki pan Hoefman z Holandii któremu podobno udało się wyhodować pierwszego osobnika karłowatego w 1938 roku, powstał on ze skojarzenia królika gronostajowego (rasy powstałej w Anglii w 1904 r.) z królikiem dzikim. Druga wersja iż, po 1953 roku hodowcy holenderscy krzyżowali polskie karzełki z rasami średniej wielkości. Wyhodowano miniaturowego królika holenderskiego, o pokroju takim jak polski karzełek, lecz o różnorodnym umaszczeniu sierści. Jak by nie patrzeć wszystko zaczęło się od nas.

Niewielkie rozmiary miniaturek nie są rezultatem mutacji jednego genu. Jest to wynik działania poligenicznego, w którym są obecnie zmodyfikowane geny ilościowe, odpowiadające za niewielkie rozmiary zwierzęcia. Jeżeli rasa miniaturowa lub karzełek jest skojarzona z królikiem większej rasy, to potomstwo będzie miało rozmiary w zakresie rozmiarów rodziców. Jeśli jeden z potomków zostanie połączony w parę z królikiem miniaturowym, pojawi się podobny zakres rozmiarów. Badania genetyczne królików pozostawiono badaczom - hodowcom, którzy często całe lata poświęcają eksperymentom mającym na celu wytworzenie nowych ras.

Hermelin po 1900 roku został sprowadzony z Anglii do Niemiec, gdzie się rozpowszechnił od czasów I wojny światowej. Królik ten miał walcowaty tułów, ważył od 1,1 do 1,35 kg, a jego uszy miały nie więcej niż 5,5 cm długości. W minionych dziesiątkach lat chowano karzełki o różnym umaszczeniu tzw. karzełki kolorowe. Oprócz wielkiej liczby ras królików o uszach stojących, są rasy o uszach wiszących. Wszystkie króliki zwisłouche nazywa się baranami. Miniaturyzm królików idzie w parze z małym miotem. Miniatura samiczka rodzi przeciętnie dwa małe w każdym miocie. Miniaturowy królik waży około 900 g. W wieku 3 - 5 miesięcy osiąga maksymalny wzrost i wagę ciała. W tym też czasie usamodzielnia się. Do rozpłodu jest gotów mając 8 miesięcy. Do królików miniaturowych należał pierwotnie tylko hermelin, z niepigmentowanymi włosami, skórą oraz pazurami, dlatego mówi się o nim potocznie "biały". Hermelin może być czerwono lub niebieskooki. Tęczówki hermelinów czerwonookich są bezbarwne i dość cienkie; prześwieca przez nie krew obecna w podstawie tylnej części oka i z tego powodu wydają się czerwone. Oczy hermelinów niebieskookich są wyraźnie niebieskie, tak jak wszystkich królików niealbinotycznych zaliczanych do ras średnich.

Od tej pory królik miniatura robi zawrotna karierę, został uznany za zwierzątko które można hodować w mieszkaniu, mieszka wśród nas na prawach ukochanego psa lub kota.

Jest to królik bardzo popularny za granicami naszego kraju. powinien ważyć nie więcej niż kilogram i mieć krótkie, poniżej 5 cm długości, stojące uszy. Pochodzenie tej rasy jest mało znane. Przypuszcza się, ze powstała z rasy białej polskiej, która w połowie XIX wieku była przewożona do różnych krajów Europy i tam została nazwana rasą europejską polską. Niemiecka odmiana rasy polskiej była krzyżowana z holenderską i w ten sposób powstał hermelin.

Rasa europejska polska rozwinęła się w Europie pod wieloma nazwami. Około 1948 roku została wyeksportowana z Holandii do Wielkiej Brytanii, gdzie nazwano ją karzełkiem niderlandzkim, ponieważ Wielka Brytania miała oryginalną rasę białą polską. Karzełek niderlandzki został w Wielkiej Brytanii skrzyżowany z wieloma innymi rasami, dając nowe umaszczenia barwne. W latach pięćdziesiątych rasa dotarła do Ameryki, ale aż do 1969 roku nie uznano jej tam oficjalnie za rasę.

Karzełek niderlandzki we wczesnym okresie rozwoju miał złą reputację, króliki były agresywne, bardzo nerwowe, podatne na wady uzębienia i trudne do wyżywienia. W ciągu wielu lat zredukowano te problemy i karłowata rasa niderlandzka stała się podstawową w tworzeniu i rozwoju innych karzełków oraz ras miniaturowych. Króliki tej rasy są bardzo ładne. Występują prawie w każdym umaszczeniu i kombinacjach barwnych.

Jest to oryginalna rasa miniaturowa. Przypuszcza się, że króliki tej rasy pojawiły się w Anglii w miocie bliżej nie określonej rasy jako albinosy, tzn. bez pigmentu w skórze. z białymi włosami i różowymi oczami. Pierwotnie rasa ta była tam nazywana rasą białą polska, nie wiadomo dlaczego. Z biegiem czasu rasa dostała się na kontynent europejski, gdzie stała się bardzo popularna. Rasa dotarła również do USA pod nazwą polskiej, co spowodowało kłopoty w nazewnictwie. Rasa znana jako polska w Wielkiej Brytanii zastała nazwana w USA małą brytyjską. Rasa polska w Wielkiej Brytanii występuje w wielu typach barwnych, podczas gdy mały brytyjski z USA ma tylko dwie odmiany barwne ; białą (czerwonooką) i czarną. Rasa mała brytyjska nie jest uznana w Wielkiej Brytanii. Maksymalna masa ciała i długość uszu jest taka sama jak karzełka niderlandzkiego. Uszy powinny się stykać na całej wysokości, tak jak u rasy polskiej.

Ten piękny i atrakcyjny karzełek jest cały biały, tylko wokół oczu ma czarne owłosienie, co nadaje mu bardzo miły i dystyngowany wygląd. Maksymalna waga ciał wynosi 1,5 kg, a długość uszu nie przekracza 7 cm. Rasy które brały udział w wytworzeniu karzełka hotota, to ; hotot (Blanc de Hotot w Wielkiej Brytanii), królik francuski, biały królik czerwonooki i czarny karzełek niderlandzki.Rasa była utrzymywana równolegle w latach siedemdziesiątych we wschodnich i zachodnich Niemczech, a około 1983 roku została przewieziona do USA i tam zdobyła sobie wielkie uznanie. Na początku XIX wieku istniała w Niemczech rasa zwana husumer. Była podobna do hotota, ale oprócz czarnej obwódki wokół oczu miała jeszcze czarny ogon. Obecnie jest coraz większe zapotrzebowanie na małe króliki, być może karzełek hotot będzie używany do wprowadzania nowych ras karłowatych.

Nazwa ta pochodzi od miejsca wytworzenia, którym było Hotot - an - Ange w prowincji Calvados - Francja. Okrywa włosowa jest lśniąca, czysto biała, z wąskim czarnym pierścieniem wokół oczu. Rasa ta wywodzi się od królików o umaszczeniu plamistym, stąd szczątkowe tego pozostałości. Cecha plamistości ulega stałemu rozszczepianiu, toteż osobniki krzyżowane miedzy sobą dają w miotach tylko część potomstwa o umaszczeniu typowym.

Rasa różni się nieco od odpowiednika brytyjskiego, który w USA został nazwanym małym brytyjskim. Zwierzęta tej rasy mają mniej kolorów w umaszczeniu, choć ich zakres jest duży ; od czarnego, poprzez niebieski i brązowy do białego. Ważą do 1,5 kg, a długość ich uszu wynosi 7,5 cm. Można je porównać do karzełka niderlandzkiego. W ostatnich latach rasa ta stała się bardzo popularna i jest godna polecenie tym, którzy w przyszłości chcą się nią zajmować, choć królik ten jest mniej chętnie utrzymywany niż karzełek niderlandzki.

Są to króliki długowłose o masie ciała 1,7 kg i maksymalnej długości uszu 7,5 cm. Gęsta okrywa z włosami o wysokości 5 - 7,5 cm sprawia wrażenie, ze królik jest dużo większy niż w rzeczywistości. Rasa ta rozwinęła się w latach siedemdziesiątych dzięki hodowczyni Bonnie Seeley z New Jersey, która do jej wytworzenia użyła wielu innych ras. Oficjalnie rasa ta została uznana dopiero w 1988 roku i w krótkim czasie zdobyła zadziwiająca popularność. Obecnie należą do niej króliki wystawowe wielu odmian barwnych. Jedną z zalet królików tej rasy jest to, że mają one bardzo spokojny temperament. Mogą mieć kępki włosów na uszach, ale nie powinny to być ciężkie frędzle, jak to się obserwuje u zwierząt większych ras, np. angorskiej.

Baran holenderski obecnie jest najlżejszym wśród baranów miniaturowych (króliki miniaturowe posiadające obwisłe uszy) nie powinien ważyć więcej niż 2 kg. Jego uszy, kiedy trzyma je w pozycji naturalnej, zwisają około 2,5 cm poniżej żuchwy, ale może je unieść nawet do połowy głowy. Początki tej rasy wiążą się z hodowcą Adrienem de Cookiem z Holandii który w 1949 roku rozpoczął prace nad karłowatym baranem francuskim. Jego działania objęły liczne krzyżowania baranów francuskich i angielskich oraz rozpowszechnionego karzełka niderlandzkiego. Rezultatem wielu lat ciężkiej pracy był miniaturowy baran niderlandzki. Rasa ta, po sprowadzeniu do USA w 1976 roku i oficjalnym uznaniu jej w 1986 roku, uzyskała nazwę barana holenderskiego. Obecnie jest to najbardziej popularna rasa wśród miniaturek. Zwierzęta do niej należące maja krępą budowę ciała i wyrazisty pysk oraz żywy temperament. To spowodowało, że w ostatnich 20 latach uzyskały dużą popularność i opinie króliczej przytulanki. Okrywa włosowa królików tej rasy występuje w wielu kolorach i wzorach. Chociaż ich obwisłe uszy winny być przez opiekuna często sprawdzane, to jednak króliki te są bardzo łatwe w hodowli.

Królik ten należy do miniaturek długowłosych. Masa jego ciała nie powinna przekraczać dwóch kilogramów. Uszy mogą zwisać do tej samej wysokości co u barana holenderskiego, ale powinny być osadzone nieco wyżej na głowie. Rasa ta powstała ze skrzyżowania barana holenderskiego i królika angorskiego, oficjalnie uznano ją za rasę w 1988 roku. Baran kędzierzawy, dostępny w wielu kolorach i wzorach barwnych, ma puszystą i miłą w dotyku okrywę. Jest to bardzo popularna rasa wystawowa zwierząt o miłym usposobieniu. Należy jednak dokładnie rozważyć wybór królika tej rasy do chowu, ponieważ w ich pielęgnacji dużą wagę należy przykładać do czesania futerka.

Obecnie również można zakupić króliczki miniaturowe rasy reks, ich okrywa włosowa jest krótsza niż u miniaturek normalnowłosych, ale kształt i masa ciała są podobne. Reks miniaturowy jest rasą niezwykłą w grupie niewielkich królików , nie ma on typowych kształtów ciała jak królik karłowaty - inny jest zwłaszcza kształt jego głowy. Jest to zwierzę bardzo małe w stosunku do swej macierzystej rasy - reksa. Jego maksymalna masa ciała wynosi 2,1 kg w USA i 2 kg w Wielkiej Brytanii. Uszy ma uniesione, dłuższe niż u karzełków z podniesionymi uszami, ale dość małe w stosunku do rozmiarów głowy i ciała. Rasa ta została oficjalnie uznana w USA w 1988 roku po rozpropagowaniu jej przez wielu zwolenników, zwłaszcza przez Mona Berryhilla z Teksasu. Rasa ta była planowana w celu wprowadzenia nowości do stad króliczych, lecz rozwinęła się po przypadkowym znalezieniu małego osobnika w miocie samicy rasy reks normalnej wielkości. Ten osobnik został następnie skojarzony z karzełkiem niderladzkim i wtedy narodził się pomysł wytworzenia miniaturowej rasy reks. Główną jej cechą, tak jak większego krewniaka jest piękne aksamitne futro.

Powinien ważyć nie więcej niż 2,5 kg i mieć uszy wystające z tzw. "korony" w stylu przypominającym większego barana francuskiego. Rasa ta została wyhodowana w 1964 roku w Holandii, a jej autorstwo przypisuje się Adrienowi de Cookowi. Nie jest to jednak zbyt dobrze udokumentowane, które rasy zostały wykorzystane do jej wytworzenia. Mówi się, że jedną z nich był baran holenderski. Baran karzełek w latach sześćdziesiątych dotarł do Wielkiej Brytanii. kilka zwierząt tej rasy wyeksportowano do USA i tam często mylono je z baranami miniaturowymi, zresztą po obu stronach Atlantyku obie te rasy były traktowane przez długi czas jako jedna. Dzisiaj uważa się, że są one odległe od siebie ze względu na pochodzenie, nawet jeśli w rasach użytych do ich wyhodowania miały wspólnych przodków. Zwierzęta tej rasy są różnokolorowe, co sprawia, że znajdują uznanie w oczach hodowców.

Są to najcięższe króliki wśród miniaturowych ras, mogą ważyć do 3 kg. Ich uszy są stosunkowo duże, podobne do uszu barana francuskiego. Rasa pochodzi z Niemiec, gdzie występowała pod nazwą mały baran. Po raz pierwszy zostały pokazane na wystawie w USA w 1974 roku, lecz nie zwróciła wtedy niczyjej uwagi. W końcu nazwę zmieniono na baran miniaturowy. Obecnie jest to rasa bardzo popularna. Oryginalne osobniki amerykańskie występują jako aguti i białe. Paleta kolorów tej rasy rozszerzyła się dzięki krzyżowaniu z rasami; baran francuski i szynszylowaty. Tak jak wszystkie barany, również ten ma łagodny temperament, lecz jest bardziej aktywny niż jego cięższy kuzyn.

Obecnie oprócz opisanych powyżej ras naszych miniaturowych ulubieńców pomalutku ale coraz częściej będziemy spotykać króliki miniaturowe angorskie. Już wśród hodowców zajmujących się krzyżowaniem królików coraz częściej mówi się o miniaturowych królikach satynowych.

Królik domowy różni się od swego dzikiego przodka rozmiarami, barwą i charakterem okrywy, a także niektórymi cechami morfologicznymi. Mimo, że udomowienie królika dokonało się stosunkowo niedawno, bo około 1500 lat temu, można zaobserwować dużą różnorodność ras zwierząt tego gatunku. Przy zaliczaniu królików do ras sugerowano się najczęściej cechami umaszczenia, ich wielkością i budową, kształtem, ustawieniem i rozmiarami uszu. Spośród pokaźnej liczby ras królików utrzymywanych od dawna tylko niektóre okazały się zadawalające pod względem użytkowości i odporności. Wiele królików małych ras utrzymują tylko amatorzy - hobbyści.

Rasy królików można klasyfikować według wielu kryteriów, np. według masy ciała lub jakości futerka (okrywy). Biorąc pod uwagę wielkość można króliki podzielić na rasy ; duże, średnie, małe i miniaturowe.

Rasy długowłose typu wełnistego charakteryzuje długi (od 5 - 15 cm i więcej), delikatny, wełnisty włos, nadający się do przędzenia. Najbardziej znaną spośród tych ras stanowi rozpowszechniony w wielu krajach (także i u nas) królik angorski biały.

Rasy krótkowłose charakteryzuje okrywa o słabo wykształconych włosach pokrywowych, których długość jest zbliżona do długości włosów puchowych i wynosi 1,7 - 2,2 cm. Futro jest gładkie, jakby przystrzyżone i przypomina wyglądem plusz. Najbardziej znaną rasą królików krótkowłosych są reksy: rasa ta ma wiele odmian barwnych, będących odpowiednikami analogicznych odmian królików ras normalnowłosych.

Popularne rasy królików ;

Nowozelandzkie białe - zaliczane do ras średnich. Zostały one wyhodowane w Kaliforni, w USA, przez American Rabbit Breeders Association. Wytworzono je drogą krzyżowania miejscowych ras królików białych z olbrzymem belgijskim i zajęczakiem. Jako rasa zostały uznane w 1910 roku. Z Ameryki zostały przewiezione do Europy zachodniej, gdzie stanowią podstawową rasę. Umaszczenie ich jest czystobiałe (albinotyczne), okrywa włosowa jest gęsta i wyrównana. Tułów mają walcowaty, dobrze umięśniony, nogi zaś krótkie. Znane są dwa typy tych królików; pierwszy cięższy o masie 5 - 6 kg drugi lżejszy 4 - 5 kg. Do Polski króliki te zostały sprowadzone po raz pierwszy w 1964 roku z Anglii, dobrze przystosowały się do naszych warunków klimatycznych i zyskały uznanie hodowców. Jest to jedna z najpopularniejszych na świecie ras pochodzi ze Stanów Zjednoczonych. Jej twórcą był W.S. Preshaw z miasteczka Ippon w Kalifornii. Celem jego pracy było stworzyć rasę królika wszechstronnego zarówno pod kątem pozyskiwania mięsa jak i cennego dla przemysłu futrzarskiego, gdyż w obydwu gałęziach produkcji było bardzo duże zapotrzebowanie na tego typu zwierzęta. Do kojarzeń mających w efekcie przynieść powstanie całkiem nowej rasy o wybitnych parametrach użytkowości ( szybki wzrost, wysoka wydajność rzeźna oraz dobra jakość okrywy) używał miejscowych ras albinotycznych oraz bezrasowych królików sprowadzonych z Nowej Zelandii, od których pochodzi obecna nazwa rasy. W późniejszym okresie pokrzyżował również w celu poprawy gęstości okrywy włosowej królika angorskiego. Uznanie rasy królika nowozelandzkiego białego nastąpiło w roku 1916 (rasy nie należy mylić z uznanym w 1910 roku- również w Stanach Zjednoczonych- nowozelandzkim czerwonym, który stanowi całkiem odrębną rasę, wywodzącą się od innych przodków i różniącą się zarówno wielkością, budową i typem rasowym). Początkowo nowozelandzki biały hodowany był jedynie w dużych fermach wielkotowarowych, dopiero po latach trafił do drobnych hodowców. Do Europy rasę sprowadzili w 1946 roku Anglicy. Jej popularność wśród hodowców na Wyspach Brytyjskich sprawiła, że podjęto się prób wyhodowania dalszych odmian barwnych. Współcześnie w Anglii królik nowozelandzki uznany jest również w barwach czarnej i niebieskiej. Głównymi zaletami chowu tej rasy są szybkie przyrosty masy ciała ( w wieku 3 m-cy osiągają masę 2,5 kg). Inne to: duża wydajność mięsna w granicach 62%, wczesne dojrzewanie do rozpłodu (około 4 m-cy) oraz wysoka plenność i dobrze rozwinięty instynkt macierzyński u samic a ponadto gęsta okrywa włosowa, stanowiąca cenny surowiec dla branży futrzarskiej. Do Polski rasę sprowadzono w 1964 roku i podobnie jak w innych krajach zyskała sobie duże uznanie hodowców i obecnie jest jedną z najpopularniejszych ras zarówno w hodowlach przemysłowych jak i wśród hodowców amatorów.

Opis rasy.
Rasa średnia, idealna masa ciała 4- 5,3kg, maksymalnie 5,5kg. Ciało jest krótkie i zwaliste, silnie umięśnione, szczególnie w partii piersi i zadu. Kończyny krótkie i silne. Głowa u samców szeroka, mocno osadzona na prawie niewidocznej szyi. U samic głowa nieco mniejsza. Uszy mięsiste, dobrze owłosione, na końcach ładnie zaokrąglone. Długość uszu 10-11,5cm. Okrywa włosowa bardzo gęsta, szczególnie w podszyciu. Długość włosów okrywy 3cm. Barwa okrywy na całym ciele czysto biała. Kolor oczu różowy z karminową źrenicą. Pazurki bezbarwne.

Czerwony nowozelandzki - króliki te mają umaszczenie rdzawobrunatne (płowe), są nieco lżejsze od białych i mają mniej zwartą sylwetkę. Rasa ta jest dotychczas mało rozpowszechniona w naszym kraju. Rasa ta, podobnie jak biała nowozelandzka, pochodzi z Kaliformi, gdzie została wyprowadzona z miejscowych królików o umaszczeniu przypominającym rudego lisa, dawniej tam właśnie bardzo rozpowszechnionego i cenionego. Dorosłe króliki tej rasy osiągają masę ciała około 4,5 kg, a młodzież 10 tygodniowa waży 2 - 2,3 kg. Króliki te mają kształt ciała walcowaty, zad szeroki i dobrze umięśniony, lecz nieco dłuższe nogi niż króliki białe nowozelandzkie. Królik nowozelandzki czerwony został wyhodowany w Kalifornii w Stanach Zjednoczonych na początku XX wieku. Jest to rasa całkiem odrębna od nowozelandzkiej białej, czarnej i niebieskiej. Do końca nie jest pewne jakich królików używano do powstania rasy, jednak najprawdopodobniej były to zajęczaki i belgijskie olbrzymy. Nazwę bierze od królików półdzikich sprowadzonych z Nowej Zelandii, które również były przodkami tej rasy. Po raz pierwszy nowozelandzki czerwony zaprezentowany był na wystawie w Stanach Zjednoczonych w roku 1910, a w roku 1919 pierwsze egzemplarze dotarły do Europy. Początkowo barwa królików była bardziej żółta, dopiero na skutek selekcji prowadzonej przez wielu hodowców utrwaliła się jako czerwona znana do dzisiaj. Króliki nowozelandzkie czerwone przez długie lata hodowane były ze względu na okrywę włosową i mięso jako towarowe, jednak nigdy nie dorównały nowozelandzkim białym (mniejsze przyrosty masy ciała). Należy podkreślić, że króliki hodowane w Stanach Zjednoczonych i w Europie różnią się od siebie. Króliki tej rasy europejskie mają bardziej zwartą, masywną budowę. Króliki tej rasy są hodowane w wielu krajach, chociaż np. we Francji jest mało znany (mają swojego burgundzkiego), a w Szwajcarii uznane zostały dopiero w roku 2000.

Opis rasy.
Rasa średnia. Idealna masa ciała 4-5,10kg. Harmonijna budowa ciała, tułów średnio długi, walcowaty, dobrze umięśniony. Dobrze rozwinięty przód i zad, szerokie łopatki i partia grzbietowa. Głowa mocno osadzona na krótkiej szyi, silnie związana z tułowiem. Kończyny silne, masywne, krótkie. Ogon krótki, przylegający do tułowia. Głowa krótka, szeroka, uszy mięsiste, grube, silnie osadzone, łyżeczkowane o zaokrąglonych końcach, dobrze owłosione. Długość uszu 12-12,5 cm. Okrywa włosowa bardzo gęsta, sprężysta, jedwabista. Długość włosów okrywowych 3-3,5 cm. Barwa włosów okrywowych intensywnie czerwonozłocista (lisioczerwona) z dobrym połyskiem. Czerwonozłocista barwa włosów okrywowych rozłożona równomiernie od głowy do zadu, możliwie jak najgłębiej zachodząca do brzucha. Barwa okrywy włosowej w okolicy oczu, pyszczka, wewnętrznej strony ud, brzucha i spodniej części ogona jaśniejsza. Barwa włosów podszyciowych jaśniejsza niż włosów okrywowych, bez włosów białych. Barwa oczu ciemnobrązowa, pazurki ciemnorogowe.

Kalifornijski - królik ten został wyhodowany w Stanach Zjednoczonych w okolicy Kalifornii. Według źródeł amerykańskich króliki tej rasy otrzymano drogą krzyżowania międzyrasowego. Do krzyżowania użyto rasy nowozelandzkiej białej, szynszyl oraz rosyjskiej gronostajowej ( zwanej niekiedy himalajską ) Jako rasa króliki kalifornijskie zostały uznane w 1915 roku. Do Polski trafiły w 1964 roku z Anglii. Mają umaszczenie białe z ciemnym owłosieniem na końcu pyszczka, uszach i ogonie, oczy ich są czerwone. Są znane dwa typy tych królików: 1) cięższy, o masie 4 - 4,5 kg, 2) lżejszy, o masie 3,5 - 4 kg.
Dwa źródła różna data warto się zapoznać.
Rasa pochodząca ze Stanów Zjednoczonych twórcą, której był George West z Kalifornii. Głównym celem jego prac rozpoczętych w roku 1923 było wyhodowanie królika o wysokich parametrach zarówno pod kątem wydajności mięsnej jak i dobrej jakości okrywy włosowej. Początkowo do kojarzeń używał ras szynszyl wielki i królika rosyjskiego, któremu obecny kalifornijski zawdzięcza barwę, w dalszej kolejności dokrzyżował w celu poprawy masywności nowozelandzkiego białego. W roku 1929 pierwszy raz królik kalifornijski został zaprezentowany na jednej ze stanowych wystaw, jednak oficjalne uznanie rasy przez American Rabbit Breeders Association nastąpiło w roku 1939, w tym samym czasie powstał też jej wzorzec. Od początku istnienia kalifornijski podobnie jak nowozelandzki biały, hodowany był głównie na dużych fermach nastawionych na produkcję mięsa króliczego. W późniejszym okresie trafił również w ręce drobniejszych hodowców. W kilkanaście lat po II wojnie światowej, około roku 1958 królik kalifornijski pojawił się w Europie, gdzie sprowadzony został przez Anglików. Pierwsze króliki tej rasy znane były jedynie w odmianie czarnej (uszy, maska nosowa, kończyny i ogon). W dalszych latach już w Anglii powstały kolejne odmiany barwne tj. niebieska i hawana. Z wysp brytyjskich królik kalifornijski trafił do hodowli w całej Europie, gdzie do dziś traktowany jest jako jedna z tzw. pięciu najwybitniejszych ras pod względem wydajności rzeźnej (około 62%). W chowie rasa obok wspomnianej już wydajności wyróżnia się też bardzo dobrymi przyrostami- masa ciała (w wieku 3 m-cy około 2,5kg), świetną plennością i wybitnie rozwiniętym instynktem macierzyńskim u samic, dzięki czemu idealnie nadaje się dla osób rozpoczynających hodowlę królików rasowych. W naszej części Europy królik kalifornijski jest bardzo rozpowszechniony, szczególnie wśród hodowców czeskich i słowackich, od których najczęściej sprowadzamy materiał hodowlany. W Polsce rasa popularna w hodowli, obecna jest praktycznie na każdej wystawie. Występuje głównie w odmianie czarnej, rzadziej w niebieskiej czy hawana.

Opis rasy.
Rasa średnia, idealna masa ciała 4-5,2kg, maksymalnie 5,5kg. Ciało zwaliste i masywne, szerokie w partii piersi i zadu. Głowa krótka i szeroka, u samic nieco mniejsza. Kończyny silne, średnio długie. Uszy mięsiste, na końcach ładnie zaokrąglone, o długości 10,5-11,5cm. Okrywa włosowa bardzo gęsta, szczególnie w podszyciu, długość włosów około 3cm. Barwa okrywy śnieżno biała za wyjątkiem zabarwionych uszu, tzw. maski nosowej, kończyn i ogona, barwa w tych miejscach w zależności od odmiany może być czarna, niebieska lub czekoladowa, kolor oczu różowy z karminową źrenicą. Pazurki ciemnorogowe do czarnych.

Duńska biała - wychodowane zostały w Danii, w kopenhaskim ogrodzie zoologicznym w 1902 roku, w wyniku skrzyżowania rasy miejscowej z olbrzymem belgijskim oraz selekcji prowadzonej w kierunku uzyskania odpowiedniego typu. Charakteryzuje się krępą budową, dobrze umięśnionym tułowiem, głową lekko garbonosą, uszami krótkimi i cienkimi, oczami albinotycznie czerwonymi. Należą do ras średnich masa ciał wynosi około 4 kg. Do Polski króliki tej rasy trafiły w 1963 roku.

Termondzkie białe - jest to powszechnie rasa hodowana w Belgii. Tam też została wyprowadzona w wyniku wielu lat pracy selekcyjnej olbrzymów belgijskich białych. Ich budowa stanowi pośredni typ pomiędzy olbrzymem belgijskim a białym nowozelandzkim. Barwa okrywy włosowej śnieżnobiała. Do Polski zostały sprowadzone w 1978 roku, kolejne w początkach lat 80- tych. Termondzki biały to rasa wytworzona w wyniku selekcji belgijskich olbrzymów białych. Budowa tej rasy stanowi typ pośredni między belgijskim olbrzymem a nowozelandzkim białym. Najniższa dopuszczalna masa ciała w wieku 8 miesięcy i powyżej 3,5 kg, najwyższa 5,7 kg. Harmonijna budowa ciała. Tułów długi, dobrze umięśniony o mocnym i szerokim zadzie, przód nieco zwężony. Głowa mocno osadzona na długiej szyi. Kończyny mocne. Ogon krótki, przylegający do tułowia. U dorosłych samic (ponad 1 rok) dopuszczalne niewielkie, symetryczne podgardle. Głowa lekko wydłużona. Uszy średnio grube, dobrze osadzone, zaokrąglone na końcach, owłosione. Długość uszu 13-15 cm. Okrywa włosowa średnio gęsta, sprężysta. Długość włosów pokrywowych około 3 cm. Barwa włosów pokrywowych na całym ciele jednolicie śnieżnobiała. Barwa włosów podszyciowych śnieżnobiała, bez połysku. Oczy czerwone, pazurki cieliste lub białe.

Francuskie srebrzyste - zwane jako króliki szampańskie, zaliczają się do ras normalno włosowych, średnich. Rasę wyhodowano we Francji, w okręgu Szampania około 1730 roku. W Polsce króliki tej rasy były mało znane i dopiero ich import w 1974 roku przyczynił się do znacznego zainteresowania tą rasą. Osobniki dorosłe osiągają wagę ciała około 4,5 kg - 5,6 kg. Uszy mają stojące, mięsiste, średnio długie. o wyraźnie zaokrąglonych końcach, oczy i pazurki brązowe. Efekt srebrzystości wywołują białe wierzchołki włosów pokrywowych na tle popielato-niebieskiego podszycia. Cecha ta może występować z każdym umaszczeniem zasadniczym; rozróżnia się np. króliki czarnosrebrzyste, niebieskosrebrzyste i żółtosrebrzyste.
Rasa powstała we Francji, z krzyżowania królików srebrzystych występujących w hodowlach krajowych w roku 1730. Początkowo nazywany królikiem szampańskim od nazwy regionu, w którym był wyhodowany. Do Polski króliki te trafiły w latach 70-tych ubiegłego wieku. Najniższa dopuszczalna masa ciała w wieku 8 miesięcy i powyżej to 4,0 kg, najwyższa 5,8 kg. Harmonijna budowa ciała. Tułów średnio długi, walcowaty, dobrze umięśniony. Przód i zad szeroki, natomiast partia grzbietowa jest średnio rozwinięta. Kończyny silne, średnio długie. Głowa osadzona mocno na krótkiej szyi. U starszych samic (ponad rok) dopuszcza się małe, symetryczne podgardle. Ogon krótki, przylegający do tułowia. Głowa krótka, szeroka. Uszy mięsiste, mocno osadzone, zakończone łyżeczkowato. Zewnętrzna powierzchnia uszu równomiernie owłosiona. Długość uszu 12,5-13,5 cm. Okrywa włosowa bardzo gęsta, sprężysta, jedwabista. Długość włosów pokrywowych około 3 cm. Barwa włosów pokrywowych na całym ciele ma odcień starego srebra. Wysrebrzenie równomiernie rozłożone na całym ciele. Uszy, pierścienie wokół oczu, pyszczek (motylek), kończyny i ogon mają barwę lekko ciemniejszą. Barwa włosów podszyciowych o odcieniu niebieskawym, lekko przydymiona. Przy rozdmuchaniu okrywy, wyraźnie widoczna strefowość zabarwienia włosów, bliżej skóry lekkie rozjaśnienie. Barwa oczu brązowa, pazurków od ciemno brązowej do czarnej.

Wiedeńskie niebieskie - za twórcę tej rasy uważany jest urzędnik kolejowy Johann Konstantin Schulc, kolejarz z Wiednia-Hetzendorf, prezes pierwszego wiedeńskiego związku hodowców królików, który pokazał je po raz pierwszy na wystawie w Wiedniu w 1895 roku. Do stworzenia rasy używał on różnych królików, rasa powstała w wyniku wielokrotnych krzyżówek olbrzymów belgijskich z olbrzymami holenderskimi oraz innymi rasami miejscowymi. Początkowo króliki były bardzo duże, ważyły 6-7 kg i były nazwane olbrzymami wiedeńskimi. W roku 1895 na wystawie w Wiedniu pod nazwą wiedeński niebieski olbrzym przedstawił pierwsze 14 sztuk swojej nowej rasy. Pierwsze zwierzęta tej rasy były nieco cięższe niż obecnie i ważyły przeciętnie 6,5kg oraz posiadały jeszcze niedoskonałą barwę. W Austrii rasę tę oficjalnie uznano w roku 1897. Przez selekcję wytworzono typ o mniejszej masie ciała, odpowiadający wzorcom obowiązującym dla królików tej rasy. Podobny typ królika wyhodowano na Morawach i dlatego hodowcy czescy uważają się również za twórców rasy niebieskiej wiedeńskiej. Tułów mają walcowaty, pierś szeroką, przód wysoki, grzbiet silny ładnie wygięty. Ogon jest stosunkowo długi podniesiony i przylegający do zadu. Uszy średniej długości, mięsiste o zaokrąglonych końcach, wzniesione prosto do góry. Oczy i pazurki niebieskoszare. W roku 1903 rozpoczął się eksport królików wiedeńskich niebieskich do Niemiec, Holandii, Szwajcarii i innych krajów, gdzie z czasem zyskały sobie wielu zwolenników. Szczególnie duże grono sympatyków rasa ta znalazła w Niemczech, gdzie w roku 1905 na wielkiej wystawie w Hamburgu prezentowanych było już ponad 300 królików wiedeńskich niebieskich. W tym samym roku założony został w Niemczech pierwszy klub hodowców tej rasy. Króliki rasy wiedeński niebieski są obecnie u naszych zachodnich sąsiadów najpopularniejszą rasą w grupie ras średnich. Swoją popularność króliki te zawdzięczają łagodnemu usposobieniu, dobrej plenności (6-8szt w miocie), świetnej jakości okrywie włosowej (bardzo gęsta) oraz ciekawej barwie. Zadowalająca jest również wydajność rzeźna tej rasy (54%). Barwa tej rasy jest różna w wielu krajach: w Polsce i w Czechach jest ciemno-niebieska, w Niemczech nieco jaśniejsza, a w Szwajcarii bardzo ciemna, prawie czarna. W ostatnich latach na polskich wystawach można zauważyć króliki wiedeńskie niebieskie o nieco jaśniejszej barwie, czyli niepożądanej według wzorca polskiego. Wpływ na to mają importy z Niemiec oraz nieprawidłowa selekcja królików. Hodowla królików ras wiedeńskich jest bardzo popularna w Europie. W Polsce na wystawach spotkać można wszystkie rasy wiedeńskie, największą popularnością tak jak i w innych krajach cieszy się niezmiennie królik wiedeński niebieski, który ma wierne grono hodowców i jest stałym uczestnikiem naszych wystaw.

Opis rasy.
Rasa zaliczana do ras średnich, idealna masa ciała 4,2-5,4kg. Ciało jest masywne, walcowate, dobrze umięśnione, głowa krótka, szeroka w partii czoła i nosa, szyja bardzo krótka, przednie kończyny bardzo silne i krótkie. Uszy mięsiste, dobrze owłosione, na końcach zaokrąglone o długości 11,5-12,5cm. Okrywa włosowa bardzo gęsta, szczególnie w podszyciu, długość okrywy około 3cm. Barwa ciemno-niebieska, jednolita na całym ciele, o dobrym połysku, na brzuchu barwa matowa. Oczy niebiesko-szare, pazurki ciemno-rogowe, barwa podszycia nieco jaśniejsza.

Wiedeńskie białe - króliki tej rasy wyhodowano w 1907 roku w wyniku zmian dziedzicznych u hototów białych hodowanych w Prinzendorf, niedaleko Wiednia, uważa się, że materiałem do pracy hodowlanej była prawdopodobnie mutacja królików holenderskich. Twórcą tej rasy był Wilhelm Mucke, który kojarząc wiedeńskie niebieskie z holenderskimi o słabym rysunku (prawie białymi) z niebieskimi oczami. Wielu hodowców przed nim próbowało na drodze różnych kojarzeń uzyskać królika z niebieskimi oczami jednak tylko jemu jako pierwszemu się to powiodło. Podstawą jest królik niebieskooki, o śnieżnobiałym, lśniącym futerku. Masa ciała zwierząt dorosłych mieści się w granicach od 3,5 do 4,5 kg. Odznaczają się zwięzłą budową i walcowatym tułowiem, oczy duże. U starszych samic uwydatnia się niewielkie wole. W niektórych rodach królików tej rasy występują dziedziczne skłonności do epilepsji. Rasa ta jest w Polsce znana od dawna i chętnie utrzymywana. Pierwsze wiedeńskie białe pokazał na wystawie w Wiedniu w 1907 roku. U pierwszych egzemplarzy było widać wyraźny wpływ królika holenderskiego, gdyż masa ciała ich była mniejsza niż obecnie. Dopiero drogą selekcji i właściwego doboru uzyskano dzisiejszą wagę tej rasy. Wiedeńskie białe są rasą bardzo popularną w Europie, a szczególnie wśród hodowców niemieckich. Słyną z niezwykle gęstej i delikatnej okrywy włosowej. Początkowo w wielu krajach króliki wiedeńskie traktowano jako jedną rasę o różnych odmianach barwnych. Pierwszą oddzielną rasą był wiedeński biały, a po latach inne odmiany barwne też stały się rasami niezależnymi. Krótko królik wiedeński pojawił się w barwie czekoladowej, jednak barwa ta nie utrwaliła się i wyginęła. W Holandii jest hodowany wiedeński w barwie niebiesko-żelazistej, a w Skandynawii wytworzono wiedeńskie małe w dwóch barwach; czarnej i niebieskiej.

Opis rasy.
Idealna masa ciała 4-5 kg, ciało masywne, walcowate, dobrze umięśnione, szyja bardzo krótka, kończyny silne, średnio długie, głowa krótka i szeroka, uszy mięsiste, dobrze owłosione, na końcach zaokrąglone o długości 10,5-11,5 cm. Okrywa włosowa bardzo gęsta w podszyciu o długości około 3 cm, barwa czysto biała, oczy jasno-niebieskie.

Szynszyl wielki - należy do królików ras średnich. Został wyhodowany w Anglii w 1920 roku. Swoją nazwę zawdzięcza on podobieństwu swojego futerka do futerek szynszyli. Rasę wyjściową stanowił królik szynszylowaty mały, wyhodowany przez inż. Dybowskiego we Francji w 1913 roku. Barwa okrywy włosowej jest srebrzystoszara, z ciemniejszymi odcieniami na stronie grzbietowej i ogonie. Podbrzusze i dolne partie nóg są jaśniejsze, a czasem nawet białe. Masa ciała dochodzi u osobników dorosłych do około 4,5 kg. Droga powstania tej rasy nie została ujawniona. Prawdopodobnie są one wynikiem skomplikowanych krzyżowań królików srebrzystych francuskich (szampańskich), niebieskich wiedeńskich i czarnych podpalanych. Króliki o podobnym umaszczeniu wyhodowano później w Niemczech. Istnieją dwie odmiany tej rasy - duża i mała. Młode króliki szynszylowe są w pierwszych dniach życia bardzo ciemno umaszczone, z wyraźnie odcinającym się jasnym podbrzuszem. Bardzo wcześnie rozpoczyna się u nich zmiana umaszczenia, już jednotygodniowe okazy maja mają charakterystyczny szynszylowaty wygląd futerka.

Inne źródła dodają : Na początku lat dwudziestych ubiegłego wieku Anglik Chris Wren kojarząc szynszyla małego z belgijskim olbrzymem, stworzył nową rasę o nazwie Szynszyl wielki. Niektóre źródła podają, że w tym samym okresie niemieccy hodowcy Offenbach, Grun i Meyer z Ilmenu przy pomocy królików o białej i szarej barwie wyhodowali identyczną rasę, to jednak wymieniony angielski hodowca oficjalnie uznawany jest za jej twórcę. Króliki ras Szynszyl wielki i mały znane są i hodowane w wielu krajach, lecz nigdy nie podjęto prób ujednolicenia standardów dla tych ras, stąd duże różnice we wzorcach między innymi w długości okrywy włosowej. Dla przykładu Szynszyl wielki w Niemczech około 3cm, w Anglii 3,5cm. Podobnie jest u szynszyla małego. Również wielkość ras nie jest znormalizowana, np. w Szwajcarii obie rasy nie są znane, a hodowany jest tzw. Szynszyl średniej wielkości o masie ciała do 4kg. W Stanach Zjednoczonych występuje Szynszyl wielki jak i Szynszyl mały oraz ich tamtejsze wersje American Chinchilla (rasa średnia) i American Giant Chinchilla (rasa dużą powstała z kojarzeń szynszyla wielkiego z belgijskim olbrzymem). Szynszyl wielki hodowany jest od wielu lat w Polsce. Zaliczany jest do ras średnich (do 5,5kg). W chowie wyróżnia się dobrymi przyrostami masy ciała, wydajnością mięsną (około 55%) oraz bardzo dobrą plennością (7-8 sztuk w miocie). W hodowli szynszyla wielkiego dużą wagę przywiązuje się do oryginalnej barwy i jej równomierności oraz barwy włosów podszyciowych i międzybarwy. Rasa ta występuje w trzech odcieniach tj. jasnym, średnim i ciemnym. W jasnym odcieniu króliki posiadają bardzo dobrą , wyraźnie białą międzybarwy lecz często rozjaśnione, niebieskie włosy podszyciowe. Przy ciemnym odcieniu występuje bardzo dobre ciemnoniebieskie podszycie, ale też niepożądana szara międzybarwa. Do dalszej hodowli należy używać zwierząt o średnim odcieniu, gdyż najczęściej posiadają międzybarwę białą do lekko szarobiałej i ciemnoniebieskie podszycie, czyli cechy najbardziej pożądane wg wzorca. Szynszyle od pewnego czasu znajdują coraz więcej zwolenników wśród hodowców w Europie. W Polsce jest podobnie. Szczególnie umiłowaną rasą są w Czechach i na Słowacji. Ostatnią nowością jest uznanie w Czechach, po kilku latach prac, rasy Szynszyl wielki niebieski, który w odróżnieniu od tradycyjnego szynszyla posiada zamiast czarnych włosów w okrywie, włosy niebieskie i szaroniebieskie podszycie, zamiast ciemnoniebieskiego. Królik Szynszyl miał duży wpływ na powstanie innych ras m.in. podbielany, kuna, sallander (Holandia) i schwartzgrannen (Niemcy). Króliki w kolorze szynszylowym występują również u odmian barwnych w rasach: belgijski olbrzym, francuski baran, rex, satynowy, mały baran, holenderski, karzełek baran i karzełek.

Opis rasy.
Harmonijna budowa ciała, tułów długi, walcowaty, dobrze umięśniony, pierś i zad szerokie. Kończyny silne, średnio długie. Głowa krótka u samców szeroka, lekko garbonosa, u samic nieco mniejsza, uszy mięsiste, ładnie zaokrąglone na końcach, o długości 14cm. Okrywa włosowa gęsta i sprężysta o długości około 3cm, barwa okrywy włosowej popielato-szara z niebieskawym nalotem i czarnymi końcówkami włosów, poniżej prześwitujący 3mm czarny prążek. Barwa powinna być równomiernie rozłożona na całym ciele, włącznie z piersią i kończynami, uszy czarno lamowane, klin karkowy mały i szarobiały. Wierzch ogona czarny, przemieszany szarobiałymi włosami, spód ogona biały do szarobiałego. Barwa oczu ciemnobrązowa, pazurki ciemnorogowe do czarnobrązowych. Barwa podszycia na całym ciele, włączając brzuch ciemnoniebieska, zajmująca około 2/3 długości włosów. Nad podszyciem szarobiały do białego prążek tzw. międzybarwa o szerokości około 7mm. Międzybarwa jest ostro odgraniczona od barwy podszycia i znajdującego się nad nią czarnego prążka.

Popielniański - króliki tej rasy zostały wytworzone w Polskiej Akademii Nauk w Popielnie, stąd ich nazwa. Pierwsze prace nad wytworzeniem tej rasy prowadził prof. Kamiński, krzyżując króliki białe polskie z olbrzymami belgijskimi białymi. Kontynuatorem tej pracy był dr Karłowicz. Jako rasa króliki te zostały uznane w połowie lat osiemdziesiątych. Największe zgrupowanie królików tej rasy występuje w fermie PAN w Jastrzębcu k/Warszawy. Populacja królików popielniańskich nie jest zbyt duża i została objęta programem ochroną zasobów genetycznych. Rasa ta cechuje się bardzo wysokimi cechami adaptacyjnymi do niekorzystnych warunków środowiskowych, co jest szczególnie ważne przy chowie przyzagrodowym.Cechuje je szybki przyrost masy ciała przy niskim zużyciu paszy. Jak wykazały badania, królik biały popielniański stanowi typ królika o użytkowości mięsno futerkowej. Mięso jest białe, bogate w witaminy i mikroelementy o niewielkiej zawartości cholesterolu. Samice wykazują wysoką plenność i płodność (średnia ilość młodych w miocie wynosi około 8 sztuk, z czego samica średnio odchowuje 90% potomstwa). Królik biały popielniański nie jest wymagający jeżeli chodzi o warunki klimatyczne cechują go także niewielkie wymagania żywieniowe.

Opis rasy.
Masa ciała u królików dorosłych wynosi od 4 do 5,5 kg. Najniższa masa ciała królika w wieku 8 m-cy i powyżej- 3,5 kg, najwyższa- 5,7 kg. Króliki te charakteryzuje bardzo dobre tempo wzrostu - w wieku 90 dni uzyskują masę 2,7 kg przy wysokiej wydajności rzeźnej sięgającej ponad 60%. Króliki tej rasy odznaczają się wydłużoną sylwetką, dobrze umięśnionym tułowiem i lekko wydłużoną głową mocno osadzoną na krótkiej szyi. Długość głowy wynosi 10 cm. Tułów jest walcowaty, kończyny średnio długie. Uszy o długości 12-13 cm średnio owłosione, stojące, są ostro zakończone. Dopuszczalne u samic małe symetryczne wole (podgardle). Oczy czerwone, pazurki cieliste. Okrywa włosowa królika białego popielniańskiego jest bardzo gruba i sprężysta o długości włosów pokrywowych 2,5-3,0 cm. Barwa włosów jednolicie śnieżnobiała.

Belgijski olbrzym - należy do najbardziej rozpowszechnionych ras dużych królików. Pochodzi z okolic miasta Gent we Frandrii, w Belgii, gdzie znany jest od 1825 roku. Króliki tej rasy charakteryzują się dużą masą ciała. Osiągają w ciągu roku wagę ciała od 8 do 10 kg. Długość ciała dochodzi do 72 cm, uszy są stojące, mięsiste, o zaokrąglonych końcach, długości równej 1/4 długości ciała (t.j. 17-19 cm) oczy i pazurki ciemnobrązowe. ( dlatego wspominam powyżej że zakup rasowego królika pozwoli nam na uniknięcie niespodzianek takich, jak posiadanie belgijskiego olbrzyma, oczywiście uważam że jest on również przesympatycznym króliczkiem )

Belgijski olbrzym jest największą rasą uznaną i hodowaną. Pierwsze wzmianki o występowaniu królików tej rasy pochodzą z XVI stulecia, a hodowano je w okolicach miasta Gent, od którego pochodzi pierwsza nazwa olbrzym gencki lub olbrzym flandryjski. Króliki te były powszechnie hodowane w tym kraju. Późniejsza historia datuje się od wieku XIX, gdyż brak jest zapisków z okresów wcześniejszych. Jedna z hipotez mówi, że belgijski olbrzym może pochodzić od wymarłego w XIX wieku królika patagońskiego, hodowanego w Belgii i Francji. Rozwój hodowli tej rasy datuje się od wieku XIX, w którym to czasie występował pod nazwą olbrzyma flandryjskiego. Od roku 1830 masowo hodowano belgijskiego olbrzyma w Belgii i Francji, a od 1880 roku zaczęto masowo wywozić króliki tej rasy do innych krajów europejskich, a wcześniej do Stanów Zjednoczonych. Wpływ na wygląd rasy mieli również Anglicy i Niemcy. Niemcy od roku 1885 sprowadzali króliki belgijski olbrzym z Belgii i częściowo z Anglii. Początkowo belgijski olbrzym hodowany był w barwach: szarej i żelazistej, kolejne odmiany barwne pojawiły się dużo później. Niemcy prowadzili wiele prac modyfikując belgijskiego olbrzyma i od roku 1937 występuje on w Niemczech pod nazwą niemieckiego olbrzyma. W Polsce rasa ta jest powszechnie hodowana. W roku 1900 we Lwowie pojawił się w katalogu pod nazwami belgijskiego olbrzyma i olbrzyma flandryjskiego, chociaż opisywana była przez polskiego autora jako rasa nadająca się do chowu w 1887 roku. Rasa ta znajduje swoich miłośników dzięki imponującym rozmiarom, chociaż ze względów użytkowych nie jest rasą ekonomiczną. Najbardziej nadaje się do chowu amatorskiego. Belgijski olbrzym występuje w barwach: szarej (trzy tonacje-jasna, średnia i ciemna), żelazistej, czarnej, niebieskiej, niebieskoszarej, żółtej, zajęczatej, szynszylowej i innych barwach. Pochodną belgijskiego olbrzyma jest prawie nieznana na kontynencie rasa pod nazwą brytyjski olbrzym, która niesłusznie uważana była jako rasa większa. Pod koniec lat czterdziestych ubiegłego wieku Anglicy sprowadzili zmodyfikowane króliki rasy belgijski olbrzym ze Stanów Zjednoczonych w różnych odmianach barwnych i hodują je pod nazwą brytyjski olbrzym. Założono tam klub hodowców, który później się rozpadł i powstał na nowo w 1981 roku. Anglicy hodują brytyjskiego olbrzyma w różnych odmianach barwnych. Rasa ta jest mniejsza od belgijskiego olbrzyma i tak dla; samicy- minimalna masa ciała wynosi 6,10 kg, a dla samca 5,60 kg. Belgijski olbrzym pod oryginalną nazwą w Anglii jest uznawany tylko w barwie żelazistej.

Opis rasy.
Idealna masa ciała w wieku 8 miesięcy i powyżej wynosi 7 kg i więcej. Budowa ciała harmonijna, linia grzbietu prosta, zad zaokrąglony, klatka piersiowa dobrze rozwinięta, nogi tylne silne, szeroko rozstawione, nogi przednie proste. Głowa osadzona na krótkiej szyi. Ogon prosty ściśle przylegający do tułowia. Długość tułowia 70 cm i więcej. Głowa duża, szeroka, u samców lekko garbonosa. Uszy silne, mięsiste, mocno osadzone, lekko rozchylające się ku górze. Zewnętrzna powierzchnia uszu owłosiona, długość uszu 19 cm i powyżej. Okrywa włosowa gęsta, sprężysta, jedwabista. Włosy pokrywowe o długości 3-4 cm, kryjące podszycie. Pazurki i oczy o barwie brązowej.
Wg wzorca polskiego występują barwy okrywy włosowej: szara- BOS, zajęczata- BOZ, żelazista- BOŻI, żółta- BOŻ, niebieska- BON, czarna- BOC, szynszylowata- BOSI.

Francuski baran - należy obok belgijskiego olbrzyma do najbardziej znanych i rozpowszechnionych. Wyhodowany we Francji około 1863 roku, przez krzyżowanie królików rasy baran angielski z belgijskimi olbrzymami i dużymi królikami normandzkimi. Szyja oraz nogi są krótkie i silne. Oczy i pazurki są brązowe. Włosy okrywowe o długości od 3,5-4,0 cm. Obecnie jest hodowanych wiele odmian barwnych baranów francuskich: szary- FBS, żelazisty- FBŻI, czarny- FBC, niebieski- FBN, hawana- FBH, madagaskarowy- FBM, szynszylowaty- FBSI, żółty- FBŻ, srokacz- FBSr w ww. odmianach, biały czerwonooki- FBBc i biały niebieskooki- FBBn. Najniższa dopuszczalna masa ciała w wieku 8 miesięcy i powyżej 5,0 kg, najwyższa 5,5 kg i więcej. Dopuszcza się u samców niższą wzorcową masę ciała o 10%. Harmonijna budowa ciała. Sylwetka krępa i zbita. Tułów walcowaty. Zad lekko ścięty, bardzo dobrze umięśniony. Szyja krótka (niewidoczna) i silna. Nogi krótkie i silne. Ogon prosty przylegający do tułowia. U samic niewielkie symetryczne podgardle.
Głowa szeroka i mocna, wyraźnie garbonosa. Policzki silnie rozwinięte, szerokie, zaznaczone. Oczy duże, wyraźne, nie za głęboko umieszczone w oczodołach (miernie „wysadzone). Uszy mięsiste, o pełnym owłosieniu, mocno osadzone, symetrycznie zwisające otworami do głowy. Końce uszu zaokrąglone łagodnie. Na głowie między uszami wyraźnie zaznaczona „korona”. Rozpiętość uszu od 38 do 45 cm. Okrywa włosowa gęsta (zwłaszcza włosów podszyciowych), sprężysta i jedwabista. Długość włosów pokrywowych od 3,5 do 4,0 cm.
Barwa okrywy włosowej zróżnicowana w zależności od odmiany barwnej: - szary- ogólna barwa w partii grzbietowej ciemnoszara, boki oraz brzuch nieco jaśniejsze. Klin karkowy mały, lekko brązowy. Uszy czarno obramowane. Wewnętrzna część ud oraz kończyn przednich i spód ogona- białe. Szeroki biały pas okrywy włosowej wzdłuż linii białej brzucha.
żelazisty- ogólną barwę okrywy tworzą czarne i brązowe włosy, przy czym włosy czarne przeważają. Wewnętrzna część ud oraz kończyn przednich i spód ogona grafitowy. Pas brzuszny ciemno szary do grafitowego. Czarny- barwa włosów pokrywowych jednolicie głegoko czarna, z wyraźnym połyskiem na całym ciele. W części brzusznej barwa okrywy o mniejszym połysku. Pas brzuszny ciemno szary do grafitowego. Niebieski- barwa włosów pokrywowych ciemno niebieska, równomierna na całym ciele, o wyraźnym połysku. Ogólna barwa o wrażeniu czarnym z nalotem niebieskim. Barwa okrywy brzucha i wewnętrznych stron ud matowa. Hawana- barwa włosów pokrywowych jednolicie ciemno brązowa (czekoladowa) z wyraźnym połyskiem na stronie grzbietowej, na stronie brzusznej matowa.
Madagaskarowy- barwa włosów pokrywowych od złoto brązowej do złoto czerwonej. Na tle tej barwy rozłożone są ciemno brązowe włosy tworzące jakby woal. Uszy, pysk (tzw. maska), obwódki wokół oczu, brzuch, wewnętrzne strony ud, spód ogona mają barwę brązowoszarą bez woalu z ciemno brązowych włosów, okrywa matowa. Maska nie może przechodzić powyżej linii oczu. Ciemna i jasna barwa nie może ostro odcinać się od siebie, powinna łagodnie przechodzić jedna w drugą. Szynszylowaty- barwa włosów pokrywowych szara o odcieniu niebieskawym, z ciemnymi i białymi wierzchołkami (woal), równomiernie rozłożona na całym ciele. Klin karkowy mały, w kolorze jasnoszarym. W partii brzusznej barwa włosów jaśniejsza. Uszy ciemne, czarno obramowane. Ogon od strony górnej czarny, przeplatany szarobiałymi włosami, od spodu biały. Żółty- ogolna barwa okrywy włosowej pomarańczowożółta, bez srebrzystości. Oczne obwódki i skroń trochę jaśniejsza. Okrywa włosowa na brzuchu, spodzie ogona i wewnętrznej stronie ud rozjaśniona do koloru jasno kremowego, a nawet białego. Srokacz w ww. odmianach barwnych- okrywa włosowa w barwie odpowiadającej jednej z ww. odmian barwnych występuje na głowie (uszy, korona, część nosowa, czoło, okolice oczu), tułowiu w formie tzw. „płaszcza” okrywającego grzbiet, wierzchnią stronę ogona i około 2/3 wysokości boków, odcinając się nieregularną linią od barwy białej. „Płaszcz” musi być symetryczny. Piersi, przednie kończyny i dolna część policzków są białe. Przeważnie białe są tylne kończyny i brzuch. Nie jest wadą białe zabarwienie pod brodą. Biała strzała, zaczyna się od czoła i przechodzi na koronę, dzieląc ją w poprzek na pół. Białe plamy na karku. FBBc iFBBn- barwa włosów pokrywowych śnieżnobiała.
Barwa włosów podszyciowych, oczu i pazurków: szary- barwa włosów podszyciowych na całym tułowiu siwoniebieska. Pazurki i oczy o barwie brązowej. Żelazisty- barwa włosów podszyciowych na całym tułowiu ciemno stalowa, lekko rozjaśniająca się w kierunku skóry. Oczy barwy od bardzo ciemno brązowej do czarnej. Pazurki czarne. Czarny- barwa włosów podszyciowych intensywnie ciemno niebieska, oczy i pazurki ciemno brązowe. Niebieski- barwa włosów podszyciowych nieco jaśniejsza od włosów pokrywowych, oczy barwy niebieskoszarej, barwa pazurków od szarej do czarnej. Hawana- barwa włosow podszyciowych niebieska, jednolita na całej długości włosa, matowa. Oczy brązowe, pazurki ciemno brązowe. Madagaskarowy- barwa włosów podszyciowych wyraźnie złotoczerwona.W partiach okrywy brązowoszarej podszycie kremowe. Barwa oczu brązowa, pazurków ciemno szarobrązowa (ciemno rogowe). Szynszylowaty- włosy podszyciowe ciemno niebieskie zajmujące ok. 2/3 długości włosa, strefa środkowa około 7 mm barwy białoszarej. Nad strefą środkową czarny pas szerokości około 3 mm. Przy rozdmuchiwaniu okrywy wyraźnie widoczna strefowość w ubarwieniu włosów. Oczy ciemno brązowe, pazurki brązowe do czarnych. Żółty- barwa włosów podszyciowych pomarańczowożółta, oczy brązowe, pazurki ciemno brązowe. Srokacz w ww. odmianach barwnych- w barwnych partiach okrywy włosowej włosy podszyciowe w barwie typowej dla danej odmiany. Białe podszycie przy białej okrywie włosowej. Oczy i pazurki w barwie odpowiadającej danej odmianie. Biały czerwonooki- barwa włosów podszyciowych śnieżnobiała, oczy czerwone lub karminowe, pazurki białe. Biały niebieskooki- barwa włosów podszyciowych śnieżnobiała, oczy szaroniebieskie, pazurki białe.

Olbrzym srokacz - należy do dużych ras królików normalnowłosowych. Wyhodowany w Anglii jako rasa wytworzona poprzez skrzyżowanie białych olbrzymów belgijskich z różnymi rasami lokalnymi o umaszczeniu plamistym. Rasa wyhodowana w kilku odmianach barwnych. Barwa podstawowa okrywy włosowej jest biała z czarnymi plamkami. Zależnie od kraju w którym zostały wyhodowane, rozróżnia się olbrzymy srokacze niemieckie, szwajcarskie, angielskie. Oczy brązowe u odmiany czarno-białej lub niebieskoszare u odmiany niebiesko-białej. Rasa wyhodowana w Anglii, poprzez krzyżowanie belgijskich olbrzymów białych z królikami o plamistym ubarwieniu okrywy włosowej. Wg wzorca polskiego odmiany barwne to: czarnobiały- OSC i niebieskobiały- OSN.
Waga w wieku 8 miesięcy i powyżej 6,0 kg i więcej. Harmonijna budowa ciała, linia grzbietu prosta, zad zaokrąglony. Klatka piersiowa dobrze rozwinięta, tułów szeroki, dobrze umięśniony. Głowa duża osadzona na krótkiej szyi. Nogi tylne mocne i szeroko rozstawione. Ogon długi przylegający do tułowia. Długość tułowia 66 cm i więcej. Głowa duża, szeroka. Uszy silne, mięsiste, mocno osadzone, lekko rozchylające się ku górze. Cała zewnętrzna powierzchnia uszu owłosiona. Długość uszu 16-17 cm.
Okrywa włosowa gęsta, sprężysta, długość włosów pokrywowych około 3,5 cm. Barwa okrywy włosowej: ogólna barwa włosów pokrywowych jest czysto biała z plamkami czarnymi. Plamy powinny odcinać się kontrastowo od barwy ogólnej.
Rozłożenie plamistości: głowa- czarny pyszczek i biała dolna warga tworzą tzw. „motylek”; czarne jednolite i zamknięte pierścienie wokół oczu, czarna pojedyncza plama na obydwu policzkach, nie łącząca się z pierścieniem wokół oczu, czarne uszy. Grzbiet i tułów- jednolita i nie przerywana czarna, wąska pręga grzbietowa (szerokości około 3 cm) przechodząca od nasady uszu do nasady ogona, górna strona ogona czarna. Na obu stronach tułowia w części lędźwiowej i biodrowej grupa 6-8 pojedynczych, symetrycznie rozmieszczonych plam czarnych o średnicy 3-4 cm.
Dla odmiany niebieskobiałej plamy, pierścienie i pręga odpowiednio- niebieskie.

Biały buskat - o umaszczeniu śnieżnobiałym i płowy burgundzki o umaszczeniu ceglastym - wyróżniają się krępym, dobrze umięśnionym tułowiem i stojącymi uszami. Masa ciała dorosłych królików wynosi 4,5-5,5 kg.

Rasy długowełniste - średnie odznaczają się długim delikatnym włosem. Głównym przedstawicielem tych ras hodowanych w Polsce jest królik angorski biały, o albinotycznym ubarwieniu oczu. Masa ciała wynosi 3,0-4,0 kg. Obfite, wysokie owłosienie stwarza wrażenie, że króliki są dużo większe, niż wskazuje ich masa ciała. Okrywa włosowa jest śnieżnobiała, delikatna. Zaleca się strzyżenie królików angorskich od 3 do 4 razy w ciągu roku, gdy włosy puchowe osiągają długość przynajmniej 6 cm.

Alaska                Angora                  Belgian



Beveren                   British                  California



Chinchilla                Doutch                Flemish



Havana                   Lilac                   Lop



Netherdw                   Polish                   Rex mini



Silver                     Tan                     Himalayan



American                   American chinchilla                   American lop



American sable              Britania petite                   Cavy



Checkered Giant            Checkered                  Dwarf Hotot



English angora             English sport                 Flemish



Flemish giant             Fleminsh angora                 Flemish lop



Giant angora             Giant chinchilla                 Holland lop



Hotot             Jerseyvooly                 Mini lop



Angora angielska             Angora francuska                Francuski srebrny



Japoński srokacz             Rhinelander



Home    Powrót

---

Układ pokarmowy

Budowa układu pokarmowego

Budowa jamy ustnej
Jama ustna (cavum oris) składa się z dwóch części: przedsionka jamy ustnej i jamy ustnej właściwej. Przedsionek ograniczają wargi, policzki, dziąsła i zęby. U królika parzyste nozdrza są połączone z wargą górną pionową bruzdą - tzw. zajęczą wargą.
Zęby stałe dorosłego królika mają następujący wzór: 2033/1023
Oznacza to, że króliki mają w szczęce dwie pary siekaczy, z których przednie nazywa się siekaczami większymi, a tylne siekaczami mniejszymi, oraz z każde strony po trzy zęby przedtrzonowe i trzy trzonowe (kłów brak). W żuchwie znajduje się po jednym siekaczu z każdej strony, a następnie dwa przedtrzonowce i trzy trzonowce. Siekacze górne i dolne są zębami hypselodontycznymi, tj. stale rosnącymi, bardzo długimi i łukowato zagiętymi. W jamie ustnej właściwej leży język, w którym rozróżniamy korzeń, trzon i wierzchołek. Przez środek języka biegnie podłużna bruzda pośrodkowa oraz charakterystyczny wał języka. Na podniebieniu twardym znajduje się szew podniebienny, a całe podniebienie pokrywają marszczki podniebienne. Podniebienie miękkie jest u królika stosunkowo długie. Ślinianka podszczękowa żuchwowa znajduje się w okolicy kąta żuchwy, Ślinianka podjęzykowa leży do przodu od śliniańki żuchwowej i obie uchodzą na dnie jamy ustnej. Ślinianka przyuszna znajduje się za gałęzią żuchwy, tuż poniżej podstawy małżowiny usznej.

Budowa gardła, przełyku i żołądka

Gardło (pharynx). Rozróżnia się w nim część nosową, środkową, czyli ustną, oraz krtaniową, graniczącą z krtanią. Krzyżują się tutaj dwie drogi: pokarmowa i oddechowa. Do gardła uchodzą dwa nozdrza tylne, w jego części przedniej występuje cieśń gardła, a w tylnej wejście do krtani oraz wejście do przełyku. Na ścianach bocznych gardła są widoczne ujścia przewodów gardłowo-bębenkowych.

Przełyk (oesophagus}. Prowadzi on z gardła do żołądka. Składa się z część szyjnej, piersiowej i brzusznej. Leży po lewej stronie tchawicy, w klatce piersiowe biegnie w śródpiersiu i przechodząc przez otwór przełykowy w przeponie, łączy si z żołądkiem.

Żołądek (gaster). Żołądek królika jest jednokomorowy, złożony. Po jego lewę stronie leży wpust, do którego uchodzi przełyk, za nim następuje trzon i odźwiernik, od którego rozpoczyna się dwunastnica. Krzywizna mniejsza żołądka leży naprzeciw krzywizny większej, od której odchodzi więzadło żołądkowo-śledzionowe, łączące żołądek ze śledzioną.

Jelita królika.

1. okrężnica esowata 2. krezka okrężnicy zstępującej 3. okrężnica zstępująca 4. śledziona 5. żołądek 6. przełyk 7. część doczaszkową dwunastnicy 8. odźwiernik żołądka 9. sieć większa 10. okrężnica poprzeczna 11. część zstępująca dwunastnicy 12. wyrostek robaczkowy jelita ślepego 13. wypuklenia jelita ślepego 14. zastawka jelita biodrowego 15. bańka okrężnicy 16. bańka jelita biodrowego 17. pętla spiralna okrężnicy (okrężnica wstępująca) 18. jelito ślepe 19. jelito biodrowe 20. koniec wyrostka robaczkowego jelita ślepego 21. jelito czcze 22. krezka 23. zagięcie doogonowe dwunastnicy 24. część poprzeczna dwunastnicy 25. krezka dwunastnicy i trzustka 26. część wstępująca dwunastnicy 27. prostnica

Budowa i przebieg jelit

Jelito cienkie {intestinum tenue}. Obejmuje ono dwunastnicę {duodenum) jelito czcze {jejunum} oraz jelito biodrowe (ileum) W dwunastnicy królika rozróżnia się część doczaszkową, część zstępującą, część poprzeczną oraz część wstępującą, która kończy się w zagięciu dwunastniczoczczym. Część poprzecznadwunastnicy jest spięta krezką otaczającą rozgałęzioną trzustkę (pancreas), której pojedynczy przewód otwiera się do tylnej gałęzi dwunastnicy. Za zagięciem dwunastniczoczczym rozpoczyna się jelito czcze, tworzące liczne pętle jelitowe zawieszone na długiej krezce. Jelito czcze bez wyraźnej granicy przechodzi w jelito biodrowe, które jest u królika bardzo dobrze ustabilizowane, ponieważ łączy się za pomocą fałdu biodrowo-ślepego z jelitem ślepym, a za pomocą fałdu biodrowo-okrężniczego z okrężnicą. Jelito biodrowe w końcowym odcinku rozszerza się w tzw. bańkę jelita biodrowego (ampulla ilei) i uchodzi do jelita ślepego tzw. ujściem biodrowym, tworząc i w tym miejscu zastawkę biodrową. Jelito grube (intestinum crassum). Dzieli się ono na jelito ślepe (caecum), okrężnicę (colon) oraz jelito proste (rectum). Jelito ślepe królika jest niezwykle charakterystyczne i przypomina kształtem muszlę ślimaka, ponieważ jest spiralnie zwinięte, a jego powierzchnię pokrywają uwypuklone kieszonki (huustra) utworzone z fałdów spiralnych jelita ślepego. Jego wierzchołek kończy się gładkościennym wyrostkiem robaczkowym (uppendix vermiformis caeci), dużo cieńszym od reszty jelita ślepego. Okrężnicą królika jest silnie pofałdowana, odchodzi od jelita ślepego obok ujścia jelita biodrowego, a w początkowej części rozszerza się w bańkę okrężnicy. Następnie okrężnicą wstępująca tworzy pętlę spiralną i przechodzi w odcinek okrężnicy poprzecznej, po którym następuje odcinek okrężnicy zstępującej. Przed przejściem okrężnicy w jelito proste występuje charakterystyczny krótki odcinek tzw. okrężnicą esowata. Jelito proste jest gładkie i zakończone odbytem (anus), po którego obydwu stronach znajdują się gruczoły odbytowe {glandule anales).

Wątroba (hepur). Leży ona za przeponą i przykrywa częściowo dogrzbietową powierzchnię żołądka. Ma powierzchnię wypukłą, przeponową oraz powierzchnię wklęsłą, trzewną. Wnęka wątroby jest miejscem, przez które wnikają do niej żyła wrotna oraz tętnica wątrobowa. Wątrobę królika dzieli się na płaty: lewy, prawy, czworoboczny i ogoniasty z wyrostkami ogoniastym i brodawkowym. Między płatem czworobocznym a prawym znajduje się pęcherzyk żółciowy, który przewodem pęcherzykowym łączy się z przewodem wątrobowym. Oba te przewody tworzą przewód żółciowy, uchodzący do początkowej części dwunastnicy.

Powrót