Przed II wojną światową, w okresie szybkiego uprzemysłowienia w Związku Radzieckim, rząd radziecki szukał międzynarodowego finansowania i wiedzy fachowej w zakresie rozwoju krajowego przemysłu zegarmistrzowskiego. Ostatecznie wybrany został francuski producent zegarków LIP. LIP miał problemy finansowe w domu we Francji, aw 1936 r. Dyrektor techniczny Frédéric Lipmann podpisał umowę z ZSRR na eksport technologii, maszyn i części.

W Penza powstała nowa fabryka zegarków, a kilka projektów ruchu LIP uzyskało licencję dla nowego zakładu. Wybrano jeden szczególny projekt, ruch R-26, ponieważ był tani, niezawodny i stosunkowo łatwy w produkcji i utrzymaniu. Zdecydowano, że NII Chasprom będzie odpowiedzialny za przeprojektowanie ruchu, tak aby odpowiadało sowieckim specyfikacjom. II wojna światowa chwilowo zakłóciła te plany, ale po zwycięstwie Aliantów ten zegarek został szybko ukończony w Penza.

Rysunki zostały ukończone 23 czerwca 1944 roku, a pierwsza produkcja rozpoczęła się w Q4-1945 w fabryce zegarków Penza. Po modyfikacji Sowieci oznaczyli ten kaliber К-26, a sam Józef Stalin wybrał imię, które ma być wydrukowane na tarczy: Pobeda (Победа, co oznacza „zwycięstwo”), z okazji zakończenia wojny. Już w pierwszym kwartale 1946 r. Produkcja rozprzestrzeniła się na co najmniej jedną inną fabrykę (First State Watch Factory), a do lat 50. dziesiątki milionów Pobedas zostało wyprodukowanych w sześciu fabrykach:

1945–1948: Fabryka zegarków Penza

1946–1956: Pierwsza państwowa fabryka zegarków (przemianowana na pierwszą moskiewską fabrykę zegarków od 2 do 1947 r.)

1949–1958: Fabryka zegarków Petrodvorets

1949–1960: Fabryka zegarków Chistopol

1953–1964: Second Factory Watch (przemianowana na Second Moscow Watch Factory w 1958 roku)

1950–2004: Fabryka zegarków Maslennikova (ZIM)

Gdy rynek zmienił się w latach 50-tych i wymagał nowoczesnych, zamiatanych rąk, Sowieci rozwinęli ruch К-26 w 2608 - zasadniczo ten sam projekt, ale z dodatkowym kołem do prowadzenia środkowej ręki z drugiej ręki.

Marka Pobeda jest bez wątpienia jednym z najbardziej płodnych ze wszystkich zegarków produkowanych w ZSRR, a dla wielu ta marka stanowi uosobienie i kwintesencję sowieckiego zegarmistrzostwa.

W połowie lat czterdziestych, po ponad dekadzie produkcji ruchów zegarków kieszonkowych przy użyciu przestarzałej technologii zakupionej od dwóch nieistniejących amerykańskich firm, First State Watch Factory skoncentrowało się na produkcji zegarków na rękę. Inżynierowie pracowali nad opracowaniem niewielkiego projektu zegarka na rękę opartego na kalibrze LIP R-26, byłego przedsięwzięcia z 1936 r., Które zostało zakłócone przez działania wojenne. Do pierwszego kwartału 1946 r., We współpracy z Penza Watch Factory, pierwsza państwowa fabryka zegarków rozpoczęła już produkcję Pobeda. Wiosną 1947 r., U szczytu tych postępów iz nieznanych przyczyn, nazwę fabryki zmieniono na Pierwszą Moskiewską Fabrykę Zegarków.

W latach 50. pierwsza moskiewska fabryka zegarków rozkwitała licznymi projektami zegarków, zarówno tradycyjnymi, jak i zaawansowanymi, w tym pierwszym sowieckim zegarkiem automatycznym, wzorami pamiątkowymi Sputnik, zegarkami wojskowymi, a także specjalnymi 24-godzinnymi zegarkami antymagnetycznymi wyprodukowanymi dla pierwszych Wyprawy na Antarktydę. Do 1955 r. Produkcja zegarków na rękę wzrosła do 1,1 miliona.

Około 1960 r. Pierwsza moskiewska fabryka zegarków wyprodukowała pierwszy zegarek marki Poljot. Był to standardowy zegarek z funkcją kalendarza i był tylko jedną z wielu różnych marek oferowanych wówczas przez fabrykę. Inne obejmowały Antarktida, Kirovskie, Kosmos, Mayak, Moskva, Orbita, Pobeda, Poljus, Rodina, Signal, Sportivnie, Sputnik, Stolichnie, Strela, Sturmanskie i Vympel. Zaledwie kilka lat później, w 1964 r., Fabryka przeszła poważną rebranding, konsolidując wszystkie wyżej wymienione marki zegarków w jedną markę: Poljot (Полeт, co oznacza „lot”). Taką nazwę nadano fabryce od 1964 r.

Lata 60. i 70. XX wieku były niezwykle płodnym okresem dla fabryki zegarków Poljot, z szeroką gamą zegarków produkowanych zarówno na rynki krajowe, jak i międzynarodowe. Był to także czas wielkiego technicznego sukcesu, który doprowadził do wydania coraz cieńszych, bardziej zaawansowanych i bardziej skomplikowanych zegarków. W 1971 r. Fabryka produkowała 2,5 miliona zegarków na rękę rocznie, a do 1972 r. Produkcja wzrosła do 2,7 miliona sztuk. W tych latach do 70% wszystkich zegarków Poljot zostało sprzedanych na rynku eksportowym do jednego z 63 różnych krajów. W 1972 r. Opracowano nowe ruchy kalibru 26xx, w których wyróżniono literę „H”: 2609H, 2614H, 2616H itp. Dalsze osiągnięcia w latach 70. obejmowały produkcję zegarków nurkowych o wysokości 200 m poniżej wody oraz rozwój chronograf kaliber 3133 do celów wojskowych (a później do użytku cywilnego).

W latach osiemdziesiątych nastąpił gwałtowny spadek jakości, dopasowania i wykończenia prawie wszystkich sowieckich zegarków. W erze stagnacji widoczne było ogólne „taniej” części, ruchy utraciły ozdobne rozkwity, a materiały obudowy pogorszyły się (np. Grubość złocenia zmniejszyła się z 20 µm w latach 60. do <5 µm w latach 80.). Te oznaki pogarszającej się jakości trwały aż do rozpadu ZSRR i przez jego upadek w 1991 r.

W 1992 r. Fabryka Zegarków Poljot przekształciła się w spółkę akcyjną. W 2005 roku firma zegarmistrzowska Maktime nabyła linię produkcyjną Poljot Watch Factory, która wyprodukowała chronograf kaliber 3133. Pracownicy Poljot, którzy pracowali na tej linii produkcyjnej, zostali następnie zatrudnieni przez Maktime. Produkcja kalibru 3133 została przerwana w 2011 roku.

Pierwsza oficjalna wzmianka o marce Vostok (Восток, co oznacza „wschód”) pochodzi z katalogu zegarków z 1960 r., W którym kaliber precyzyjny występuje w dwóch konfiguracjach. W 1962 r. Zegarki z chronometrem zdobywają złoty medal na Międzynarodowej Wystawie w Lipsku we wschodnich Niemczech. Najprawdopodobniej nazwa marki Vostok została zainspirowana Space Race.

Jednak pomimo wcześniejszego użycia nazwy, do 1964 r. Chistopol Watch Factory została oficjalnie przemianowana na „Vostok” z towarzyszącym jej przeprojektowaniem logo. Większość zegarków wyprodukowanych po 1964 r. Nosiła również na tarczy markę Vostok.

W drugiej połowie lat 60. XX wieku podjęto projekt stworzenia w pełni wodoodpornego zegarka, a do 1967 r. Opanowano projekt „płazów”. Wkrótce nastąpi masowa produkcja. Standardowy cywilny płaz został oceniony jako wodoodporny na głębokość 200 metrów, a specjalna wersja wojskowa o głębokości 300 metrów została później wydana niektórym członkom sowieckiej marynarki wojennej.

Począwszy od lat 50. XX wieku i szybko rosnąc w latach 60. XX wieku rynek eksportowy stanowił ważną część produkcji zegarków Vostok. Zegarki te miały tarcze napisane w języku angielskim oraz markę „Wostok” (w wielu językach „W” jest wymawiane jako „V”). Do 1972 r. Vostoks zostały wywiezione do 54 krajów na całym świecie.

W latach osiemdziesiątych nastąpił gwałtowny spadek jakości, dopasowania i wykończenia prawie wszystkich sowieckich zegarków. W erze stagnacji widoczne było ogólne „taniej” części, ruchy utraciły ozdobne rozkwity, a materiały obudowy pogorszyły się (np. Grubość złocenia zmniejszyła się z 20 µm w latach 60. do <5 µm w latach 80.). Te oznaki pogarszającej się jakości trwały aż do rozpadu ZSRR i przez jego upadek w 1991 r.

Pomimo szczególnie trudnego okresu w latach 90., kiedy fabryka była w dużej mierze zdeterminowana przez dezorganizację i brak kontroli jakości, Vostok w ostatnich latach częściowo odzyskał pozycję. Fabryka jest jedną z niewielu pozostałych radzieckich fabryk zegarków.

Caliber  Kamienie        A/h              Funkcje                                               Antishock         Napęd            Rezerwa chodu
2209    18             18.000 A/h      godz, minuty, sekundy centralna               tak                 Manualny           36 godz
2214    18              18.000 A/h      Ore, minuti, secondi centrali, data           tak                  Manuale            36 ore
2234     18               18.000 A/h      Ore, minuti, secondi centrali, data         tak                 Manuale            36 ore
2403    17                19.800 A/h      Ore, minuti, secondi a ore 9                     tak               Manuale            46 ore
2409     17              19.800 A/h      Ore, minuti, secondi centrali                    tak                  Manuale           40 ore
2409a   17               19.800 A/h      Ore, minuti, secondi centrali                   tak                  Manuale           46 ore
2414a    17               19.800 A/h      Ore, minuti, secondi centrali, data         tak                  Manuale           46 ore
2416b   21                19.800 A/h      Ore, minuti, secondi centrali, data          tak                Automatico       40 ore
2602    15               18.000 A/h      Ore, minuti, secondi a ore 6                      nie                Manuale             37 ore
2603     17               18.000 A/h      Ore, minuti, secondi a ore 6                      tak                Manuale            37 ore
2604    17               18.000 A/h      Ore, minuti, secondi a ore 6                       tak                Manuale            37 ore
2605     17                18.000 A/h     Ore, minuti, secondi a ore 6, data             tak               Manuale            37 ore

W 1721 r. Dekret cara Piotra Wielkiego założył Petrodvorets Lapidary Works we współczesnym Peterhofie w Petersburgu. Przez wieki fabryka ta była odpowiedzialna za produkcję i uszlachetnianie kamieni szlachetnych (w tym rzeźby z twardego kamienia i innych prac precyzyjnych) do użytku w biżuterii, mozaikach i marmurowych dekoracjach, które zdobiły pałace i katedry tej epoki.

W 1932 r. Fabryka została przemianowana na Pierwszą Państwową Fabrykę Klejnotów Precyzyjnych (ТТК-1), a fabryka nadal udoskonalała kamienie szlachetne do użytku w różnych sowieckich przemysłach. W 1935 r. Fabryka rozpoczęła produkcję klejnotów rubinowych dla rozwijającego się radzieckiego przemysłu zegarków, a do 1940 r. Fabryka była jedynym dostawcą rubinów dla Pierwszej Państwowej Fabryki Zegarków. (Rubiny są integralną częścią wysokiej jakości produkcji zegarków, ponieważ kamienie te nie zużywają się w wyniku długotrwałego tarcia, tak jak inne materiały.) Podczas II wojny światowej, w latach 1941–1944, fabryka została całkowicie zniszczona.

Po wojnie fabryka zaczęła się odbudowywać, a do 1949 r. ТТК-1 zaczął koncentrować się na produkcji zegarków na rękę, w tym montażu zegarków Zvezda i Pobeda. W 1954 r. Dekretem rządu formalnie zmieniono nazwę fabryki na „Petrodvorets Watch Factory” z zamiarem produkcji wysokiej jakości zegarków kieszonkowych i męskich. Nowe logo firmy przedstawia inicjały fabryczne wewnątrz diamentu. W drugiej połowie lat 50. powstało wiele dyskretnych marek (np. Baltika, Leningrad, Mayak, Neva, Rosja, Start i Svet), wszystkie napędzane przez mechanizmy Petrodvorets. W szczytowym momencie wyścigu kosmicznego w 1962 r. Nazwa fabryki i logo zostały zmienione po raz ostatni na to, co jest dziś znane: Raketa.

Od lat 50. XX wieku aż do upadku Związku Radzieckiego fabryka zegarków Raketa była niezwykle płodna, wytwarzając niezliczone odmiany zegarków, stosując wiele zaawansowanych projektów i technik produkcji. W 1965 r. Raketa został nagrodzony złotym medalem na targach w Lipsku za ultracienki ruch kalibru 2209, najcieńszy ruch trójramienny, jaki kiedykolwiek wyprodukowano w ZSRR. W 1974 r. Fabryka jako pierwsza w ZSRR przeniosła się na całkowicie zautomatyzowaną linię produkcyjną.

W latach 60. i 70. fabryka zegarków Raketa odniosła bezprecedensowy sukces. W szczytowym okresie około 8 000 pracowników pracowało przy produkcji 4,5 miliona zegarków rocznie. Zakład odniósł tak duży sukces, że wokół niego wyrosło całe miasto wraz ze szpitalami, szkołami, uniwersytetami, centrami handlowymi i atrakcjami kulturalnymi. Pracownicy mieszkali w pobliskich portach i byli chronieni przez ogromny bunkier nuklearny zbudowany pod fabryką. Ponieważ w okresie zimnej wojny napięcia między USA i ZSRR nadal rosły, ten bunkier został zaprojektowany tak, aby pomieścić 8 000 pracowników fabryki, gdyby stało się to nie do pomyślenia.

Od lat 50. XX wieku Fabryka Zegarków Raketa produkowała zegarki dla Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, Kolei Rosyjskich, Armii Czerwonej, Marynarki Wojennej, Sił Powietrznych, wypraw na Biegun Północny i dla cywilów. Wiele z tych modeli cywilnych miało tarcze wydrukowane w języku angielskim i były przeznaczone na rynki zagraniczne; w latach 70. Raketa eksportował do 38 krajów na całym świecie. Na początku lat sześćdziesiątych wprowadzono ultra cienki kaliber 2209 o wysokości zaledwie 2,7 mm - takiej samej wysokości, jak ułożone razem dwie 5-kopekowe monety. Oprócz wspomnianego złotego medalu na targach w Lipsku w 1965 r. Kaliber Raketa 2209 zdobył nagrodę na Wystawie Światowej w Montrealu w 1967 r. Inne znane modele cywilne to te z kamiennymi tarczami (czerpiąc z ich dziedzictwa z 1721 r. ) oraz popularne modele z kalendarzem 24-godzinnym i wieczystym. W sumie w Petrodvorets opracowano ponad 50 unikalnych kalibrów, choć tylko około połowa ujrzała światło dzienne.

Po upadku ZSRR Raketa została kilkakrotnie zreorganizowana i zmuszona do znacznego ograniczenia produkcji. W szczególnie niespokojnym okresie 2000 roku wydawało się niepewne, czy firma przeżyje. Ale dziś, pomimo znacznych trudności w dostosowaniu się do systemu kapitalistycznego, Raketa jest jednym z dwóch wciąż działających rosyjskich producentów zegarków (drugim jest Wostok).

W 1906 r. Rosyjski cesarz Mikołaj II wydał oficjalny dekret zatytułowany „W sprawie budowy zakładów wojskowych za środki publiczne”. Rezultatem było powołanie Tymczasowej Komisji Gospodarczej do budowy fabryki rur Samara. W tym samym roku rozpoczęła się budowa kolejnej fabryki, która produkowałaby aluminiową rurkę i tuleje kapsułek do trzy calowych szybkostrzelnych dział. Do września 1911 r. Fabryka została ukończona, a pracownicy świętowali uroczyste otwarcie Drugiej Fabryki Rur w Samarze w Rosji.

Druga fabryka rur zatrudniała około 2500 pracowników i była przede wszystkim odpowiedzialna za produkcję bezpieczników do pocisków artyleryjskich. Fabryka była tak duża, że ​​w pobliżu powstała wioska mieszkalna. To osiedle trafnie nazwano „Robotnikami”. Zakład został na krótko zamknięty w 1918 r., A następnie ponownie otwarty w 1923 r. Pod nową nazwą, Maslennikov, nazwany na cześć pierwszego przewodniczącego Rady Miasta Samary, Aleksandra Maslennikowa. (Pełna nazwa fabryki, Завод имени Масленникова, jest często skracana ЗИМ lub ZIM). Podczas II wojny światowej ZIM wypełniał rozkazy Ministerstwa Obrony dotyczące produkcji amunicji dla sił zbrojnych.

Po wojnie ZIM rozpoczął produkcję towarów cywilnych, a mianowicie ruchu zegarków kalibru 2602 przeznaczonego dla Pobedas. Ten kaliber wszedł do produkcji w 1950 r. I był produkowany aż do momentu zamknięcia fabryki na początku 2000 r. Dzięki produkcji trwającej ponad pięć dekad sprawiło, że kaliber ZIM 2602 jest najdłużej produkowanym kalibrem każdego radzieckiego ruchu zegarków.

Począwszy od lat 60. XX wieku produkcja w ZIM znacznie się rozszerzyła i objęła urządzenia elektroniczne, sprzęt medyczny, maszyny do szycia i części samochodowe. Wyspecjalizowane pododdziały ZIM były odpowiedzialne za budowę domów mieszkalnych, szkół, przedszkoli, akademików, restauracji i obiektów sportowych. Biorąc pod uwagę rozmiar zakładu i ogromną liczbę pracowników fabryki, ZIM opracował miejską trasę transportu, w tym linie tramwajowe, autobusowe i tramwajowe.

W latach 90., po rozpadzie Związku Radzieckiego, ZIM przeżywał głęboki kryzys finansowy. Pod koniec lat 90. całkowity dług zakładu wyniósł około 1 miliarda rubli. W 2005 r. Fabryka ogłosiła bankructwo, a do 30 czerwca 2006 r. Fabryka zamknęła się. Podczas gdy kilka oryginalnych budynków podłączonych do fabryki pozostało do dziś, większość fabryki stoi teraz w ruinie.

Na początku lat pięćdziesiątych radziecki przemysł zegarków przeżywał gwałtowny rozwój i bezprecedensowy sukces. Aby zaspokoić rosnący popyt w kraju i za granicą, 22 września 1953 r. Rada Ministrów ZSRR zarządziła utworzenie branży zegarków na Białorusi. I tak rozpoczęła się podróż do jednej z najbardziej udanych fabryk zegarków pomocniczych w Związku Radzieckim.

Budowa nowej fabryki zegarków rozpoczęła się pod koniec 1953 r., A do 1955 r. Ukończono fabrykę zegarków w Mińsku. 14 grudnia 1955 r. Z linii montażowej zjechały pierwsze zegarki: małe damskie zegarki z marką „Zaria”, z mechanizmami o szerokości zaledwie 18 mm. Mechanizmy te zostały pierwotnie opracowane w fabryce zegarków Penza i były to wówczas najmniejsze zegarki, jakie kiedykolwiek wyprodukowano w ZSRR. W 1960 r. Opracowywano jeszcze mniejszy kaliber o średnicy zaledwie 13 mm. Ten niewielki zegarek - drugi najmniejszy wyprodukowany kiedykolwiek przez Sowietów - byłby pierwszym, który nosił nazwę Luch (Łucz, co oznacza „promień”).

Od tego czasu do upadku ZSRR w Mińskiej Fabryce Zegarków produkowano zegary samochodowe marki Luch, budziki oraz oszałamiającą różnorodność zegarków kieszonkowych i na rękę dla mężczyzn, kobiet i dzieci. Mimo wyprodukowania kilkunastu różnych kalibrów zegarków na przestrzeni dziesięcioleci, być może żaden z nich nie był bardziej znany i odnoszący sukcesy niż ultra cienki mechanizm kalibru 2209. Ten ruch był pionierem w Pierwszej Moskiewskiej Fabryce Zegarów wraz z wydaniem Vympel w 1961 roku, ale w następnym roku rozpoczęto prace nad wersją Mińska (technicznie identyczną, ale przeznaczoną dla zegarków marki Luch). W 1963 r. Rozpoczęła się masowa produkcja kalibru 2209.

W następnych dziesięcioleciach Mińska Fabryka Zegarków rozkwitła, kontynuując tworzenie nowych i interesujących projektów dla marki Luch. W 1964 r. Rozpoczęła się produkcja elektromechanicznych zegarków na rękę; w 1973 r. fabryka rozpoczęła produkcję zegarów samochodowych; w 1974 r. kaliber 1816 został nagrodzony złotym medalem na targach w Lipsku; a do 1980 roku, w 25. rocznicę fabryki, fabryka eksportowała do 13 krajów i wyprodukowała ponad 56 milionów zegarków. Należą do nich zegarki mechaniczne dla kobiet i mężczyzn, zegarki z litego złota, zegarki kwarcowe, zegarki dziecięce, zegary stołowe i zegary samochodowe.

Lata osiemdziesiąte przyniosły spadek jakości i wykończenia większości zegarków aż do rozpadu ZSRR w 1991 r., w 2006 r. Mińska Fabryka Zegarków ogłosiła bankructwo. Archiwizacja została zakończona w 2009 r. W 2010 r. Dzięki holenderskiej firmie zegarmistrzowskiej odrodziła się Mińska Fabryka Zegarków. Zakład nadal produkuje zegarki, co czyni go jedną z niewielu zachowanych fabryk zegarków z czasów sowieckich. W 2017 r. Fabryka zatrudniała około 700 osób i eksportowała zegarki do 15 krajów na całym świecie.

Przed II wojną światową, w okresie szybkiego uprzemysłowienia w Związku Radzieckim, rząd radziecki szukał międzynarodowego finansowania i wiedzy fachowej w zakresie rozwoju krajowego przemysłu zegarmistrzowskiego. Ostatecznie wybrany został francuski producent zegarków LIP. LIP miał problemy finansowe w domu we Francji, aw 1936 r. Dyrektor techniczny Fred Lipmann podpisał umowę z ZSRR na eksport technologii i części.

W kwietniu 1935 r. W Penzie, mieście 625 km na południowy wschód od Moskwy, powstała Trzecia Państwowa Fabryka Zegarków. Fabryka została zrekonstruowana z pozostałości fabryki rowerów Frunze przy użyciu nowo nabytych narzędzi z LIP. Inżynierowie i technicy LIP byli również odpowiedzialni za nadzorowanie instalacji całego sprzętu i szkolenie rosyjskich inżynierów.

5 maja 1940 r. Ludowy Komisariat Generalny Inżynierii Mechanicznej opublikował rozkaz utworzenia Trzeciej Państwowej Fabryki Zegarków Penza. Fabryka koncentrowała się przede wszystkim na niewielkich ruchach damskich oraz produkcji narzędzi i sprzętu dla przemysłu zegarmistrzowskiego. Ale takie wysiłki były krótkotrwałe, ponieważ eskalacja II wojny światowej zmusiła fabrykę do zwrócenia uwagi na produkcję bezpieczników kopalnianych, moździerzy, urządzeń kontroli artylerii przeciwlotniczej i innego sprzętu wojskowego. Podczas wojny zakład był znany jako Fabryka nr 807.

Po wojnie, w 1945 r., Rozkaz Ministra Inżynierii Mechanicznej i Oprzyrządowania ogłosił, że Fabryka nr 807 ma zostać przemianowana na Penza Watch Factory. Od tego dnia fabryka miała produkować wyłącznie towary cywilne - w szczególności zegarki. Nie tylko wznowiono produkcję zegarków Zvezda (produkcja została tymczasowo wstrzymana w latach wojny), ale produkcja została poszerzona o nowy kaliber zegarków męskich o nazwie Pobeda, również oparty na zakupionych projektach z LIP.

W 1949 r. Nakazano fabryce zaprzestanie produkcji kalibrów męskich i skupienie się wyłącznie na zegarkach damskich. Cały sprzęt produkcyjny Pobeda został następnie przeniesiony do innych fabryk (np. Petrodvorets, Chistopol i Masslenikov). W tym samym roku projektanci Penza Watch Factory rozpoczęli prace nad nowym damskim kaliberem, który mierzyłby tylko około połowę wielkości Zvezda. Ten niewielki kaliber ostatecznie trafiłby do zegarków marki Zaria (Заря, co oznacza „świt”). W 1950 r. Fabryka zegarków Penza wyprodukowała na zamówienie milion ruchów zegarków (nieco ponad połowa z nich, 579,000, wprowadzono do zegarków).

Podczas gdy Penza Watch Factory sama się rozwijała, przyczyniła się również do rozwoju i sukcesu innych fabryk zegarków, a mianowicie Uglicha Fabryka Zegarków (1950–1951) i Mińska Fabryka Zegarków (1954–1955). Eksperci z Penza przeszkolili personel z innych fabryk i wyprodukowali sprzęt i narzędzia niezbędne do produkcji zegarków na rękę. Na przykład mechanizm kalibru 1801, produkowany do dziś w Mińskiej fabryce zegarków, jest w rzeczywistości modyfikacją mechanizmu kalibru 1800, opracowaną po raz pierwszy przez projektantów w fabryce zegarków Penza.

W latach 50. i na początku 60. w Penza Fabryce Zegarków produkowano wiele różnych marek, w tym Aurora, Junost, Kometa, Lux, Lyra, Mechta, Sura, Vesna i Zvezda. Około 1964 r. Fabryka skonsolidowała wszystkie te różne marki pod jednym znakiem towarowym: Zaria. Wszystkie zegarki produkowane w fabryce zegarków Penza po 1964 roku będą miały nazwę marki Zaria i logo ruchu. Rynek eksportowy przeżywał wówczas boom, a do 1968 r. Jedna trzecia produkcji Penza Watch Factory została wyeksportowana do dowolnego z 52 krajów na całym świecie.

W połowie 1968 r. Fabryka rozpoczęła produkcję zupełnie nowego produktu: krokomierz (licznik kroków). Zostały one wyprodukowane zarówno w formacie analogowym, jak i „cyfrowym”. W latach 80. w fabryce zegarków Penza wyprodukowano sto milionów zegarków, a wielkość eksportu osiągnęła 50 milionów sztuk. Penza Watch Factory działa do dziś, obsługując rynki krajowe i międzynarodowe. Średnia roczna produkcja wynosi około 500 000 zegarków.

W grudniu 1937 r. Rada Komisarzy Ludowych nakazała budowę fabryki w mieście Uglicz, 120 km na północ od Moskwy. Fabryka ta, zwana Drugą Państwową Fabryką Klejnotów Precyzyjnych (ТТК-2), była budowana w latach 1938–1942. Początkowo fabryka produkowała półszlachetne i szlachetne kamienie dla przemysłu technicznego (takie rubinowe klejnoty do wykorzystania w mechanizmach zegarków).

W 1950 roku zakład został przemianowany na Uglich Fabryka Zegarków i zaczął koncentrować się na produkcji zegarków na rękę, najpierw produkując zegarki Zvezda, a w 1959 roku rozszerzył się na zegarki Volga. Ale w latach 50-tych fabryka zegarków Uglich nie wykraczała poza damskie kalibry.

Tymczasem w fabryce zegarków Chistopol lata 50-te były okresem intensywnego zainteresowania produkcją zegarków męskich. Około 1960 r. Chaika (Чайка, co oznacza „mewa”) została wybrana jako nazwa jednej z wielu marek Chistopol produkowanych w tej erze. Zegarki te miały 17-klejnotowy kaliber 2605 z komplikacją daty. Fabryka zegarków Chistopol zakończyłaby produkcję zegarków marki Chaika około 1964 roku, kiedy fabryka przeszła poważną modernizację. Byli to ostatni i jedyni Chaikowie, którzy kiedykolwiek opuścili mury fabryczne Chistopola.

W Uglich wszystko szybko się zmieniało. W 1963 roku, po tym jak kosmonauta Walentyna Tereshkova została pierwszą kobietą w kosmosie, Uglich Fabryka Zegarków została przemianowana na Chaika Fabryka Zegarków. (Chaika była znakiem wywoławczym Tereshkova używanym podczas jej historycznego lotu na pokładzie Vostok 6). Wkrótce potem fabryka wypuściła najmniejszy kaliber kiedykolwiek wyprodukowany w ZSRR, mierzący zaledwie 6 x 9 milimetrów: Chaika 1200. Ten niewielki kaliber zdobywając złoty medal na światowych targach w Lipsku jesienią 1966 r.

Fabryka zegarków Chaika żyła przez dziesięciolecia, produkując szeroką gamę różnych zegarków dla kobiet i mężczyzn, w tym automatyczne kalibry, zegarki nurkowe, zegarki damskie i pierwszy rezonator kwarcowy, jaki kiedykolwiek wyprodukowano w Związku Radzieckim. Zegarki te cieszyły się również dużym zainteresowaniem za granicą i były eksportowane do około 50 krajów na całym świecie.

W 2006 r. Firma zawiesiła masową produkcję zegarków na rękę, aw 2009 r. Zakład oficjalnie ogłosił upadłość.

Zegarki Generalskie były unikalnym podtypem produkowanym w fabryce zegarków Chistopol w latach 80. i na początku lat 90. XX wieku (patrz także: Wostok). Najłatwiejszym sposobem zrozumienia klasyfikacji Generalskie jest rozważenie ich jako „automatycznych Komandirskich” - ale oczywiście są niuanse. Oto niektóre względnie twarde zasady przewodnie, które definiują markę Generalskie z czasów sowieckich:
Obudowa chromowana, albo typ 091, albo typ 921
Wskazówki - proste, proste ręce w stylu Komandirskie (bez strzałki na wskazówce godzinnej)
Korona - zwykle zaokrąglona (ale nie zawsze)
Ramka - malowana, bez prześwitów

Case Koperty - jeden z czterech typów:
„Wodoodporny / automatyczny” napisany w języku angielskim (1)
„Wodoodporny / automatyczny” napisany cyrylicą, z orką lub bez (1, 2)
Eksport „Watch & Clock Makers” (1)
Eksport „Kopuły cebuli” (1)
Mechanizm - 21-klejnotowy kaliber 2416Б

Istnieje wiele nieporozumień co do dokładnego rozróżnienia między płazami, kormandirskimi i liniami generalskimi. Nie pomaga to, że wszystkie trzy powstały w wyniku upadku i rozpadu ZSRR, okresu, w którym bardzo brakowało kontroli jakości i dokładnej dokumentacji. Dzięki temu możliwe są różne kombinacje (a nawet uzasadnione), niezależnie od tego, co pierwotnie zamierzali projektanci Chistopol Watch Factory.

Projekty Generalskie po upadku ZSRR nie były zgodne ze wzorem opisanym powyżej.

Po II wojnie światowej fabryka zegarków Chistopol koncentrowała się na produkcji zegarków na rękę. Doprowadziło to do rozprzestrzeniania się dyskretnych marek w latach 50. XX wieku, wszystkie napędzane przez ruchy Chistopol. Marki te obejmowały Almaz, Chaika, Druzhba, Kama, Kolos, Mir, Pobeda, Raduga, Saturn, Sputnik, Uran, Volna, Vostok i Yantar.

Marka Kama została nazwana na cześć tytułowej rzeki (Река Кама), obok której powstała Fabryka Zegarków Chistopol. Ta linia zegarków, po raz pierwszy wprowadzona w 1952 r., Była dobrze znana z zaawansowanego mechanizmu ruchu (17-klejnotowy kaliber 2603 odporny na wstrząsy) i odpornej na kurz technologii koperty. Większe, standardowe etui Kama zostało wyprodukowane w dwóch stylach (z zatrzaskowym tyłem lub z bagnetowym tyłem), podczas gdy mniejsze, ośmiokątne etui zawierało tylko bagnet z tyłu. Wszystkie rewersy zostały oznaczone stemplem „Кама”.

Marka Kama została wycofana w 1964 roku, kiedy zdecydowana większość marek z Chistopol Watch Factory została skonsolidowana pod jednym znakiem towarowym: Vostok.

Po II wojnie światowej pierwsza państwowa fabryka zegarków skoncentrowała się na produkcji zegarków na rękę. Doprowadziło to do rozprzestrzeniania się dyskretnych marek w latach 50. XX wieku, wszystkie napędzane ruchami First Moscow Watch Factory. Marki te obejmowały Antarktida, Kirovskie, Mayak, Moskva, Pobeda, Poljus, Rodina, Signal, Sportivnie, Sputnik, Stolichnie, Strela, Sturmanskie i Vympel. W 1964 r. Zdecydowana większość tych marek została skonsolidowana pod jednym znakiem towarowym: Poljot.

Marka Kirovskie (Кировские, prawdopodobnie nazwana na cześć wybitnego wczesnego przywódcy bolszewickiego Siergieja Kirowa) była niezwykle udaną linią zegarków produkowanych na przełomie lat 50. i 60. XX wieku. Ten ruch był wówczas najnowocześniejszym kaliberem 2408 z centralnym sekundnikiem. Było to całkowite przeprojektowanie oryginalnego kalibru 2608 (szeroko stosowane w Pobedas i Moskvas) w celu uzyskania znacznie cieńszego ruchu.

Kirowskie były produkowane z wieloma stylami wybierania (sunburst, matte, tłoczone), kształtami obudowy (klasyczny, krabowy, miniaturowy), materiałami obudowy (chromowane, pozłacane, pełne złoto) i kolorami. To ostatnie jest najbardziej godne uwagi, ponieważ takie ekstrawaganckie kolory były bardzo nietypowe w tym okresie w ZSRR, kiedy zwykle preferowano bardziej konserwatywne style. Te żywe zegarki były szczególnie popularne wśród Stilyagi (стиляги, co oznacza „stylowy”), młodzieżowego ruchu kontrkulturowego znanego z noszenia kolorowych ubrań i akcesoriów jako środka protestu przeciwko jednoczeniu stylu i kultury w tym czasie w ZSRR.

Marka Kirovskie została wycofana w 1964 roku. Wiele zegarków Poljot zostało następnie wyprodukowanych w dokładnie tym samym stylu (jedyną różnicą jest nazwa marki wydrukowana na tarczy), ale większość kolorowych i modnych wzorów preferowanych przez Stilyagi nigdy by nie być ponownie wyprodukowany.

W 1965 r. Vostok Watch Factory została oficjalnym dostawcą zegarków dla Ministerstwa Obrony Związku Radzieckiego. W tym czasie opracowano i wyprodukowano linię zegarków Komandirskie (Командирские, czyli „dowódcy”).

Zegarki te miały być bardziej wytrzymałe niż tradycyjne zegarki Vostok, wyposażone w wodoodporne etui i mechanizmy chroniące przed wstrząsami. Komandirskie są często napisane „Заказ мо СССР”, co oznacza „Zamówione przez Ministerstwo Obrony ZSRR”. Modele te były sprzedawane wyłącznie za pośrednictwem sklepów wojskowych Voentorg, które były otwarte tylko dla personelu wojskowego. Ponieważ jednak zegarki sprzedawane za pośrednictwem Voentorgu nie były specjalnie wydawane przez wojsko, przedmioty te często kupowano jako pamiątki dla przyjaciół i rodziny lub handlowano z zagranicznym personelem wojskowym za granicą.

Marka Komandirskie jest nadal w produkcji.

Na mocy dekretu rządu w 1954 r. Pierwsza Państwowa Fabryka Klejnotów Precyzyjnych (ТТК-1) została formalnie przemianowana na „Petrodvorets Watch Factory” z zamiarem produkcji wysokiej jakości zegarków kieszonkowych i męskich. Doprowadziło to do rozprzestrzeniania się dyskretnych marek w drugiej połowie lat pięćdziesiątych, wszystkie napędzane przez ruchy Petrodvorets. Marki te obejmowały Baltika, Leningrad, Mayak, Neva, Rosja, Start i Svet.

Marka Leningrad (Ленинград) była produkowana tylko przez kilka lat na przełomie lat 50. i 60. XX wieku. Linia zegarków została nazwana na cześć miasta, w którym urodziła się Petrodvorets Watch Factory. Marka Leningrad była dość płodna, z wieloma wzorami tarcz, w tym rzadkimi pamiątkami Sputnika. Zegarki te wykorzystywały mechanizm 2608 kaliber Petrodvorets z centralną sekundą, co było dość zaawansowanym wówczas skomplikowaniem.

Marka Leningrad została wycofana z rynku około 1962 r., Kiedy zdecydowana większość marek zegarków Petrodvorets Watch Factory została skonsolidowana pod jednym znakiem towarowym: Raketa. Podobne zegarki były nadal produkowane, ale tylko pod nazwą Raketa.

Po II wojnie światowej fabryka zegarków Chistopol koncentrowała się na produkcji zegarków na rękę. Doprowadziło to do rozprzestrzeniania się dyskretnych marek w latach 50. XX wieku, wszystkie napędzane przez ruchy Chistopol. Marki te obejmowały Almaz, Chaika, Druzhba, Kama, Kolos, Mir, Pobeda, Raduga, Saturn, Sputnik, Uran, Volna, Vostok i Yantar.

Marka Mir (Мир, co oznacza „świat” lub „pokój”) została wprowadzona w 1957 roku. Ta linia zegarków zadebiutowała w ruchu kaliber 2209, niezwykle udanym kaliber 18-biżuterii, który zasiliłby miliony zegarków Chistopol, z najbardziej eleganckie zegarki dla najbardziej odpornych nurków. Rzadsze warianty Mir obejmują te z komplikacjami kalendarza, te przeznaczone na eksport i budziki.

Marka Mir została wycofana w 1964 roku, kiedy zdecydowana większość marek z Chistopol Watch Factory została skonsolidowana pod jednym znakiem towarowym: Vostok.