Home  |  Królik  |  Papuga  |  Kanarek  |  Owczarek  |  Redakcja  |  Klub  |  Kontakt       królik - lapin Królik - kaninchen Królik - Rabbit

  • Home
  • Królik
  • Papuga
  • Kanarek
  • Gryzonie
  • Działka
  • Co nowego
  • Galeria  I
  • Galeria  II
  • Galeria  III
  • Mapa strony
  • Forum Trunia
  • Serwis Trunia
  • Zrób stronę
  • Przyjaciele
  • Literatura
  • Webcam
  • Zapytania
  • Redakcja
  • Lekarze
  • Ustawy
  • Banery
  • Humor
  • Ebook
  • Quiz
  • Linki
  • E-mail
  •  
         
    Hodowla       Pożywienie       Choroby       Linki      


    Poradnik hodowcy.

    Papuga        

    nimfa Nasz skrzydlaty przyjaciel dożył u nas 12 lat, na imię miał PUZIO, to miał być chłopiec tak przynajmniej deklarował sprzedawca,ale okazało, że jest dziewczynką ( no może przesadziłem, już trochę starszą panną ). Postaram się przekazać trochę informacji na temat tych sympatycznych ptaków.







    Dla osób zainteresowanych uzyskaniem większej ilości wiedzy na temat hodowli zapraszam na strony których wykaz podaje w dziale hodowla.




    Pochodzenie

    Nimfa zamieszkuje centralne tereny Australii, którą pierwsi opisujący podróżnicy nazwali Ziemią Papug. Występuje na całym obszarze Australii za wyjątkiem samych wybrzeży i stref bagienych. Ptaki lubią klimat gorący i suchy. Nimfa żyje około 15 - 20 lat, moja papużka była chowana w sposób jaki tutaj opisuję, dożyła szczęśliwie 12 lat, w niektórych źródłach można spotkać informacje, że w niewoli nimfa żyje 5 lat, ale to tylko teoretyczne podejście i oby jak najrzadziej się spełniało, nie znalazło ono na szczęście w moim przypadku zastosowania. Naturalnym środowiskiem nimf są sawanny. Gniazduje w głębokich dziuplach drzew. W naturze nimfy zakładają gniazda w wypróchniałych dziuplach, najczęściej drzew eukaliptusowych. Nie są wybredne co do kształtu i wielkości otworu wejściowego. Nimfy żyją w grupkach rodzinnych niekiedy łączą się w stada. W poszukiwaniu pokarmu przemierzają duże przestrzenie. Ich głównym pożywieniem są nasiona traw i krzewów, owoce oraz młode pędy roślin. Bardzo dobrze współżyją z innymi ptakami i nie czynią nigdy żadnej krzywdy nawet tym najmniejszym. Bardzo łatwo przystosowały się do postępującej cywilizacji,przenosząc się ze stepów na pola uprawne, czego nie potrafiły uczynić inne gatunki, np. kilka gatunków łąkówek australijskich które całkowicie wyginęły na terenach zagospodarowanych przez człowieka. Z drugiej strony nimfy, niszcząc uprawne pola, zrobiły sobie z farmera śmiertelnego wroga i w wielu rejonach Australii są bezlitośnie tępione.


    Nimfy należą do rzędu papugowych (Psittaciformes), rodziny kakadu (Cacatuidae), podrodziny Nymphicinae i jedynego rodzaju Nymphicus, w którym występuje tylko jeden gatunek. Występuje niemal w całej Australii, z wyjątkiem wybrzeży. Zamieszkuje w licznych stadach otwarte stepy i sawanny porośnięte z rzadka drzewami i krzewami. Do tej rodziny należą 23 gatunki papug, zamieszkujące głównie Australię i Indonezję. W 1770 roku pierwszy osobnik tego gatunku został złapany na wolności, zabity i wypchany, a następnie zdeponowany w Rogal College of Surgeons w Anglii. Sporo informacji o tym gatunku papug zawdzięczamy Johnowi Gouldowi, który na początku XIX wieku w czasie dwuletniej podróży przemierzył niemal cały kontynent australijski. W okresie suszy odbywa dużymi stadami dalekie wędrówki w poszukiwaniu pokarmu i wody. Odżywia się nasionami traw, jagodami i owocami. żółtawą głowę ozdabia czubek i dwie pomarańczowe plamy na policzkach. Reszta ciała ubarwiona w tonacji szarawej z białymi plamkami na skrzydłach. Zasadniczą cechą różniącą samca od samicy jest jednolicie ciemne zabarwienie spodniej strony sterówek u samca, przy poprzecznie prążkowanych u samicy. Gnieździ się w dziuplach drzew. Samica składa 4-7 jaj, które wysiaduje na zmianę z samcem (samica w nocy, samiec w dzień) przez ok. 20 dni. Młode przebywają w gnieździe ok. 5 tygodni, ale są dokarmiane przez rodziców jeszcze do wieku 2 miesięcy. W hodowlach amatorskich i zawodowych uzyskano wiele odmian barwnych tego gatunku, m.in. wielobarwne, perłowe, cynamonowe i białe. Należy do gatunków łatwo oswajających się i zdolnych do naśladowania różnych dźwięków, a nawet słów.


    Wiem.onet.pl
    Do Europy a dokładnie do Francji pierwsze nimfy przywieziono w roku 1840, a z 1858 roku pochodzą pierwsze informacje o rozmnożeniu nimf w warunkach hodowlanych. Bardzo długo, bo przeszło 100 lat, opierała się nimfa degeneracji hodowlanej, pierwsze białe osobniki pojawiły się dopiero w roku 1951. Kiedy pojawiły się w Polsce, nie wiadomo. W opisach dawnych zwierzyńców występują po prostu papugi i nie wiadomo, jakiego były gatunku. Mylić może również to, że dawniej wszystkie czubate papugi nazywano kakadu. Pierwszy raz na nazwę "nymfa" natrafiono w pochodzącym z lat trzydziestych prospekcie znanego warszawskiego sklepu zoologicznego Peszla z ulicy Królewskiej. W latach sześćdziesiątych były u nas już dość popularne, podczas gdy, jak podaje znany rosyjski ormitolog Rachmanow, w Rosji pojawiły się dopiero w 1960 roku.


    Wygląd ptaka

    Nimfy mają długość około 28-34 cm, głowa, policzki i czubek jest żółty u samiczki żółty z szarym nalotem. Obecnie ubarwienie ptaków jest bardziej zróżnicowane coraz więcej jest nowych krzyżówek. Na licach u obojga płci występuje oranżowoczerwona owalna plama. Poza tym pióra na całym tułowiu są szafirowe lub szare, na podbrzuszu tylko nieco rozjaśnione. Górne sterówki i pióra pokrywowe ogona mają barwę szarą z niebieskim nalotem. Dolne sterówki są szarożółte, dziób i nogi ciemnoszare. Niektóre osobniki nimf szarych mają na grzbiecie i karku niebieskie prążki. Białe mutanty nimf mają większość piór śnieżnobiałych. Głowa i czubek są bladożółte u samczyków intensywniejszej barwy. Waga ptaka dochodzi do 90 g.


    Nimfa jeżeli chodzi o wielkość, może być postrzegana jako naprawdę idealny ptak. Nie jest tak mała jak papużka falista czy kanarek. Obchodzenie się z nią nie wymaga wyjątkowej ostrożności. Nie jest też tak duża jak amazonka, ara czy kakadu. Do tej ostatniej upodabnia ją w prawdzie charakterystyczny czubek na głowie, jest ona jednak smuklejsza i ma więcej elegancji.


    Nimfy perliste, zwane cętkowanymi, są odmianą otrzymaną z krzyżowania nimf szarych z białymi mutantami. Ich głowa, czubek, boki głowy i policzki maja ubarwienie prawie takie samo, jak u nimf szarych, ale u niektórych osobników mogą one być nieco bardziej rozjaśnione albo intensywniejsze. Lotki mają taką samą barwę jak u nimf szarych, na sterówkach natomiast dużo białej i żółtej barwy, wszystkie pióra pokrywowe natomiast są cętkowane biało i jasnoszafirowo. U samic cętki są większe i wyraźniejsze niż u samców. Niektóre samce maja wyraźne cętki do chwili pierwszego pierzenia, zatracają je jednak później. U samic takiej przemiany nie stwierdzono, cętki po każdym pierzeniu są tak samo wyraźne. Czwartą odmiana nimf są szeki, które mogą powstać przez krzyżowanie którychś z poprzednio opisanych odmian. Pożądana cechą ubarwienia szeków jest symetryczny rysunek.

    Paweł Pogodała "Ptaki egzotyczne" str.21


    Odmiany barwne

    Swoje kolory papugi zawdzięczają dwóm podstawowym grupom barwników. Są to: melaniny (czarny, szary i brązowy kolor) oraz psittaciny (żółty, pomarańczowy, czerwony). Natomiast kolor niebieski nie jest efektem barwnika. Stanowi on barwę strukturalną piór, tzn. że powstaje w wyniku specjalnej budowy komórek pryzmatycznych piór. Dzięki temu można uzyskać różne mutacje barwne.


    Perłowa

    Nimfy perłowe wyhodowano w Niemczech w 1967 roku. Jest to mutacja sprzężona z płcią. We fragmentach piór następuje całkowita redukcja melaniny, co daje efekt jasnych plamek perełek na ciemniejszym tle. Perełki na intensywnie żółtym tle wyróżniają nimfy perłowe złote, natomiast na tle bladożółtym lub białym - perłowe srebrne. Najpierw wyhodowano nimfy perłowe srebrne. Tzw. perłowanie z ciemniejszymi obwódkami występowało u nich od głowy, przez kark i grzbiet oraz na małych i średnich pokrywach skrzydłowych. Pióra na głowie i gardle były żółte lub białe, jak u odmian dzikich. Obecnie większość nimf ma pertowanie na piersiach i brzuchu. Z nimf perłowych wyhodowano także inny wariant kolorystyczny, który cechują jasne otoczki wokół pereł. Upierzenie tych nimf sprawia wrażenie jaśniejszego i delikatniejszego. Jak dotąd nimfy o jasnym obrzeżeniu nie doczekały się jeszcze polskiej nazwy.

    Szek

    Już pod koniec lat czterdziestych szek były znane w USA. Jest to pierwsza odmiana barwna nimf jaką uzyskano w hodowli. Do Europy przybyły jednak prawie dwadzieścia lat później. Najpierw pojawiły się w Holandii ii Belgii, potem w Niemczech i Anglii. W niektórych krajach szoki nazywane są także ariekinami. Ptaki tej odmiany charakteryzuje bardzo różne, nierównomierne ubarwienie. Wynika to z tego, że melanina eliminowana jest plamami zarówno z piór, Jak i z ciała. Zazwyczaj na szarych piórach występują żółte, białe lub kremowe plamy. Jasne plamy mogą się także pojawiać na nogach. Szeki mają ciemne oczy i na ogół całkowicie żółty czubek. Wystawcy preferują szeki o symetrycznym rozmieszczeniu plam, co jednak jest bardzo trudne do uzyskania i stanowi raczej kwestię przypadku. W wyniku połączenia odmiany szek z innymi mutacjami można otrzymać wiele różnych kombinacji, na przykład szeki cynamonowe, perłowe, srebrne, itp.


    Białogłowa

    Nimfę tę po raz pierwszy wyhodowano w Niemczech w 1978 roku. Mutacja białogłowa jest odmianą recesywną nie związana z płcią. Można ją rozpoznać już u piskląt, ponieważ mają one biały puch zamiast żółtego. Przy dzikim ubarwieniu białogłowym łatwo rozpoznać płeć ptaków: samiczki mają szarą główkę i wzór na spodniej stronie gona, samce zaś mają białą głowę i są pozbawione wzoru. Odmiana ta może być łączona z wszystkimi innymi.


    Albinos

    Białe nimfy zwane albinosami powstały z kombinacji odmiany biatogłowej i lutino. Od tych ostatnich pochodzą czerwone oczy i brak melaniny, czyli wyeliminowanie takich kolorów jak: szary, czarny, brązowy, zielony i niebieski. Natomiast po nimfie białogłowej zanikły: żółty, pomarańczowy, różowy i czerwony, czyli wszystkie psittaciny. Pod względem ubarwienia albinosy najbliższe są białym kakadu. Są jednak mniejsze i szybciej się oswajają, a poza tym są wynikiem celowej hodowli. Natomiast biała papuga kakadu została odebrana naturze i stanowi gatunek zagrożony wymarciem.


    Płowa

    Mutację tę uzyskano na początku lat siedemdziesiątych w Stanach Zjednoczonych, chociaż podobno znana była już wcześniej Australii. Nimfa tej mutacji jest jasnobrązowa, ponieważ czarna melanina została zamieniona w brązową i rozjaśniona zarówno piórach, jak i w ciele. To nadaje ptakom delikatny wygląd. Charakterystyczne są żółte pióra głowy, pomarańczowo-czerwone plamy na policzkach oraz jasnoczerwone oczy, które z wiekiem nabierają barwy brązowej. Jest to mutacja recesywna, nie sprzężona z płcią. Istnieją różne kombinacje kolorów, na przykład kremowe lub izabelowate, które powstają z połączenia nimf cynamonowych i srebrnych.


    Lutino

    Lutino wyhodowano w USA na przełomie łat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych jako jedna z pierwszych mutacji. Ptaki te nie wytwarzają melaniny (czarnego barwnika). Mają różową skórę i nogi oraz bardzo wrażliwe na silne światło czerwone oczy. Dlatego papugi tej odmiany nie powinny być trzymane w nasłonecznionych wolierach ogrodowych. Lutino występuje w dwóch wariantach kolorystycznych z żółtą głową i całe żółte. Pierwsze Lutino przybyły do Europy w latach sześćdziesiątych i były bardzo rzadkimi, a więc drogimi okazami. Nieodpowiedzialne rozmnażanie ptaków spowodowało powstanie wady genetycznej w postaci łysego miejsca na głowie poniżej czuba. Obecnie wada ta została przez większość hodowców wyeliminowana, chociaż można spotkać pojedyncze egzemplarze z łysinkami.


    Cynamonowa

    Podobno pierwsze nimfy cynamonowe pojawiły się w latach 60 w Nowej Zelandii, a pod koniec lat 60 trafiły do Europy. Barwa brązowa, zamiast czarnej i szarej, powstaje w tym przypadku na skutek niecałkowitego utlenienia eumelaniny. Kolor żółty zostaje zachowany, choć jest nieco jaśniejszy. Jest to mutacja recesywna, sprzężona z płcią. Młode przez pierwsze dni życia mają czerwone oczy, które prześwitują przez zamknięte jeszcze powieki. Czynnik cynamonowy jest dziedziczony genetycznie.


    Srebrna

    Nimfy srebrne pojawiły się w Nowej Zelandii i w Europie mniej więcej w tym samym czasie co nimfy cynamonowe. Charakteryzuja się jasnym, delikatnym kolorem szarym, który trudno odróżnić od jasnego ubarwienia dzikich nimf. Czarne i brązowe eumelaniny są na tyle zredukowane, że rozmywają się do mocniejszej lub słabszej szarości, aż po szary brąz. Nimfy srebrne maja czerwone oczy i różowe nogi oraz dziób. Jest to mutacja recesywna, nie sprzężona z płcią (geny tego koloru są przenoszone przez ptaki obu płci). W odmianie srebrnej występuje też mutacja dominująca, wyhodowana na początku lat 80 w Wielkiej Brytanii. Podobno jest to mutacja recesywna nie jest ona związana z płcią. Znana jest również nimfa australijska pastelowa srebrna. Tutaj redukcja melaniny występuje tylko w piórach, dlatego barwa nóg i oczu pozostaje czarna. Mutacje srebrne można łączyć z innymi, otrzymując wiele kombinacji. Z połączenia nimf srebrnych z cynomonowymi można otrzymać ptaki izabelowate.

    Ferdinand Moll "Nimfy" str.54


    Ptaki do rozmnażania

    muszą mieć co najmniej 18 miesięcy, za młode samiczki miewają problemy ze składaniem jaj, a samczyki z zapładnianiem. Nie mogą mieć oznak przebytej krzywicy (powstałe w wyniku krzywicy deformacje kości są niebezpieczne dla samiczek) nie mogą być też być blisko spokrewnione, nie powinno się kupować obu ptaków na raz, może się okazać że jest to rodzeństwo. Nimfy są łagodne i rzadko dochodzi pomiędzy nimi do prawdziwych bójek. Jeśli mamy nimfę i podjęliśmy decyzję o hodowli to należy zakupić drugiego ptaka. Nie może to być młody ptak, a takie najczęściej oferują sklepy. Lepiej poszukać hodowcy i dokupić starszego ptaka. Może się okazać, że nasza nimfa może nie zaakceptować nowej papugi. Absolutnie nie można nowej papugi po prostu wpuścić do klatki, w której już mieszka jedna nimfa. W takim przypadku nowy ptak będzie na pewno traktowany jako intruz i przepędzany. Może się to skończyć bójką, a na pewno wzajemnym zniechęceniem papug. Należy dać obie papugi do nowej klatki, albo postawić obok siebie dwie klatki. Po jakimś czasie ptaki powinny zacząć przejawiać sobą zainteresowanie. Jeśli ptaki nie będą się sobą interesowały lub będą przejawiały wzajemną wrogość nie nadają się na parę. Pary dobierają się na całe życie i zachowują się tak w stosunku do siebie zawsze. Porą roku do rozpoczynania lęgów jest wiosna. Kiedy dni stają się dłuższe, cieplejsze rozpoczynają się toki. Aby wywołać u nimf zachowania lęgowe należy dać do klatki budkę lęgową.


    Nimfy odbywają lęgi nawet w wieku 9 miesięcy, ale są one przeważnie nie udane, ponieważ wiele jaj pozostaje nie zapłodnionych, a gniazdo jest zaniedbywane przez partnerów. Wielokrotnie zdarza się, iż samiczka w ciągu jednego sezonu znosi około 40 jaj, z których nie wylęga się ani jedno pisklę. Kiedy para lęgowa jest za młoda u samczyka przejawia się chęć kopulacji. Młoda samiczka szybko przystosowuje się do zadania nioski ale nie opiekunki. Dojrzałe ptaki maja instynkt rodzicielski lepiej ukształtowany, dlatego też dają większą gwarancje prawidłowego wychowu swego potomstwa.

    Paweł Pogodała "Ptaki egzotyczne" str.24


    Najlepsza budka lęgowa

    jest wykonana z drewna drzew liściastych, inne drewna można wykorzystywać jedynie jeśli nie mają zbyt intensywnego zapachu. Zbyt intensywny zapach (żywicy) może zniechęcić ptaki do zasiedlenia budki. Jeśli ptaki zaakceptują budkę to zaczynają w niej spędzać coraz więcej czasu. Do budowy budki należy używać tylko śrub, nie gwoździ. Wysokość budki nie powinna przekraczać 45 cm, im większa wysokość tym większe prawdopodobieństwo, że papuga zeskakując uszkodzi jajka lub pisklęta. Najlepsza wysokość to ok.30-35 cm. Wewnątrz powinniśmy przyczepić kawałek siatki (najlepiej aby była nie ocynkowana) lub szczebelki z drewna.
    Długość i szerokość budki lęgowej powinna wynosić co najmniej ok.20-25 cm.


    W czasie toków

    samiec stroszy czub, chodzi wokół samicy, podnosi skrzydła, kłania się przed nią , wachluje piórami ogona. Podczas zalotów wyśpiewuje prawdziwe serenady. Uległa samiczka kładzie się płasko na gałęzi i pozwala na zbliżenie. Kopulacja trwa kilka minut i powtarzana jest kilka razy w ciągu dnia. Już na początku lęgów, zaraz po udostępnieniu budki należy podawać mieszankę jajeczną. Cały czas należy pamiętać podawaniu wapnie. Mieszanka jajeczna musi być zawsze świeża, należy wymieniać ją co 2-3 godziny, niezjedzoną wyrzucamy. Pełne zniesienie to 5-7 jaj, u ptaków w hodowli (w naturze mniej). Jajka są owalne, białe o średnich wymiarach 19 x 26 mm i składane są co dwa dni. Samiczka rozpoczyna wysiadywanie od trzeciego. Wtedy przestajemy podawanie mieszanki jajecznej, którą podajemy ponownie po wykluciu się małych.



    Literatura;
    "Nimfy" Ferdynand Moll
    "Hodowla ptaków ozdobnych" Andrzej G. Kruszewicz
    "Nimfy" Tomasz Grabowski
    "Ptaki egzotyczne" Paweł Pogodała
    "Kompendium terapii chorób ptaków"
    "Ptaki" Słownik Zoologiczny
    "Ty i Twoje ptaki" D. Alderton
    "Papużki faliste" H. Bielfeld
    "Ornitologia ogólna" Ferens D. R. J. Wojtusiak
    "Nimfa"Kruszewicz A. G.
    "Fizjologia ptaków" P. Sturkie